سیگیپسیس در تایلند

mariakraynova / Shutterstock.com

تایلند دارای تعدادی اقلیت قومی است که قبایل تپه در شمال نسبتاً شناخته شده هستند. در جنوب، دریانوردی ها اقلیتی هستند که تا حدودی نادیده گرفته شده اند.

من عمدا می گویم "seagipsy's"، زیرا به نظرم مهربان تر از کولی های دریایی ترجمه می شود. تایلند دارای سه گروه اصلی دریایی است: موکن، اوراک لاوای و موکلر. از نظر تایلندی ها، این مردم به عنوان «چائو لای» (مردم دریا) شناخته می شوند، یک اصطلاح چتر برای قبایلی که در کنار دریا زندگی می کنند و نسب آنها ارتباط تنگاتنگی با دریا دارد.

موکن

گروهی متشکل از 2.000 تا 3.000 نفر در سواحل تایلند، میانمار و مالزی در اطراف جزایر سورین (یک پارک ملی) زندگی می کنند. آنها به عنوان موکن شناخته می شوند، به زبانی صحبت می کنند که کارشناسان نتوانسته اند تعیین کنند که موکن از کجا آمده است. اعتقاد بر این است که آنها اولین ساکنان مناطق ساحلی در دریای آندامان بوده اند. فرهنگ دریایی عشایری آنها احتمالاً بیش از 4.000 سال پیش آنها را از جنوب چین به مالزی آورده است، جایی که گروه ها در نهایت در اواخر قرن هفدهم از هم جدا شدند، اما تاریخ دقیق وجود آنها مشخص نیست.

موکن ها در اطراف و دریا زندگی می کنند و البته آنها ماهیگیران عالی هستند. آنها دریای اطراف خود را مانند هیچ دیگری می شناسند. اگر مردی برای صبحانه ماهی بخواهد با نیزه به دریا می رود و در کمترین زمان یک غذا ماهی صید کرده است. تحقیقات نشان می‌دهد که موکن در مقایسه با اروپایی‌ها، دو برابر بهتر زیر آب را می‌بیند. همچنین نشان داده شده است که آنها می توانند بدون تجهیزات غواصی تا عمق 25 متری شیرجه بزنند.

بزرگترین تهدید برای فرهنگ آنها این است که سرمایه گذاران خصوصی و دلالان زمین می خواهند مناطقی را که موکن ها در آن زندگی می کنند توسعه دهند. فعلاً جلوی آن «حمله» گرفته شده است و می توانند بی خیال به زندگی خود ادامه دهند. نگرانی به هر حال یک ویژگی موکن نیست، در واژگان آنها نیست.

اینکه موکن ها چقدر هوی و هوس دریا را می دانند در 26 دسامبر 2004 منعکس شده است. تعدادی از افراد مسن از قبیله موکن در جزیره ای در پارک ملی دریایی جزایر سورین در سواحل استان فانگ-نگا متوجه شدند که امواج در دریا غیر طبیعی هستند و حرکات به روشی غیرعادی رخ می دهند. آنها زنگ خطر را به صدا در می آورند و ساکنان به اندرونی بالاتر پناه می برند. هنگامی که آنها برمی گردند، دهکده به طور کامل توسط لا بون - به قول موکن ها سونامی - که منطقه را ویران کرده است، از بین رفته است.

قایق‌ها و خانه‌هایشان بر روی پایه‌ها، تلی از چوب و آوار بیش نیست. اما در حالی که تایلند برای بیش از 5.000 قربانی سوگوار است، جامعه موکن به لطف دانش بزرگان قبیله از دریا در امان مانده است.

