Pauli päevik (3. osa)

Pauli päevik (3. osa)

Paul van der Hijden ronis aedikusse kolmandat korda. Ta istus rongis "Jumala" vastas, rääkis pensionil Tai arhitektiga, kuulas tsikaadikontserti ja selgitas, mida tailased pärast halba unenägu teevad.

 

Reizen met god

Favoriet met vrienden op vakantie hier is een dagtripje naar Maha Chai met de Thaise spoorwegen. Openbaar vervoer zoals het is: hypermodern per BTS naar Wongwian Yai en vanaf het nabijgelegen spoorstation in een uurtje boemelen naar Maha Chai, het vissersdorpje dat in Thailandblog al vaker is beschreven.

Opeens stond de regen zo verfrissend op de zijde van de trein waar we zaten, dat de ramen als in een ballet open en dicht werden geschoven door de reisijad. Open voor de koele luchtstroom, dicht tegen de takken met vocht die soms naar binnen zwiepten.

Tegenover me zat een mooie Chinees-Thaise jonge vrouw met haar zoontje. Ik oefende mijn Thais met haar (ots van mijn leraar). Ze bleek rooms-katholiek evenals haar kind en was op weg naar een kerk. Toen we wat vertrouwder praatten, vroeg ik hoe ze beiden heetten. Zij was Nop en haar kind eenvoudigweg “God”.

Bang Sue intersection

Door omstandigheden was ik onlangs rond de schemering op het bijna slapende stationnetje van Bang Sue (noord). Ik rustte wat op een bank, gemaakt van bielzen, zittend naast een bijna gepensioneerde Thaise architect. We spraken over aanpasbaar bouwen (zodanig bouwen dat het gebouw geschikt is voor mensen met een lichamelijke beperking) en we waren het eens over de veel hogere kosten bij noodzakelijke verbouw.

Zo nu en dan scheurde onder luid getoeter een trein richting het noorden langs. Bij het passeren leek de trein zo naar mijn perron over te hellen, dat ik dacht dat mijn laatste seconde geslagen was. Maar nee, hij was alweer langs geraasd, mij in verbazing achterlatend vanwege de mensen die op de treeplanken uit de open deuren hingen. Onverstoorbaar zette een restauranthoudster klaptafels klaar voor haar gasten en veegde vervolgens minutieus het stoffige perron aan. Twee bruine, goed in hun vacht zittende, honden rekten zich loom uit.

Kikkertijd

Een van de mooiste momenten op de dag vind ik de schemering zo rond zes uur, kwart over zes ’s avonds. De eerste muggen worden alweer actief. Buiten in de tuin rond mijn woning worden territoria afgebakend: honden blaffen luid tegen elkaar, katten krijsen en daartussendoor klinkt een klikgeluid, monotoon, maar aanwezig: klik…….klik. Een kikker veronderstel ik.

Een hoogtepunt vind ik telkens weer de cycades, per ongeluk wel eens krekels genaamd, die op zeer warme dagen luid hun aanwezigheid laten blijken. Soms lijkt het of er een heleboel zijn met een dirigent die hen aftikt, want de zoem- en fluittoon start ineens, maar vooral stopt ook ineens. Door het volume van de toon lijken het er wel tientallen of zelfs honderden te zijn; er komt een muur van geluid op me af. Maar plots is het weer doodstil en klinkt alleen nog klik…….klik.

Een kwade droom

Een tai die een kwade droom heeft, ging vroeger naar de wasplaats en vertelde in het spiegelbeeld van de watervoorraadtobbe zijn droom. Daarna het water driemaal met het emmertje of de hand weg spoelen en de droom heette verdwenen. In de modernere huizen vertelt men de droom in de wc pot en spoelt, ook driemaal, door. In de huidige tijd wordt de badkamerspiegel toegesproken en in sommige verhalen wordt daarna het gezicht driemaal gewassen. Al deze handelingen, vaak in het holst van de nacht, helpen de Thais kwade dromen weg te poetsen, is mij door verschillende personen verteld.

Paul’s Dagboek deel 1 en 2 verscheen op respectievelijk 14 en 29 oktober.