هلندی بسیار شادتر از تایلندی

من کاملاً معتقدم که هلندی ها به طور متوسط ​​از بلژیکی ها شادتر هستند.
در کل هلندی ها نسبت به ما بلژیکی ها مثبت تر و بازتر هستند.
من همچنین فکر می کنم تفاوت زیادی بین مردم والون و فلاندری در بلژیک وجود دارد.
من خودم یک فلاندری هستم که در مرز زبان زندگی می‌کنم و عموماً حضور والون‌ها را بسیار خوشایندتر از فلاندری‌ها می‌دانم، اما در مقایسه با هموطنان والونی خود ناله‌ها و شاکیان زیادی داریم. به همین دلیل است که دوست دارم از مرز زبان سفر کنم. اگر در مرز زبان زندگی می کنید، باید بدانید زیرا بسیاری از دوستان فلاندری من دقیقا به همین منظور به آن قسمت دیگر از بلژیک مهاجرت کرده اند. در مورد تایلندی‌ها، بله، خیلی‌ها واقعاً آنقدر خوشحال نیستند، زیرا زندگی برای بیشتر آنها سخت است، بسیاری فقیر هستند و باید سخت بجنگند تا در آن کشور تعطیلات خوب برای فرنگ با یوروهایش زندگی کنند.
اما در کل، من یک بلژیکی شاد و مغرور هستم که دوست دارد به تایلند برود. اما جامعه ای که نسبت به کاستی های جامعه تایلند با محدودیت های فراوانش نسبت به جمعیت خود کور نیست.

من اصلاً علاقه ای به این نوع تحقیق ندارم، چه فایده ای دارد، ما با هلند در پنج رتبه اول هستیم!!…بله عالی و حالا چی؟
همچنین تعجب می کنم که آیا همه چیز درست است، وقتی در هلند هستم فقط شکایت هایی در مورد بیکاری، امنیت در خیابان ها، سیاست، و جریان غالب مهاجران کارگری و غیره می شنوم که هر ساله هموطنان بیشتری مهاجرت می کنند زیرا آنها در حال مهاجرت هستند. در هلند کاملا خسته شده است.
مردمی که هنوز واقعاً در هلند خوشحال هستند در شهر بزرگی زندگی نمی کنند که جان کلاهدار باید دوباره کمربندش را ببندد و یک مادر بهزیستی با چند فرزند باید به لطف کمک های غذایی به فرزندانش غذا بدهد. .
نه، این افراد پولدار هستند که در هلند خوشحال‌ترند، افرادی که در بلومنداال یا بلاریکوم زندگی می‌کنند، به عنوان مثال، من فکر می‌کنم در آنجا تحقیق انجام شده است.

چرا من در تایلند خوشحال هستم سؤال خوبی است، زیرا پس از همه اینها این کشور در این نظرسنجی رتبه سی و ششم را دارد و فقر در اینجا بیشتر از هلند است، همچنین جرم و جنایت و فساد زیادی در اینجا وجود دارد.
و با این حال من اینجا خوشحال تر از هلند هستم، شادی احساسی است که خودت ایجاد می کنی و ناشی از تأثیرات محیطی است، بنابراین فکر می کنم به این دلیل است که مردم اینجا شادی بیشتری را ساطع می کنند، همه اینجا می خندند و دوستانه هستند و سپس آب و هوا و طبیعت زیبا و غیره، بله، خدا را با زانوهای برهنه شکر می کنم که می توانم اینجا باشم.

با وجود تمام تحقیقات علمی، شادی یک احساس شخصی است و یک واقعیت نیست. ذاتاً ذهنی است.
با این وجود، یک گزارش آماری جالب. اما فرد چیزی از آن نمی‌خرد.

باز هم یک مطالعه بی معنی دیگر. خنده دار است که ببینیم کشوری مانند مکزیک از لوکزامبورگ و بلژیک بالاتر است. این در حالی است که مکزیک در حال مرگ از جنایت است. هر روز یک نفر اجساد به شدت تغییر شکل یافته را در کنار جاده پیدا می کند. وقتی چنین گزارشی را می خوانید، ظاهراً می توان انتظار داشت که یک مکزیکی متوسط ​​از زندگی پرخطر خود بسیار راضی باشد. من تعجب می کنم که آنها چگونه امید به زندگی را در سلامت اندازه گیری کردند. در سال 2012 تنها 26.000 قتل وجود داشت. این فقط کمتر از 72 در روز یا 3 در ساعت است. به هر حال، ظاهراً مکزیکی‌ها از این بابت «خیلی خوشحال» هستند؟!

آلمان در رده 26 چطور؟! آلمان بالاترین میانگین سنی را در اروپا دارد و میانگین امید به زندگی نیز یکی از بالاترین ها در اروپا است. اما ظاهراً همه در آنجا از نظر روانی رنج می‌برند، از این رو در جایگاه بیست و ششم قرار گرفته‌اند.

کنیا و سیرالئون جزو فاسدترین کشورهای جهان هستند، اما همچنان جایگاه خوبی در این شاخص دارند. ظاهراً مردم آنجا در سلامت کامل زندگی می کنند، آنها افراد زیادی دارند که می توانند روی آنها حساب کنند، آنها در انتخاب زندگی آزادند و همه بسیار سخاوتمند هستند. چقدر آدم می تواند ساده لوح باشد؟

رتبه چهارم هلند نیز البته در تضاد کامل با واقعیت است. ارقام BKR نشان می دهد که 4 (!!) نفر مشکل پرداخت دارند. بیش از 700.000 نفر توانایی پرداخت وام مسکن خود را ندارند. حدود 80.000 خانواده به بسته های غذایی از بانک مواد غذایی متکی هستند. البته بیش از 70.000 هزار بیکار جای نگرانی نیست. این اعداد هر هفته در حال افزایش هستند و با توجه به وضعیت اقتصادی بسیار نامشخص در هلند، این روند به سرعت معکوس نخواهد شد.

بسیاری از گزارش‌ها با هدف خاصی نوشته می‌شوند و این هدف اغلب تأثیرگذاری بر عقیده یا وضعیت ذهنی است. برای مثال، ما اکنون با پدیده «پیری» و «امید به زندگی» مواجه هستیم. مفاهیمی که سیاستمداران دوست دارند از آنها برای اجرای انواع اقدامات نامطلوب استفاده کنند. ارقام واقعی اغلب با این موضوع تناقض دارند. به عنوان مثال، در سال 1860 امید به زندگی در سطح دلهره آور 37 سال بود! با این حال بیشتر مردم تا سن 73 سالگی نمردند. امید به زندگی در حال حاضر حدود 78 سال است، اما بیشتر افراد در سن 85 سالگی می میرند. همه اینها به کاهش مرگ و میر نوزادان مربوط می شود. بنابراین افزایش آن چنان که ما می خواهیم باور کنیم نگران کننده نیست. احتمالاً در سال 1860 به اندازه امروز افراد تا 90 سال یا بیشتر زندگی می کردند. اما البته اگر می خواهید سن بازنشستگی را افزایش دهید نباید بنویسید.

خلاصه اینکه ما دوست داریم گول بخوریم و این گزارش هم نمونه بارز آن است!