Myanmar quiere reabrir el 'ferrocarril de la muerte'

La gente simplemente tiene una razón Olga, estaba aprendiendo a caminar de nuevo y por eso siempre es más importante que la historia cuando tienes que luchar por tu salud.

De Hellfire pass in de Tenasserim Hills heeft bij mij een nog grotere indruk nagelaten dan de brug. Als je in de Hellfire pass bent “voel” je nog bijna de verschrikkingen die er hebben plaatsgevonden. Je hoort bijna de Japanners nog het verschrikkelijke woord “speedo” roepen. De sporen van hamers en beitels, resten van afgebroken beitels in de rotsen, het achtergelaten materiaal, en dan het resultaat, de doorgang door de rots zelf of de Hellfire pass…. en alles nog in zijn oorspronkelijke toestand echter gedeeltelijk zonder de treinrails. Er heerst ook een doodse stilte alsof het een stukje wereld is dat nooit meer zal leven. De kruisjes en bloemen van familieleden of collega’s versterken die stilte nog meer. Onderschat het stuk naar de Hellfire pass niet want het is een stukje lopen door de bergen. Maar dat eindje lopen moesten deze mensen toen dagelijks ook en de meeste zonder schoenen en in een erbarmelijke fysieke toestand… daarenboven heb je ook het voordeel dat je bij aankomst lekker kan gaan zitten en niet aan een 18 uur durende hakdag moet beginnen onder “aanmoedigingen” van de Japanners dus …. niet klagen hierover maar doen. Ik kan me dan ook niet voorstellen dat de nieuwe spoorlijn hier gaat doorlopen dus ik denk wel dat er een spoorlijn parrallel (of voor sommige gedeelte toch) aan de oude zal getrokken worden of ze krijgen de halve wereld over zich heen. Het heeft trouwens ook een prachtig museum wat je zeker moet bezoeken. Denk er ook aan dat de Hellfire pass niet wordt uitgebaat zoals de brug, dus ter plaatsen geen eetstalletjes of wat ook.