Οι Thais στο Lumphini Park κάνουν παύση για να ακούσουν τον εθνικό ύμνο (Salvacampillo / Shutterstock.com)
Όταν μένετε στην Ταϊλάνδη ως τουρίστας, δεν θα το χάσετε: στις 08.00:18.00 και στις XNUMX:XNUMX θα ακούσετε το εθνικό ύμνος από την Ταϊλάνδη δηλαδή Phleng Chat.
Και αν δεν έφτανε ότι κάθε τηλεοπτικό κανάλι και ραδιόφωνο μεταδίδει τον εθνικό ύμνο, παίζεται επίσης στους σταθμούς του skytrain και του μετρό στην Μπανγκόκ καθώς και στους σταθμούς των λεωφορείων, στα πάρκα και σε πολλούς δημόσιους χώρους.
Τα σχολεία της Ταϊλάνδης ξεκινούν κάθε μέρα με το τραγούδι. Όλοι οι μαθητές πρέπει να είναι παρόντες και να τραγουδούν τον εθνικό ύμνο. Δύο μαθητές υψώνουν επίσης τη σημαία της Ταϊλάνδης.
Δείξτε σεβασμό στον εθνικό ύμνο της Ταϊλάνδης
Αυτό που πρέπει να γνωρίζουν οι τουρίστες είναι ότι οι περισσότεροι Ταϊλανδοί παίρνουν πολύ σοβαρά τους κανόνες ακρόασης του εθνικού ύμνου. Από μικρή ηλικία, οι Ταϊλανδοί έχουν μάθει να δείχνουν σεβασμό για το τραγούδι. Το κάνουν αυτό σταματώντας αυτό που κάνουν και στέκονται ακίνητοι. Αυτό αναμένεται και από τους τουρίστες. Αν λοιπόν περιμένεις κάπου και ακούσεις τον εθνικό ύμνο, σήκω. Εάν περπατάτε στο δρόμο, σταματήστε για μια στιγμή. Το τραγούδι είναι σύντομο (περίπου 30 δευτερόλεπτα) οπότε δεν θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια. Οι άνθρωποι της Ταϊλάνδης το εκτιμούν πολύ όταν, ως ξένος, δείχνετε σεβασμό για τις παραδόσεις στην Ταϊλάνδη.
Οι μαθητές στέκονται στο στόχαστρο για τον εθνικό ύμνο
Το τραγούδι του βασιλιά
Υπάρχει ένα άλλο σημαντικό «τραγούδι» στην Ταϊλάνδη και αυτό είναι το «King's Song», πιο γνωστό ως «Phleng Sansoen Phra Barami». Αυτό το τραγούδι παίζεται σε επίσημες περιστάσεις, όπως κρατικές επισκέψεις ή όταν ένα μέλος της βασιλικής οικογένειας είναι παρόν. Όταν πας στον κινηματογράφο, το τραγούδι παίζεται πριν ξεκινήσει η ταινία και βλέπεις εικόνες του βασιλιά. Ακόμα και τότε πρέπει να σταθείς. Το να αγνοήσεις το τραγούδι του βασιλιά θεωρείται σοβαρή προσβολή. Μετά πατάς στην ψυχή ενός Ταϊλανδού. Εάν δείχνετε ασέβεια προς τη βασιλική οικογένεια της Ταϊλάνδης, μπορεί να καταλήξετε ακόμη και στη φυλακή.
Οι σοβαρές προσβολές στη βασιλική οικογένεια τιμωρούνται με ποινή φυλάκισης δεκαπέντε ετών ανά αδίκημα. Το 2007, ο 57χρονος Ελβετός Oliver Rudolf Jufer καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια φυλάκιση για προσβολή του βασιλιά της Ταϊλάνδης. Σε κατάσταση μέθης, είχε παραμορφώσει πέντε αφίσες του βασιλιά με ένα μαύρο σπρέι. Επειδή αφορούσαν πολλές εικόνες, οι ποινές για κάθε περιστατικό προστέθηκαν μαζί. Αυτό σήμαινε για αυτόν πέντε φορές δεκαπέντε χρόνια φυλάκιση.
