Εμπόδιο στην ομιλία στην Ταϊλάνδη;

Όταν έφυγα από το σπίτι ως νέος και μπήκα στο Πολεμικό Ναυτικό, συνάντησα αγόρια από όλες τις γωνιές της Ολλανδίας. Φυσικά οι Amsterdammertjes είχαν το μεγαλύτερο στόμα και κατηγόρησαν τους Limburgers και τους Groningers που δεν μπορούσαν να τους καταλάβουν λόγω του λόγου τους.

Εγώ, γεννημένος στο Twente, μιλούσα επίσης μια διάλεκτο και παρόλο που προσπάθησες να μιλήσεις «σωστά», ήταν πάντα ξεκάθαρο ότι είχα μια ιδιαίτερη προφορά. Αυτό στην πραγματικότητα παρέμενε πάντα έτσι, γιατί πολύ αργότερα και μερικές φορές ακόμα και σήμερα, οι άνθρωποι μπορούν να ακούσουν την καταγωγή μου από το Twente, αν και δεν έχω ζήσει στο Tukkerland για δεκαετίες.

Η διαφορά μεταξύ δύο διαλέκτων ή δύο γλωσσών έγκειται κυρίως στους ήχους που χρησιμοποιούνται για να πουν κάτι. Ένα Tukker χρησιμοποιεί διαφορετικούς ήχους από, για παράδειγμα, έναν ταϊλανδέζικο, περιφερειακό ή εθνικό, λέμε, αλλά αυτό δεν είναι απολύτως αλήθεια. Θα επανέλθω σε αυτό.

Η ομιλία έρχεται εύκολα στους περισσότερους ανθρώπους, αλλά θα πρέπει να θυμόμαστε ότι καμία ανθρώπινη μυϊκή κίνηση δεν είναι τόσο περίπλοκη και τόσο λεπτή όσο οι κινήσεις της γλώσσας που απαιτούνται για να σχηματιστούν γλωσσικοί ήχοι. Ο συντονισμός των μυών της γλώσσας, της στοματικής κοιλότητας, των πνευμόνων και των χειλιών που απαιτείται για την ομιλία είναι μια περίπλοκη διαδικασία.

Επίσης, το αντίστροφο - το να καταλαβαίνεις τι σου λέει κάποιος άλλος - είναι σχεδόν πολύ περίπλοκο για λόγια. Είναι θαύμα που μπορείς να καταλάβεις χωρίς συνειδητή προσπάθεια τι σου λέει κάποιος άλλος. Κουνάει το στόμα του και ένα ρεύμα παραμορφώσεων έρχεται στον αέρα και καταλαβαίνεις τι θέλει να πει.

Το πόσο δύσκολο είναι στην πραγματικότητα να το καταλάβεις γίνεται σαφές όταν μαθαίνεις μια ξένη γλώσσα. Αναπόφευκτα έρχεται ένα στάδιο όπου ξέρεις αρκετές λέξεις και μπορείς να ακολουθήσεις ένα γραπτό ή ένα αργά απαγγελόμενο κείμενο χωρίς μεγάλα προβλήματα. Αλλά από τη στιγμή που οι έμπειροι ομιλητές αυτής της γλώσσας αρχίσουν να σας μιλούν, έχετε πρόβλημα. Μπορεί να λένε μόνο λέξεις που γνωρίζετε, αλλά η ομιλία τους ακούγεται σαν μια μακρά αξεδιάσπαστη ροή ήχων. Δεν μπορείς καν να ακούσεις πού αρχίζει μια λέξη και πού τελειώνει μια άλλη. Φαίνεται σαν αυτοί οι ξένοι να κολλούν όλες τις λέξεις και τις προτάσεις μαζί.

Η δημιουργία και η κατανόηση ήχων ομιλίας είναι ένα σχεδόν απάνθρωπο έργο. Ένας λογικός άνθρωπος θα πίστευε ότι κανείς δεν θα μπορούσε να βάλει τα παιδιά του σε μια τέτοια δουλειά. Κι όμως συμβαίνει κάθε μέρα. Όλοι οι λαοί, όλοι οι πολιτισμοί στον κόσμο χρησιμοποιούσαν πάντα μια γλώσσα και περιμένουν από τα παιδιά τους να μάθουν να κατανοούν και να μιλούν αυτή τη γλώσσα σε νεαρή ηλικία.

