Η εβδομάδα του Gringo

Όταν – πριν από περίπου 11 χρόνια – μετακόμισα μόνιμα στην Ταϊλάνδη, έγραψα μεγάλα «ενημερωτικά δελτία» στην Ολλανδία, γιατί υπήρχαν τόσα πολλά να πω που ήταν νέα, διασκεδαστικά και συναρπαστικά. Έβαλα επίσης μερικά από αυτά τα ενημερωτικά δελτία σε αυτό το blog αργότερα. Ο όγκος των ειδήσεων γίνεται όλο και λιγότερος με τα χρόνια, τουλάχιστον λιγότερο θεαματικός, πολλά πράγματα έχουν γίνει απλώς καθημερινότητα. Ακόμα διασκεδαστικό και συναρπαστικό, όχι πραγματικά, αλλά συχνά δεν είναι κάτι για να φτιάξεις μια ιστορία. Ωστόσο, αξιοσημείωτα πράγματα συμβαίνουν σχεδόν κάθε μέρα. Αυτή ήταν η τελευταία μου εβδομάδα.

Κυριακή: Ρώσοι στο τουρνουά

Νομίζω ότι όλοι όσοι παρακολουθούν το blog γνωρίζουν ότι βρίσκομαι τακτικά στο Megabreak pool hall και βοηθάω στη διοργάνωση των εβδομαδιαίων τουρνουά εκεί. Επίσης αυτή την Κυριακή, 40 εγγεγραμμένοι παίκτες από 18 διαφορετικές χώρες. Αξιοσημείωτο αυτή τη φορά ήταν ότι είχαμε 3 Ρώσους συμμετέχοντες και αυτό ήταν το πρώτο. Γνωρίζαμε και τους τρεις, τον Maxim, τον Dimitry και τον Oleg, αλλά δεν είχαν παίξει ποτέ μαζί σε τουρνουά.

Φυσικά αυτό έδωσε την αφορμή για την «μπαζούρα» μας, ότι τώρα που η Πατάγια κατακλύζεται από Ρώσους, αργά αλλά σταθερά κατακτάται και το Megabreak από τους Ρώσους. Προτείναμε στη διοίκηση να σκεφτεί για ρωσικές αφίσες, τιμοκαταλόγους κ.λπ., αλλά η απάντηση ήταν ένα διεξοδικό «fu». Κανένας από τους Ρώσους, που έχουν πολύ καλή συμπεριφορά και αρκετά ωραία παιδιά, δεν κέρδισε κανένα βραβείο.

Δευτέρα: Μοντέρνο Τελετουργικό

Η Δευτέρα ήταν μια ήσυχη μέρα, έκανα μερικά ψώνια, έκανε μια μεγάλη βόλτα το απόγευμα και δείπνο στο βελγικό εστιατόριο Patrick's το βράδυ. Αυτή τη φορά η επιλογή έπεσε στις αγαπημένες μου σόλες. Εν τω μεταξύ κατέλαβαν και τα άλλα τραπέζια. Δύο νεαροί (περίπου 25 ετών) Βέλγοι εγκαταστάθηκαν σε ένα από αυτά. Ενώ εγώ -με ένα πούρο- ακόμα φουσκώνω από το γεύμα μου, η παραγγελία τους σερβιρίστηκε. Από τα παλιά θυμάμαι ακόμα το έθιμο, επίσης στο σπίτι μας, να διπλώνουμε τα χέρια μας πριν φάμε, να κλείνουμε τα μάτια και να μουρμουρίζουμε τα λόγια: Κύριε, ευλόγησε αυτό το φαγητό.

Το σκέφτηκα όταν είδα τα δύο αγόρια να κάνουν μια σύγχρονη τελετουργία. Το πιάτο τους ήταν τοποθετημένο μπροστά τους και σαν σε ταμπέλα έβγαλαν και οι δύο το smartphone από την τσέπη τους και σχεδόν αμέσως έβγαλαν μια φωτογραφία με φλας το πιάτο τους. Μετά άλλαξαν θέσεις για να φωτογραφίσουν το πιάτο του άλλου. Τι κάνεις με μια τέτοια φωτογραφία; «Κοινή χρήση» στο Facebook ίσως;

Τρίτη: Ο Φον αμφισβήτησε

Η Fon είναι μια όμορφη κοπέλα από την Ταϊλάνδη 23 ετών, την οποία γνωρίζω εδώ και αρκετά χρόνια ως καλή μπιλιάρδα στο Megabreak. Είναι λίγο ευμετάβλητη στον χαρακτήρα της, γιατί μερικές φορές είναι χαρούμενη και γελαστή και μετά λίγο καταθλιπτική με μεγάλο στόμα. Δεν την ευχαριστούν όλοι για το τελευταίο, αλλά μου αρέσει ένα τόσο τολμηρό, ωραίο κορίτσι που δεν έχει το στόμα της στο λάθος μέρος.

