آداب و رسوم تایلند، آن را دریافت کنید؟

خوب، اگر حداقل دستمزد 3-4 یورو در ساعت بود، برای خرده فروشان (بیشتر) سودآور بود که تا ساعت 22 شب باز باشند یا کارکنان خدمات در همه جا در دسترس باشند. اینجا بیشتر در رسانه ها رابطه جنسی می بینید. و بله، وضع ما نسبتاً خوب است، اما مردم همیشه بیشتر و بیشتر می خواهند.

سخت بودن در مورد پول؟ خوب، برخی از مردم ترجیح می‌دهند هر یورویی را که فوراً وارد می‌شود خرج کنند یا برای وام درخواست دهند، در حالی که برخی دیگر ترجیح می‌دهند مقداری پول کنار بگذارند.

با فروتنی از کنارم بگذری؟ از طرف دیگر، در برمه، آنها واقعاً روی زمین از کنار شما می خزند، من گاهی از این بابت واقعاً احساس خجالت می کردم، فکر می کنم در تایلند خیلی بد نیست، بله در آیسان در خارج هنوز هم این کار را زیاد انجام می دهند. من فکر می کنم اظهارات این 2 خانم برای بقیه خوب است، من می توانم از نگاه خارجی ها چیزهای زیادی در مورد خودمان یاد بگیرم، با زندگی در اینجا شروع کردم به نگاه کاملا متفاوت به بلژیک و بلژیکی ها و بله، ما چه کار می کنیم هنوز هم در مقایسه با اکثر تایلندی ها خوب است!!
وقتی گاهی این همه ناله را در رسانه‌ها از خانه می‌خوانم، فکر می‌کنم بیشتر و بیشتر جای خنده دارد. حالا باید اعتراف کنم که ما تا حدودی آدم‌های خرابکاری هستیم و در روزهای سختی قرار گرفته‌ایم. چقدر خوب است بلژیکی بودن تا حدی به همین دلیل است که من توانستم اینجا زندگی کنم و هنوز هم خواهم توانست برگردم.

@ فرانسوی. با اهدای پول به معبد، "مردم این کار را به میل خود انجام می دهند". من هنوز در مورد آن شک دارم. من این را هر روز تجربه می کنم که فشار اجتماعی بسیار زیاد است. حتی اگر برای بچه های خودشان چیزی برای خوردن نداشته باشند، آخرین لقمه برنج را باید صبح به راهبان داد و در هر مجموعه ای که تقریباً هر روز اینجا در روستاهای آیسان برگزار می شود، باید شرکت کرد. چرا: چون در معبد نام شما از بلندگو اعلام می شود و روی تابلو نوشته شده است که دقیقا چه کسی داده است. هیچ کس نمی خواهد نسبت به همسایگان خود حقیر باشد و بعداً در قبال آن پاسخگو باشد.

یکی از پسرخاله های همسرم پرسید که آیا می خواهم گلدان بزرگ خانه ام را بفروشم؟ گفتم باشه اگه چیزی که دادم رو بپردازی پس برای من خوبه
بعد از ظهر گلدان بزرگ را برداشتند و پول پرداخت کردند.
بعد از من و همسرم پرسیدند که آیا میخواهیم گلدان را برداریم.هی من متوجه نمیشم؟؟
پس ما می آییم. معلوم شد که گلدان به خاطر مرگ مادرش به معبدی مانند تامبون برده شده است.
وارد معبد شدیم و گلدان را آنجا گذاشتیم. راهبی به ما گفت که صبر کنیم چون اول باید غذا بخورند،
شما با یک گلدان زیبا می آیید و سپس فقط باید صبر کنید تا آن آقایان نارنجی پوش برای شما وقت داشته باشند. زیرا آنها ابتدا باید آنچه را که صبح از سایر تایلندی های احمق برداشته اند بخورند.
به خواهرزاده‌اش گفتم پولت را پس می‌دهم و آن گلدان به اتاق من برمی‌گردد، خیلی اشتباه است.
بله کارمون خوبه ولی اگه مقداری از خوبی هاتون رو ببخشید به نظر من مورد سوء استفاده سلطنتی قرار میگیره
آنها دیگر از من چیزی نخواهند گرفت، همه باید برای غذای خود کار کنند، بگذارید مافیای پرتقال هم به جای التماس کردن هر روز صبح این کار را بکند.

در معابد تایلندی که ارزش دیدن دارد، شما واقعاً به جعبه های مجموعه برخورد می کنید. علاوه بر این، چند دستگاه «پیش‌بینی آینده» با نرم‌افزار ناکافی اما دارای شکاف درج. علاوه بر این، تجارت زنده در حرز و مانند آن. اهدای پول=بخشش گناه=کارما خوب. وقت آن رسیده است که یک مارتین لوتر به وجود بیاید.

همچنین مرتباً نام اهداکنندگان و مبالغ داده شده را از بلندگوها می شنوم. کسی که زیاد دارد می تواند زیاد بدهد و فقیری که کم دارد احمق می شود. راهبان مسابقه ای بین مؤمنان برگزار می کنند و فقرا را تشویق می کنند که آخرین ستانگ خود را ببخشند. در ضمن، به اضافه کردن ادامه دهید. چند سال پیش، اگر هزینه سفر را پرداخت می‌کردم، می‌توانستم با یک زن و شوهر از دو کیلومتری معابد نزدیک بوریرام دیدن کنم. باشه پرداخت کردم در طول راه راهبی را بردند که می توانست سوار شود، در جایی او پیاده شد و آن خانمی که پول نداشت؟ من هنوز 200 Bt به او دادم.

در تایلند مردم آنقدر مطیع نیستند که با تأکید بر احترام به بزرگترها مؤدب هستند. این واقعاً ربطی به سفیدی ما ندارد، برعکس، تایلندی‌ها اساساً به بقیه مردم نگاه می‌کنند - چون بالاخره تایلندی نیستند! - و مردم غیر آسیایی حتی یک پله پایین‌تر از نردبان هستند.
ما در آداب و رسوم خود وحشی هستیم و بوی تایلندی می دهیم.
با این حال، یک تایلندی تا زمانی که فکر می‌کند می‌تواند برتری پیدا کند، دوستانه باقی می‌ماند. به محض اینکه مشخص شد که اینطور نیست، "دوستی" معمولاً به سرعت تمام می شود.
همه اینها را بر اساس تقریباً 10 سال تجربه اینجا می گویم.
در خانه ما، مهم نیست که همسرم چقدر با من مودب است، فقط یک نفر شلوار را می پوشد و آن من نیستم.