Ο εν λόγω άνδρας δικαιούνταν συνολικά 75 χρόνια φυλάκιση, αλλά επειδή ομολόγησε, έλαβε ουσιαστική μείωση της ποινής του. Μετά από αρκετές εβδομάδες στη φυλακή, ο βασιλιάς Μπουμιμπόλ του έδωσε χάρη. Ο Ελβετός που ζούσε στην Ταϊλάνδη για δέκα χρόνια απελάθηκε αμέσως από τη χώρα και μπορεί να μην ξαναμπεί ποτέ στην Ταϊλάνδη.
Phleng Chat
Ο εθνικός ύμνος καθιερώθηκε επίσημα στις 10 Δεκεμβρίου 1939 και συντέθηκε εκείνη την εποχή από τον Peter Feit (το ταϊλανδικό του όνομα είναι: Phra Chen-Duriyang) (1883-1968). Ήταν γιος Γερμανού μετανάστη και βασιλικός σύμβουλος για τη μουσική. Τα λόγια της μελωδίας είναι του Luang Saranupraphan.
Ταϊλανδικό κείμενο και λατινικό αλφάβητο
Pra thet thai ruam luead nu'a chat chu'a thai
เป็นประชารัฐ ไผทของไทยทุกส่วน – Pen pra cha rat thai khok thai
อยู่ดำรงคงไว้ได้ทั้งมวล – Yu dam rong khong wai dai thag muan
Τραγούδι: Duay thai luan mai rak sa mak khi
Ταϊλανδέζικο ni rak sa ngop tae thu'ng rop mai khlat ไทยนี้รักสงบ
Τραγούδι: Ek ka raj ja mai hai khrai khom khi
สละเลือดทุกหยาดเป็นชาติพลี – Sal la luead thuk yat pen chat p'hli
Tha loeng pra thet chat thai tha wi mi chai ch'yo
Ολλανδική μετάφραση
Η Ταϊλάνδη αγκαλιάζει στους κόλπους της όλους τους ανθρώπους με αίμα Ταϊλάνδης
Κάθε εκατοστό της Ταϊλάνδης ανήκει στους Ταϊλανδούς
Έχει διατηρήσει από καιρό την ανεξαρτησία του
Γιατί οι Ταϊλανδοί ήταν πάντα ενωμένοι
Ο λαός της Ταϊλάνδης είναι φιλειρηνικός
Αλλά δεν είναι δειλοί στον πόλεμο
Δεν θα επιτρέψουν σε κανέναν να τους κλέψει την ανεξαρτησία τους
Ούτε θα υποφέρουν από τυραννία
Όλοι οι Ταϊλανδοί είναι πρόθυμοι να δώσουν κάθε σταγόνα από το αίμα τους
Για την ασφάλεια, την ελευθερία και την πρόοδο του έθνους.
Δείτε το βίντεο με τον εθνικό ύμνο της Ταϊλάνδης εδώ:
Πάντα έβρισκα τον εθνικό ύμνο της Ταϊλάνδης μάλλον περίεργο. Δεν ακούγεται ταϊλανδέζικο ή ακόμα και ασιατικό με κανέναν τρόπο. Μοιάζει μάλλον με κάποιο είδος παλιάς γερμανικής μουσικής εμβατηρίου.
Είναι ωραίο να γνωρίζουμε ότι ο συνθέτης του Ταϊλανδικού «Εθνικού Ύμνου» είναι στην πραγματικότητα Γερμανός, με μεγαλύτερη ακρίβεια: γιος Γερμανού πατέρα και Ταϊλανδής μητέρας. Το κείμενο έχει επίσης υψηλό περιεχόμενο «Blut-und-Boden», αλλά γράφτηκε από έναν Ταϊλανδό.
Ωραίο κομμάτι!
Πριν από χρόνια, όταν πήγαινα ακόμα τακτικά σινεμά στην Μπανγκόκ –ακόμα και σήμερα– ο εθνικός ύμνος προβλήθηκε/προβάλλεται πριν από την έναρξη της ταινίας. Τότε όλοι σηκώνονται όρθιοι. Αυτό έκανα πάντα και κάνω πάντα, αλλά μετά για κάποιο λόγο κόλλησα. Αυτό έγινε αμέσως αντιληπτό και όσο έπαιζε το τραγούδι, ένας φακός έλαμψε πάνω μου. Ευτυχώς αυτό ήταν όλο, αλλά από τότε στέκομαι όμορφα.
