کودیچین، لمسی از پرتغال در بانکوک

سوئی در کودیچین

آه، کشور پرتغال...، چند بار آنجا بوده ام؟ ده، بیست بار؟ اولین بار در سال 1975 بود، یک سال پس از انقلاب گل میخک، و آخرین بار در سال 2002، پس از مرگ همسرم، در جستجوی خاطرات زیبا از تعطیلات زیادی که در آنجا با هم گذراندیم.

نکات برجسته زیادی وجود دارد، می توانم کتابی در مورد آنها بنویسم. اجازه دهید خودم را به پایتخت بی چون و چرای لیسبون محدود کنم، جایی که ما از فضای پرتغالی منحصر به فرد و غذاهای لذیذ از غذاهای پرتغالی در بسیاری از رستوران های فادو لذت بردیم. همانطور که من این را می نویسم، خوانندگان فادو پرتغالی در اتاق نشیمن من با موسیقی غم انگیز فادو مقاومت ناپذیر خود طنین انداز می شوند. پرتغال برای همیشه کشور اروپایی مورد علاقه من خواهد بود.

پرتغال در تایلند

من به اندازه کافی در مورد تاریخ سیامی خوانده ام و همچنین در این وبلاگ مقاله هایی در مورد آن نوشته ام تا بدانم که نه تنها هلندی ها در دوره آیوتایا فعال بودند. پرتغالی ها حتی قبل از اوج گرفتن VOC، یک پست تجاری در آنجا داشتند.

اکنون متوجه شدم که در تونبوری - اولین پایتخت بعد از آیوتایا - یک منطقه پرتغالی کامل در ساحل غربی چائو فرایا وجود دارد. من باید در مورد آن بیشتر می دانستم و اطلاعات زیادی در اینترنت پیدا کردم. اما قبل از اینکه چیزی در مورد آن قسمت از شهر به شما بگویم، تاریخ پرتغالی ها را در سیام شرح خواهم داد، که روشن می کند چگونه کودیچین – که نام ناحیه است – ایجاد شده است.

مریم باکره با کاشی‌های پرتغالی آبی معمولی روی خانه‌ای در کودیچین در پس‌زمینه

پرتغالی ها در سیام

پرتغال در آن زمان کشور مهمی برای کاشفان بود. در زمان پادشاهی مانوئل اول (1469 - 1521)، پادشاهی کوچک دریایی پرتغال برای کشف نقاط دوردست جهان به راه افتاد، عصر کشف بود.

در سال 1498، واسکو داگاما اولین کسی بود که از اروپا به هند رفت. سپس، در سال 1509، آفونسو د آلبوکرک (1453 - 1515) گوا را در سواحل غربی هند و به دنبال آن مالاکا را در 1511 فتح کرد. با پایگاه مالاکا، پرتغالی ها به هند شرقی (تیمور شرقی) و سواحل چین رسیدند. ماکائو). . از آنجایی که مالاکا دست نشانده سیام بود، پرتغالی ها بلافاصله در سال 1511 فرستاده ای را به آیوتایا فرستادند تا به پادشاه اطمینان دهند که پرتغالی ها قصد تهاجمی نسبت به سیام ندارند.

پس از مذاکرات بیشتر توسط دو فرستاده دیگر، یک معاهده تجاری در سال 1516 منعقد شد، پس از آن پرتغال توانست یک پست تجاری در آیوتایا، درست در جنوب شهر محصور شده ایجاد کند. پرتغالی ها از سیام ادویه، فلفل، برنج، عاج و چوب خریدند. سیام در مقابل، تفنگ، توپ، باروت، مهمات، مس، کاشی پرتغالی و ابریشم چینی را از پرتغالی ها وارد کرد. این معاهده همچنین شامل تهیه مزدوران در خدمت پادشاه آیوتایا و معرفی تاکتیک های نظامی اروپا به ارتش سیامی بود.

مریم باکره با نوزاد عیسی روی دیواری در کودیچین

فرنگ

ورود پرتغالی ها به آیوتایا باید در میان بازرگانان عرب، هندی، مالایی و پارسی که تجارت را کنترل می کردند، غوغایی ایجاد کرده باشد. به پرتغالی ها چه می گفتند؟

ریشه این کلمه عربی است و به جنگ های صلیبی اول در اواخر قرن یازدهم برمی گردد. اولین جنگجویان صلیبی فرانکهای اهل گال (فرانسه امروزی) بودند، اعراب آنها را آلفارانجا نامیدند.

بعدها، با پیوستن اروپاییان دیگر به جنگ‌های صلیبی، از آنها با همین نام یاد می‌شد که به تدریج به معنای کلی اروپاییان شد. هنگامی که پرتغالی ها به آیوتایا رسیدند، بازرگانان عرب، هندی و ایرانی که مدت ها قبل در آنجا بودند، آنها را آلفارانجا نامیدند. سپس سیامی‌ها آن را به «فرنگ» برای نشان دادن همه اروپایی‌ها یا سفیدپوستان تطبیق دادند.

