سیام و موقعیت اجتماعی بالای زنان، 1850-1950

کتاب کامالا تیاوانیچ، بودا در جنگل، شامل مجموعه‌ای از داستان‌های خارجی و سیامی است که زندگی و اندیشه در اواخر سال 19 سیام را به وضوح توصیف می‌کند.^e و اوایل دهه 20^e قرن. بیشتر داستان ها در زمینه بودایی روایت می شوند: راهبان روستایی که با مارهای غول پیکر ملاقات می کنند، راهبان به عنوان شفا دهنده و نقاش، مبلغی که توسط یک فیل لگدمال می شود، همچنین راهزنان و پاروزنان، ماماها و البته ارواح. تصویری از دنیای گمشده، تفاوت با غرب و بعداً مدرنیزاسیون بدون ایده آل کردن گذشته را تداعی می کند. این جشن خاطره است.

او بسیاری از اطلاعات خود را از کتاب های به اصطلاح سوزاندن مرده که در آنها زندگی متوفی شرح داده شده است و همچنین از زندگی نامه ها و سفرنامه های خارجی ها به دست آورده است. برای من تعجب آور بود که آن روزها چقدر نوشته شده بود.

فصل 43 با عنوان "عقب افتاده یا روشنفکر؟" و عمدتاً در مورد نقش زنان در سیام (و برمه مرتبط) آن زمان است که توسط مسافران خارجی درک می شود. این همان چیزی است که این مقاله عمدتاً در مورد آن است.

آنچه خارجی ها در مورد موقعیت زنان در سیام و برمه در مورد 1850-1950 می گفتند.

مسافران غربی در سیام قرن نوزدهم، که از هند، چین یا ژاپن نیز دیدن کرده بودند، به ویژه از موقعیت اجتماعی بالای زنان در منطقه ای که اکنون آسیای جنوب شرقی نامیده می شود، تحت تأثیر قرار گرفتند.

اسقف بیگاند، کشیش کاتولیک رومی فرانسوی که XNUMX سال را در ایالت های شان (شمال برمه) گذراند، به مقام والایی که زنان از آن برخوردار بودند شهادت داد و آن را به بودیسم نسبت داد. او نوشت: «زنان و مردان تقریباً برابر هستند، آنها در خانه‌های خود بسته نیستند، بلکه آزادانه در خیابان‌ها پرسه می‌زنند و مغازه‌ها و غرفه‌های بازار را مدیریت می‌کنند. آنها اصحاب هستند نه بنده مردم. آنها کوشا هستند و به طور کامل به حفظ خانواده کمک می کنند.

جیمز جورج اسکات (1851-1935) در خاطرات خود در سال 1926 نوشت که "زنان برمه از حقوق زیادی برخوردار بودند که خواهران اروپایی آنها هنوز برای آنها مبارزه می کردند."

زنان نیز مانند مردان کارهای سنگین (سنگین) انجام می دادند. تا حدی، این را باید به شیفت کاری های چهار ماهه نسبت داد که مردان را از خانه دور کرد. جان کرافورد در سال 1822 زنانی را دید که انواع کارها مانند حمل بارهای سنگین، پارو زدن، شخم زدن، بذرپاشی و درو کردن را انجام می دادند، بی شباهت به مردان نبودند. اما همه مردان به شکار رفتند.

یک زمین شناس، H. Warrington Smyth، که بین سال های 1891 و 1896 در شمال سیام زندگی می کرد، خاطرنشان کرد که زنان کارگران بودند و هیچ کاری بدون مشورت با همسر یا دختر انجام نمی شد.

در حدود سال 1920، مسافر دانمارکی Ebbe Kornerup و دستیارانش با قایق در رودخانه پینگ، رودخانه ای که توسط یک زن پارو زده بود، سفر کردند. او می‌نویسد: «بعد از بارندگی‌ها، رودخانه عریض بود، اما گاهی چنان کم عمق بود که مجبور می‌شویم از میان آب بگذریم. قایقران زنی چاق و خوشرو با موهای کوتاه بود. شلوار و سیامی پوشیده بود فانونگ و فوفل و برگهای تخمیر شده چای که جویده بود لبهایش را قرمز تیره کردند. وقتی آب به تمام شلوارش پاشیده شد، با خوشحالی خندید. او به طور مداوم با سرپرستان خود صحبت می کرد.

در سال 1880، مهندس بریتانیایی هولت هالت (اریک کویجپرز داستان شگفت انگیزی در مورد سفر خود نوشت) از مولمین در برمه به چیانگ مای سفر کرد تا جاده ای را برای یک خط راه آهن بررسی کند. او خاطرنشان کرد که «شان (مردم شمال تایلند که لائوسی‌ها یا یوان نیز نامیده می‌شوند) با زنان بسیار خوب رفتار می‌کردند. این امر به ویژه در مورد یک زن علیه مرد که شهادت یک زن به عنوان مدرک غیرقابل انکار تلقی می شود، قابل توجه است. ازدواج کودکان وجود ندارد، ازدواج یک امر انتخاب شخصی است نه تجارت.