Αγαπητέ Sjaak S, συγγνώμη,
Από όσο γνωρίζω, δεν παίζεται στον κινηματογράφο ο εθνικός ύμνος (Phleng Chat Thai), αλλά ο βασιλικός ύμνος (Phleng Sansoen Phra Barami) για τον οποίο και όλοι στέκονται υπέρ.
Γρ. Γιάννης.
Υπάρχουν πολλές χώρες όπου παίζεται ο εθνικός ύμνος στον κινηματογράφο. Αγγλία πχ.
Ξέρω επίσης πολύ καλά τον εθνικό ύμνο.
Ακούστε το σχεδόν καθημερινά από τα ηχεία του χωριού, δείτε το στην τηλεόραση ή σε δημόσιους χώρους όπως εμπορικά κέντρα, σιδηροδρομικούς σταθμούς κ.λπ.
Ευχαριστώ για τη μετάφραση στα ολλανδικά.
Αλλά στην τέταρτη γραμμή που λέει .
Γιατί οι Ταϊλανδοί ήταν πάντα ενωμένοι.
Είναι κρίμα που κάτι φαίνεται να έχει αλλάξει από τότε πριν από λίγους μήνες.
Διότι μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν πολλά να δει κανείς ότι η Ταϊλάνδη ενώνει πραγματικά.
Καλό θα ήταν όλοι οι Ταϊλανδοί να ακούσουν τον εθνικό τους ύμνο και τους στίχους που το συνοδεύουν στις 08.00:XNUMX αύριο το πρωί.
Και μακάρι να συνέλθουν όλοι μετά το τέλος του εθνικού ύμνου .
Πριν ξεκινήσει η νέα μέρα.
Ίσως βοηθήσει τότε.
Ένα ενώνει την Ταϊλάνδη.
Ακόμα το ονειρεύομαι.
Jan Beute.
Ποιος από εμάς γνωρίζει το Plaek Phibunsongkhram πιο γνωστό ως Phibun.
Ο Phibun, μεταξύ άλλων, εξασφάλισε ότι η Ταϊλάνδη απέκτησε συνταγματική μοναρχία το 1932.
Εισήγαγε επίσης τον τρέχοντα εθνικό ύμνο της Ταϊλάνδης και άλλαξε το όνομα του Σιάμ σε Ταϊλάνδη το 1939.
Επιπλέον, ως Πρωθυπουργός, συνεργάστηκε με τους Ιάπωνες κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και επέβλεπε πώς οι Ιάπωνες κατασκεύασαν τον σιδηρόδρομο της Βιρμανίας. Μπόρεσα να επισκεφτώ τους τάφους εκατοντάδων Ολλανδών αγοριών (ηλικίας μεταξύ 18 και 25 ετών) στο Kachanaburi.
Σε αντίθεση με την Ολλανδία με τον Mussert, η Ταϊλάνδη δεν αποστασιοποιήθηκε ποτέ από τον Phibun και τις εθνικιστικές του ιδέες. Είναι ακόμα σεβαστός από πολλούς Ταϊλανδούς.
Εκεί είσαι το πρωί στις 8 η ώρα στο αεροδρόμιο του Phitsanulok. Ο εθνικός ύμνος ακούγεται ξαφνικά από μια τηλεόραση, που προηγουμένως αγνοούνταν εντελώς από όλους, δικαίως. Όχι πραγματικά από σεβασμό, αλλά είστε πολύ περισσότερο υπό πίεση παρά ως επισκέπτης αυτής της χώρας. Τα ίδια καθήκοντα, αλλά όχι τα ίδια δικαιώματα. Παίζει ο εθνικός ύμνος και σκέφτομαι τον Phibun.
Ίσως είναι καλό που οι περισσότεροι Ταϊλανδοί και Φαράνγκ δεν γνωρίζουν τίποτα για την ιστορία της Ταϊλάνδης.
Το να δείξουμε σεβασμό στον εθνικό ύμνο είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε.
