Beastly Behavior, Khamsing Srinawk-en ipuina

Noski, badakit besteengandik menpe zaudela bizirik, baina inoiz ez nuen pentsatu inori eskertu behar zeniokenik zure heriotzagatik. Bereziki neure heriotzari dagokionez, inoiz ez nuen pentsatuko inori eskerrak emateko arrazoirik; benetan gertatu arte behintzat. Gau hartan banekien sekula ezagutu ez nuen eta bere izena ia gogoratzen nuen norbaitekin zor handia nengoela.

Batzuetan jendeak "aurrez abisua"z hitz egiten du, eta maizago benetan gertatu ondoren, batez ere heriotzari dagokionez. Bezperan eta aurreko egunetan gertatutakoak pentsatu nituen, baina ez nuen gogoratzen nire txanda zela adierazten zuen ezer. Bai, bazen zerbait, baina ez nuen presagarritzat hartu.

Kafetegi batean kafea edaten nengoen norbait mahaira etorri zenean. Bizitza-aseguruko agente bat zen, argi eta garbi harrituta zegoen bere salmenta-teknikekin. Xarma handiz uztartu zituen txerri baten maltzurkeria eta hizlari profesional baten hitz leunarekin; irrintzi egin zuen nire heriotzaz eta nire familiaren sufrimenduaz kentzen saiatu zen bere konpainiarekin poliza bat egiten ez banuen.

Baina aseguru-saltzaile baten salmenta-eskaintza guztiak nire hurbileko heriotzaren presagarritzat hartuko banu, aspaldi hilko nintzateke... Beti bezala, bere estatistiken jario arkanoak zapaldu ninduen, pixka bat igaro ondoren berarekin ados egoteaz nekatu nintzen arte. ; gainera, lagun batek bere istorioa eten zuen. "Suposatzen dut baietz, baina zergatik porrot egiten dute aseguru konpainia askok bezeroak hil aurretik?" Hori zen mingarria! Agentea altxatu eta alde egin zuen.

Zinema eta armadako putak

Zinematik pasa nintzen. Jende talde bat jarri zen kartelaren aurrean gaurko filmarekin. Samurai ezpatalari bati buruzko pelikula japoniarra. Hori ikusi nahi nuen. Pelikula ona izan zen. Erabat eraman ninduen heroiak, zaldun ausart eta debokatu batek, autobide baten erdian amaitu zuen heriotzaren zorian.

Gose! Saltoki batean gelditu nintzen baina agindu aurretik lagun batek nire autoa seinalatu zidan. «Enbaxadoreen emazteak zure gurdiaren inguruan daude. Agian 'ladies dotoreak' ibilaldi bat nahi?'

Zuhaitz baten itzalean bi neska ikusi genituen. Zilbor azpitik hasi eta belaunen gainetik amaitzen ziren minigona gorriz jantzita zeuden. Puntuzko gailur potoloek doi-doi estaltzen zituzten susta beltzak. Nire lagunak burla egin zuen eta andreak seinalatu ninduen, ziurrenik lizentziarik gabeko taxi horren gidaria nintzela esanez. Ez nuen pentsatu ere egin biak niregana joan zirenean.

Gure aliatuaren kanpalekutik gertu dagoen merkatutik bueltan, andreak utzi nituen tokian, nire lagunak erabilitako esamoldeari buruz pentsatu nuen: enbaxadorearen emazteak, barre egiten zuena. Beste hizkuntzek esamolderik ba ote zuten, bezain argi eta burlagarri. 

Nori eman zion ezizen hori armadako puta horiei? Nazka izan al zen alokairuko emakume haientzat ala burdeletan eta masaje-aretoetan ibiltzen ziren soldadu atzerritarrentzat? 

