وان دی، وان مای دی (قسمت 22)

«وان دی، وان مای دی» به معنای روزهای خوب، روزهای بد است. این پست بیست و دومین پست از مجموعه رویدادهای روزمره است. 

بالاخره وقتش رسید در هلند ما آن را روز زندگی شما می نامیم. روزی که رسما ازدواج کردی و اگرچه این دومین بار در زندگی ام بود، اما هنوز با بار اول بسیار متفاوت بود.

همچنین برای اولین بار، ازدواج را به عنوان یک قرارداد بین دو نفر قبل از جامعه برای حمایت از یکدیگر، مراقبت از یکدیگر و فرزندانی که از ازدواج به دنیا می‌آیند نگاه کردم.

هرگز برای من قراردادی نبود که عشقم به یک زن را تایید کنم و الان هم نبود. وقتی در سال 1989 ازدواج کردم، یک مهمانی درگیر بود. حالا این فقط یک رابطه خیلی رسمی بود که هیچکس جز من و همسرم از آن چیزی نمی دانست.

Zeewolde

از چند ماه پیش تصمیم گرفته بودیم که ازدواج کنیم. قبلا به سفارت رفته بودم که بپرسم چه مدارکی باید نشان بدهم تا از ایشان اعلامیه مجرد بودن و آزاد بودن ازدواج را بگیرم.

از ثبت احوال شهرداری محل ازدواجم اظهارنامه داشتم که طلاقم در آنجا ثبت شده است. با این حال، این بیانیه مربوط به سال 2007 بود و من باید اظهارنامه ای داشته باشم که بیش از 6 ماه نباشد. وقتی به خانه رسیدم، وارد وب سایت شهرداری Zeewolde شدم تا ببینم با چه سرعتی می توانم بیانیه اخیر را دریافت کنم.

منو دنبال کردم و به این سوال برخوردم که کد DIGID رو وارد کنم. خوب، من قبلاً در مورد آن نشنیده بودم. سپس یک ایمیل (با اسکن طلاق نامه قدیمی در پیوست) با درخواستم ارسال کردم. من همچنین قول دادم که می توانم مبلغ مورد نظر را به سرعت انتقال دهم زیرا هنوز یک حساب بانکی در هلند دارم.

صبح روز بعد ایمیلی داشتم. مسئول اداره ثبت احوال در شهرداری توضیح داد که من کد DIGID ندارم زیرا سال هاست خارج از کشور زندگی می کنم و از ثبت نام خارج شده ام. او قول داد که بیانیه را بیان کند، آن را در همان روز برای من ایمیل کند و بیانیه را نیز ارسال کند.

از آنجایی که من در خارج از کشور زندگی می کردم، مجبور نبودم برای ایجاد بیانیه چیزی بپردازم. بهش فکر کن. من بیانیه اسکن شده را در صندوق ایمیلم همان شب و اصل آن را یک هفته بعد در صندوق پستی داشتم. خدمات فوق العاده سریع و رایگان!

روز عروسی

ما از قبل با دارالترجمه cum copy shop cum expat services مقابل سفارت هلند وقت گرفته بودیم. آنها تمام مدارک را برای ازدواج رسمی طبق قانون تایلند ترتیب می دادند.

بدون انتظار در انواع دفاتر، بدون سؤالات بالقوه دشوار در مورد عکس های خانواده، جایی که با هم زندگی می کردیم و موارد مشابه. بنابراین بدون هیچ زحمتی، اما البته در ازای آن مبلغی به بات وجود دارد. گفته می شود که ویم سونولد گفته است، می توانم این را بپذیرم.

روز مورد نظر ما زودتر با تاکسی به سفارت رفتیم تا مدرک لیسانس مورد نظر را بگیریم. ساعت 08.15:4 صبح به ساختمان رسیدیم و شماره 9.00 به ما اختصاص داده شد. ساعت 7 صبح نوبت ما بود. در همین حال، پل نویسنده وبلاگ نیز در اتاق انتظار سفارت نشسته بود. حتما عجله کنید، پل قبل از اینکه از در شیشه ای عبور کنیم گفت چون من شماره XNUMX را دارم.

مصاحبه کوتاه با مسئول سفارت شامل تحویل کلیه مدارک و پرداخت مبلغ مقرر بود. خانم گفت می توانید بیرون منتظر بیانیه باشید که تا یک ساعت دیگر آماده می شود.

دنباله تایلندی

زیاد نگفته بود بعد از یک ساعت نشستن پشت میز آن طرف خیابان و نوشیدن قهوه، به سمت سفارت برگشتم و مطمئن بودم که بیانیه آماده بود. دوباره از خیابان عبور کردم تا کارمند پشت میز بتواند روی ترجمه عبارات و تایپ نام من به حروف تایلندی کار کند. خوشبختانه یک کارت ویزیت با نام خودم به زبان تایلندی آورده بودم. او واقعاً نیازی به تلاش نداشت.

بعد از نیم ساعت همه چیز تمام شد و یک تاکسی رسید که ما را به دفتر منطقه ای که در آن مراسم عروسی برگزار می شد، با فرمول خدمات یک مرحله ای می برد. در اینجا نیز ترتیب ازدواج یک تکه کیک بود، اما در بات هزینه آن کمی بیشتر بود. همه نوع کاغذ باید در جلو و پشت امضا می شد، سند در یک جعبه خوب بسته بندی شد و ساعت 11.00 صبح دوباره بیرون زیر آفتاب بودیم.

و سپس با تاکسی به خانه برگشت. ساعت 11.30:4 قبل از ناهار به خانه برگشتیم، XNUMX ساعت دیگر ازدواج کردیم... آیا این هم تایلند شگفت انگیز است؟

کریس دی بوئر