Συμπαθούμε ο ένας τον άλλον – χωρίς κανένα απώτερο σκοπό, θα πρέπει να προσθέσω, γιατί έχει ένα αγόρι από την Αμερική για «φίλο» εδώ και πολύ καιρό. Τα πρώτα χρόνια μπορούσα ακόμα να τη νικήσω, αλλά βελτίωσε τον εαυτό της σε τέτοιο βαθμό που στις περισσότερες περιπτώσεις έχανα. Στην πραγματικότητα, παίζουμε ο ένας εναντίον του άλλου μόνο εάν αυτό έχει κανονιστεί στην κλήρωση για ένα τουρνουά.

Αυτή τη φορά την προκάλεσα να παίξουν ξανά ο ένας εναντίον του άλλου. Παίξαμε 9-μπάλα και όποιος κέρδιζε πρώτος 10 καρέ κέρδιζε το ματς. Επειδή είναι πολύ καλύτερη από εμένα, πήρα δώρο τις τέσσερις πρώτες κορνίζες, οπότε μένουν άλλα 6. Κέρδισε τα πρώτα τέσσερα με ευκολία, δεν μου έδωσε καμία ευκαιρία.

Τότε μπήκε ένας φίλος του «αγόρι» της, ένας Αμερικανός παραθεριστής. Ο Φον τον χαιρέτησε, είχε μια κουβέντα και μετά η συγκέντρωση είχε φύγει. Έκανε λάθη, και τελείωσα τον αγώνα κανονικά, κερδίζοντας 10 – 6! Στην πραγματικότητα, είναι συχνά μια πονεμένη χαμένη, μούφα και θυμωμένο πρόσωπο, αλλά αυτή τη φορά το πήρε αθλητικά!

Τετάρτη: οδοντίατρος

Α, άλλη μια μέρα που ξεκίνησε δραματικά, τουλάχιστον έτσι σκέφτομαι. Το ραντεβού για τσεκ απ και αφαίρεση πέτρας έχει κλείσει και περιμένω υπομονετικά την ημερομηνία. Δηλαδή είχα ραντεβού πριν, αλλά μόλις το μετέθεσα για μια εβδομάδα. Την ημέρα που έκλεισα άλλο ραντεβού ανακουφίστηκα, όχι οδοντίατρος, αλλά άντε, έπρεπε να συμβεί, έτσι δεν είναι;

Σήμερα λοιπόν με φόβο και τρόμο στον οδοντίατρο για το εξαμηνιαίο τσεκ απ. Τα νεύρα περνούν από το λαιμό μου καθώς κάθομαι στην καρέκλα και, αφού με χτυπάει καθησυχαστικά στο μπράτσο, ο οδοντίατρος αρχίζει να βουίζει στο στόμα μου. Τίποτα λάθος φυσικά, ως συνήθως, και επιπλέον σχεδόν δεν παρατήρησε ότι έσπασε την πέτρα και αφαίρεσε τις καφέ (πούρο) εναποθέσεις. Όταν πλήρωσα και είπα αντίο, ανεβαίνω ήσυχα στο μηχανάκι μου, ζητωκραυγάζοντας, αυτή η μέρα δεν μπορεί να πάει στραβά!

Πέμπτη: ανίχνευση παμπ

Ο Chris, ένας Άγγλος φίλος, τελείωσε τις διακοπές του, είναι το τελευταίο του βράδυ και έτσι (;!) πρέπει να γιορταστεί. Οι έξι από εμάς ξεκινάμε μια μεγάλη παμπ να περπατάμε στην Πατάγια. Ξεκινάμε στο Atlantic Bar στο Soi 3, ένα ωραίο μέρος με ωραίες κυρίες και καλή μουσική. Λίγο φλερτ με τα κορίτσια είναι εντάξει, και αν ξεκαθαρίσεις ότι έχεις έναν Ταϊλανδό σύντροφο και μένεις εδώ, συχνά είναι απλώς διασκεδαστική παρέα.

Στη συνέχεια, κατεβείτε στην Drinking Street για λίγο ακόμα ποτό και μετά στο Soi 8, όπου ένας άλλος φίλος, ο Terry, έχει ένα μπαρ, ή μάλλον τρεις από αυτούς συνδέονται μεταξύ τους. Καλή μουσική από Φιλιππινέζικο συγκρότημα, φυσικά τα αιώνια τραγούδια από το Pattaya Top-10 (Rhinestone cowboy, Roses are red, My Way, you know them), αλλά και το τραγούδι του Gangnam style ερμηνεύεται τακτικά.

Με αρκετά ποτά τώρα, δίνω – τώρα είναι περίπου δύο η ώρα το πρωί – μια επίδειξη αυτού του χορού στυλ gangnam. Γενική ιλαρότητα, bis, bis! Το επόμενο βράδυ στο Megabreak πρέπει να ξανακάνω το κόλπο, αλλά είμαι νηφάλιος και μετά φυσικά αρνούμαι. Μετά τα παρατάω, παίρνω ένα μηχανοταξί για το σπίτι, ενώ οι άλλοι συνεχίζουν το ταξίδι τους προς τη Walking Street μέχρι νωρίς το πρωί. Γεια σου Chris, τα λέμε την επόμενη φορά!

