Nibud sér að heimili árið 2019 meira en helmingur þeirra tekjur eyða í fastan kostnað*. Heimili með meðaltekjur og meðalleigu ver rúmlega 55 prósentum af nettótekjum sínum í fastan kostnað. Og einhver á velferðarstigi rúmlega 50 prósent.
Þetta kemur fram í tölum sem National Institute for Budget Information (Nibud) hefur tekið saman fyrir Nibud Budget Handbook 2019. Árlega endurtekið uppflettirit um meðaltekjur og útgjöld einkaheimila.
Helst ætti heimili að eyða ekki meira en helmingi tekna sinna í fastan kostnað. Fyrir tíu árum var hlutfallið að meðaltali 5 prósentum lægra en nú. Því meira sem fólk eyðir í fastan kostnað, því skipulagðara þarf það að fara með peningana sína og því minna er eftir fyrir mat og önnur nauðsynleg útgjöld.
Meira en 40 til meira en 65 prósent á föstum kostnaði
Því hærri sem tekjur eru, því lægri hlutur sem fer í fastan kostnað. Sem dæmi má nefna að heimili með 1,5 földar tekjur að meðaltali og að meðaltali eignaríbúð eyði tæpum 45 prósentum tekna sinna í fastan kostnað. Fyrir tíu árum var það tæplega 40 prósent. Á línuritinu hér að neðan má sjá hversu hátt hlutfall fasts kostnaðar er hjá hinum ýmsu tekjuhópum.
Hærri kostnaður vegna húsnæðis, orku og sjúkratrygginga
Nibud sér að á undanförnum tíu árum hefur svo stór hluti fjárveitinga farið í fastan kostnað. Þetta neyðir heimilin til að vera mjög gagnrýnin og huga vel að útgjöldum sínum. Og að sögn Nibud útskýrir það líka hvers vegna svo mörg heimili dragast aftur úr við að greiða reikninga sjúkratryggingafélagsins, orku og húsaleigu eða húsnæðislán.
Nibud Financial Problems 2018 könnunin gerði það ljóst að hlutfall heimila sem geta ekki alltaf borgað leigu eða húsnæðislán á réttum tíma hefur hækkað um sjö prósent, úr 12 prósentum árið 2012 í 19 prósent árið 2018.
Meira en 60 prósent af föstum kostnaði áhyggjuefni
Nibud hefur áhyggjur af heimilum sem eyða meira en 60 prósentum í fastan kostnað. Helst eyðir heimili ekki meira en helmingi tekna sinna í þetta, það fer auðvitað eftir tekjum og búsetu. Að frádregnum föstum kostnaði þarf afganginn af tekjunum fyrir bókunarkostnað, heimiliskostnað og félagslega þátttöku. Þetta felur í sér hluti eins og mat, fatnað, birgðahald, viðhald heimilis og frístundakostnað.
* fastur kostnaður: Nibud skilgreinir fastan kostnað sem útgjöld vegna: leigu/veð, gas, rafmagn, vatn, staðbundinn kostnað, síma, sjónvarp, internet, tryggingar, menntun, barnagæslu, samgöngur.
Er þetta ekki mikið öðruvísi í Tælandi.
Einnig hér þarf Tælendingurinn Jan Modaal að telja böðin sín áður en hann getur eytt þeim yfirleitt.
Sjálfur held ég að Hollendingar hafi það jafnvel betur en íbúar hér.
Jan Beute
Sú staðreynd að allt er að verða dýrara er ekki bara hollenskt fyrirbæri, heldur í raun alþjóðlegt fyrirbæri.
Samt sem áður, ef þú lítur í kringum þig öðru hvoru, færðu á tilfinninguna að margir leggi sjálfir þátt í (of) háan fastan kostnað.
Ekki það að ég vilji alhæfa, en ég hef það stöðugt á tilfinningunni í umhverfi mínu að margir hafi í raun aldrei lært hvernig á að fara með peninga.
Þú varst að heyra að ef þú þénar krónu geturðu ekki eytt fjórðungi, á meðan nú á dögum taka margir strax inneign, vegna þess að þeir halda að þeir geti ekki lifað lengur án ákveðinnar vöru.