Ez zen andre hauek taxian neramatzan lehen aldia. Benetan ez daukat ezer haien aurka. Tanta bat eman diezazukete, uste dut, baina janari garestiek ere gaixotu egin dezakete kontuz ibili ezean. Egia balitz putaek zoritxarra ekartzen diotela gizadiari, ez litzateke ezer geratuko munduan. Lizentziarik gabeko hoteleko furgonetak, autobusak, trenak, hegazkinak eta taxiak amaitzea ekarriko luke... Janari postutik jatetxerik garestienera, bitxigileetatik komuneko eskuila dendaraino, tokiko funtzionariotik gobernura, hor dago. Jendeak andre hauek ezagutzen ez dituen leku bat?  

Thai loteria

Beroa zela eta, siesta egitera joan nintzen eta irratian esnatu nintzen loteriaren emaitzak iragartzen. Lagun batzuk eserita zeuden kafetegira joan nintzen. Loteria txartelak erosi al ditut jada? Bai, lehendik neukan hori, amaierako zenbaki ezberdinekin; kafea eskatu eta zozketa entzutera joan nintzen.

Berdin zitzaizkigun zenbaki irabazleei buruz eta ez genuen benetan kontrolatzen gure loteria. Askoz nahiago genuen lehen, bigarren eta hirugarren sariaren azken zenbakietan tokian tokiko apustua egitea. Ohi bezala han geratu nintzen eta ilunpetan etxera joan nintzen, nekatuta eta apustua egin izanagatik damututa.

Bidaiariak!

Autobus geltokitik gertu ezagutzen nuen fraide bat ikusi nuen; Nire etxerako bidean bizi zela uste nuen. Ez nion dirurik eskatu nahi eta etxera ekartzen nuenean “irabazi” batzuk aterako nizkion. Baina urruneko leku batera joan behar izan zuen, hor utzi nuen. Autoan sartzen ari nintzenean hiru gizon korrika irten ziren autobus geltokitik eta helmugara joateko tarifa eskatu zuten. 150 baht eskatu nituen eta hori ohiko prezioaren bikoitza zen.

Nire harridurarako, hirurak sartu ziren. Fraideak ere bide horretatik joan behar zuelako, ea eraman nion galdetu nion. Hori ondo zegoen. Harri eta zur geratu zen, baina gero bedeinkapen bat marmar egin zuen eta sartu zen.

Hiriaren kanpoaldera iritsi ginen eta konturatu nintzen zein berandu zen ilargi ilargia arin argitzen ikusi nuenean. Errepidea bihurgunez bihurgune joan zen baina eskuaren atzetik bezala ezagutzen nuen. Errepideak bi urte zituen eta gaur egun egin zitekeen biderik onena zen, eta bira eta zubi bakoitza abisu islatzailez markatuta zegoen. Ondo pasatu nuen egun hartan alfer samarra nintzen bitartean. Beno, 150 baht eta meritu batzuk ere lortu nituen fraidea doan hartuz...

Bi ur bufalo errepidean...

Bihurgunean lasaitu eta gero azeleratu nuen berriro zuzenean. Bat-batean garrasi egin zuen fraideak. Bi ur bufalo atera ziren sasietatik bata bestearen atzetik errepidera. Errepidearen beste aldera makurtu nintzenean, geldirik dagoen kamioi baten atzealdea ikusi nuen nire faroetan.

Ezin nuen gehiago frenatu. Bolanteari buelta eman eta zubiko baranda kolpeka jo zuen. Kotxearen atea apurtuta zegoen eta airetik hegan egin nuen. Arroz eremu batean amaitu. Min-oihuak entzun, intziriak entzun, laguntza-oihu bat, baina poliki-poliki gero eta ahulago joan zen.

Istripu larria izan zen. Jada aingeru bat nire aulkian eseri izan balitz, istripua gertatuko zen. Erabat lur jota nengoen eta ezin izan nion neure buruari lagundu, are gutxiago besteei.