موکن ها دهکده خود را با استفاده از بامبو و برگ به عنوان "بلوک های ساختمانی" اصلی بازسازی کرده اند. نه در همان مکان، بلکه بیشتر در داخل کشور که در آن امن تر است. اگر موکن ها یک نگرانی دارند، این است که دلشان برای محیط سنتی اطراف دریا از دهکده جدیدشان تنگ شده است. نفوذ دنیای بیرون در حال افزایش است. مقامات تایلند ماهیگیری برخی از گونه‌های ماهی مانند خیار دریایی و برخی صدف‌ها را ممنوع اعلام کرده‌اند و موکن را از یک منبع درآمد مهم محروم کرده‌اند. برخی از آنها قبلاً دهکده ماهیگیری را ترک کرده اند تا به عنوان راهنمای غواصی برای گردشگران کار کنند یا به جمع آوری زباله تبدیل شوند.

موکن ها زندگی بسیار اجتماعی دارند. قبایل مختلفی وجود دارند، اما همه برابرند. بنابراین یک عضو قبیله می‌تواند از قبیله‌ای به قبیله دیگر نقل مکان کند، بدون اینکه زندگی‌اش بدبخت شود. بنابراین آنها خداحافظی نمی کنند، زیرا کلماتی مانند "سلام" و "خداحافظ" در زبان آنها وجود ندارد. کلمه "وقتی" نیز ناشناخته است، زیرا موکن ها هیچ مفهومی از زمان به جز روز و شب ندارند - بنابراین آنها نمی دانند چگونه عجله کنند.

یک واقعیت جالب این است که زوبین زدن به لاک پشت به زن گرفتن نزدیک است. لاک پشت دریایی توسط موکن ها مقدس تلقی می شود و موکن ها احتمالاً یک زن را نیز به عنوان قدیس می بینند.

از نظر دینی، موکن ها به آنیمیسم - آموزه موجودات روحی - اعتقاد دارند. در جوامعی که از طبیعت و شکار زندگی می کنند، انسان اغلب با طبیعت یکی می شود و بنابراین بالاتر از آن نیست. احترام به طبیعت و همه چیز در اطراف آن ضروری است، آیین ها برای بقا حیاتی هستند. آنها با این کار لطف ارواح را به دست می آورند که غذا، سرپناه و باروری می دهند و در عین حال ارواح شیطانی را دفع می کنند.

موکلر

موکلرها گروهی از دریانوردان یا «چائو لی» هستند که کمترین توجه رسانه ها و مردم را به خود جلب می کنند. این به این دلیل است که روستاهای آنها در مناطقی قرار دارند که گردشگران کم یا اصلاً به آنجا می آیند. Urak Lawoi و Moken بارها و بارها ذکر شده اند، زیرا آنها در یا نزدیک به مقاصد گردشگری محبوب مانند جزایر پوکت، لانتا و لیپه (Urak Lawai) و جزایر سورین (موکن) زندگی می کنند.

موکلرها زیرگروهی از "چائو لای" یا "تای مای" (تایلندی های جدید) در نظر گرفته می شوند که زندگی منظمی دارند و همچنین تابعیت تایلندی را به دست آورده اند. فرزندان موکلر در یک مدرسه محلی تحصیل می کنند و به زبان تایلندی آموزش می بینند. اکثر آنها به زبان موکلر صحبت نمی کنند، اگرچه وقتی با والدین یا پدربزرگ و مادربزرگ خود صحبت می کنند، آن را درک می کنند.

بیشتر روستاهای موکلر را می توان در استان فانگ-نگا در ساحل غربی تایلند یافت. آنها در Khuraburi، Takuapa و Thaimuang پراکنده هستند. بسیاری از موکلرها در واقع قبلاً زمین خوار هستند، زیرا روستاهای آنها در نواحی ساحلی نیست، بلکه در داخل کشور قرار دارند. آنها اغلب خود را به طور سنتی کشاورزی می دانند. آنها در یک مزرعه لاستیک یا نارگیل کار می کنند یا به عنوان کارگر برای کارهای مختلف دیگر استخدام می شوند. هنوز چند روستای ساحلی وجود دارد که دریا هنوز منبع درآمد موکلر است.

اگرچه بسیاری از موکلرها بودیسم را دین خود می‌دانند، اما اعتقادات آنیمیستی آنها همچنان بسیار مهم است. هر سال در ماه فوریه/مارس، موکلرها جشن قربانی را برای رهبر افسانه ای خود تا فو سام فان جشن می گیرند.

