Η Οικονομική Κοινότητα ASEAN, η οποία θα πρέπει να τεθεί σε ισχύ στις 31 Δεκεμβρίου 2015, είναι πιο μακριά από ποτέ. Αυτό το όνειρο συγκρούεται με τη σκληρή πραγματικότητα. Το ερώτημα είναι: πόσο σοβαρές είναι οι συμμετέχουσες χώρες στην επίτευξη ενός κοινού στόχου, γράφει η Nithi Kaveevivitchai στο Ασιατική εστίαση προσάρτηση του Bangkok Post.
Πολλοί οικονομολόγοι, ακαδημαϊκοί και διπλωμάτες αμφισβήτησαν εδώ και χρόνια εάν μια τόσο διαφορετική ομάδα δέκα χωρών είναι έτοιμη να σχηματίσει μια οικονομική ένωση.
Διαφορετικό πράγματι, καθώς το κατά κεφαλήν ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ) είναι 43.929 δολάρια ΗΠΑ στη Σιγκαπούρη, μια από τις πλουσιότερες χώρες στον κόσμο, και 715 δολάρια στη Μιανμάρ, μια από τις φτωχότερες χώρες. Η αναλογία μεταξύ του υψηλότερου και του χαμηλότερου ΑΕΠ είναι 1:61 στην ASEAN έναντι 1:8 στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τα κύρια εμπόδια στο δρόμο προς την AEC είναι η αναντιστοιχία μεταξύ των πολιτικών φιλοδοξιών, η έλλειψη ευκαιριών και συχνά η έλλειψη πολιτικής βούλησης σε ορισμένα κράτη μέλη, αναλύει πρόσφατη έκθεση του Ινστιτούτου Ερευνών CIMB Asean (CARI).
«Η πολιτική έμφαση στο ενδοπεριφερειακό εμπόριο δεν ανταποκρίνεται στην οικονομική πραγματικότητα», λέει ο Jörn Dosch, ο κύριος συγγραφέας της έκθεσης CARI. Αν κοιτάξουμε την τρέχουσα πρακτική, είναι εντυπωσιακό ότι από το 2003 το εμπόριο εντός της ASEAN έχει σχεδόν αυξηθεί και από το 1998 μόνο κατά 4,4%. Παραμένει κολλημένο στο 25% περίπου του συνολικού όγκου συναλλαγών στην ASEAN.
Είναι σημαντικό ότι οι υφιστάμενες διατάξεις ελεύθερων συναλλαγών στην ASEAN δεν χρησιμοποιούνται σχεδόν καθόλου και το 46 τοις εκατό των εταιρειών που συμμετείχαν σε έρευνα από την CARI δηλώνουν ότι δεν έχουν σχέδια να το κάνουν στο μέλλον. Αυτό είναι ανησυχητικό, διότι το 99 τοις εκατό της ροής αγαθών μεταξύ των έξι μεγάλων οικονομιών της ASEAN είναι απαλλαγμένη από δασμούς. Επιπλέον, ο ανταγωνισμός εμποδίζει το ελεύθερο εμπόριο. Πολλές χώρες της περιοχής παράγουν τα ίδια προϊόντα, επομένως εξ ορισμού δεν ενδιαφέρονται να ανοίξουν τα σύνορα.
Οι μεγάλες εταιρείες κοιτάζουν τις ΗΠΑ, την ΕΕ και την Κίνα
Υπάρχουν όμως και άλλα: περίπου το 95 με 98 τοις εκατό όλων των εταιρειών στην αγορά της ASEAN είναι μικρές και μεσαίες εταιρείες. Οι περισσότεροι έχουν ελάχιστο ενδιαφέρον και ευκαιρίες να ανοίξουν τα φτερά τους πέρα από τα σύνορα. Οι μεγάλες εταιρείες της περιοχής, από την άλλη, είναι εξωστρεφείς. Επικεντρώνονται και ανταγωνίζονται μεταξύ τους για πρόσβαση στις ΗΠΑ, την ΕΕ και την Κίνα.
Δεν υπάρχουν φωτεινά σημεία; Ναι, οι ενδοπεριφερειακές επενδύσεις έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια. Προφανώς στις χώρες της ASEAN αρέσει να επενδύουν στις γειτονικές τους χώρες.
Συμπέρασμα του Jörn Dosch: «Δεδομένης της τρέχουσας κατάστασης και της αντίστασης που υπάρχει μεταξύ των χωρών μελών σε εθνικό επίπεδο, είναι απίθανο να επιτευχθούν όλοι οι στόχοι. Η AEC 2015 είναι μια διαδικασία, όχι ένα τελικό σημείο ».
(Πηγή: Asia Focus, Bangkok Post, 15 Ιουλίου 2013)
ένα συνηθισμένο παράδειγμα: ο κουνιάδος μου λιανοπωλητής αγοράζει και πουλάει αγορά duriam περίπου 30 bth/kg στα σύνορα Ταϊλάνδης/Καμπότζης και πωλήσεις σε BKK στα 80 bth του kg (προσοχή πρέπει να αφαιρέσετε τα μεταφορικά + διαμονή + κοπή και συσκευασία) του πελάτες/γνωστοί αρχίζουν ήδη να διαμαρτύρονται ΕΠΕΙΔΗ με την οικονομία της ελεύθερης αγοράς του ASEAN στο μέλλον, η τιμή θα πρέπει να πέσει (κινέζικα / αδιαθεσία φθηνότερα)
Προσπαθώ να του εξηγήσω 1992 12 χώρες εε τώρα 2013 27 χώρες αλλά η πίτα δεν έχει μεγαλώσει και έτσι ποιος θα φροντίσει τη φτωχή Σιγκαπούρη όπως εμείς στην ΕΕ!