آیا منظورشان راهبانی نیست که صبح خیلی زود با کاسه گدایی خود به گدایی می پردازند؟ و بودا در این مورد چه می گفت؟ ببخشید اگر با این سوالات کسی را ناراحت کردم.

این داستان را در مورد گداها، راهبان و نیکوکاری بخوانید.

https://www.thailandblog.nl/cultuur/bedelaars-kort-verhaal/

گاهی اوقات در بانکوک پست هشدارهایی داده شده است که به گداها پول ندهید.

همسرم بر این عقیده است که اگر گدا 2 دست و 2 پا دارد پس پول نده.
به نظر من این یک معضل باقی می ماند که چه باید کرد.

علاوه بر این، من فکر می کنم راهبی که می تواند صبح زود بیدار شود و 5 کیلومتر با پای برهنه راه برود، می تواند کار کند و بخشی از درآمد خود را به فقرا بدهد.

اتفاقاً در بین راهبانی که سعی می کنند با راهب شدن از شر اعتیاد به مواد مخدر و الکل خلاص شوند، موارد مشکل زیادی وجود دارد.
بازداشت شدگان سابق و افرادی که نمی توانند از خود مراقبت کنند.
سرپناه و غذای رایگان راه حل است.
در خانواده همسرم 1 برادر مدت زیادی راهب بود و 1 برادر فقط 2 ماه راهب بود.
من فکر می کنم حداقل مدت زمان 3 ماه است.

من هم با آنها برخورد کرده ام و به دلیل سوء استفاده هایی که پشت سر آنها می شود پول نمی دهم.

با این حال، من گاهی اوقات تماشاگران تایلندی را می بینم که سر تایید کوتاهی به من می دهند. من این را به عنوان یک سیگنال می بینم که او یک "گدای واقعی تایلندی" است.

از آن زمان به شدت به زبان بدن و وضعیت بدن عابران توجه می کنم.

اگرچه همه اکنون نگرانی های متفاوتی با عواقب پس از دوران کرونا خواهند داشت

وقتی برای اولین بار به تایلند رفتم و در هتلی نزدیک مرکز چیانگ مای اقامت کردم و با راهنمایم به سمت مرکز رفتم. از روی پل که می رفتیم، چند زن با بچه در دو طرف پل گدایی می کردند. قبلاً شنیده بودم که به آن توجه نکنم، اما چند روز بعد از ظهر اشک از چشمانم سرازیر شد زیرا من "آن خارجی ثروتمند" هستم. بعد از چند شب، دستم را دراز کردم و 20 بات (برای همه 10 بات) برداشتم. چیزهای دیگر - هر چه بیشتر به آنجا می رفتم، اشک هایم بیشتر می شد زیرا در کنار آن پل یک هتل 5 ستاره وجود دارد که ماشین های گران قیمت در آن رفت و آمد می کردند و این کاملاً در تضاد با فقری است که در آنجا وجود دارد.

در آخرین عصر قبل از رفتن به خانه، یکی از آن زنان به طرف دیگر پل رفت و 500 THB به او داد، چیزی که من هرگز در هلند به یک گدا نداده بودم. (چه رسد به کسانی که از بلوک شرق برای التماس به اینجا می آیند) مخفیانه از او و فرزندش عکس گرفتم تا «او را به خانه ببرم (در قلبم)

سال بعد به چیانگ مای برگشتم و ظاهراً همان هتل نزدیک آن پل - او بلافاصله به قلب من برگشت اما آنجا نبود - او را با فرزندش دیدم که اکنون با Mac D در شهر هستند.

ابتدا مقداری آب گرفتم و به همراه مقداری پول به او دادم. اینطوری هر روز غروب می گذشت، مقداری آب (و گاهی غذا) می گرفت و به او پول می داد.

یادم آمد که از کودکی اسباب بازی داشتم، اما آن کودک را در حال بازی ندیدم، به همین دلیل به دکه اسباب بازی رفتم و یک ماشین اسباب بازی خریدم. برگشتم و بهش دادم. با عشق و مراقبت پذیرفته شد و در کیفش گذاشتند (کودک خواب بود) و لبخندی بر لبانش نشست که باعث خوشحالی من شد.

روز بعد یک بچه دیگر همراه او بود و یک بطری دیگر آب و مقداری پول و من دیدم که هر دو بچه با آن ماشین بازی می کنند (که برای من خوب بود). دوباره به آن دکه رفتم و برای بچه دیگر ماشین اسباب بازی دیگری خریدم. حالا هر دو چیزی داشتند.

وقتی با یکی از دوستان تایلندی خوبم از آنجا عبور کردم، او با او صحبت کرد و از من تشکر کرد. من فکر می کردم آنها 2 پسر هستند که او با خود دارد، اما معلوم شد که 2 دختر هستند (خنده از طرفین، اما او اهمیتی نمی دهد زیرا هر دو از این هدیه راضی بودند.

وقتی دوباره این را می نویسم اشک از چشمانم سرازیر می شود و خاطرات دوباره سرازیر می شوند. علیرغم اینکه هر بار به من هشدار می دهند که در بین آنها "کلاهبرداران" وجود دارد، من از احساس خود می گویم. زیرا (به طور کلی) ما غربی ها از اکثریت قریب به اتفاق جمعیت تایلند ثروتمندتر هستیم.

همچنین باید تربیت مسیحی من باشد که مرا به انجام آن وادار می کند. اگر برای آنها نیست، برای دوستان تایلندی من است که کمک مالی کوچکی انجام دهند.