Í samanburði við mörg önnur lönd er Holland enn land þar sem elligreiðslur og laun eru greinilega hærri en í nokkrum öðrum löndum.
Eitt stærsta vandamálið er að við teljum okkur eiga rétt á öllu og að við höfum því allt of miklar væntingar.
Önnur færsla á þessu bloggi sýnir enn að Holland er í fimmta sæti yfir hamingjusömu löndin, svo ég geri ráð fyrir að með nokkrum undantekningum séu margir að kvarta á háu stigi.
Ég held að þetta sé nákvæmlega það sama í Belgíu.Ef þú þarft samt að borga húsaleigu af lífeyrinum þínum - og það eru miklu fleiri en við höldum - þá ertu mikill tapari.
Forsendur þessarar greinar eru alveg réttmætar og ekki hægt að bera saman við Tæland á nokkurn hátt, eins og herra John gerir.
Í velferðarsamfélögum okkar í Evrópu hafa stjórnvöld og hálfríkisstjórnir (ríkisstjórn og einkaaðilar) komist að því hvernig eigi að mjólka og flá borgara á frábæran löglegan hátt.
Ég stækka Belgíu.
Matvælatekjur (skattur á eigið heimili): úr 700 evrum árið 2009 í 1 evrum árið 400. Tvöfölduð á 2018 árum.
Rafmagn: aukist um 20-35% á síðustu fimm árum. (Að hluta til afleiðing af hálflöglegu áttræði við sólarrafhlöður, auk rotinna kjarnorkuvera og umhverfis, Halla sem nú þarf að laga eftir 7 ár).
Gasverðið er í takt við þróun raforkuverðs... Svo hækkar líka um jafnt hlutfall. Bara si svona! Það er rökfræðin, er það ekki?
Vátryggingaiðgjöld hækka að jafnaði um 8-10% á hverju ári, rétt eins og bifreiðagjald.
Ráðhúsþjónusta (sorp, vegabréf var áður ókeypis o.s.frv.) frá ókeypis upp í ca 100 evrur/ári.
Bensín hækkaði um 5% á 50 árum.
Vatnsveita: aukin um 300% í okkar landi! Fyrir mig sem einhleyp frá 90 evrum/ári í 345 eu/ári – og þá verð ég í Tælandi í fimm mánuði í viðbót…
Þetta síðastnefnda er ágætt dæmi um hvernig (hálf)stjórnarmafían vinnur úr því. Hún skiptir og gerir öll litlu börnin að einum stórum!
Vatnsreikningur í Belgíu felur í sér að greiða fyrir: 1) vatnsveitumannvirki og flutning/flutning vatnsins; 2) kynning/tenging á heimili þínu; 3) leigja vatnsmæli; 4) vatnsnotkun í m3 sjálfum; 5) losun skólps; 6) flutningur á fráveituvatni um almennt fráveitukerfi; 7) skólphreinsun.
Á endanum borga ég um 40 eu fyrir vatnið sem ég nota auk 305 eu í fastan kostnað.
Og svo framvegis.
Fór bara á skrifstofu Phimai vatnsfyrirtækisins í dag. þurfti bara að borga hérna fyrir rúmmetrana sem ég neytti. Kostaði 521 baht.
Kærastan mín og sonur hennar elska að fara í sturtu tímunum saman. Í Belgíu verð ég að segja eftir fimm mínútur: "Farðu nú héðan!"
Ályktun: Já, það er meiri þægindi í Belgíu (það virðist) - en hvað kostar?
'Helst'. Hver ákveður hvað er hugsjón? Það sem er tilvalið fyrir einn einstakling er kannski ekki tilvalið fyrir aðra. Sífellt hærri, oft á tíðum sprengihækkandi kostnaður (sveitarskattar, orkukostnaður, vörugjöld á örvandi efni) þvingast niður í kok á hollenskum ríkisborgurum.
