درود از آیسان (قسمت دوم)

متأسفانه بسیاری از غربی ها زندگی یک خانواده متوسط ​​آیسان را بسیار دست کم می گیرند. متوجه می شوید که از واکنش های بسیاری به وبلاگ ها، اغلب آن را در رسانه های اجتماعی می خوانید. روستای ایسان و ساکنان آن بسیار بد پیاده می شوند. تنبل، معتاد به الکل، مفت خور، به راحتی به تن فروشی می روند. بلافاصله کل منطقه، در واقع یک منطقه عظیم، تکه تکه می شود. خشک و خشک، گرم، یکنواخت. نه چیزی برای دیدن، نه چیزی برای انجام دادن.

تفتیش عقاید اغلب از خود می پرسد که چگونه منتقدان به آن می رسند. حتی فکر می‌کند که کور ایستاده‌اند و نمی‌خواهند هیچ بینشی از نحوه زندگی مردم در اینجا داشته باشند. چه رسد به درک.

مردم آیسان همچنان به فرهنگ و شیوه زندگی خود که قرن ها تحت حاکمیت طبیعت بوده است، اعتقاد دارند. آنها مجبورند، به سختی هیچ کاری خارج از کشاورزی وجود دارد. نه مناطق صنعتی، نه بنادر یا چیزهای دیگری که زمینه اشتغال را فراهم کند. برعکس، آنها در واقع به آرامی (؟) مجبور به ماندن در کشت برنج هستند، این برای کشور بسیار مهم است، نه تنها به عنوان یک غذای اساسی، بلکه یک محصول صادراتی بسیار مهم. علاوه بر این، جنگلداری، نیشکر، لاستیک، دامداری و غیره نیز وجود دارد. اینها همه چیزهایی است که افراد پایین نردبان حتی نمی توانند قیمت خودشان را روی آن بگذارند. ابتکارات کوچکی که برای جابجایی انجام می شود در واقع یکسان است: سبزیجات، میوه ها و سایر محصولات - در اینجا نیز آنها به دیگران وابسته هستند که قیمت آنها را تعیین می کنند.

طبیعت ریتم زندگی آنها را تعیین می کند. در یک آب و هوای نسبتاً شدید قاره‌ای: از دسامبر تا فوریه، زمستانی با دوره‌های بسیار سرد به طور منظم، بهاری با طوفان‌هایی که فصل بسیار گرم را خبر می‌دهد، تابستانی با فصل بارانی که می‌تواند باران‌های عظیمی را به همراه داشته باشد. از آگوست تا پایان سپتامبر همیشه این احتمال وجود دارد که یک یا چند طوفان با همه عواقب ظاهر شود. فقط در اواخر اکتبر بارندگی ها متوقف می شود و خشکسالی بی حاصل آغاز می شود که تا حدود مارس ادامه خواهد داشت.

کشاورز مجبور است در میان تمام نیروهای طبیعت زندگی خود را جمع کند. در مزارع، در جنگل. مبارزه با سرما بدون ابزار لازم که هر غربی آن را عادی می داند. باران را تحمل کن زیرا برنج منتظر نمی ماند. کشت سایر محصولات در فصل خشک، آبیاری ضروری است اما آسان نیست، آنها همچنین ابزار مدرنی برای این کار ندارند، همیشه زمان و تلاش زیادی را برای آنها هزینه می کند.

و در بین این همه، رسیدگی به مال و کالا نیز هست. ساختن، تعمیر، بهبود، گسترش خانه. نگهداری از دام، اما این نیز نگرانی های زیادی را به همراه دارد. انجام تعهدات: فرستادن کودکان به مدرسه - دوباره آنها متحمل هزینه هایی به دلیل هزینه های ثبت نام، الزامات یکنواخت و موارد دیگر هستند. مراقبت از سالمندان و بیماران در تمام طول سال. انجام کارهای اجتماعی: تعمیر خیابان ها، نگهداری منابع آب. به طور خلاصه، زمان و پول کمی برای استراحت وجود دارد، چه برسد به اینکه تعطیلات را بگذرانید.
آنها باید هر روز، یکشنبه یا تعطیلات رسمی، سال به سال کار کنند.

