فرانس آمستردام در پنوم پن، کامبوج (روز اول)

زنگ ساعت هشت بعد از کمتر از سه ساعت خواب به صدا درآمد. tilacje من کوله سفرم را بسته بود، او بهتر از من می توانست این کار را انجام دهد. همه شارژرها با هم، کابل‌ها جمع شده، همه کاغذها و رسیدها در جیب پاور پک، تی‌شرت‌ها، همان‌طور که باید باشند، محکم پیچیده شده‌اند.

من خودم فقط چیزها را داخل آن می اندازم و در صورت لزوم روی آن می نشینم، سپس جا می شود، اما این یک نمونه آشنا از مراقبت تایلندی بود. مجاز نبود بیش از 7 کیلو باشد - که اتفاقاً بررسی نشد - بنابراین تمام وسایل الکترونیکی در جیب کت بسیار سنگین من ناپدید شد.

در مورد دوش گرفتن هم کمک شد، این خانم هر کاری می کند که فراموش نشود. او نباید از این بترسد. ما طبق معمول صبحانه را در The Haven صرف کردیم، جایی که مردم از ساعت اولیه ای که در صف ایستادیم شگفت زده شدند.

ساعت ده و نیم چک کنید. از آنجایی که تاریخ سفرم به کامبوج را در آخرین لحظه یک روز به جلو آورده بودم، در واقع یک شب پیش پرداخت را در هتل بدون استفاده رها کردم. این بدشانسی است، آنها آن را پس نمی دهند. من این را می دانستم، اما مجدداً به طور مفصل برای من توضیح داده شد: سیاست این است که برای شب های استفاده نشده ای که قبلاً پرداخت شده است، بازپرداخت نمی شود و متأسفانه آنها مطمئناً نمی توانند از آن عدول کنند. اما، رئیس گفته بود، چون ماه آینده برمی گردم، می توانند نرخ یک شب را از قبض مینی بار کسر کنند. پس از آن بازپرداخت نبود، زیرا آنها پول را پس ندادند، بنابراین نقض سیاست بی امان نبود. یک مثال خوب دیگر از منطق تایلندی و یک حرکت خودجوش خوب، من حتی آن را نخواستم. ساعت نه و نیم در بار شگفت انگیز 2 قهوه خوردیم، ساعت ده tilacje به خانه رفتیم و ساعت ده و ربع تاکسی من رسید.

من از فرودگاه قدیمی بانکوک، دون موانگ، حرکت کردم. این به اندازه جدید بزرگ نیست، و در واقع هیچ مشکلی با آن وجود ندارد. منطقه سیگار کشیدن نزدیک دروازه، فقط برای آن در Suvarnabhumi بمیرید. یک اتوبوس مسافران را از گیت به هواپیما برد، فکر می کنم به دلیل نبود اسکله کافی. ایرباس ایراسیا دارای تنظیماتی بود که متعلق به یک شرکت هواپیمایی ارزان قیمت است. تا جایی که ممکن است صندلی ها، بنابراین نزدیک به هم. شما این را از قبل می دانید. و شما یک پارچه خیس یا روزنامه یا میان وعده یا نوشیدنی دریافت نمی کنید، اصلا چیزی دریافت نمی کنید. فکر نمی کنم برای پروازی که کمتر از یک ساعت طول بکشد، اصلاً این کار ضروری نیست.