Bat-batean jendea korrika zetorrela ikusi nuen eta haien linternak distira egiten ikusi nituen. Lauzpabost lagunek autotik eroritako gauzak jaso zituzten. Autoaren beste aldean norbaitek intziri egin zuen eta bertara joan ziren. «Hau oraindik ez da hilda». esan zuen norbaitek. Orduan, zerbait gogor baten kolpea entzun nuen, adreilu bat edo harkaitz-zati bat, burezur baten gainean birritan jotzen zuena. 

Filmeko samurai ezpatariaren konbultsioek zer egin behar nuen esan zidaten. Burua zuzen jiratu eta arnasari eutsi nion. Ahoa zabalik nengoen, nire begiak espaziora begira zeuden eta nire hatz zurrunak zerura heldu ziren. Zehazki garaiz! Bi itzal hurbildu ziren eta buru gainetik mugitu ziren. Erlojua kendu eta urrezko katea lepotik atera zidaten. Ahots batek «Norbait dator» oihukatu zuen eta gauean desagertu ziren.

Arnasa sakon hartu eta ingurura begiratu nuen. Linterna batzuk hurbiltzen ikusi zituen. Jende haietako batzuek palak eta labanak eramaten zituzten igelak harrapatzen ariko balira bezala. Horietako batek autoa piztu zuen. —Ene jauna, fraide bat —esan zuen. “Fraide bat dago autoan harrapatuta. Badirudi...'.

Ahots batek erantzun zuen: «Bai, eta aberatsa zen. Non dago bere poltsa?». Auto baten atea irekitzen duten zarata entzun nuen. Pelikulako ezpatagilean pentsatu nuen eta hilda jotzera itzuli nintzen. Begiak itxita eta ezpainak sartuta, eta behatzak zabaldu, eraztuna hartu ahal izateko eskua moztu gabe.

Taldea hunkituta hasi zen hildakoen ondasunak bilatzen, auto bat iritsi arte. "Polizia" entzun nuen. Esertzen saiatu nintzen baina ezin izan nuen; Nire gorputz osoa min hartu nuen eta zerbait hautsi nuela pentsatu nuen. Ertzain batek bere lanpara distira egin zuen gorpuen gainean eta norbaitek oihukatu zuen: "Begira, sarjentua, itxura bat du".

Sarjentuak eta beste batzuk nire bidaiari bati begiratu eta hasierako iritzia berretsi zuten. «Bai, hori Tiger da. Orain ez duzu horren beldur izan behar». "Baina lortuko dugu saria?" «Noski, nola lortu dugun erakusten badizkiegu». «Tira, erraza. Buruan zulo bat egin; buru guztietan...”.

Isildu zen berriro. Samuraietan pentsatzeari utzi eta Budaren irudian kontzentratu eta otoitz egiten hasi nintzen. "Ez izan ergela", esan zuen lehen ahotsak. Ertzainek istripua izan den tokian ikuskatu dute. Haien hitzetatik bidelapur talde bati buruzkoa zela ondorioztatu nuen. "Zenbat ziren benetan?"

«Lapurtu zioten gizonak sei esan zituen». «Orduan bat falta zaigu. Eta noiz sartu zen fraide hori?». Nazka sentitu nuen nire bizitzan lehen aldiz giza arrazakoa nintzelako. Negar egin nezake.

Txakurrek zaunka egiten zuten. Herritar guztiek jakingo zuten orain zer gertatu zen. Ateak ireki eta itxi ziren jendea ikustera gelditzen zen bitartean. Haien irrati transistoreek country musika eta Budaren mezuari buruzko sermoia jotzen zuten.

(1969)

Talka, gehiago, Egilea: Khamsing Srinawk, The Politician & Other Stories. Itzulpena eta edizioa: Erik Kuijpers. Testua laburtu egin da.

Azalpena; อุบัติ 'gertatu' bezainbeste esan nahi du, gertatu, gertatu zaizu. Bigarren hitza โหด 'anker, basatia' esan nahi du.

Egilearen eta bere obraren azalpena ikusteko, ikus: https://www.thailandblog.nl/achtergrond/verhaal-khamsing-srinawk/