‘Breabanna, naisc agus barraí rotha’, gearrscéal le Maitri Limpichat 

An fianán do leigheas féin. Ní mhaireann naisc go deo agus is féidir le duine a bhfuil níos mó airgid aige breis breabanna a íoc. Scéal ó 1974.

Roimh an tástáil, d'fhéach mé do na téacsleabhair go léir agus chuimhnigh mé gach rud. Go háirithe an ghairm státseirbhís níor chóir a mheas faoina luach. Ar eagla nach mbeadh sé seo go leor, ghlac mé teagasc. Toisc go raibh an post a chuir mé isteach ar an gceann is fearr, le deiseanna ardaithe céime. 

Bhí iompar difriúil ag mo chara Prajut, a bhí sa phost sin freisin. Ní raibh baint aige leis an bhfoghlaim. "Ní gá duit staidéar a dhéanamh don tástáil," a dúirt sé. "Conas is féidir leat pas a fháil sa scrúdú sin mura ndéanann tú staidéar dó?" a dúirt mé go amhrasach. 'Ar ndóigh is féidir leat, cén fáth nach bhfuil?' gáire sé. 'Ach cén chaoi?' 

'Nuair a chuir mé mo naisc ag obair. An doras cúil! Níl eolas chomh tábhachtach agus naisc a bheith agat. Is féidir leat staidéar a dhéanamh ar do thóin as, ach ní éireoidh leat sa tástáil.' 'Níl aon naisc agam. Conas is féidir liom meirg ar rud mar sin?' "An ndéanfaidh mé ar do shon?" d'fhiafraigh sé. 'Níl sé uaim go raibh maith agat. Má fhaighim an post sin, déanfaidh mé liom féin é. Níor mhaith liom go mbeadh ort buíochas a ghabháil le duine ar bith.' Dúirt mé mo thuairim leis go macánta.

‘Tá tú ró-néata. Ní féidir leat a bheith néata faoi rudaí mar seo. Iad siúd nach ngéilleann do na rialacha tráchta, tá ag éirí leo. Caithfidh fear ciallmhar a bheith cliste.' "Ní chreidim é sin," chuaigh mé salach ar a chéile. Ach d'fhéach Prajut orm offended. ‘Mura gcreideann tú mé agus mura dteastaíonn uait dul isteach tríd an doras cúil, ceart go leor! Feicfidh tú é. Ach ná bíodh fearg ort liom!'

Go deimhin, sin mar a chuaigh sé. Blasta! Ach bhí Prajut tar éis é a dhéanamh agus bhí brón orm é sin a chloisteáil. Ach le himeacht ama tháinig laghdú ar mo díomá agus chreid mé gur maith an rud é gur theip orm. Mar ní raibh mé cinnte an mbeadh mé tar éis maireachtáil i gciorcail lán de naisc le mo dhearcadh.

Mo dhara iarracht. Naisc?

Níos déanaí rinne mé iarracht an scrúdú iontrála a dhéanamh arís agus an uair seo le haghaidh post eile. Sea! Fuair ​​​​mé tríd é agus bhí mé bródúil as mo ghnóthachtáil. Ach d’imigh an bród sin as nuair a chuala mé nárbh é an toradh seo mo fhiúntas! Prajut a bhí ann! Bhí bribed rúnda aige ar dhuine. An flail!

Ní cuma liom féin agus Prajut. Ina ainneoin sin, réitíonn muid go maith lena chéile. Is dócha toisc go raibh muid inár gcomhghleacaithe mar leanaí. Bhreathnaigh Prajut ar gach seasamh sa státseirbhís ar an mbealach seo. Níor oibrigh sé fiú dhá bhliain agus ansin dúirt sé, "Tá mé chun rud éigin a dhéanamh ionas go mbeidh siad in ann mé a aistriú go dtí an cúige." "Cad atá chomh maith sin?" D'iarr mé air. 

‘Níl a fhios agam ach an oiread. Ach sa chúige is féidir liom a bheith i mo cheann feadhna níos luaithe. I Bancác fanann tú i do fho-cheannaire; tá an iomarca daoine oilte ann. Tá sé plódaithe le státseirbhísigh den 1ú agus den 2ú rang amháin.' "Mar sin, ba mhaith leat a bheith i gceannas ar an phacáiste." Chuir mé ceist ar. "Sea, is fearr a bheith ina cheannaire ná a bheith ina pian sa asal."

Ní fada ina dhiaidh sin, aistríodh Prajut go dtí an cúige. Nuair a tháinig sé go Bancác d'fhan sé an oíche liom. "Cad a thugann anseo tú?" D'iarr mé air. "Rustling plean aistrithe!" "An bhfuil rud éigin mícheart ann?" Chuir mé ceist ar. 'Ní hea, i ndáiríre tá gach rud go breá, ach tá sé ag snámh le sceimhlitheoirí!' "An bhfuil eagla ort faoi sin ansin?"

'Go nádúrtha! Scaoileann na guerrillas sin daoine mar rud ar bith agus is fuath leo státseirbhísigh. Cúpla lá ó shin maraíodh comhairleoir áitiúil agus póilín.'

“Ach, tá cineál chic ag fáil bháis agus tú ar dualgas, ceart? Tá rud éigin ar ais: airgead, dámhachtainí agus an onóir mar chosantóir na tíre dúchais. Faigheann tú gach rud agus níl le déanamh agat ach do shaol a chailleadh. Bhuel, beidh tú sásta leis sin, nach mbeidh?' Dúirt mé teasingly agus ag gáire. Rinne Prajut gáire freisin, “Tá eagla orm roimh an mbás. Ní thabharfadh duine cosúil liomsa suas a shaol as sin. Mar sin déan é a shocrú sa chaoi is go n-aistreoidh siad mé go háit eile.' 'Cá háit ar mhaith leat dul ansin?' 'Áit áit a bhfuil níos lú contúirte. Díreach ní chuig áit mar atá anois nach bhfuil a fhios agat an mbeidh tú fós beo amárach.'

Dhá mhí ina dhiaidh sin, d'éirigh le Prajut aistriú a fháil. D’oibrigh sé ann ar feadh bliana agus tháinig sé ar ais go Bancác. "An bhfuil tú anseo chun aistriú eile a shocrú?" figured mé amach air. "Nach bhfuil an chathair go maith ann?" ‘Tá sí róbheag. I mbaile beag mar sin suíonn tú ag do dheasc an lá ar fad agus níl aon rud le déanamh agat.'

'Gan obair, gan fadhbanna! Nach iontach é?' 'Ní hea; do státseirbhíseach, ciallaíonn sé seo níos lú a thuilleamh nuair nach mbíonn sé gnóthach. Beidh tú chomh bocht le francach eaglaise.' 'Is duine dodhéanta agus dosháraithe tú. Cén fáth nár phleanáil tú é seo go cúramach?' Cuirim an milleán air. 'Go nádúrtha. Ach bíodh a fhios agat, tagann an eagna le haois.'

"Cén chathair ar mhaith leat iarracht a dhéanamh faoi láthair?" "An uair seo ba mhaith liom iarracht a dhéanamh dul ó dheas." Agus mar i gcónaí, tá Prajut tar éis é a dhéanamh arís lena naisc. Aistríodh go cathair mhór sa deisceart é. Ach go tobann tagann sé go Bancác arís.

Níl sé ceart riamh….

"Mar sin, an bhfuil tú ag déanamh go maith ann anois?" D'iarr mé air. 'Gread leat….!' Croith sé a cheann. 'Cén fáth? Is cathair mhór í. Tá foinsí maithe ioncaim agat ansin, ceart?' 'Sin ceart, tuilleann tú go maith. Ach tá costais níos airde dá réir.' 'Ansin a chaitheann tú níos lú, ceart?' 'Do mo theaghlach amháin nach bhfuil na costais sin chomh hard. Ach is iad na costais go beacht a bhaineann le fáiltithe oifigiúla.'

'Cé ba cheart duit a fháil ann?' 'Mo dhaoine uachtaracha, a chairde. Is áit turasóireachta í an chathair sin. Le farraige, sléibhte, easanna, cúrsa gailf. Agus níl sé chomh fada sin ó Penang. Anois tá duine i ndiaidh a chéile fós ag dul thart agus tá siad ag iarraidh orm dul go Penang in éineacht leo. Cosnaíonn sé sin go leor airgid dom gach uair.

'Is daoine dodhéanta go leor daoine níos airde! Ní hamháin go dtagann siad iad féin, ní hea, cuireann siad daoine eile freisin agus tugann siad a gcárta mar thagairt. Sea, tá mé á shaothrú i ndáiríre. Agus i mo sheasamh ní féidir achar a dhéanamh dom féin. Caithfidh tú cairdeas a choinneáil te chun caidreamh a bheith agat. Déanann tú d'uaigh féin a thochailt mura féidir leat a chroitheadh.' 

'Anois tá an t-ádh orm go gciallaíonn mo sheasamh go leor do cheannaithe. Déileálann mé leis na ceannaithe Síneacha. Thig liom a chur ina luí orthu carr a thabhairt ar iasacht nó cóir leighis a chur ar aoi.' 'Nach bhfuil eagla ort roimh na pionóis? A ghasúir, má tá sé sin áisiúil!'

'Ar ndóigh tá eagla orm. Ach cuireann an scéal iachall orm. Agus creidim go láidir nuair a thagann sé i ndáiríre síos dó, is cinnte go bhfuil daoine ann a chabhróidh liom mar fuair mé gach duine chomh cineálta sin. Dúirt mé leat cheana: Le bheith i do státseirbhíseach teastaíonn naisc agus dílseacht do chairde uait.' "Ach má thagann tú in éineacht le gach duine chomh héasca sin, cén fáth ar mhaith leat a bheith aistrithe?"