بله، چهار فرم برای تکمیل دریافت خواهید کرد. کارت ورود/خروج، فرم درخواست ویزا هنگام ورود، گواهی پزشکی و فرم گمرک. هنگامی که آن را پر کردید، فرود دوباره شروع می شود. فرودگاه پنوم پن کوچک است و به خوبی چیده شده است. شما به طور خودکار از طریق دفتر ویزا راهنمایی خواهید شد که در صورت داشتن عکس پاسپورت و 30 دلار آمریکا مفید است. در راهرو نزدیک خروجی، همه ارائه دهندگان یک غرفه دارند که می توانید سیم کارت بخرید. من یکی با 8.5 گیگ دیتا به قیمت 10 دلار گرفتم. هنگامی که بیرون رفتید، می توانید بلافاصله یک سیگار روشن کنید و البته پیشنهادات لازم برای حمل و نقل به مرکز را دریافت خواهید کرد. من همه آنها را مودبانه رد کردم، فقط کمی بعد تاکسی رسمی فرودگاه را گرفتم. این هزینه برای منطقه کنار رودخانه 9 دلار است، بنابراین من در اینترنت خواندم، و آنها سعی کردند برای آن 12 دلار دریافت کنند. واقعاً این اتفاق افتاد و مرد به آن چسبید، 9 دلار قیمت قبلی بود. من احتمالا یک گوش به قیمت 3 دلار دوخته شده بودم. بعد از بیش از نیم ساعت ما آنجا بودیم و من 15 دلار پول خرد گرفتم. البته بدون نکته

اولین چیزی که در راه اینجا متوجه شدم: ترافیک در سمت راست، بسیار متفاوت از تایلند است. در صورت امکان، حتی تعداد بیشتری از موتورهای دو چرخ وجود دارد که ظاهراً مشکل پارک قابل توجهی ایجاد می کنند. برخی از ساختمان ها به طور جدی نادیده گرفته شده اند. این احتمالاً به این دلیل نیست که نگهداری در پاتایا خیلی بهتر است، اما در پاتایا فکر می‌کنم 95 درصد ساختمان‌ها کمتر از 30 سال قدمت دارند، در حالی که در اینجا آزمایش زمان برای مدتی فرصت داشته است. با این حال، قابل توجه ترین تعداد کودکانی است که به یک توپ روی چمن ها لگد می زنند یا از بیرون با هم لذت می برند. در پاتایا، من تعداد بسیار کمی از کودکان را می بینم. این می‌تواند به این دلیل باشد که صحنه خیابان در آنجا عمدتاً توسط گردشگران و خانم‌هایی تعیین می‌شود که در آنجا کار می‌کنند و اغلب بچه‌دار هستند، اما نزد اقوامشان در آیسان قرار گرفته‌اند.

ساعت پنج و نیم وارد هتل بوتیک ریور 108، نزدیک بازار شبانه شدم. من نه شب رزرو کردم و آنها فکر می کنند که اینجا زمان زیادی است. آقای مهربان در پذیرایی گفت: "اوه، شما مدت زیادی می مانید آقا!"

در ساعت هشت برای کاوش در منطقه فوری. یک راننده توک توک قبلاً مرا دیده است و به دنبال یک سواری یا بیش از یک سواری است. من 100 یورو را به 100 دلار آمریکا در پاتایا تبدیل کرده بودم و سپس 300 بات دیگر گرفتم. بنابراین در نهایت با نرخ 1.076 اگر من دقیقاً از بالای سرم ریاضی را انجام دهم. با نرخ متوسط ​​​​بازار 1.097 و به خصوص وقتی در نظر بگیرید که یورو ابتدا به بات تبدیل می شود و سپس به دلار باز می گردد، بسیار خوب است. 30 دلار برای ویزا، 10 دلار برای سیم کارت با داده، 12 دلار برای تاکسی، اکنون 2 دلار برای سیگار، بنابراین مجبور شدیم عوض کنیم یا پین کنیم. من مانند پاتایا با صرافی روبرو نشدم، اما یک دستگاه خودپرداز پیدا کردم.

"پین 6 رقمی خود را وارد کنید."

بله، من این کار را نمی کنم. سپس فقط چهار رقم را فشار دهید و اینتر را فشار دهید. همه چیز خوب پیش رفت، تا اینکه در پایان یک پیغام خطا ظاهر شد، "تراکنش نامعتبر". بعد عصبی میشم هوا قبلا گرم بود و دستگاه خودپرداز در یک اطاقک شیشه ای است، عرق شروع به جاری شدن در جریان می کند. باز هم بدون پول. اما وقتی جلوتر رفتم، گوشه ای دیگر را دیدم. یک گروه شش نفره از نوجوانان جلوی آن بودند که همه باید سنجاق می‌کردند و مخصوصاً تمام وقت را برای آن می‌گرفتند. داغ تر میشدم بالاخره توانستم وارد اطاقک شیشه ای در حال جوش شوم. همه چیز اینجا تقریباً یکسان بود، مطمئن نبودم که باید از این بابت خوشحال باشم یا نه، اما در نهایت دو اسکناس 100 دلاری بیرون آمد. بعداً متوجه شدم که اولین دستگاه خودپرداز برچسب "Maestro" روی در نداشت و این خودپرداز داشت. پس توجه کنید.