هیچ دولتی و هیچ نهادی در این زمینه به آنها کمک نکرد، فقط در یک دهه گذشته اقداماتی انجام شده است. نوعی مراقبت بهداشتی، اما بسیار محدود. مقداری حق بیمه برای کشت برنج، مقداری حمایت از درآمد برای فقیرترین افراد. برای ارائه ایده: «کارت رفاهی» که ایجاد شده است به افرادی تعلق می گیرد که درآمد معیشت بسیار کمی دارند. تحقیقات زیادی برای این کار انجام شده است، همچنین در اینجا در روستا. چک های فراوان: خانواده از چند نفر تشکیل شده است؟ آنها باید نشان می دادند که خانه چقدر بزرگ است، از چه مصالح ساختمانی استفاده شده است، چند اتاق. تعداد رای زمین های کشاورزی که دارند و تعداد رای که از آن کشت می شود. یک نفر چقدر گاو دارد. چه درآمدی برای هر یک از اعضای خانواده وجود دارد. تعداد کودکان در سن مدرسه مردم حتی می خواستند بدانند هر خانواده چند سگ و گربه یا حیوانات دیگر دارد. هیچ‌کس نمی‌توانست در آنجا کلاهبرداری کند، بازدیدهای خانگی توسط هیئت‌هایی متشکل از مقامات بانکوک، استان و خود روستا - همه افرادی که یکدیگر را نمی‌شناسند - سازماندهی شدند. خوب، شصت (!!) درصد از روستاییان اینجا برای آن "مورد تایید" هستند. بیش از نیمی از آن زیر حداقل حد زندگی هستند - که در حال حاضر بسیار پایین تعیین شده است و هیچ فرنگی نمی تواند در آن زندگی کند. و ببینید، آنها مقداری حمایت مالی دریافت می کنند. حداکثر... سیصد بات در ماه.
تفتیش عقاید وقتی با دوستانش می نشیند - در عرض چهار ساعت - مقداری مانند این می نوشد.

همه اینها افراد را به یکدیگر وابسته می کند. خانواده بزرگترین سرمایه است، مردم بدون قید و شرط از یکدیگر حمایت می کنند. برای قرن ها و هنوز هم لازم است. اما در میان یکدیگر، تا جایی که بتوانیم به هم کمک می کنیم. کسی که کمی بیشتر دارد، به اشتراک می گذارد. افرادی که کالا تولید می کنند، یک نجار، یک آجرکار و غیره قیمت های اغراق آمیز نمی گیرند، تقریباً با قیمت تمام شده کار می کنند. مغازه‌های محلی فقط می‌توانند حاشیه سود حداقلی را حفظ کنند، آنها می‌دانند که روستاییان برای خرج کردن بسیار اندک هستند. از این رو، زندگی ارزان - که فرنگ های ساکن در آیسان اغلب به خاطر آن مورد انتقاد قرار می گیرند.

و مردم شروع به جستجوی کار در جای دیگر می کنند. مهاجرت به خارج از کشور، اما اغلب به مناطق داخلی ثروتمندتر از لحاظ اقتصادی که در آن صنعت یا گردشگری وجود دارد. اما همیشه با حداقل دستمزد که تا حد امکان پس انداز می کنند و برای والدین نیازمند، بیماران و خانواده می فرستند.

و بسیاری از آنها در نهایت به فقر می افتند زیرا آسیب پذیر می مانند. دارنده مالی خانواده بیمار می شود، در نتیجه می میرد. درست زمانی که مردم برای خرید کود برای فصل برنج آینده پول قرض کرده اند، زیرا تنها تعداد کمی پول کافی برای انجام این کار بدون وام دارند. یک پدربزرگ بیمار می شود و به مراقبت های پزشکی گران قیمت نیاز دارد، بات پس انداز شده به آنجا می رود. همچنین می تواند ساده تر باشد: انتقاد اغلب غربی ها از وانت های بزرگی که مردم دارند. که آنها کاملاً به آن نیاز دارند زیرا چگونه می خواهید کیسه های برنج را حمل کنید؟ چگونه چوب های بریده شده را از بین خواهید برد؟ چگونه می خواهید مغازه خود را انبار کنید؟ آنها، هفت نفر از آنها از یک روستا، چگونه می توانند آن شغل را در بانکوک پیدا کنند؟ نجار، سقف انداز و... چگونه کالای خود را حمل می کند؟
و سپس آن سرمایه گذاری گران قیمت از بین می رود. هزینه های سنگینی که وام مسکن را در آینده قرار می دهد.
یا مثل پارسال طوفان دوکسوری در اینجا از منطقه عبور کرد. مزارع برنج و دیگران کاملاً ویران شده است. پشت بام ها کنده شد، خانه ها به طور کامل آب گرفت. هزاران خانواده کاملاً ویران شدند، ناگفته نماند از دست دادن و اندوه ده ها نفر که در آنجا جان باختند... .

