Taja Buck Peruko
Mi ne scias pri vi? Sed kaj mi kaj aliaj foje suferas pro la tajlanda kapra peruko.
bok·ken·peruko (la ~) portante la kapran perukon, esti malkontenta, malbonhumora, konduti obstine, indigne, [(1858) el la dekoka jarcento, la periodo de peruk; se la peruko estis senzorge portita, kiel kapro (malbonhumora homo), tio estis vidita kiel signo de indiferenteco]
Kun mia fianĉino ĉi tio kelkfoje manifestiĝas silente dum pluraj tagoj. Sed la amuza afero estas, ke mi ofte eĉ ne vidas ĝin veni. Nun vi povas kompreneble diri, ke mi faras la malĝustan aferon, aŭ ke mi ne havas bonan rilaton kun mia fianĉino, sed nenio povus esti pli malproksima de la vero. Ĉar tio ne estas la afero. Ofte nur post tagoj da silento mi aŭdas, kio okazis, kio kaŭzis ĝin. Kaj ili estas ofte bagatelaj aferoj, sed ankaŭ aferoj, kiuj estas tute preter mi aŭ mia kulpo. Kiam mi spertis tion la unuan fojon, mi pensis, ke ĝi estas terura.
Tajlandaj virinoj
Nun, tiom da kapraj perukoj poste, mi scias kiel trakti ĝin kaj mi nun malkovris, ke virinoj ŝatas ĝin. Tajlando por povi tion fari. Eĉ ĉe la bopatrino oni vidas ĉi tiun konduton, kiam paĉjo faris aŭ ne faris ion (tion li mem ne scias). Mi foje vidas tiun viron aspektantan kaj ridantan kiel kamparano kun dentodoloro, ĉar li vere ne scias, kio okazis, dum la tuta strato kaj familio jam rimarkis. Sed li ankaŭ nun scias kiel trakti ĝin.
Mi donos al vi ekzemplon. La telefono de mia fianĉino elĉerpiĝis. Problemo, ĉar ŝi devas telefoni kiam ŝi finis la laboron, por ke mi povu preni ŝin. Sed he, ĉe la laboro ili havas telefonon kaj normale ŝi uzas ĝin. Mi ne povas preni ŝin je fiksa horo ĉar oni ne scias kiom da laboro estas po labortago. La fintempo estas do varia. Do la interkonsento estas, ke mi ricevos telefonvokon pli ol 30 minutojn antaŭ la fino de la laborhoro, por ke mi estu tie ĝustatempe por preni ŝin. Mi ankaŭ ne povas voki ŝin ĉar ŝi ne havas telefonon kun ŝi ĉe la laboro (neniu poŝoj en la pantalono).
Ĉu malĝusta?
Resume, mi ne povas fari ion malbonan. Malĝuste! Bedaŭrinde, nenio montriĝas pli for de la vero. Normale ŝi vokas el la laboro, sed ĉi-foje ŝi subite vokas el la domo de amiko 2 kilometrojn for. Ĉu mi ŝatus veni por ŝin tie? Kompreneble mi estas surprizita ĉar kiel ŝi alvenis tie? Ĉiuokaze, ni ĝoje eniras la aŭton kaj iras preni ŝin. Sed en la momento, kiam ŝi eniras la aŭton, mi jam povas konstati laŭ ŝia vizaĝo, ke ŝi estas kolera. Estas milito! Neniu bona vorto eliras el ĝi. La kapra peruko estas denove surmetita.
Ĉar multe pli poste rezultis, mi devintus telefoni ŝin ĉiun duonhoron ekde la 12:00 ĉar mi sciis, ke ŝi ĉiam finos laboron je duona aŭ plenaj horoj kaj mi sciis, ke ŝia vokkredito elĉerpiĝis kaj mi ankaŭ sciis, ke ŝi havas. la laboretaĝo ne havis telefonon do ŝi ne povis voki min. Logiko? Mi ne vidas lin. Ĉar se vi ne havas telefonon kun vi, kiel vi kontaktas iun? Krome, ĉe la laboro estas telefono, kiu povas kaj povas esti uzata por voki, do kial unue marŝi du kilometrojn? Ĉiuokaze, kiam la simio fine eliras tute, ĝi iris jene: Ŝi volis scii kiom longe kaj kiom longe estas marŝi al la domo de sia amikino kaj ĉar ĝi daŭris tiom da tempo (45 minutoj aŭ io) mi faris tion. Estis mia kulpo, ĉar mi diris, ke ĝi estos 20-minuta promenado.
Logiko?
Ĝuste ĝuste ĉar ni nederlandanoj marŝas laŭ nederlanda rapideco kaj do ekzakte 5 km hore kaj do 2 kilometroj daŭras proksimume, ekzakte!!, 20 minutojn. Do la kapra peruko estas ŝaltita kaj ĝi nur malŝaltas kiam ŝi sufiĉe longe silentis kaj eble forgesis kial ŝi efektive koleras. La solvo: Abono por ŝia poŝtelefono kaj ĉi tiu problemo neniam revenos. Kompreneble la rideto revenos. La logiko? Nur diru lin al mi.
Estas bone, ke mi nun povas ridi pri ĝi kaj ofte ne plu serĉi la kaŭzon kaj ĉu ĝi estas mia kulpo. Mi nun scias, ke se mi ne respondos al ĝi, necesos malpli da tempo ol mi provos ekscii kio okazis. Mi ne konis ĉi tiun konduton kiel tipan tajlandon, sed rigardante mian bopatron, mi scias pli bone nun, tiom da jaroj poste, kiam li denove ridas kiel kamparano kun dentodoloro.
Kia rakonto. Devi vivi tiel. Ĉi tio neniel rilatas al tajlanda pensmaniero
fari. Mi estis ĵetinta ŝin en la rubon kaj antaŭĝojis ion alian.
Kor.
Tute konsentas Kor.
Se tio signifas vivi kune feliĉe, tiam mi preferus esti sola!
En certa aĝo vi akiris sufiĉe da sperto, mi pensas.
Rekonebla rakonto…….
Mi spertis ĉi tion dufoje, ĉi tiun plenan silenton. Montriĝas iom tajlanda finfine. La unuan fojon mi verŝajne faris ion, kion mi ne devus fari, mi ankoraŭ ne scias kion, sed sinjorino estis kvieta dum kelkaj horoj. Pensis ke ĝi estas bela kaj trankvila por ŝanĝi kaj pli-malpli ĝuis ĝin. La duan fojon, la sinjorino estis sufiĉe ĉagrenita ĉar mi parolis kun sia samlandano post kiam li provis forpuŝi min de la vojo. Kompreneble mi ne devus, ĉar ĝi estis lia lando, lia maniero, ktp.. Tiam ŝi diris, ke ŝi restos silenta dum kelkaj horoj kaj ke estus utile diri ion al ŝi denove, kiam ŝi ekparolos.
Mi tiam klarigis al ŝi, ke tio simple ne eblas. Diferencoj en kulturo, origino, haŭtkoloro, nenio el tio gravas, se estas io, kion vi parolas inter si kaj nenio alia. Feliĉe tio ne plu okazis post tio.
Kiel la supra rakonto, mi ofte aŭdas ĉi tion de la tajlanda virino. Mi ne komprenas, kie homo ricevas la rajton ignori sian partneron ĝismorte kaj ne diri al ili kio okazas.
La foto kiu akompanas la rakonton estas unu el miloj... oni facile povus premi 'forigi'!!!
Konjektas, ke ĉi tio ne estas nur tipa tajlanda. Mi estis edziĝinta al Roterdama virino. Nu, ankaŭ li povus fari ion pri tio. Povus foje daŭri ĝis semajno antaŭ ol ŝi malfermis la buŝon pri tio, kio ĝenis ŝin.
Kiel infano ŝi havis pli ol 5!!! ne parolis kun sia frato dum jaroj pro vano.
Mi pensas, ke estas saĝe simple ne provi kompreni virinon. Prenu ĝin kiel ĝi estas kaj ĝi pasos...
Mia belga eksedzino povus tute same reagi. La sola diferenco: ŝi ne faris tion dum kelkaj horoj aŭ tagoj, sed eĉ dum eĉ semajnoj - la plej longa estis 5 semajnoj!
Do mi pensas, ke ĝi havas nenion komunan kun tipa tajlanda konduto sed kun personeco.
Mia tajlanda edzino tute ne faras tion!
Mi ĝojas, ke mi forigis tiun belgan virinon!
Luc
Vi estos tre feliĉe edziĝinta.
Kune en la aŭto.
Mi: ĉu vi malsatas, mi iam ĉesos?
Ŝi: laŭ vi.
Mi: mi ne malsatas, do mi povas veturi al nia celo?
Ŝi: laŭ vi
Kolera pro la celo: kial vi ne ĉesas foje mi malsatas.
m.f.gr.
Bela!
Komunikado estas ĉio, tio validas por tajlandaj sinjorinoj kiel por ajna alia nacieco kaj ne nur por virinoj.
NicoB
Kara JoWe, la diskuto, kiun vi priskribas, estas tipa diskuto, kiu povas ekesti se ŝi tradukas sian tajlandan pensadon en la anglan.
Kiam ŝi diras "Ĝis vi", ŝi tradukas ĉi tion el la tajlanda lingvo "taam chai", kiu proksimume tradukiĝas al "demandi vian koron"?
Se vi denove diras, ke vi ne malsatas kaj ke vi ankaŭ povas veturi al via celo, ŝi denove diras, "demandu vian koron"??
Ĉi tio kreas la diferencon de opinio, kiun vi priskribas ĉi tie tiel amuza, kaj kion ŝi ne volas diri malsame pro sia sindeteno.
Pardonu, Johano. 'Demandi' estas ถาม thǎam, kun aspirata -th- kaj altiĝanta tono. Ĉi tio estas ตามใจ taamchai kun neaspirita -t- kaj du mezaj notoj.
Sed vi pravas. Tiu 'laŭ vi' estas la traduko de 'taamchai', kiu simple signifas 'Bone, tio estas bone' kiam la alia persono faras klaran proponon. Estas ankaŭ io da rezistado en 'nu, bone, antaŭen'. Ofte iom incitita. Krome, ĝi estas pli ĝentila vorto, kiel "Bona" kiam iu demandas "Kiel vi fartas?" dum vi sentas vin malbone.
Do vi neniam devus kontentiĝi je 'laŭ vi'. Estas indiferento. Ĉar ŝi ne respondas la demandon 'ĉu vi malsatas?' Demandante plu estas la mesaĝo 'Ĉu vi vere ne malsatas?' Ŝi ne povas respondi tion per 'laŭ vi'.
Mi ankaŭ renkontis ĉi tion - kaj mi klarigis al mia alia duono, ke 'al vi' havas iomete alian signifon ol 'taamchai'. Estas pli da eblaj miskomprenoj kiuj ekestiĝas de la konvertiĝo de la tajlanda al la angla………..
Jes, tio ja estas tajlanda respondo... kiun mi havas sufiĉe da malfacilaĵo... ĉar mi spertis ĉi tiun TIG...... fojojn...
Mi estas tute surprizita...ke mi ne estas la sola kiu spertis tion...
Supre……..
ĈI ESTAS TAJLANDO... (TIT)
Efektive... ĉi tie vi eraras. Vi jam sciu nature, ke tajlanda virino ja malsatas je regulaj manĝhoroj kaj eĉ se ŝi ĝentile lasas la elekton al vi, vi tamen faras tion malbone kaj forgesas ŝian malsan senton... vi zorgas pri ŝi ne bona... .ŝi pravas.
Farang adaptiĝu! Aŭ vi dormos ekstere dum multaj pliaj noktoj….ha ha haaa.
Diras multon pri la koncernaj sinjorinoj, sed nenion pri tajlandaj sinjorinoj. ĉar ne ekzistas rilato inter ambaŭ,
Faru ĉi tiun komenton post geedzeco de 32 jaroj kaj unu el 5. Kun kelkaj rilatoj intere.
Kion mi rekonas en ĉi tiu rakonto estas voli komenci la diskuton; volas kompreni. Ponto inter Anglio kaj Ameriko estas pli facile konstruebla ol kompreni virinon. Tio postulas logikon, respondante al argumentoj. En du geedziĝoj kaj amikecoj kun tajlandaj amatinoj, mi lernis, ke virinoj havas inan logikon; kontraŭdiro en terminoj. Miaj tajlandaj amikoj elstaris en ĉi tiu kontraŭdiro. Se vi ne volas fari ajnajn nemaligeblajn paŝojn, mi ĝuus la silenton, se mi estus vi. Sed sincere, mi devas konfesi, ke kiel viro mi ĉiam restas infano kaj enamiĝas al la beleco kaj rideto de tajlandaj virinoj.
Tre rekonebla rakonto. Okazas al multaj tajlandanoj - virinoj kaj viroj.
Ĉi tio estas parte ĉar ili ne kutimas esprimi sin tuj kiam io malbonas.
La etoso devas esti bona, ĉu ne? Kaj jes, se vi ne rimarkis la kapran perukon
povas vere ruinigi la etoson, kion ni atendas?
Mi neniam akceptas tian konduton.
Ne de tajo kaj ne de nederlanda virino.
Vi ne lasos vin teruradi, ĉu?
Mi ne kredas, ke ĉi tiuj bokkenwig-momentoj estas tipe tajlandaj, ĉar certe estas virinoj de aliaj naciecoj kun la samaj reagoj.
Reagoj, kiuj ofte rilatas al malkontento, aŭ al la sento, ke ŝi tute ne estas komprenata de sia kunulo, kiu ofte estas kaŭzita de kulturaj diferencoj, malsamaj pensmanieroj kaj la manko de pli profunda diskuto, en kiu oni vere ekkonas. sin mem.
La fakto, ke ŝi subite vokis vin de amiko, kiu loĝis 2 km for, kaj vi tute ne komprenis, kiel ŝi alvenis tien, estas jam signo, ke vi ne precize konas ŝin.
Cetere, se vi ekkonas la pensmanieron de multaj tajanoj, vi rapide rimarkos, ke preskaŭ neniu tajo volas moviĝi en la varmego aŭ en la suno, kiam la viro havas aŭton antaŭ la pordo.
Ŝiaj atendoj, ke vi devus nomi ŝin, ankaŭ povas soni al ni ridindaj, sed se vi bone konus ŝin, kutime taŭgus ŝian pensmanieron.
Resume, ĉiu homo havas siajn proprajn proprecojn, kiujn vi povas malkovri kaj eble kompreni nur per multe interparolante.
Psikologio konsilas, ke oni ne povas multe ŝanĝi homon, tiel ke maksimume, kun plia intereso pri rilato, oni povas lerni akcepti reciproke la idiosinkraziojn kaj trakti ilin kiel eble plej bone. Bonŝancon!!
Prava Johano, bona konsilo akcepti reciproke la karakterajn trajtojn. Reagoj kiel elĵeti la rubon aŭ vi certe ne lasos vin teruradi ne havas neniun sencon; kvazaŭ ili estus perfektaj. Ankaŭ mia kunulo foje preferas silenton. Komence mi pensis, ke estas mi kaj volis kompreni tiun silenton parolante pri tio. Post tiom da jaroj da esti kune, mi scias, ke mi tiam pligrandigas la situacion. Mi ne plu zorgas pri tio, fakte ĝi estas vanaĵo kompare kun multaj el la agrablaj avantaĝoj de nia tempo kune.
taamchai en ĉi tiu kunteksto signifas sekvi vian koron kaj ne demandi vian koron. "Faru kion vi volas" estas pli bona traduko laŭ mi.
Estas agrable legi ĉi tiujn pecojn, mi nur atendas respondon de sinjorino, kiu devus enprofundiĝi en la tajlandan pensmanieron. 5555
Ho nu, ankaŭ mi kelkfoje eliras.
Lastatempe, mi venigis iun por anstataŭigi du fenestrokadrojn, kiuj plejparte servis kiel manĝaĵo por ia insekto. La viro venas bonorde kaj faras bonan laboron, sed kompreneble li ne estis finita en 1 tago.
Li ne aperas en la tago 2, nek li aperas dum la sekvaj 2 semajnoj.
Ĉar la rizo devis veni de la tero, rezultas.
Tiam li volis akiri kelkajn el siaj iloj, ĉar li devis unue fari ion alian.
Mia mesaĝo, ke li prefere nur kunportu ĉiujn siajn ilojn, estis renkontita kun iom da nekompreno, ĉar li venos la sekvan tagon ĉiuokaze...
Se li ĵus estus dirinta, ke li ankoraŭ ne havas tempon por la laboro ĉar li devis rikolti la rizon kaj venos poste, mi estus bone pri tio.
Sed mi ne ŝatis resti kun nefinita laboro, pecoj de la muro kaj amaso da rubo, sen diri ion ajn.
Mi estis devigita mem fini la laboron. (Tion vi ricevas kiam vi estas ĉagrenita kaj sendas iun hejmen)
La aferoj, kiujn mi vere ne povis fari, jam estis faritaj.
La peruka periodo estas 18-a jarcento kaj 1858 estas 19-a jarcento.
Estas io malĝusta kun la rakonto.
Nome kiam vi diris al ŝi, kiom longa estis la promeno al la domo de ŝia amikino.
Ŝi volis scii kiom longa estas la promeno (do ŝi ne sciis tiun tagon) kaj vi diris, ke ĝi estas 20 minutoj.
Sed kiam vi diris, ke estas 20 minutoj, ĉar vi ne interparolis per telefono?
Eble responde al ŝia infana konduto, vi devus simple surmeti la kapran perukon kaj teni iom pli longe ol ŝi. Do faru ĝin ludo, eĉ se ĝi bezonas kelkajn tagojn. Nun ŝi denove havas sian vojon kun abono. Fakte, vi ĵus falis en ĝin.
Se tio ne helpas...trovu alian amatinon aŭ almenaŭ montru, ke estas pli da virinoj ol nur ŝi (ĉi tio jam povas esti farita dum vi portas kapran perukon). Mi estas edziĝinta al mia ankoraŭ bela nederlanda edzino dum preskaŭ 50 jaroj kaj mi tute ne havas sperton pri ĉi tiu problemo. Se ŝi volas abonon, ŝi povas aŭ mem decidi aŭ ni kune decidos kaj akceptos la rezulton de nia diskuto. Ni ne bezonas kaprajn perukojn... la cetero zorgos pri si mem.
Ankaŭ mi kelkfoje silentas, kiam mi estas kolera. Ĝuste tiel mi estas kabligita. Mi pensas, ke ĝi estas pli bona ol ĵuri, sed ĝi ankaŭ ne plibonigas ĝin. Ĉu mi devas tuj enĵeti la dikajn rubaĵojn? Ĉu tiel funkcias rilatoj?
Mi konsentas kun la plej multaj respondoj: nur afero de (kolizioj) personecoj aŭ malfeliĉa komunikado (aŭ manko de komunikado). Kaj jes, se iu paŝis sur la piedfingrojn, unu homo krios, alia enfermiĝos dum horoj aŭ tagoj. La plimulto el ni - mi supozas - havos sperton ie intere. Neniu kriado, nur iom kolera kaj post unu horo aŭ pli, kiam la vaporo malaperis, parolu kun via kunulo pri kio ĝuste okazas kaj kio estas bona solvo por ambaŭ.
Kion mi farus se komunikado estus malklara? Mi preskaŭ neniam ricevis tiun teruran "al vi" respondon. Indiferenta aŭ en la plej bona kazo neklara respondo, kiu similas al 'vi devas scii/decidi tion mem', 'ĝi ne estos zorgo' kaj 'mi ne zorgas'. Tio ne ĝuste elradias pasion, komprenon kaj amon... Se vi ja akiras tion, mi alĝustigus la demandon: kion vi volas, karulo? Ĉu vi ŝatus...?
Sed ŝajnas al mi, ke vi nature lernos respondi al tio ĉi, ĉar rilato ĉiam temas pri komunikado. Tien kaj reen. Se vi iom konos unu la alian, vi scios kion atendi de la alia kaj kiel vi kaj via kunulo devus respondi al ĉi tio. Vi povas lerni iomete legi reciproke la mensojn, sed vi neniam fariĝos klarvidanto.
Se aferoj misfunkcias denove kaj denove, vi eble ne estas faritaj unu por la alia. Sed iom miskomunikado estas parto de ĝi, viroj kaj virinoj restas parte neesploreblaj.
Kiam ili diras al mi #al vi# mi ĉiam demandas ĉu jes aŭ ne. Tiam ili devas doni klaran respondon.
Mi regule legas rakontojn en ĉi tiu blogo pri tiel nomataj kvalitoj de 'tajlandaj virinoj' kaj mi ne ĉiam povas eviti la impreson, ke la verkistoj de ĉi tiuj specoj de epistoloj havas neniun aŭ tre malmulte da sperto en rilatoj kun (okcidentaj) virinoj; foje ŝajnas, kvazaŭ ili ĵus malkovris kiaj estas virinoj (eble tiel estas) kaj poste projekcias siajn spertojn kiel tipaj karakterizaĵoj de la "tajlanda virino". Ĉi tio ankaŭ ŝajnas esti la kazo ĉi tie.