Τα πολύ μικρά παιδιά μπορούν να αναγνωρίσουν και να αναπαράγουν τους ήχους της μητρικής τους γλώσσας. Ακόμη και τα νεογέννητα μωρά φαίνεται να ακούν τη διαφορά ανάμεσα στη μητρική τους γλώσσα και τους ήχους μιας ξένης γλώσσας. Το έμαθαν με παιχνιδιάρικο τρόπο, χωρίς καμία ρητή εκπαίδευση, χωρίς εξετάσεις και χωρίς προπονήσεις υπό επαγγελματική επίβλεψη. Ανεξάρτητα από το πόσοι άνθρωποι έχουν τραύματα από την παιδική τους ηλικία, κανείς δεν παραπονιέται ποτέ για τη φοβερή περίοδο που έπρεπε να περάσουν επειδή έπρεπε να μάθουν τη μητρική τους γλώσσα από τους γονείς τους.

Γιατί η γλώσσα, οποιαδήποτε γλώσσα, είναι απερίγραπτα πολύπλοκη, όχι τόσο από άποψη γραφής και γραμματικής, αλλά κυρίως από την άποψη των ήχων. Οποιαδήποτε διάλεκτος ή γλώσσα είναι συχνά απίστευτα δύσκολο να μάθουν οι ενήλικες ξένοι: ένας ντόπιος θα ακούει πάντα ότι δεν είστε αληθινός κάτοικος που γεννήθηκε και μεγάλωσε από την προφορά. Αλλά, θα το ξαναπώ, ένα παιδί μαθαίνει το σύστημα εξαιρετικά εύκολα, ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά το σχολείο και οι γονείς αντιδρούν εναντίον του.

Η εξήγηση για αυτό, που δίνεται από τη φωνολογική επιστήμη, είναι ότι ένα μωρό γεννιέται με πολλές ιδέες στο κεφάλι του σχετικά με το πώς θα μπορούσε να είναι η μητρική του γλώσσα. Το πιο σημαντικό μέρος του μηχανισμού βρίσκεται στην πραγματικότητα ήδη στον νεαρό εγκέφαλο. Μόνο μερικά κουμπιά πρέπει να τοποθετηθούν στη σωστή θέση. Αυτή η αλλαγή αυτών των κουμπιών μπορεί εύκολα να συμβεί μόνο μέχρι την εφηβεία, μετά από αυτό είναι για πάντα πολύ αργά. Αυτό το μωρό αρχίζει να βάζει τα κουμπιά σε νεαρή ηλικία. Υπάρχουν ακόμη και ενδείξεις ότι η εκμάθηση γλωσσών ξεκινά στην πραγματικότητα από τη μήτρα. Σε κάθε περίπτωση, τα νεογέννητα μωρά φαίνεται να μπορούν να διακρίνουν τους ήχους της δικής τους γλώσσας και των ξένων γλωσσών με λογική επιτυχία. Τόσο πολύ πριν αρχίσουν να μιλάνε, έχουν ήδη μάθει κάτι για τη μητρική τους γλώσσα.

Είπα νωρίτερα ότι μια γλώσσα ή μια διάλεκτος έχει συχνά συγκεκριμένους ήχους που έχετε μάθει από μικρή ηλικία. Το συγκεκριμένο δεν σημαίνει μοναδικό, γιατί είναι πολύ πιθανό οι ήχοι από μια γλώσσα να εμφανίζονται και σε άλλη γλώσσα. Εξάλλου, υπάρχουν εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, γλώσσες και διάλεκτοι σε αυτόν τον κόσμο. Ένα ωραίο παράδειγμα αυτού είναι το οικογενειακό μου όνομα Gringhuis. Ένα κομμένο «gr» στην αρχή και ο συνδυασμός γραμμάτων «ui». Αφήστε έναν ξένο να το προφέρει και θα ακούσετε τις πιο τρελές παραλλαγές. Ωστόσο, είναι μια γλώσσα που κυριαρχεί σε αυτούς τους ήχους, επειδή στη Σαουδική Αραβία, μεταξύ άλλων, το όνομά μου προφερόταν άψογα. Σκεφτείτε επίσης τη λέξη Scheveningen, που επίσης δεν προφέρεται για πολλούς ξένους.

Εμείς, οι ολλανδόφωνοι, δυσκολευόμαστε επίσης με ορισμένους ήχους σε ξένες γλώσσες. Απλώς παρατηρήστε την απλή προφορά του «th» στην αγγλική γλώσσα. Προφέρετε με τη γλώσσα στα δόντια, αλλά συνήθως χρησιμοποιείται ένα "d" ή "s". Το «αυτό» γίνεται μετά «αυτό» ή «κάθισε». Υπάρχουν πολλά περισσότερα παραδείγματα να δώσω, αλλά θέλω να μιλήσω για το «εμπόδιο του λόγου». Thailand έχουν.

