Πώς θα ήταν με….

Τον τελευταίο καιρό θυμήθηκα τον Ταϊλανδό που συνέβη κατά τη διάρκεια μιας από τις πολλές φωτογραφικές μου αποστολές στην πρωτεύουσα του Thailand. Τι απέγιναν μετά την τρομερή πλημμύρα των τελευταίων μηνών…;

Πριν λίγο καιρό δούλευα στην Μπανγκόκ -είμαι φωτογράφος- και έψαχνα κατάλληλες τοποθεσίες για να γυρίσω για μια σειρά που δουλεύω. Κάτω από το Expressway στο Khlong Toey βρήκα ένα υπέροχο φωτογενές μέρος της Μπανγκόκ. Ένα μέρος όπου δεν έρχονται πολλοί τουρίστες, δεν υπάρχει χώρος διασκέδασης. Ήταν στη μέση της ημέρας, χωρίς λάμψη και αίγλη, κανένα εστιατόριο ή ναός στον ορίζοντα.

Σε μια γέφυρα που εκτείνονταν στο khlong βρήκα μια ομάδα Ταϊλανδών να τρώνε σε ένα γκαζόν. Με κοίταξαν τόσο έκπληκτοι όσο κι εγώ τους. Δεν κατάλαβε τι ήρθα να κάνω εκεί, ξεκάθαρα αναγνωρίσιμη ως φαράνγκ. Όχι εχθρικά αλλά περίεργα και πριν το καταλάβω υπήρχαν παιδιά που κοιτούσαν πάνω από τον ώμο μου για να δουν τι φωτογράφιζα.

Ήθελα να φωτογραφίσω την κάτω πλευρά των οδογέφυρων, μια συνέχεια μιας σειράς οδογέφυρες που είχα φωτογραφίσει στην Ολλανδία. Επιβλητικές τσιμεντένιες κατασκευές σε κενό περιβάλλον, αφηρημένα γεωμετρικά σχήματα.

Εκεί που τρέχει κανονικά ο δρόμος στην Ολλανδία, εδώ ήταν το κανάλι. Το ίδιο σκούρο χρώμα. Στριφογύριζα και δεν ήμουν απόλυτα ικανοποιημένος με την εικόνα. Κάποια στιγμή, όσο το καλό και το κακό γινόταν, η παρέα με ρώτησε αν μπορούσα να έρθω πιο κοντά. Για να μπορέσουμε να κάνουμε καλύτερη σύνθεση με αυτά στην εικόνα. Αυτό που ακολούθησε ήταν μια ενδιαφέρουσα συζήτηση όπου δεν καταλάβαινα τα Ταϊλανδέζικα τους και δεν μιλούσαν αγγλικά.

Αυτό που έγινε ξεκάθαρο ήταν ότι δεν έτρωγαν απλώς εκεί, αλλά ότι έμενε εκεί «ημιμόνιμα». Κατόπιν αιτήματός μου να επισημάνω πού ζούσαν, υπέδειξαν δύο οροπέδια στους πρόποδες των τεράστιων πυλώνων που στήριζαν την οδό ταχείας κυκλοφορίας. Σε μια πολύ στενή λωρίδα υπήρχαν κάποια πράγματα, ένα χαλάκι, ένα πανί, ένα σκοινί για άπλωμα με ένα μπλουζάκι, ένα μπουκάλι με νερό και ένα άγαλμα του Βούδα. Ένα ολόκληρο νοικοκυριό.

Ήθελα να βγάλω μερικές φωτογραφίες εκεί και κοιτούσα τη «θέα» τους στο νερό. Ξαφνικά είδα φυσαλίδες στο νερό και σκέφτηκα «Θεέ μου τι περίεργο που μόλις βρέχει». Αλλά οι φυσαλίδες δεν προκλήθηκαν από σταγόνες βροχής. Ήταν αέριο που ανέβαινε από το κάτω μέρος του καναλιού. Μου έκανε ζάλη και ναυτία.

Ταραγμένος και εντυπωσιασμένος σηκώθηκα, είχα βγάλει όμορφες φωτογραφίες ακριβώς αυτό που έψαχνα και ταυτόχρονα ήρθα αντιμέτωπη με συνθήκες ζωής που δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν έδειχναν στεναχωρημένοι από τη θέση τους στην Μπανγκόκ, ούτε ντρέπονται ούτε περήφανοι. Μου κράτησε έναν καθρέφτη. Κάτι να σκεφτώ τι πραγματικά έκανα εκεί, τι αποτύπωνα. Τα πενιχρά υπάρχοντά τους και τα όμορφα γεωμετρικά σχήματα.

Αυτές τις βδομάδες συχνά τους σκέφτομαι πώς θα ήταν τώρα που το φούσκωμα τους είναι πιθανώς ένα μέτρο ή περισσότερο κάτω από το νερό, όσα λίγα είχαν θα είχε φύγει;

Κείμενο και φωτογραφίες του Francois Eyck