اوراک لووی

این گروه از ماهیان دریایی در اطراف جزایر و مناطق ساحلی دریای آندامان زندگی می کنند. روستاهای آنها را می توان در Phang-nga، Phuket، Krabi و Satun یافت.

اوراک لاوی ها نیز زبان و سنت های خاص خود را دارند. به طور کلی به اوراک لاوی چائو لای، چائو نام یا تای مای می گویند. خود آنها چائو نام را یک اصطلاح تحقیر آمیز می دانند، زیرا "نام" در زبان آنها به معنای منی نیز می باشد. آنها تای مای را ترجیح می دهند که با آن می خواهند خود را به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از ایالت تایلند بیان کنند.

افسانه ای در مورد Urak Lawoi در جزیره Adang وجود دارد. خیلی وقت پیش، خدا Nabeeno را به جزیره فرستاد تا ساکنان را به پرستش خدا تشویق کند. اجداد اوراک لووی امتناع کردند و پس از آن خداوند آنها را نفرین کرد. سپس Urak Lawoi به Gunung Jerai رفت، جایی که برخی از آنها به جنگل فرار می کنند و تبدیل به وحشی، میمون و سنجاب می شوند. برخی دیگر به عنوان عشایر با قایق به نام جوکوک به دریا رفتند. Gunung Jerai یک مکان مقدس برای Urak Lawoi باقی می ماند و دو بار در سال مراسمی برگزار می شود که در پایان قایق تزئین شده به آب انداخته می شود که - به گمان Urak Lawoi - به سمت سکونتگاه اصلی در نزدیکی Gunung Jerai می رود.

Urak Lawoi تنها یک جامعه کوچک را تشکیل می دهد که تا حد زیادی به یکدیگر مرتبط هستند. آنها معمولا در خانه های کوچک بامبو ساخته شده بر روی پایه ها زندگی می کنند که جلوی آنها همیشه رو به دریا است. خانه ها معمولا با حمایت خانواده و همسایه ها ساخته می شوند.

زندگی روزمره Urak Lawoi ساده است. صبح مردان به ماهیگیری می‌روند، در حالی که زنان کارهای خانه را انجام می‌دهند و حوالی ظهر منتظر بازگشت شوهرانشان هستند. ماهی صید شده برای استفاده خانواده و/یا بستگان خود است، در حالی که بخشی دیگر از آن به تاجر فروخته می شود. بعد از ظهر زنان استراحت می کنند در حالی که مردان وسایل ماهیگیری خود را مرتب می کنند.

زندگی تغییر می کند، زیرا با ماهیگیری آنها به سختی به سطح معیشتی می رسند، به طوری که بسیاری از مردان در جاهای دیگر کار می کنند تا دستمزد مناسبی کسب کنند.

علاوه بر غذاهای دریایی، برنج غذای اصلی برای Urak Lawoi است. آنها غذاهای مختلف تایلندی جنوبی را می خورند که در آنها نارگیل یک عنصر ضروری است. Urak Lawoi ها معمولاً وقتی گرسنه هستند غذا می خورند، بنابراین هیچ وعده غذایی مشخصی در زمان مشخصی وجود ندارد.

مدتها پیش، اوراک لاووی معتقد بود که ارواح شیطانی عامل بیماری هستند. آنها یک پزشک محلی داشتند (یعنی) که با طلسم یا استفاده از آب مقدس با این بیماری مبارزه می کرد. "ماو" یک رسانه شخصی است که بین Urak Lawoi و ارواح ارتباط برقرار می کند. "ماو" از یکی از بزرگان قبیله انتخاب می شود که همچنین به کودکان شفای معنوی سنتی را آموزش می دهد. امروزه آنها از پزشکان و بیمارستان ها استفاده می کنند.

شیوه زندگی Urak Lawoi به تدریج در فرهنگ تایلندی ادغام می شود. آنها دیگر نمی توانند به طور مستقل آن را بسازند و بنابراین به طور فزاینده ای برای کار و درآمد به دیگران (تایلندی) وابسته هستند.