Ο Ταϊλανδός μαθαίνει τον εθνικό ύμνο στο σχολείο από μικρός.
Το γεγονός ότι πρέπει να διαβάσουμε προσεκτικά τους κανόνες και μετά να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι κάτι δεν πάει καλά είναι πολύ μακριά για μένα.
Γιατί να κρίνουμε πάντα την Ταϊλάνδη;
1) Θα πρέπει να ντρεπόμαστε που η πλειοψηφία δεν γνωρίζει τον Ολλανδικό εθνικό ύμνο
2) Πολλοί δεν ξέρουν καν ότι κάθε επαρχία έχει και εθνικό ύμνο πόσο μάλλον που τον ξέρουμε.
3) Το ότι το πολεμικό παρελθόν φέρεται εδώ δεν είναι αυτής της εποχής.
Επισκέφτηκα το Auswitch, αλλά και το Kanchanaburi και σε κάθε χώρα είχες καλούς και κακούς ανθρώπους.
Σε αυτό συμμετείχαν και οι κυβερνήσεις. Ωστόσο, σε ποια ιδιότητα έχει να κάνει αυτό με το σεβασμό στον εθνικό ύμνο μου διαφεύγει.
Μια σύγκριση είναι, για παράδειγμα, ότι στα αγγλικά σχολεία δείχνεις επίσης σεβασμό στον δάσκαλο σηκώνοντας,
Στην εκκλησία όταν μπαίνουν οι μεγάλοι.
Δεν είναι επιβεβλημένοι κανόνες αλλά πρότυπα ευπρέπειας.
Καλή η κριτική, αλλά γιατί να κριτικάρεις ένα εθνικό τραγούδι; Είμαστε τόσο ικανοποιημένοι με τον παλιομοδίτικο εθνικό ύμνο της Ολλανδίας και συμφωνούμε μαζί του ως προς το περιεχόμενο;
Ούτε εμένα με πειράζει, μου φαίνεται επιπόλαιο και όχι αυθόρμητο. Μου θυμίζει επίσης το πρώην Ανατολικό Μπλοκ, όπου υπήρχαν και φωτογραφίες του ηγεμόνα παντού. Κρεμάμε φωτογραφίες του WA στο δρόμο;
Αυτό που με ενοχλεί τόσο πολύ είναι αυτή η συνεχής σύγκριση με το «εμείς». Σαν να ξέρουμε. Δεν πρόκειται καθόλου για αυτό. Αυτή η χώρα και ο λαός της περιμένουν από τον κόσμο να σταματήσει αυτό που κάνει τη στιγμή που παίζεται ο εθνικός ύμνος. Είστε φιλοξενούμενος σε αυτή τη χώρα. Είναι τόσο δύσκολο να σταματήσεις αυτό που κάνεις για το σύντομο χρονικό διάστημα που χρειάζεται; «Ο σοφός της χώρας, η τιμή της χώρας» > Ελάτε άνθρωποι, μην προσπαθήσετε να επιβάλετε πολιτικά ή ηθικά υποκείμενα κίνητρα στον Ταϊλανδό από την ευρωπαϊκή μας σκοπιά. είναι ένας άγραφος κανόνας να το κάνει κανείς εκείνη τη στιγμή. Και το γεγονός παραμένει ότι είμαστε φιλοξενούμενοι σε αυτή τη χώρα. Ως επισκέπτης σέβεστε τους κανόνες του οικοδεσπότη.
Όπως πολλοί πριν, λίγος σεβασμός για αυτήν την κουλτούρα. Προσαρμόσου λίγο στα έθιμα αυτής της όμορφης χώρας. Ο καθένας μπορεί να επικρίνει οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο. Ειδικά αν είστε εδώ για διακοπές, μην δίνετε μεγάλη σημασία στα έθιμά τους, σεβαστείτε τα.
Ο σεβασμός στους άλλους είναι φυσιολογικός. Η κουβέντα για υπακοή δεν έχει νόημα. Είναι η Ταϊλάνδη και όχι η Ολλανδία. Θα με ενοχλούσε πολύ αν κάποιος (ξένος ή μη) στην Ολλανδία αγνοούσε τον εθνικό μας ύμνο. Αυτό λέγεται ευπρέπεια.
Μοιάζει με συνθήκες Ανατολικού Μπλοκ. Ως τουρίστας είναι αδύνατο να γνωρίζεις τι είναι ο εθνικός ύμνος ή το βασιλικό τραγούδι. Αυτό μου μοιάζει με κράτη της Βόρειας Κορέας….
Επιπλέον, συνήθως είμαι ακόμα στο κρεβάτι στις 8 το πρωί κατά τη διάρκεια των διακοπών μου.
σε επίσημες περιστάσεις, ναι. Κάθε μέρα όμως; Αυτά για τα κουνέλια!
Μπορείτε επίσης να βυθιστείτε σε μια χώρα όπου πηγαίνετε διακοπές Ένας από τους πρώτους κανόνες που πρέπει να γνωρίζετε είναι ο σεβασμός στη βασιλική οικογένεια και τον εθνικό ύμνο.
Ωραίο και εύκολο να πεις ότι δεν ξέρεις ή ότι είναι η Βόρεια Κορέα, αν δεν μπορείς να το σεβαστείς αυτό, πήγαινε στο Ameland ούτως ή άλλως
Ούτε εμένα με πειράζει προσωπικά, αλλά το σέβομαι. Μείνετε ακίνητοι για μια στιγμή (30 δευτερόλεπτα) ή σταθείτε στον κινηματογράφο. Απλώς το κάνω από σεβασμό. Μικρή προσπάθεια, σωστά; Επίσης βρίσκω γελοία τη σύγκριση με την Ολλανδία, είσαι φιλοξενούμενος στην Ταϊλάνδη και μετά πρέπει να φερθείς. Το να στέκομαι μόνος κατά τη διάρκεια του εθνικού ύμνου στις 8:00 είναι συχνά δύσκολο για μένα, επομένως το κάνω συνήθως όταν είμαι ξαπλωμένος. 🙂
Ο εθνικός ύμνος δύο φορές την ημέρα από όλα τα μέσα ενημέρωσης είναι καθαρή ασιατική πλύση εγκεφάλου, μοιάζει με τη Βόρεια Κορέα.
Εξαιτίας αυτής της πλύσης εγκεφάλου, το 80% των Ταϊλανδών πιστεύουν ότι η Ταϊλάνδη είναι το κέντρο αυτής της γης.
Κρατήστε τον πληθυσμό ανόητο, τότε είναι πιο εύκολο να γεμίσετε τσέπες για τους «κυρίους» πολιτικούς.
Φανταστείτε αν ο Wilhelmus μπορούσε να ακουστεί στην Ολλανδία κάθε πρωί και βράδυ πριν από τις ειδήσεις των 6 η ώρα… γέλια, γύπες να βρυχώνται, σύντομα θα τελειώσει.
Τρέφω σεβασμό για το τραγούδι και σεβασμό για τους Ταϊλανδούς. Το τραγούδι και η αγάπη για τον βασιλιά φαίνεται να είναι ριζωμένα στην κουλτούρα. Ζω εδώ ανάμεσα σε Ταϊλανδούς και επίσης παρακολουθώ τηλεόραση και βλέπω αναφορές για τις δραστηριότητες των μελών του Δικαστηρίου σχεδόν καθημερινά. Εγώ και ο Ταϊλανδός μπορούμε να παρακολουθήσουμε ό,τι συμβαίνει μέσω της βασιλικής οικογένειας. Ο κόσμος συμπάσχει με αυτό που βλέπει στην τηλεόραση. Ως Βέλγος, σπάνια βλέπω τη βασιλική μας οικογένεια να κάνει πράγματα που γίνονται εδώ στην Ταϊλάνδη. Προσωπικά προτιμώ τον ολλανδικό τύπο. ο Βασιλιάς και το Maxima έχουν περισσότερες, ακόμη και πολύ περισσότερες επαφές με τους απλούς ανθρώπους από ό,τι στο Βέλγιο.
Ο βασιλιάς μας λειτουργεί σαν άκαμπτη τσουγκράνα και υπάρχει ελάχιστος αυθορμητισμός. Θα ήταν επίσης καλύτερο να έρθετε ανάμεσα στους ανθρώπους και στην τηλεόραση. Και λιγότερο ασχολούμενος με την πολιτική.
Το περιεχόμενο των στίχων του ύμνου αντιστοιχεί σε μεγάλο βαθμό στο βελγικό, υπερασπίζοντας τη χώρα μέχρι την τελευταία σταγόνα αίματος και την ενότητα της χώρας.
Εδώ στην Ταϊλάνδη τα παιδιά γνωρίζουν τον εθνικό τους ύμνο.Στην Ολλανδία και το Βέλγιο, οι ξένοι πρέπει να ενσωματωθούν. Έξω από ποδοσφαιριστές που επιτρέπεται να κοιτάζουν επίμονα σε διεθνείς αγώνες
δεν θα έπρεπε να έχουν κανέναν σεβασμό.
Θέλω να έχω κάποιο σεβασμό, αλλά βρίσκω τον εθνικό ύμνο 2 φορές την ημέρα αρκετά υπερβολικός και έχει χαρακτηριστικά της Βόρειας Κορέας. Παρεμπιπτόντως, όλοι εδώ μιλούν για σεβασμό προς τους Ταϊλανδούς και την κουλτούρα τους, φυσικά πολύ σημαντικό, δεν είμαστε Ρώσοι ή Κινέζοι, αλλά πιστεύω ότι ο φαράνγκ μπορεί να περιμένει λίγο περισσότερο σεβασμό από τους Ταϊλανδούς, ειδικά σήμερα.
Ο συγγραφέας του εθνικού ύμνου της Ολλανδίας είναι ο Filips van Marnix van Sint-Aldegonde.
Στα νιάτα μου (δεκαετίες 50 και 60) το ραδιόφωνο έκλεινε κάθε μέρα στις 00.00:XNUMX με τους Wilhelmus. Όχι γέλια, ουρλιαχτά, βρυχηθμοί! Παρεμπιπτόντως, κανείς στην Ταϊλάνδη δεν χρειάζεται να σταματήσει στην κίνηση ή κατά τη διάρκεια της δουλειάς όταν ακούει το τραγούδι του βασιλιά. Δεν χρειάζεται να στέκεστε ούτε στο σπίτι.
Κατά τη γνώμη μου, κάποιος πρέπει να δείχνει σεβασμό για όλους, με διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο ή όχι. Ωστόσο, το να στέκεσαι όρθιος στον κινηματογράφο για να δείξεις σεβασμό νομίζω ότι είναι υπερβολικό και όχι πια αυτής της εποχής.
Έχω την εντύπωση ότι πολλοί Ταϊλανδοί συμφωνούν μαζί σου, αλλά μην τολμήσεις να καθίσεις ήσυχοι.
Σε κάθε περίπτωση, η εντύπωσή μου είναι ότι πολλοί περισσότεροι Ταϊλανδοί κοιτάζουν τριγύρω και σηκώνονται μόνο όταν κάνουν και άλλοι το ίδιο.
Θυμάμαι ότι περπατούσα μέσα στο πάρκο στο Korat τη νύχτα ενώ ο εθνικός ύμνος έπαιζε από τα ηχεία.
Μου έγινε σαφές ότι δεν μου επέτρεψαν να συνεχίσω, έπρεπε να σταθώ όρθιος μέχρι να τελειώσει ο εθνικός ύμνος.
Οι απόψεις των Ταϊλανδών για αυτό το θέμα διίστανται.
Το ταϊλανδέζικο έχει διδαχθεί από την παιδική του ηλικία να στέκεται κατά τη διάρκεια του εθνικού ύμνου της Ταϊλάνδης.
Μεγάλωσε, ή κατήχθησε, διάλεξε μια λέξη.
Το ίδιο εννοούν πάντως.
Πρέπει να καταλήξω ότι στο χωριό κανείς δεν σηκώνεται όταν παίζεται ο εθνικός ύμνος στην τηλεόραση.
Ρώτησα έναν Ταϊλανδό φίλο στο Πουκέτ πριν από πολύ καιρό για να σηκωθώ στον κινηματογράφο.
Έπρεπε να το σκεφτεί λίγο και μετά είπε.