لیلیان کورتیس، با این حال، موقعیت والای زنان در لائوس و سیام را نه به بودیسم، بلکه به ریشه های فرهنگی بسیار قدیمی تر نسبت داد. تواریخ باستانی و این واقعیت که زنان در آن قبایلی که هرگز به بودیسم گرویده اند، جایگاه مهمی را اشغال می کنند، گواه این امر است. زن در انتخاب همسر مختار است و ازدواج یک مراسم مذهبی نیست. مرد به همراه خانواده همسرش که تمام اموال را اداره می کنند، نقل مکان می کند. طلاق آسان اما نادر و اغلب به نفع زن است.

دو نویسنده دیگر نیز استقلال زنان را با عبارات مشابه ستودند: آنها به تأیید یا کمک مرد متکی نبودند. بچه ها با مادر بزرگ می شوند نه پدری که امور مالی را مدیریت می کند.

تغییرات از آغاز قرن بیستم

پادشاه چولالانگکورن، راما پنجم، همچنین به عنوان مدرنیزه کننده بزرگ شناخته می شود. پسرش پادشاه واجیراووت، راما ششم (1910-1925 سلطنت کرد)، این سیاست را ادامه داد. او اولین، اما نه آخرین پادشاه سیامی بود که بخشی از تحصیلات خود را در خارج از کشور دریافت کرد و ممکن است برخی از ایده های خود را از آن تجربه گرفته باشد. در سال 1913 او قانون جدیدی را وضع کرد که به موجب آن هر تایلندی ملزم به انتخاب نام خانوادگی می‌شد. زن و بچه باید نام خانوادگی شوهر و پدر را بگیرند. در جایی که قبلاً جنسیت‌ها اغلب در خط زن دیده می‌شد، جامعه تایلندی به تدریج بیشتر به سمت یک سیستم مردسالار حرکت کرد. این بدون شک تا حدی به این دلیل است که نخبگان نجیب دیدگاهی کاملاً متفاوت نسبت به سایر افراد نسبت به روابط زن و مرد داشتند. در اشراف، مرد برتر بود و زن در قصر حبس می شد. بدين ترتيب از آلوده شدن سلسله سلطنتي جلوگيري شد.

به نظر من، این دو علت، افزایش نفوذ کاخ و اشراف بر کل سیام (اکنون نیز در نقاط دورافتاده تر) و نفوذ غرب مرتبط با آن است که موقعیت زنان را از ابتدا تحت تأثیر قرار داده است. قرن بیستم^e قرن تضعیف شده است. تغییر از بودیسم روستایی به بودیسم دولتی تحت حمایت بانکوک عامل دیگری است.

شهادت کارل زیمرمن

زیمرمن جامعه شناس تحصیل کرده هاروارد در سال های 1930-31 تحقیقات گسترده ای را در مناطق روستایی، مرکزی و پیرامونی تایلند انجام داد. او مروری بر اقتصاد، وضعیت بهداشت، سطح تحصیلات و بسیاری موارد دیگر در مورد وضعیت جمعیتی که هنوز عمدتاً کشاورز هستند، ارائه کرد.

بگذارید از او نقل قول کنم:

سیامی ها استاندارد زندگی معنوی و غیر مادی بالایی دارند. در سیام هیچ تجارتی در زمینه کودکان پیدا نمی کنید و ازدواج کودکان وجود ندارد. آنها معمولاً قبل از رونق اقتصادی 1960 حریص نبودند. وی همچنین خاطرنشان کرد که سیامی ها در هنر، مجسمه سازی، ظروف نقره، نیلو کاری، ابریشم و پنبه بافی، لاک الکل و سایر موارد مربوط به بیان هنری بسیار توسعه یافته اند. حتی در ابتدایی ترین جوامع می توان یک در زیبا کنده کاری شده، یک تکه سفال، یک پارچه هنرمندانه بافته شده و حکاکی هایی بر پشت گاری گاو پیدا کرد. '

شخصاً می‌توانم اضافه کنم که یک سنت ادبی پر جنب و جوش و هیجان‌انگیز وجود داشت که در آن داستان‌ها به طور مرتب در اکثر روستاها نقل می‌شد و اغلب با موسیقی و رقص اجرا می‌شد. 'Mahachaat'، 'Khun Chang Khun Phaen' و 'Sri Thanonchai' سه نمونه هستند.

فرانک اکسل که مدت طولانی (1922-1936) را در سیام به عنوان معلم و بانکدار گذراند، در خاطرات خود پشیمان شد. ملیله سیام (1963) که سیام جذابیت خود را به عنوان یک "منطقه فراموش شده" ("پس‌آب") از دست داده و به سرزمین "پیشرفت" تبدیل شده است. در کتابش سرویس سیام (1967), زمانی که تایلند توسط ارتشی اداره می‌شد که به حرف آمریکایی‌ها گوش می‌داد، او آهی کشید: «ما فقط می‌توانیم امیدوار باشیم که کشور بتواند رهبران خوبی پیدا کند».

خوانندگان عزیز وضعیت امروز زنان تایلند را چگونه ارزیابی می کنند؟

منابع

• کامالا تیاوانیچ، بودا در جنگل، کتابهای کرم ابریشم، 2003
• کارل سی. زیمرمن، بررسی اقتصادی روستایی سیام، 1930-31، پرس نیلوفر سفید، 1999