Registaro konfesas: ni perdas monon pro rizvendado
Eindelijk breekt het uur van de waarheid aan: Thailand zal zijn gigantische rijstvoorraad, opgekocht in het kader van het controversiële hypotheeksysteem voor rijst, tegen een groot verlies moeten verkopen. Minister Nawatthamrong Boonsongpaisan (PM’s Office) heeft dat donderdag schoorvoetend moeten toegeven.
Verkoop van de rijst is dringend gewenst want de regering staat voor 476,89 miljard baht in het krijt bij de Bank for Agriculture and Agricultural Cooperatives (BAAC), die het programma voorfinanciert. Het minister van Handel heeft tot nu toe slechts 65 miljard aan de staatsbank overgemaakt uit rijstverkopen.
Wil de regering het programma voortzetten, dan zal ze de komende maanden de in het rijstseizoen 2011-2012 en de eerste oogst van het seizoen 2012-2013 snel moeten verkopen, want de magazijnen liggen barstensvol en hoe langer de rijst er ligt, hoe meer de kwaliteit terugloopt.
Het hypotheeksysteem is [op aandringen van oud-premier Thaksin] door de regering Yingluck van stal gehaald met als doel het inkomen van boeren te verhogen. Ze betaalt prijzen die circa 40 procent boven de marktprijzen liggen. Volgens de regering had dit geen probleem hoeven zijn, omdat de prijs van rijst op de wereldmarkt zou stijgen. De prijs is echter nauwelijks gestegen, waardoor Thaise rijst onverkoopbaar is, de export is ingezakt en Thailand als ’s werelds rijstexporteur nummer 1 is ingehaald door Vietnam en India.
Sinds de introductie is van vele kanten al aangedrongen op herziening van het programma omdat het een grote aanslag op ’s rijks financiën doet en niet de boeren, maar de molenaars, grootgrondbezitters en corrupte politici ervan profiteren. Het rijstseizoen 2011-2012 leverde een verlies van 140 miljard baht op en dit bedrag zal oplopen naar meer dan 210 miljard baht voor het seizoen 2012-2013. Een klein ‘lichtpuntje’ is het feit dat de opbrengst van de tweede oogst lager dan verwacht is als gevolg van de droogte. Pech voor de boeren, maar voordelig voor de regering die minder rijst hoeft op te kopen.
Jac Luyendijk van Swiss Agri Trading SA zegt dat de vooruitzichten voor de rijstprijs op de lange termijn somber zijn. ‘Het probleem wordt groter en groter vanwege de stijgende rijstvoorraden van Thailand. Wanneer Thailand die begint te verkopen, zitten we de komende jaren opgescheept met heel lage rijstprijzen.’
(Bron: website Bangkok Post, 7 maart 2013; merkwaardigerwijs staat dit artikel niet in de papieren krant)
Korte toelichting
La rizhipoteksistemo, kiu estis reenkondukita fare de la Yingluck-registaro, estis lanĉita fare de la Komercministerio en 1981 kiel iniciato mildigi la troprovizon de rizo en la merkato. Ĝi disponigis mallongperspektivan enspezon al farmistoj, permesante al ili prokrasti vendi ilian rizon.
Ĝi estas sistemo en kiu farmistoj ricevas fiksan prezon por sia irlandano (senŝeligita rizo). Aŭ pli ĝuste: kun la rizo kiel garantiaĵo, ili elprenas hipotekon ĉe la Banko de Agrikulturo kaj Agrikulturaj Kooperativoj. La Yingluck-registaro fiksis la prezon por tuno da blanka rizo je 15.000 baht kaj Hom Mali je 20.000 baht, depende de kvalito kaj humideco. En praktiko, farmistoj ofte ricevas malpli.
Omdat de door de regering betaalde prijzen 40 procent boven de marktprijzen liggen, kan beter gesproken worden van een subsidiesysteem, want geen enkele boer lost de hypotheek af en verkoopt zijn rijst op de open markt.