و با این حال ساکنان آیسان همیشه قدرت عبور از آن را پیدا می کنند. تلاش مفرط می کنند. رفتن به محل کار، دور از خانواده، برای ماه ها، گاهی حتی سال ها. مردم بسیار مقتصدانه زندگی می کنند، آنها زندگی خود را از مزارع و جنگل ها تامین می کنند. و همانطور که قبلا ذکر شد، خانواده و روستا را ترک می کنند تا در جای دیگری کار کنند. در کارخانه ها، در ساخت و ساز و غیره.
آیا آنها در مناطق توریستی پر از ثروتمندان غربی کار خواهند کرد؟ ابتدا با ایده یافتن یک شغل معمولی. به عنوان یک باغبان/مرد. یا نظافت، شستشوی لباس، نگهداری از کودک و غیره. یا در مغازه، رستوران، کافه و غیره.

آنها به زودی متوجه می شوند که پس از آن به عنوان یک شریک بالقوه در رختخواب دیده می شوند و فرنگ - از نظر آنها - پول زیادی برای این کار می پردازد. و دقیقاً همین ایثارگران هستند که معمولاً مستأصل هستند، بستگان آنها برای زنده ماندن به پول نیاز دارند، آنها احساس وظیفه می کنند که کمک کنند.
آیا با این «انتخاب» روبرو هستید: در شرایط معمولاً بد با حداقل دستمزد بسیار پایین به کار ادامه دهید یا تسلیم تقاضا شوید: ارائه خدمات جنسی، شرایط کاری بهتر و درآمد بسیار بیشتر. با داشتن اقوام بیمار و نیازمند در جایی در آیسان، واقعاً یک انتخاب نیست. مالی اولویت دارد.

و با غربی ها ارتباط برقرار می کنند که در یک غروب، پولی را می نوشند که با آن می توانند دو ماه در خانه به فرزند بیمارشان دارو بدهند. آن‌ها یاد می‌گیرند که با ریتم متفاوتی از زندگی زندگی کنند: دیگر پس از غروب آفتاب نخوابند و با طلوع خورشید از خواب بیدار شوند، زندگی شبانه خود را اعلام می‌کند. آنها یاد می گیرند که افرادی هستند که وقتی چیزی می شکند، بلافاصله آن را با افراد جدید و بهتر جایگزین می کنند، بدون هیچ مشکلی. آنها یاد می گیرند که خوابیدن در فصل گرم با آن تهویه مطبوع یک نسیم است. آنها متوجه می شوند که افرادی هستند که مجبور نیستند تمام روز کاری انجام دهند، فقط لذت خود را برآورده می کنند. آیا آنها دیگر نباید قورباغه ها و ایگواناها را بگیرند تا همچنان یک وعده غذایی مناسب در آن روز داشته باشند؟ آنها یاد می گیرند که لازم نیست تمام روز زیر آفتاب سوزان کار کنید، نیازی نیست که روی دست و پاهایتان پینه ببندید، زمان زیادی برای استراحت دارید.

و بله، مردم آیسان مرتب می شکند، به اندازه کافی سیر شده اند و فرهنگ خود را از دست می دهند. برخی این سبک زندگی را اتخاذ می کنند و دیگر نمی توانند بدون زندگی شبانه کار کنند. برخی نمی خواهند به خانواده بازگردند - این نوع زندگی آسان تر است زیرا آنها یک شریک فهمیده پیدا کرده اند. با این حال این یک اقلیت است که این گونه عمل می کند. اکثریت در واقع آن را وحشتناک می دانند، فقط به این دلیل که از نظر مالی مجبور هستند و به دلیل اینکه تقاضا برای آن وجود دارد، آن را انجام می دهند. ذهن در صفر، شما می توانید بدن را بدست آورید، اما هرگز قلب و روح را. تفتیش عقاید سالهاست که مکالمات با خانم ها را ضبط می کند و حالا اینجا در منطقه با افرادی که کم کم دارند داستانشان را تعریف می کنند در تماس است. تفتیش عقاید روزی آن یادداشت های دلخراش را شرح خواهد داد.

و اغلب این فرنگ ها هستند که بدون کوچکترین همدلی نسبت به این کشور و فرهنگ انتقادات احمقانه ای دارند. بهانه ای که معمولاً توسط مردان فاسد که هر سال به مدت چند هفته به اینجا می آیند برای ارضای شهوت خود استفاده می کنند: "آنها همیشه یک انتخاب دارند، حتی افراد فقیر".
انتقاد می کنند که مردم عیسی طمع می کنند، دنبال پول هستند، خانواده دارند پول می کشند. در حالی که برای یک Isaaner این عادی ترین چیز در زندگی است - اشتراک گذاری با خانواده و عزیزانتان، به خصوص اگر خودتان در موقعیت کمی بهتر باشید.