Παρασκευή: μεγάλη κίνηση στην Πατάγια

Άλλη μια μεγάλη βόλτα σήμερα. Αυτή τη φορά παίρνω τη διαδρομή από την Pattaya North μέσω της οδού Sukhumvit και της Pattaya South, πίσω στο Second Road και μετά στο σπίτι μέσω της Pattaya North. Ένα είδος ορθογωνίου λοιπόν με μήκος, υπολογίζω, 10 με 11 χιλιόμετρα. Παρατηρώ ότι έχει πολύ κίνηση στην κίνηση. Αυτό που κάνω συχνά στις βόλτες μου στους κεντρικούς δρόμους της Πατάγια είναι να μετρώ τα (τουριστικά) λεωφορεία. Υπάρχουν αρκετοί, γιατί αυτοί οι τουρίστες μεταφέρονται από μέρος σε μέρος κάθε μέρα. Συνήθως έρχονται περίπου 80 ή 90 λεωφορεία ένα κάθε φορά, αλλά σήμερα έχω απόλυτο ρεκόρ. Μέτρησα 309 λεωφορεία στην υποδεικνυόμενη διαδρομή! Λεωφορεία, τα οποία βλέπω πιο συχνά, επειδή κινούνται μόνο τοπικά, προγραμματισμένα λεωφορεία για Μπανγκόκ κλπ, σχολικά λεωφορεία, αλλά αυτή τη φορά πολλά τουριστικά λεωφορεία, από αλλού, που επισκέφτηκαν την Πατάγια.

Προφανώς υπάρχει εθνική έλλειψη πολυτελών πούλμαν, γιατί είδα έναν ασυνήθιστο αριθμό προγραμματισμένων λεωφορείων από άλλες περιοχές. Λεωφορεία, τα οποία συνήθως πηγαίνουν από την Μπανγκόκ για π.χ. Roi-Et, Mukdahan, Laksi, Chiang Rai, Uttaradit, Sisaket, Khon Kaen, Lampoon κ.λπ. χρησιμοποιήθηκαν για να φέρουν τους πολλούς τουρίστες στην Pattaya και τα πολλά αξιοθέατα μέσα και γύρω από την Pattaya. Δεν νομίζω ότι πολλοί από αυτούς τους τουρίστες μπορούν να βρεθούν στο Walking Street τη νύχτα.

Παρασκευή βράδυ: δείπνο στο Louis

Ο Joseph Jongen, ένας άλλος συγγραφέας ιστολογίου, βρισκόταν στην Πατάγια και είχε ανακαλύψει αυτό το ωραίο εστιατόριο Louis στο Soi 31 της Naklua. Έτσι, οι τρεις μας, ο Joseph, ο συνάδελφος ιππότης του blog Hans Geleijnse και εγώ πήγαμε εκεί για να φάμε, να μιλήσουμε και να γελάσουμε. Το φαγητό ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετικό, γελάσαμε και ο ένας με τις ιστορίες του άλλου και βρήκαμε μια καλή λύση για όλα σχεδόν τα (παγκόσμια) προβλήματα. Πολύ ποτό φυσικά και στις δώδεκα και τέταρτο ο ιδιοκτήτης αυτού του οικογενειακού εστιατορίου μας ζήτησε ευγενικά να είμαστε οι τελευταίοι επισκέπτες που θα «φύγουν». Η μητέρα του, η γυναίκα του και τα παιδιά του ήταν ήδη στο αυτοκίνητο για να επιστρέψουν στο σπίτι. Μια υπέροχη βραδιά!

Σάββατο: Burapa Bike Week

Με τον γιο μου τον Lukin στο Silverlake για να παρακολουθήσουν το θέαμα της μεγάλης κλίμακας Burapa Bike Week. Σε ένα απέραντο και επικλινές έδαφος δεκάδες περίπτερα από όλες τις μάρκες μοτοσυκλετών και ό,τι σχετίζεται με αυτό και, αρχικά υπολόγισα, έως και 2000 μοτοσυκλέτες. Όλων των ειδών μάρκες, όλων των ειδών τα μοντέλα, το ένα πιο περίεργο από το άλλο και το ένα πιο θορυβώδες από το άλλο.

Στις τέσσερις η ώρα οργανώθηκε μια ξενάγηση πολλών εκατοντάδων ενθουσιωδών στην περιοχή – η Πατάγια ήταν αδύνατη λόγω του μεγάλου πλήθους εκεί – και η αρχή ήταν ένα όμορφο θέαμα. Η εκτίμησή μου για 2000 μοτοσυκλέτες ήταν γελοία, ένας καλός μου φίλος, ένας Νορβηγός, ήταν εκεί όλο το Σαββατοκύριακο και σύμφωνα με τον ίδιο υπήρχαν ήδη περισσότερες από 10.000 μοτοσυκλέτες την Παρασκευή και το Σάββατο, είπε ότι πρέπει να ήταν τουλάχιστον 20.000. Δεν ξέρω τίποτα για μοτοσυκλέτες, αλλά είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν για παράδειγμα βίντεο από το Bike Week 2013 στο YouTube.

Βλέπετε, όλες οι ιστορίες που χωρούν στην ενότητα «Άχρηστες πληροφορίες», αλλά μου άρεσε να τις λέω.