Kai, khai agus an bplaa beagnach dearmadta
Uaireanta caithfidh tú a bheith mí-ádh le bheith t-ádh. Ar ndóigh, d’fhéadfainn a bheith tosaithe le eagna ár n-oracal peile náisiúnta, ach is fearr a oireann mo leagan féin, atá díreach cumtha.
Theastaigh uainn dul beagán níos faide isteach i Isaan, ach bhíomar fós i Nan. Cé nach raibh an chuma air go raibh sé dodhéanta dul go dtí an ceantar thart ar Loei in aon lá amháin, chiallódh sé suí i gcarr an lá ar fad agus tiomáint trí bhóithre annoying idir na foirgnimh choincréite tipiciúil Téalainnis. Mar mhalairt air sin, roghnaigh muid tiomáint go Uttaradit ar an gcéad lá agus leanúint leis an turas an lá dár gcionn. Thabharfadh sé sin deis dúinn féachaint ar fheiniméan creimthe speisialta São Din.
Ó Dhomhnach go São Din, áfach, níor smaoineamh maith é. Bhí leath Nan críochnaithe agus bhí cuma aonaigh air. D'fhéachamar ar a chéile agus shocraigh muid leanúint ar aghaidh. Bhí aiféala orainn é sin beagán níos déanaí, mar d’fhéadfadh gur fiú go mór grianghraf a dhéanamh d’aonach Téalainnis. Mar sin féin, ní raibh sé ina rogha ag casadh timpeall ach an oiread.
“Sráidbhaile Iascaire”, a dúirt sé ar chomhartha, tar éis dúinn tiomáint ar feadh tamaill. Is díol suntais é, mar ní raibh an fharraige le feiceáil in aon pháirc nó bóithre. “Déanaimis sos ansin agus féach an féidir linn iasc a scóráil,” cheapamar. Sa deireadh thóg sé beagnach uair an chloig sula bhfaca muid an taiscumar ollmhór. Agus tháinig cúpla cora eile ar cheann de na codanna is áille sa Téalainn atá feicthe againn riamh.
Tugtar Ban Pak Nai ar an sráidbhaile (féach grianghraf thuas), agus tógtar an chuid is mó de na tithe ar raftaí a shnámhann sa loch. Is éard atá i gceann de na bialanna ná sraith raftaí atá ceangailte le chéile. Is féidir leat bothán simplí a fháil ar cíos freisin agus an oíche a chaitheamh ar an uisce. Táimid chomh bródúil anois as ár n-eolas íosta ar Téalainnis go n-ordaíonn muid keauw le kai agus khai agus go ndearna muid dearmad go hiomlán gur tháinig muid ar an bplaa. Nuair a thuigimid é sin, tá an béile ar an mbord cheana féin. Ag fágáil Pak Nai gan iasc a ithe, de réir Mieke, áfach, níl sé sin indéanta, mar sin beagán níos déanaí sroicheann an cócaire le glan tuirlingthe agus iasc suas pláta, a chuirtear ar ár mbord cúpla nóiméad ina dhiaidh sin, deliciously seasoned agus friochta (féach grianghraf thíos). Cé chomh úr is mian leat é…
Tar éis dúinn teacht go dtí an sráidbhaile shiúil muid timpeall ar dtús agus chonaic muid, i measc rudaí eile, conas a tharraing rafta le carr agus roinnt daoine air ag curachóireacht mótair. Ar ndóigh bhí an radharc sin faighte againn. Nuair a d’fhág muid tar éis an lón blasta, thuairiscigh Linda, ár bhean loingseoireachta, go raibh orainn dul ar bord an bháid farantóireachta tar éis 400 méadar. Ba é an rafta a tharraing an curach ná an tseirbhís farantóireachta oifigiúil go dtí an taobh eile den loch.
Ní dhearnamar go Uttaradit an lá sin. Thóg an mhoill ar Ban Pak Nai, an feithimh agus an trasnú ar an rafta, agus an níos mó ná 50 ciliméadar de bhóthar sléibhe foirceannadh ina dhiaidh sin, níos faide ná mar a ceapadh, ach b'fhiú go mór é. 90 ciliméadar roimh Uttaradit fuaireamar teach aíochta deas, áit ar bheartaigh muid an chathair a fhágáil go hiomlán an lá dár gcionn agus tiomáint go Páirc Náisiúnta Nam Nao. Mar sin dar críoch muid suas sa deireadh Isaan.
– Teachtaireacht arna hathphostáil –
Fionnachtain deas! Ní thuigim ach an sceitimíní faoi iasc friochta. Má théann tú go Groningen ní deir tú: agus d'fhéadfadh an barra sneaiceanna áitiúil friochtú go maith!
Suíonn crunchy, fós blas den chineál seo na n-iasc. Tagann gach rud ón anlann, bíodh sé ina Téalainnis, nó díreach maonáis/ketchup.