همچنین افرادی که به سرعت به دیدن شریک آیسان خود می آیند اما نمی دانند که این یک رویداد برای روستای کوچکی است که در آن قرار دارند. این که روستاییان، در فرهنگ خود، انتظار دارند که فرد - بدون استثنا در نظر آنها - چیزی را به اشتراک بگذارد، نوشیدنی و غذا تهیه کند. آن وقت غربیه از اینکه قرار است کفش هایش را در بیاورد خوشش نمی آید، فکر می کند پای آن عیسانی ها از کفشش کثیف تر است. یخچال و تلویزیون و وانت را می بیند و فوراً آنها را محکوم می کند: "باید بهتر باشند...".

یا غربی ها هستند که حتی جرأت می کنند بیایند و چند ماه زمستان را در روستا بگذرانند؟ بدون هیچ درکی برای شیوه زندگی اینجا. خوب، البته آنها در سیاهچاله سقوط می کنند. نفهمید مردم اینجا هر روز زود می خوابند و زود بیدار می شوند. این که سرعت کارشان را در اینجا کندتر می کنند، زیرا نمی توان طبیعت را بدون ابزارهای تکنولوژیکی گران قیمتی که یک فرنگ آن را عادی می داند، مجبور کرد. آنها نمی توانند درک کنند که مردم دوست دارند کنار هم بنشینند، فقط با آرامش صحبت کنند، بنابراین، کسانی که در وسط روز شروع به نوشیدن می کنند، تنها لذتی که می توانند تحمل کنند. برای او عجیب و آزاردهنده است که تمام روستا فکر می کنند او یک مرد ثروتمند است، حتی اگر او فقط با حقوق بازنشستگی زندگی می کند - که حداقل چهار برابر بیشتر از درآمد یک ساکن متوسط ​​ایسان است.

و حتی فرنگ هایی که برای زندگی دائمی به اینجا می آیند اغلب به آرامی تسلیم چیزی می شوند که آن را یک زندگی یکنواخت می دانند. آنها نمی فهمند که چرا در آن حومه نه سینما وجود دارد، نه بارهایی با میزهای بیلیارد یا دیگر تفریحات مصنوعی. آنها احساس می کنند که نادیده گرفته می شوند، نمی فهمند به این دلیل است که از صحبت کردن به زبان خودداری می کنند، زیرا نمی خواهند فرهنگ را درک کنند، زیرا نمی خواهند در زندگی اجتماعی شرکت کنند. و به این ترتیب با شریک زندگی خود درگیر می شوند که مانند هر اسحانی که به وطن خود باز می گردد کمتر غرب زدگی می کند و بیشتر به خانواده وابسته می شود.
آن‌ها سپس به ملاقات هموطنانی می‌روند که تمام روزها را با آنها شکایت از زندگی بدشان در اینجا می‌گذرانند و متوجه نمی‌شوند که به خود اجازه می‌دهند به افسردگی بیفتند.

آیا تفتیش عقاید گناهی ندارد؟ نه، زیرا او بدون فقر آیسان هرگز عشق و عشق را نمی شناخت. این چیزی است که همیشه به رابطه می چسبد. هنگامی که او به اینجا رسید، احساس شگفتی بر او غلبه کرد، دومین شوک فرهنگی پس از ورودش به تایلند در بیست و پنج سال پیش. اما او اراده کرد که همدلی کند، زبان دیگر هرگز روان نخواهد بود، اما وقتی شروع به شناخت فرهنگ و شیوه زندگی آنها کردید، می توانید زندگی خوبی را در اینجا بسازید. یک فرهنگ، یک شیوه زندگی که به طبیعت نزدیک است.

و آنچه بازرس بدون فراموش کردن سابقه و تربیت خود تحسین می کند. او همچنین نسبت به افراط و تفریط، نسبت به مواردی که از نظر او در فرهنگ او غیرقابل قبول است، کور نیست. تحصیلات ضعیف، شما هرگز نمی توانید با آن موافق باشید. بودیسم بار سنگینی بر دوش مردم می گذارد، همچنین از نظر مالی. نخبگان حریص که خیلی خوشحال هستند که چیزها را همانطور که هستند نگه دارند، اما منحصراً تایلندی یا آیسان نیستند.
اما نمی توانید انتظار داشته باشید که مردم فقط به این دلیل که شما برای زندگی در اینجا زندگی می کنید، شیوه زندگی خود را با دیدگاه های غربی تطبیق دهند.

تفتیش عقاید غربی ها را درک می کند که نمی توانند اینجا ساکن شوند، اما شما باید انتخاب کنید. و زمانی که تجربیات بدی دارید یا داشته اید، انتقاد ارزان نکنید. زیرا در بیشتر موارد تقصیر خود شماست. و او همچنان به دفاع از خود در برابر نظراتی که بدون اطلاع و یا با انگیزه های کینه توز بیان می شود، ادامه خواهد داد.

ادامه دارد….