Nú velti ég því fyrir mér, ef ég fer inn í banka í Tælandi (reyni að finna skrifstofu í Hollandi aftur) og ég sé 4 til 6 afgreiðslustarfsmenn, þá er öllu haldið jafn hreinu alls staðar, aðstoð við bílastæði og svo ég get enn gert við skulum halda áfram hvort þessi svokallaða hamingjutilfinning sé réttlætanleg í Hollandi. Mín tilfinning er sú að í Tælandi er fólk númer 1 og í Hollandi er hagnaðurinn eða ríkið skatturinn. Mannlegi þátturinn hefur verið lækkaður í núll í Hollandi. Reyndu bara að hafa samband við einhvern aðila (lífeyrir, skattayfirvöld), þú getur það bara ekki. Ég var í Hollandi í mánuð nýlega, reyndi nokkrum sinnum að panta tíma hjá skattayfirvöldum til að ræða nokkur mál og gera uppgjör skilvirkara fyrir alla aðila. Virkar ekki. Núll sé þess óskað. Ef ég vil heimsækja lífeyrissjóðina til að sanna að ég sé á lífi þá get ég það ekki. Farðu bara til innflytjendalögreglunnar í Tælandi til að fá stimpil eða hvað sem þeir komast upp með fyrir þetta í framtíðinni. En ekki kaupa whatsapp forrit, þá væru sennilega of margir þröskuldar.
Í morgun fór ég á skattstofuna til að fylla út skattframtalið mitt fyrir árið 2018. Það voru 8 afgreiðsluborð með starfsmönnum til að aðstoða borgara við yfirlýsingar þeirra. Þar sem ég þurfti að leggja fram yfirlýsingu í evrópskum gjaldmiðli mátti ég fara á 1. hæð þar sem mér var hjálpað strax. Gott fyrir mig því það voru 40 manns fyrir framan mig. En engin ósætti meðal viðstaddra. Hjálpaði strax, yfirlýsingu lokið og greiðsla var einnig möguleg í afgreiðslukassa. Mér finnst ég vera mjög heppinn og líklega byggt á réttum þáttum. Mannúð og aðgengi fyrir borgarana. Ég vona að það haldist þannig í langan tíma. Flestir Taílendingar þurfa að lifa af miklu minna og hafa færri aðstöðu en í Hollandi, en ég þekki marga ánægða einstaklinga á mínu svæði sem deila því litla sem þeir eiga með ástvinum sínum. Hagkerfið er greinilega á uppleið, innviðir batna dag frá degi og hinn almenni Taílendingur getur líka keypt sér bíl eða motosai. Ég held að þeir séu almennt ánægðari en meðal Hollendingurinn. Helst, vá.
Kæri Puuchaai, Þegar metið er hvort eitthvað sé fáránlegt eða ekki, þá byggjast slíkar rannsóknir á meðaldómi þess sem spurt er um.
Það að fólk í Hollandi og víðar í Evrópu þurfi að takast á við úthlutun starfsfólks á skilvirkari hátt er aðallega vegna ósambærilegrar launastöðu miðað við Taíland svo dæmi séu tekin.
Launastaða sem gerir enn mörgum útlendingum kleift að búa í Tælandi og annars staðar í heiminum yfirleitt.
Félagslegar aðstæður, sem sýna greinilega hærra stig í Hollandi miðað við Tæland, hafa líka allt annan verðmiða.
Ef fólk í Hollandi væri enn tilbúið að sætta sig við sömu laun og félagsleg skilyrði og Tæland, þá væri hver búðarborð upptekinn og hver stofnun gæti unnið með tvöfalt starfsfólk.
Ef hagkerfið er virkilega á uppleið er vel hugsanlegt að laun og félagslegar bætur hækki líka í Tælandi þannig að meðalhamingjan hér gæti líka aukist.
Í augnablikinu er hamingja margra útlendinga sem búa í Tælandi enn mjög háð þessum rýru launum, því flestir byrja nú þegar að stynja þegar bahtið fer að styrkjast lítillega.
Tæland með sambærileg laun og aðstöðu og Holland myndi þýða heimferð fyrir marga útlendinga.