Ar an gcéad dul síos, ba mhaith liom a rá go mbaineann mé an-taitneamh as an oiread sin alt agus scríbhinní ar Thailandblog... Gabhaim buíochas ó chroí leat agus táim ag tnúth leo gach lá. Mar sin féin, tá quibble beag; Is minic a fheicim daoine ag scríobh faoi “DE Isaan”…ní scríobhann muid faoi DE Amsterdam, DE Antwerp…De Zeeland….mar sin, a dhaoine, b’fhearr liom scríobh faoi “Isaan”…mar ba chóir.
Go raibh maith agat, Jan. Níor smaoinigh mé i ndáiríre faoi go háirithe agus ghlac mé an úsáid a bhaint as “an” gan amhras mar go bhfeiceann tú é i ngach áit. Teagmhasach, úsáidtear “an” san Ísiltír agus i bhFlóndras freisin. An Veluwe, an Betuwe, réigiún Voer, an Úcráin. Tá amhras orm nach bhfuil aon rialacha ann agus gur nós go príomha é alt a úsáid le haghaidh ainm réigiúin nó tíre. Wonder an féidir le haon duine é sin a shoiléiriú.
Tá mé i mo chónaí sa Randstad, ar an Veluwe, tá na Ommelanden i Groningen, i nDeisceart na ...
Is ón Sanscrait a thagann an focal อีสาน Isaan agus ciallaíonn sé go litriúil 'Oirthuaisceart'. Ní ainm é i ndáiríre ach comhartha treorach.
I mo thuairimse, is áiteanna iad Amstardam-Antwerp, ach labhraíonn tú freisin faoi AN chúige Zeeland agus AN polder oirthuaisceart mar sin cad atá cearr le DE Isaan ???
Go deimhin, le Antwerp agus logainmneacha eile
ní úsáidimid “an” ach le “réigiún” nó limistéar atá gnáth. Mar shampla, tagann mé ón Haarlemmermeer. Agus d'oibrigh sé sa réigiún bolgáin. Agus chuaigh sé ag siúl sna dumhcha kennemer.
Ar bís faoi iasc friochta? Cá léann tú é sin? Ar cheart dom a bheith scríofa: “beagán níos déanaí bhí iasc gan blas ar an mbord a raibh blas éigin fós air a bhuíochas leis na anlainn”? Éiríonn sé ina scéal deas inléite. Thairis sin, ní raibh ann ach iasc deas. Is é a bheith in ann miasa a bhlaistiú le luibheanna agus anlainn a dhéanann idirdhealú idir an cócaire maith agus an droch-chócaire. Níl aon rud spreagúil faoi sin. Dála an scéil, má dhéanann an barra sneaiceanna áitiúil i Groningen jab maith, is breá liomsa é sin.
Aontaigh, is leannán mé iasc friochta (friochta domhain). Ní dhéantar é seo ach amháin má úsáidtear sean-ola nó ola olc, nó má tá sé friochta ar feadh ró-fhada nó ag teocht ró-ard. Níl aon rud cearr le dornán mara a bhácáiltear ar an mbealach seo ar pomfret.
Francois Tham Chiang Dao Go pearsanta, ceapaim gur alt deas é le léamh agus tá súil agam níos mó alt a fheiceáil uait ar Thailandblog.
Is dóigh liom go pearsanta gur mór an trua é go mbíonn rud éigin le cáineadh i gcónaí ag na léitheoirí agus go háirithe na tráchtairí agus iarracht a dhéanamh tú a dhí-spreagadh chun leanúint ar aghaidh ag scríobh píosaí do Thailandblog.
Ceart go leor, tá freagra foirfe agus uaireanta bíonn plé mar chuid de faoi na hábhair seo, ach is dóigh liom go mbíonn sé seo rófhada go minic.Fiú mura raibh AN t-iasc níos lú, is cuma sa scéal féin. Feicfidh mé go luath thú.
Is litriú é Bplaa nár casadh orm go dtí seo (tar éis 25 bliain).
Sa Téalainnis is 'pla' é agus sin mar a fhuaimníonn an Téalainnis é, an p 'rialta' agus ní an ph aspirated. In ‘The Thai language’ freisin, an leabhar le David Smyth (aistriúchán Ronald Schutte), tá an p of pla scríofa mar lch rialta. Mar an gcéanna i bhfoclóir póca WD Klaver. Tá iasc pla.
Is féidir leis an bhfuaimniú a bheith difriúil go háitiúil sa tír mhór seo agus tá aithne agam ar dhaoine san oirthuaisceart – áit a bhfuil mé i mo chónaí – a fhuaimníonn an p ‘níos déine’ ná in aon áit eile, ach níor tháinig mé ar an mbealach a scríobhann tú é fós.
An bhféadfá é seo a mhíniú dúinn?
Dála an scéil, is cuma conas a fhuaimníonn tú é, chomh fada agus a bhlaiseann sé…..!
Is píosa athfhostú é ó 2 bhliain ó shin. Idir an dá linn tá mé tar éis éirí beagán (beag) nibbler agus scríobhfainn anois go néata pla. Úsáid Bpla má tá an blas díomách (bahpla :_))