Φυσικά δεν είναι ένα εμπόδιο ομιλίας, αλλά οι Ταϊλανδοί δεν μπορούν ή δύσκολα προφέρουν ορισμένους ήχους συνδυασμών γραμμάτων για τους λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω. Το «th» και το «sh» του είναι αδύνατο, οπότε ένα κατάστημα «Theo's Shoes» γίνεται «TO-Choo» στην καλύτερη περίπτωση. Καμιά ιδέα τι σημαίνει Ταϊλανδός με το "wonn-wor"; Δεν γνωρίζει το V, οπότε αυτό γίνεται W, επίσης δεν γνωρίζει ένα "l" ως το τελευταίο γράμμα μιας συλλαβής και μετά γίνεται "n". Σωστά, εννοεί όντως ένα Volvo. Πάρτε το "Au bon pain" το αμερικανικό σάντουιτς, το οποίο θα βρείτε επίσης στην Ταϊλάνδη. Τώρα ο ίδιος ο Αμερικανός έχει ήδη προβλήματα με αυτό το γαλλικό όνομα, αλλά η προφορά των Ταϊλανδών δεν πάει περισσότερο από το "Oh-Pong-Beng".

Όποιος αλληλεπιδρά με ανθρώπους της Ταϊλάνδης γνωρίζει τα μικρά παραδείγματα αδύνατων λέξεων. Το σπίτι γίνεται χου, η γυναίκα γίνεται ουάι, το πέντε γίνεται φαΐ, αν θέλεις να πιεις λευκό κρασί, ένας Ταϊλανδός ζητά ένα γουάι γουάι κλπ. Ας πει ένας Ταϊλανδός θρανία ή ακόμα καλύτερα λαχανικά, αδύνατο!

Ο Andrew Biggs έγραψε ένα ωραίο άρθρο στην Bangkok Post σχετικά με αυτό το εμπόδιο στην ταϊλανδική ομιλία, όπου μιλάει κυρίως για μια επίσκεψη στο IKEA. Στην Ολλανδία λέμε «iekeeja», ένας Άγγλος λέει «aikieja» και ένας Σουηδός –η χώρα προέλευσης του ΙΚΕΑ– το αποκαλεί «iekee-a», αναφέροντας ελάχιστα το τελευταίο α. Σε ένα αυτοκίνητο ο Andrew είδε το όνομα στην ταϊλανδέζικη γλώσσα και αυτό φωνητικά μεταφρασμένο στα αγγλικά έγινε "Ickier". Το αστείο είναι ότι αυτή η λέξη σημαίνει «δυσάρεστο» ή «παλιομοδίτικο» στα αγγλικά. Το "εγώ" πριν από ένα όνομα επίσης δεν σημαίνει πολύ καλό στην ταϊλανδέζικη γλώσσα, επομένως το IKEA θα μπορούσε να είναι κάποιος που ονομάζεται ΚΕΑ, αλλά ένα λιγότερο ευχάριστο άτομο.

Έχει γίνει μεγάλη ιστορία να εξηγήσουμε γιατί ένας Ταϊλανδός κάνει τόσο συχνά «κωμικές» δηλώσεις της αγγλικής γλώσσας στα αυτιά μας. Αντίθετα, ακόμη και ένας Ταϊλανδός μπορεί μερικές φορές να γελάσει όταν κάποιος προσπαθεί να προφέρει σωστά μια λέξη της Ταϊλάνδης. Το γέλιο επιτρέπεται, αρκεί να γίνεται με σεβασμό στην προφορά του καθενός και να μην χαρακτηρίζεται ως εμπόδιο ομιλίας.

Γλώσσα? Είναι πάντα συναρπαστικό! Είμαι ακόμη έκπληκτος όταν βλέπω δύο παράξενους ανθρώπους μαζί, που φωνάζουν κάθε λογής θορύβους ο ένας στον άλλον. Ο ένας μιλάει και ο άλλος ακούει και ω θαύμα, καταλαβαίνει κι αυτός! Ένα πραγματικό θαύμα!

Σημείωση Για αυτό το άρθρο χρησιμοποίησα τμήματα κειμένου από το βιβλίο «Tongval» του Marc van Oostendorp, το οποίο μπορείτε να βρείτε στο Διαδίκτυο και το άρθρο του Andrew Biggs στο Bangkok Post της 4ης Δεκεμβρίου 2011