'Tá an pointe sroichte agam anois nach gcaithfidh mé a thuilleadh a bhuachan thar mo chairde. Tá níos mó ná mo dhóthain cairde dílse agam anois. Anois tá airgead ag teastáil uaim chun mo shlí bheatha a chinntiú. Tá gach rud ríofa agam. Má fhanaim ag an stáisiún seo ní bheidh agam ach cairde ach gan airgead. Sin an fáth gur mhaith liom aistriú go cathair eile. Ní gá go mbeadh sé chomh mór leis an gceann seo. Más rud é amháin, ní raibh an oiread sin turasóirí. Tá mé tuirseach de chuairteoirí a fháil.'

"Ní furasta cathair mar sin a fháil." 'Ní hea! Tá ceann ar eolas agam cheana féin.' Caithfidh mé a rá, tá Prajut den chéad scoth maidir le naisc. Arís eile bhí sé in ann aistriú a shocrú ar bhealach gan sárú. D'iarr mé air conas. ‘Inis dom go hionraic, conas a éiríonn leat a bheith curtha in áit ar bith is mian leat? Is dóigh liom gur píosa cáca a bheadh ​​ann duit.'

‘Cad atá deacair faoi sin? Is é mo modh an-simplí. Téim chuig na daoine tábhachtacha agus iarraim a dtuiscint. Uaireanta bíonn orm dul síos ar mo ghlúine agus mé féin ar an talamh agus impigh.' "An bhfuil tú chun tú féin a chaitheamh cothrom ar an talamh?" 'Ar ndóigh, mar tá rud éigin uait uathu. Níl le déanamh agat ach an tráth ceart a aimsiú nuair nach bhfuil aon duine ag faire. Ach anois ní oibríonn an modh seo a thuilleadh.'

'Cén fáth?' D'iarr mé air. 'Tuigeann na daoine tábhachtacha é seo mar déanann go leor daoine é seo. Bíonn daoine ag caoineadh ar a gcosa ach taobh thiar dá ndroim cuireann siad mallacht orthu. Mar sin caithfidh mé modh eile a úsáid.' 'Agus cad é sin?' Anois bhí mé ag iarraidh a fháil amach freisin. ‘Airgead, a dhuine! Má tá airgead agat, déanann tú cad is mian leat. Agus mura bhfuil fonn ort é sin a thairiscint duit féin, tá idirghabhálaithe ann a eagróidh é duit.'

"An bhfuil rudaí i ndáiríre chomh salach sin i do roinn?" "Tá, agus tá sé mar sin le fada an lá." 'Daoine ar aon nós; ansin caithfidh na hacmhainní daonna a bheith saibhir, ceart?' 'Is léir. Saibhir agus éasca freisin. Toisc go bhfuil daoine atá ag iarraidh aistriú sásta íoc as.' 'Cad é an praghas ar aistriú?' ‘Athraíonn sin. Braitheann sé ar cé chomh tábhachtach agus atá an chathair ar mhaith leat dul chuici.'

'Agus an brabúsach sin, an méid sin?' 'Amadán! Mura bhfuil sé brabúsach, cén fáth a aistreofá? Ar ndóigh, caithfidh tú a ríomh roimh ré cé acu an fiú é.' ‘Cad atá i gceist agat, a dúr? Níl a fhios agam rudaí mar sin,” ghabh mé mo leithscéal. "Sílim gur shéid tú go leor airgid bribe ar do chuid aistrithe." "Níl sé go dona, nach bhfuil sé chomh dona." 

An post nua

Níl an chathair ina n-oibríonn Prajut anois i bhfad ó Bancác. Cathair mhór le deiseanna tuillimh. Níl sé costasach agus is beag cuairteoirí atá ann. Bhí Prajut in ann airgead a shábháil agus fiú píosa talún 200 m2 a cheannach i gcomharsanacht mhaith i Bancác. Dúirt sé liom, 'Ba mhaith liom teach a thógáil i Bancác do mo pháistí áit ar féidir leo maireachtáil nuair a bhíonn orthu dul ar scoil.'

Ba léir dom: dá leanfadh Prajut ar aghaidh ag obair sa chathair sin, thógfadh sé teach i Bancác. Ach… is aisteach an rud é sin, chuala mé go raibh Prajut le haistriú. D'iarr mé air 'Cén fáth ar mhaith leat a bheith aistrithe arís? Tá gach rud in ord anseo agat, nach bhfuil?'

Rinne sé aghaidh géar. ‘Ní theastaíonn uaim a bheith aistrithe ar chor ar bith. Ach bhain fear éigin amach aistriú agus fuair sé mo phost….”

Foinse: Kurzgeschichten aus Téalainn. Aistriúchán agus eagarthóireacht Erik Kuijpers. Tá an scéal giorraithe.

Údar Maitri Limpichat (1942, Féach níos mó). Bhí sé ina oifigeach ardchéime i roinn soláthar uisce Bancác agus ó 1970 i leith tá timpeall céad gearrscéal foilsithe aige.