سقوط آیوتایا - عصر تونبوری

در سال 1765 ارتش برمه به سیام حمله کرد و شهر به شهر را فتح کرد تا اینکه آیوتایا سقوط کرد و در سال 1767 سوزانده شد. فرایا تک (تاکسین) با ارتشی متشکل از 200 نفر از شهر در حال سوختن فرار کرد. آنها به چانتابوری نقل مکان کردند، جایی که فرایا تک ارتش بزرگی را با کمک جامعه چینی در آنجا ایجاد کرد.

فرایا تاک نیروهای خود را در تونبوری در ساحل غربی رودخانه چائو فرایا تثبیت کرد و از آنجا به ضد حمله علیه برمه پرداخت. در مدت 6 ماه او برمه ای ها را از کشور بیرون کرد. در سال 1768 او به عنوان پادشاه تاکسین در پایتخت جدید تونبوری بر تخت نشست.

کلیسای سانتا کروز

تونبوری

پرتغالی ها در طول لشکرکشی های خود علیه برمه از تکسین حمایت نظامی کردند و وفاداری آنها به پادشاه فراموش نشد. پادشاه تاکسین کاخ خود به نام وانگ درم را در دهانه کانال یای ساخته بود. به بوداییان و مسلمانان چین یک قطعه زمین اختصاص یافت. در منطقه شرق محله بودایی ها، در 14 سپتامبر 1769 قطعه زمینی به پرتغالی ها داده شد و اجازه ساخت یک کلیسای کاتولیک رومی نیز صادر شد. این کلیسا سانتا کروز نام داشت.

جامعه کودیچین

زمینی که پادشاه تاکسین به پرتغالی ها و دیگر کاتولیک های سیامی اعطا کرد در منطقه ای به نام کودیچین بود. بنابراین پرتغالی هایی که اکنون در آن منطقه زندگی می کردند، «فرنگ کودیچین» نامیده می شوند. کلیسای سانتا کروز مرکز جامعه عمدتاً کاتولیک در کودیچین شد. بعدها مهد کودک سانتا کروز، مدرسه سانتا کروز سوکسا و صومعه سانتا کروز نیز ساخته شد. امروزه، نوادگان اولین ساکنان پرتغالی هنوز در آنجا زندگی می کنند که سعی می کنند آداب و رسوم، فرهنگ قدیمی و غذاهای پرتغالی را زنده نگه دارند.

محله کودیچین فعلی

این یک محله معمولی تایلندی است بانکوکقدم زدن در سوئیس باریک، جایی که می‌توانید گهگاه لمسی از پرتغال را در بیرون خانه‌ها بچشید، همه با استفاده از آزوله‌های آبی پرتغالی (کاشی‌ها). البته کلیسای سانتا کروز مرکز این محله است. این کلیسای اصلی نیست، که از چوب ساخته شده است، اما در سال 1916 به تازگی ساخته شده است.

موزه بان کودیچین

موزه بان کودیچین

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد تاریخ پرتغالی-تایلندی، موزه Baan Kudichin مکان مناسبی است. واقع در یک خانه "عادی"، یک کافی شاپ در طبقه همکف وجود دارد، اما در طبقه دوم مشخص می شود که چگونه جامعه Kudichin پس از جنگ در اطراف Ayutthaya بوجود آمده است. بسیاری از تصاویر زیبا و انواع و اقسام اشیاء که به دوران باستان باز می گردد. این موزه وب سایت مخصوص به خود را دارد که می توانید اطلاعات بیشتری در آن بیابید.

رستوران های پرتغالی

خوب نه، هیچ رستوران پرتغالی واقعی وجود ندارد، اما برخی از کافی‌شاپ‌ها و رستوران‌های کوچک تلاش می‌کنند تا رنگ پرتغال را در برخی غذاها بگنجانند. Baan Sakulthong وجود دارد که علاوه بر غذاهای تایلندی، "کانوم جین" به سبک پرتغالی را به عنوان غذای اصلی سرو می کند. این یک غذای نودل است که در آن ورمیشل برنج را با مرغ چرخ کرده در کاری قرمز پوشانده و با خامه نارگیل مخلوط می کنند.

سرانجام

کودیچین برای یک سفر (نیم روزه) خوب است. در اینترنت اطلاعات زیادی در مورد محله و چگونگی بهترین راه رسیدن به آنجا پیدا خواهید کرد. من خودم هنوز آنجا نرفته ام، اما به محض اینکه بدانم موسیقی فادو برای گوش دادن وجود دارد، بلافاصله به سفر خواهم رفت.

در زیر یک ویدیوی زیبا وجود دارد که در آن می توانید نحوه انجام یک سفر یک روزه را مشاهده کنید: