Wan di, wan mai di (nova serio: parto 1)

Antaŭ kelkaj monatoj mi promesis al Petro, ke mi reprenos mian plumon kaj skribus miajn spertojn en la soi kun ioma reguleco, jen bona, jen ne tiel bona. Ĉio ĉi sub la titolo, kiun ankaŭ la serio ĉi tie en Tajlanda blogo havis en la pasinteco, nome Wan Di Wan Mai Di (WDWMD), aŭ Good Times, Bad Times (la plej ŝatata serio de mia patrino en Eindhoven). Kaj promeso estas ŝuldo.

Omdat niet alle lezers bekend zijn met de situatie (en er ook sinds de laatste WDWMD wel enige veranderingen te melden zijn) zal ik in deze eerste aflevering de hoofdrolspelers in het kort schetsen.

Ik leef in een condominiumgebouw in een doodlopende soi 33, in Bangkok. Eigenlijk bestaat het gebouw uit twee gedeelten (een oud en een nieuw, gebouw A en B op het kaartje) met als verbinding een huis waar vroeger de eigenaar, grandmother, woonde. Zij woont er niet meer. De enige bewoonster is haar zus Paasi, die vooraan in de 70 is. Het condominiumgebouw wordt nog wel steeds gerund door grandmother, die daarvoor dus elke dag door haar dochter of schoonzoon wordt afgezet met de auto. Grandmother is officieel (nog steeds) getrouwd met grandfather. Ze leven echter al jaren in onmin en gescheiden. Grandmother woont bij haar (gescheiden en kinderloze) dochter Daow in; grandfather heeft zijn eigen condo.

Ik leef met mijn vrouw in een condo met eigen opgang in een kleine zijstraatje van de soi. Enkele foto’s geven een beeld van de situatie. Naast mij staat er een condo al geruime tijd leeg en daarnaast woont Noi, een aan gokken verslaafde (gescheiden) vrouw van rond de 40. Over haar alleen kan ik gemakkelijk een boek schrijven.

Tegenover mij staat een blokje townhouses zoals ze in Bangkok heten: 7 welgeteld. Op de hoek van de soi (townhouse 1) woont een familie bestaande uit man, vrouw, de zus van de vrouw en twee zoontjes, Nong Nat en Nong Bock. Aardige mensen, hardwerkend en goed zorgend voor iedereen. Tai, de moeder, kookt tijdens de lunchpauze altijd voor een paar dames die in een fabriekje om de hoek werken. Op zaterdag en zondag heeft ze een mobiel eetstalletje op de markt bij de tempel.

De tafel met twee bankjes voor het huis is het ontmoetingspunt van de mannen in de soi, met name in de avonduren: de buurtpub.

In het tweede huis woont Kuhn Mod. Mod is wel een aparte man van rond de 40 jaar. Alleenstaand maar met een academische opleiding. Hij heeft naast een zenuwtrek in zijn gezicht – denk ik – nog nooit een baantje gehad; ook geen vrouw trouwens. Hij hoeft niet te werken want zijn familie heeft miljoenen Bahtjes. Om er zeker van te zijn dat hij het niet allemaal opmaakt aan de verkeerde dingen (hij is een van de vaste bezoekers van de buurtpub, drinkt elke dag bier en soms ruikt hij ook naar yaba) heeft hij een gepensioneerde advocaat in de soi (zijn oom, Lum Bum) gevraagd om zijn geld te beheren. In Eindhoven zouden we zeggen: hij heeft ze wel alle 5 maar niet in de goede volgorde.

In townhouse 3 woont een jonger stel dat zich aan het sociale leven in de soi onttrekt. Zij werken allebei en voor de rest weet ik eigenlijk niks van ze. In townhouse 4 woont Mong. En hij woont er alleen, net zoals Kuhn Mod. Het enige verschil is dat Mong een hond is, een klein soort Golden Retriever. Woont die hond daar echt alleen zult u zich afvragen? Het antwoord is ja. Later zal ik er meer over vertellen.

In townhouse 5 woont een oma (kuhn Jai) met haar (gescheiden) dochter en kleindochter. In townhouse 6 woont een familie met twee opgroeiende tieners (beide zonen waarvan de oudste, 16 jaar, een paar verkeerde vrienden heeft). Vader is hardwerkend, moeder heeft een part-time baantje. In het laatste town house woont een Thais stel. De vrouw is rond de 70 en de man is – schat ik – rond de 55. Soms komt er een familie langs van volwassenen (rond de 30 jaar) maar ik weet niet of dat kinderen van haar of van hem zijn.

De gepensioneerde advocaat, Lum Bum, woont met zijn ‘gekke’ vriendin aan het eind van de soi. De soi loopt als het ware dood op de achteringang van zijn huis. De vriendin – 40 jaar oud – zegt men (ik heb haar maar 1 keer gezien in 6 jaar) – komt nooit buiten. Nou ja, pakweg 1,5 jaar geleden werd ze schreeuwend en tierend uit het huis gesleept en door 4 mensen in een taxi geduwd. Na een paar dagen in een (psychiatrisch?) ziekenhuis te zijn onderzocht kwam ze weer thuis.

Lum Bum schijnt er warmpjes bij te zitten en zij heeft het (waan)idee dat hij andere vriendinnen heeft (hoe dat zou kunnen weet ik niet want hij is altijd thuis) en dat hij zijn geld niet aan haar zal nalaten. De advocaat sleept hele dagen met eten, voor haar en voor de drie honden en de kat die in het huis wonen. Zijn vriendin smijt het meeste eten vaak door de kamer en de keuken (volgens Kuhn Mod), dan vraagt ze om ander eten en kan hij of Kuhn Mod weer naar de markt.

Daŭrigota