Uit Nieuws uit Thailand van 7 maart
De Bank for Agriculture and Agricultural Cooperatives, die het hypotheeksysteem voor rijst voorfinanciert, moet hoogstwaarschijnlijk een beroep doen op collegabank GSB om het systeem te financieren. De BAAC moet al hogere risicopremies betalen in het interbancaire verkeer vanwege zorgen over de stabiliteit van het hypotheeksysteem en de liquiditeit van de bank.
La kosto de la hipoteksistemo por la rizsezono 2012-2013 estas taksita je 300 miliardoj da bahtoj. De ĉi tiu kvanto, 141 miliardoj da bahtoj estas financitaj de la Oficejo pri Administrado pri Publika Ŝuldo. La resto devas veni de pagoj de la Komercministerio el vendo de rizo aĉetita en la antaŭa sezono. Sed jen la problemo, ĉar tiu rizo estas preskaŭ nevendebla pro la alta prezo, kiun la registaro pagas al la kamparanoj.
La BAAC povus prunti la restantan monon, sed la registaro ne tre emas agi kiel garantianto, ĉar ĝi volas uzi tiun spacon mem por efektivigi siajn infrastrukturajn planojn en la venontaj jaroj. Do la Registara Ŝparkaso devos veni al la savo.
Kiel raportite hieraŭ, Patrino Naturo donas helpon, ĉar pro la sekeco oni rikoltas konsiderinde malpli da rizo ol atendite, kio donas belan financan profiton. Ne por la kamparanoj kompreneble, sed por la ministerio.
Het bericht ‘Regering geeft toe: we lijden verlies op rijstverkoop’ is inmiddels aangevuld met een korte toelichting en een nieuwsbericht over de financiële positie van de BAAC.
Ook in de EU hebben we sinds de jaren 60 dit soort toestanden gehad – voor een deel bestaan ze zelfs nog – in het kader van het gemeenschappelijk landbouwbeleid (CAP – Common Agricultural Policy). Boeren kregen garantieprijzen ver boven de wereldmarktprijs voor bepaalde producten en om toch de export mogelijk te maken werd bij uitvoer het verschil tussen die garantieprijs en de wereldmarktprijs aan de exporteur uitgekeerd. Omgekeerd, dus bij invoer in de EU, moest dat verschil als zgn. landbouwheffing worden betaald en daarmee werd uiteraard de invoer ontmoedigd…………
Ook werden in bepaalde sectoren producten door de EU ingekocht tegen een vastgestelde (te hoge) prijs en vervolgens opgeslagen; daardoor ontstonden fenomenen als de ‘boterberg’. Vaak werden dergelijke voorraden tegen dumpprijzen op de wereldmarkt geloosd. E.e.a. zeer tot verdriet en tot nadeel van bij voorbeeld ontwikkelingslanden die daardoor hun eigen afzet van soortgelijke producten zagen instorten.
Dergelijke factoren zie je dus ook in het Thaise rijsthypotheeksysteem terug. Ik kan me voorstellen dat men de rijstproductie wil zekerstellen maar men zou dat dan moeten koppelen aan productiequota. Zoals het nu is – als ik het tenminste goed begrijp – wordt in feite een zo hoog mogelijke productie gestimuleerd die uiteindelijk ver boven de vraag van de markt uitgaat.
Dick: Die stimulans zit in het feit dat de regering heeft beloofd ‘elke rijstkorrel’ op te kopen.
@ Cornelis Jij pleit voor productiequota. Anderen noemen kwaliteitsverbetering (hogere voedingswaarde), organische verbouw (er wordt in Thailand veel te veel gespoten), productvernieuwing (producten op basis van rijst, waarvan er al tal zijn) en een hogere productie per rai (Vietnam scoort hierop veel beter).
Overigens goeie reactie van je, de vergelijking met het landbouwbeleid van de EU.