Η Ταϊλάνδη δεν είναι η πατρίδα σας και ο βασιλιάς δεν είναι ο βασιλιάς σας.
Άρα δεν υπάρχει λόγος να σταθείς.
Υπάρχουν όμως αναμφίβολα Ταϊλανδοί που σκέφτονται διαφορετικά.
Κάποτε κάθισα σε ένα πάρκο στην Μπανγκόκ. Αυτό ενώ όλοι πάγωσαν. Οι πολλοί τζόκερ σταμάτησαν απότομα στη θέση τους. Σηκώθηκε και η γυναίκα μου. Μόνο εγώ παρέμεινα αρχηγικά. Γιατί; Κακή διάθεση εκείνη τη στιγμή. Αλλιώς στέκομαι πάντα. Διαφορετικά, διατρέχετε τον κίνδυνο να θεωρηθείτε ως αποδοκιμασία. Όχι λοιπόν ουδέτερη στάση, αλλά ενεργητική αντίσταση. Τουλάχιστον έτσι νιώθεις όταν συμπεριφέρεσαι στο μανιφέστο σου διαφορετικά από το υπόλοιπο κοινό. Και έτσι ένιωθα τότε, θυμάμαι. Είχε ξανά την πανούκλα στην Ταϊλάνδη. Μάλλον, δεν θυμάμαι, θα έπρεπε να είχα ξαναπληρώσει κάπου για οικογένεια.
Παρεμπιπτόντως, κανείς δεν έδειξε αποδοκιμασία. Οι ίδιοι δεν με κοίταξαν. Το πρόσεξα αυτό! Τουλάχιστον 50 άτομα που έβλεπαν ότι είχα μείνει στη θέση τους! Παρόλα αυτά, ανακουφίστηκα που τελείωσε και όλοι επέστρεψαν σε αυτό που έκαναν. Και μπορούσα να συνεχίσω να κάθομαι και να βουρκώνω.
Ο σεβασμός και η πειθαρχία είναι διαφορετικά πράγματα. Μερικοί άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν. Θα βάλω αυτό το κείμενο σε ένα μπλουζάκι. Τότε σηκώνομαι, χωρίς να προδώσω τον εαυτό μου, προδίδοντας τον εαυτό μου. Αν δεν το καταλαβαίνετε, ξανασκεφτείτε το.
Δεν είναι υποχρεωτικό για έναν ξένο τουρίστα να στέκεται προσεχτικός ή ακίνητος κατά την αναπαραγωγή του εθνικού ύμνου. Αποφασίστηκε το 1976. Στις 05 Δεκεμβρίου 1976, ήμουν στο παλάτι με την τότε Ταϊλανδέζα φίλη μου για να δω τον βασιλιά. Μπορούσα να περπατήσω ενώ έπαιζε το λαϊκό τραγούδι, αλλά η Ταϊλανδέζα γυναίκα μου δεν μπορούσε. Το έκανε ούτως ή άλλως και μας συνέλαβαν και μας πήγαν στο αστυνομικό τμήμα. Εκεί μου είπαν ότι δεν είχα συλληφθεί, αλλά η «φίλη» μου. Αν την ήθελα ελεύθερη, έπρεπε να υπογράψω ένα έγγραφο που να δηλώνει ότι θα συμπεριφερόταν η ίδια στο μέλλον. Αυτό που έκανα λοιπόν. Ούτε πρόστιμα ούτε δωρεές ούτε τίποτα.
Τρώω μια σούπα στο δρόμο από το σταθμό Ayutthaya μέχρι το πλοίο για την παλιά πόλη, όχι την ενδοχώρα θα έλεγα. Αντηχεί ο εθνικός ύμνος. Βλέπω όλους να σηκώνονται, εκτός από ένα παιδί που κάθεται πίσω μου και ένα παιδί του σχολείου που περπατά. Ξαφνικά μια τραχιά φωνή ακούγεται πίσω μου: «Falang!». Κοιτάζω πίσω και βλέπω έναν άντρα να κάνει θυμωμένη χειρονομία με το χέρι του να σηκωθώ. Άλλο ένα μάθημα: ότι τα τελωνεία διαφέρουν ανά περιοχή, ενδεχομένως και από αυτά που ορίζονται νομικά.