یک سفر جهنمی با قطار

تازه کردن.

او: رونی یک آتش نشان حرفه ای بازنشسته

او: آنجلا دانشجوی سابق دوره زبان تایلندی تایلند

آنجلا و رونی (سفر سال 2010) اکنون به ایستگاه قطار فیتسانولوک رسیده اند، جایی که با قطار سرعتی مجهز به تهویه مطبوع راحت به چیانگ مای سفر می کنند. با این حال همه چیز آنطور که انتظار می رود پیش نمی رود…

یک سفر جهنمی با قطار

هنوز بدون هیچ ایده ای برای ما چه چیزی در انتظار است، با حال خوب به باجه بلیط رفتم و بلیط قطار را نشان دادم. همراه با یک لبخند معمولی تایلندی، به من گفتند که قطار در حال حاضر 90 دقیقه تاخیر داشته است. پیدا کردن لبخندم سخت بود! لپ، که خوب شروع شد. 

برای از بین بردن زمان رفتیم خودمان را در یک غرفه مواد غذایی نصب کردیم تا چیزی بخوریم. خوشبختانه صندلی چروکیده در سایه بود زیرا قبلاً بسیار داغ شده بود. قطار به طور معمول در ساعت 13.19:XNUMX بعد از ظهر حرکت می کرد. حدود دو و نیم دوباره رفتم پرس و جو کردم: "سه ساعت تاخیر". بله لبم از قبل روی زمین آویزان بود. یک نکته مثبت... چون ما «فرنگ» بودیم، اجازه داشتیم از تجمل انتظار برای قطار در اتاقی جداگانه با تهویه مطبوع لذت ببریم. خود تایلندی ها بیرون روی زمین خوابیده بودند یا بی سر و صدا منتظر قطار بودند. هنوز چهار زوج گیر افتاده در اتاق انتظار بودند و گوش دادن به داستان های مختلف بسیار آموزنده بود.

حدود ساعت 17.00 بعدازظهر بود که قطار وارد ایستگاه شد. حالا برای حل مشکل چمدان من، شما فقط 20 کیلوگرم بلند نمی کنید! ابتدا کمی مشاجره می کنند تا آنها را از آن در باریک عبور دهند و سپس مکانی برای پارک آنها پیدا کنند. خوشبختانه پشت آخرین ردیف صندلی ها فضایی وجود داشت. به گفته شوهرم، من نباید نگران این باشم که کسی با چمدان من راه برود. با چنین وزنی هیچکس غافل از قطار پیاده نشد! بعد از سه ساعت متوجه شدیم که قطار شروع به رفتار عجیب کرد. تکان می خورد و پراکنده می شد، گاهی می ایستد، سپس چند یاردی حرکت می کرد تا دوباره بایستد. چشم انداز به تدریج تغییر می کرد و از هموار به تپه می رفت. غروب از قبل شروع شده بود. در نیمه تاریکی فقط می‌توانستم بفهمم که مسیر قطار از روی یک دره عمیق می‌گذرد. عرق سرم ریخت. قطار برای مقابله با صعود شیب بسیار سختی داشت. متر جلو نرفتیم بلکه سانتی متر جلو رفتیم. ناگهان… قطار به عقب غلتید! از روی دره برگشتیم و به عقب رفتیم تا اینکه به ایستگاه آخر رسیدیم. مرد، مرد... من واقعاً احساس خوبی نداشتم. پس از مدتی انتظار، لوکوموتیو دیگری جفت شد و دوباره ما را از روی دره وحشتناک به سمت لمپانگ کشید.

در این بین، هادی یک زن تایلندی را پیدا کرده بود که می توانست به زبان انگلیسی برای گردشگران توضیح دهد که قرار است چه اتفاقی بیفتد. لوکوموتیو جدید فراتر از لامپانگ که در آن به اتوبوس‌ها منتقل می‌شویم، نمی‌رود. ورود به چیانگ مای دیگر در همان روز اتفاق نمی افتد!!! همه با عصبانیت شروع کردند به پیامک دادن یا زنگ زدن به مهمانسرا یا هتل خود: «لطفاً اتاقم را نگه دارید چون تاخیر داریم» به پر شنیده‌ترین عبارت تبدیل شد. مهماندار ما آنلور از ویلا آنلوی واقعاً ما را ساعت 20:30 شب از ایستگاه می‌برد... اوه عزیزم! خلق و خوی من بیشتر و بیشتر پایین می‌آید، مخصوصاً اگر یک همسفر داشته باشید که هیچ چیز را مشکل نمی‌داند: «چه با حال خوب یا بد قدم بزنید، نمی‌توانید چیزی را تغییر دهید». خوب، او قبلاً به "mai pen rai" تایلندی تسلط یافته بود! من به سادگی یک قیامت هستم، اما او یک خوشبین باقی می ماند و این ممکن است هر چند وقت یکبار با هم برخورد کند. من قبلاً ما را دیدم که شب را در لمپانگ گذراندیم.

در کمال تعجب، اتوبوس ها از قبل منتظر ما بودند که به لامپانگ رسیدیم. متأسفانه تعداد آنها برای همه کافی نبود. سریع سوار اتوبوس شدم و یک صندلی برای نیمه دیگرم ذخیره کردم. او باید از چمدان مراقبت می کرد ... برخی مجبور بودند با تاکسی ادامه دهند. در اتوبوس غذای برنج دیگری سرو کردند. البته من اعصابم خورد نشد اما شوهرم لذت برد و مال من را هم خورد. بعد از نیمه شب بود و آنلور پیغام داد: "تاکسی بگیر چون برای من خیلی دیر خواهد شد". آدرس او نیز برای راننده تاکسی چندان شناخته شده نبود و پس از کمی سرگردانی سرانجام در حدود ساعت 01.00:XNUMX به ویلا آنلوی رسیدیم که شعار آن این است: "در خانه دور از خانه احساس کنید". www.villa-anneloi.com.

ناخواسته مجبور شدم به تبلیغ راه آهن بلژیک فکر کنم: "شما قبلاً با قطار آنجا بودید"!