دوبار به راست بپیچید و بعد به خیابان 104 رسیدم. یک خیابان 100 متری با حدود 20 بار. می توانستم تمام راه را در خیابان راه بروم بدون اینکه سرم فریاد بزند. من هرگز آن را در پاتایا تجربه نکرده ام. از یک طرف ساکت است، از طرف دیگر تقریباً شروع به تعجب می کنید که آیا خوش آمدید یا خیر.
فقط یک راه برای فهمیدن وجود دارد، داخل. من نوار نیروی هوایی را انتخاب کردم. آنجا من تنها مشتری بودم، صدای تشویق بلند شد و شش دختر بلافاصله به گردنم آویزان شدند. من نمی توانم آن را خیلی داغ تر کنم، وقت آن است که یک آبجو بخورم. هاینکن آنها را نداشت. یک «کامبوج» یا چیزی دیگر سفارش داد، در یک قوطی به قیمت 1.75 دلار آمد. بعداً یک بطری هم داشتند. یک نوشیدنی خانم با قیمت 3.50 دلار عرضه می شود. دو دختر خوب یکی را گرفتند و بعد از آن بقیه رفتند. دو دختر احساس خیسی کردند و عرقش با دستمال مرطوب پاک شد. واضح است که هنوز کمی زود بود، اما این لذت را از بین نبرد. من هنوز خیلی از انگلیسی‌هایی که اینجا صحبت می‌کنند نمی‌فهمم، کاملاً با Tengels در تایلند قابل مقایسه نیست.

بلافاصله به آنها می گویم که اولین بار است که به کامبوج می روم، در غیر این صورت متوجه این موضوع می شوند. یک دختر با بوسیدن زیاد مشکلی نداشت، من هم مشکلی نداشتم.

وقتی برای مدت طولانی سعی کردم از او بپرسم که او چند دلار می‌خواهد، او متوجه اشتباه من شد و صورتحساب تنظیم شد.

من هنوز نمی خواستم بارف بزنم، بنابراین فکر کردم خوب است و ده متر جلوتر به نوار 104 رفتم. همچنین یک نوشیدنی خانم برای دو خانم در اینجا سفارش داد. زیباترین دختر نمی خواست ببوسد و برای جویا شدن جایزه دختر دیگر باید وارد شود. به نظر نمی رسید که از بار خارج شود.

من همچنین تنها مشتری اینجا بودم و استقبال هنگام ورود بیشتر شبیه یک سرقت سازماندهی شده توسط یک باند جنایتکار بود، بنابراین تصمیم گرفتم ابتدا چیزی برای خوردن داشته باشم. در نبش خیابان 108 و بلوار سیسوات، کافه رستوران بار «فیش» قرار دارد که قرار است صبح در آنجا صبحانه بخورم. احتمالاً آنجا هم می توانستم یک تکه گوشت بیاورم، گرسنه آن بودم.

با 14.60 دلار به اضافه 10 درصد مالیات بر ارزش افزوده تبدیل به کتلت بره کبابی پاپریکا با سیب زمینی سوخاری آویشن شد. کمی کار است که گوشت را شل کنید و بعد مقداری چربی بردارید و بافت آن هم به گوشت تبدیل شود، اما لقمه خوشمزه ای بود.

الان ساعت ده بود، در 34 ساعت سه ساعت خوابیده بودم، وقت چرت زدن. ساعت 04.00:30 بیدار شدم. واقعاً برای رفتن به جاده در این شهر کاملاً ناشناخته خیلی دیر بود. یک بار دیگر چرخیدم. اولین روز استراحت در XNUMX روز.