Μήνυμα από την Ολλανδία (11)

Το Café d'Oude Stoep είναι ένα από τα τακτικά μου σημεία στάσης για έναν καφέ και μερικές φορές ένα ζεστό γεύμα. Δεν τολμώ να το ονομάσω καφετέρια, γιατί τα πιάτα είναι πολύ υψηλής ποιότητας για αυτό.

Όταν τρώω εκεί, παίρνω ένα καθημερινό μενού που κοστίζει κατά μέσο όρο 12 ευρώ. Για αυτό, ένα ωραίο κομμάτι κρέας ή ψάρι σερβίρεται με λαχανικά, πατάτες μπράβας και σαλάτα. Παραδέχομαι ότι τρώω φθηνότερα στην Ταϊλάνδη, αλλά η τιμολόγηση είναι μέτρια για τα ολλανδικά πρότυπα.

Μερικοί ιδιοκτήτες λειτουργούν ένα καφέ για να κερδίσουν χρήματα και κατά προτίμηση για να πλουτίσουν. Αλλά αυτό δεν μου φαίνεται να είναι η πρώτη προτεραιότητα του Χανς. Το καφέ πρέπει να είναι το πάθος του και αυτό φαίνεται ιδιαίτερα σε λεπτομέρειες όπως ένα κομμάτι σπιτικό κέικ βουτύρου με καφέ και μια εναλλασσόμενη βρύση με μια διαφορετική ξεχωριστή μπύρα κάθε μήνα. Τον περασμένο μήνα ανοιξιάτικη μπύρα από τη ζυθοποιία Joppen στο Χάρλεμ και τώρα Brugse Zot, μια μπύρα που παραγγέλνω και μόνο λόγω του ονόματος όταν νιώθω σαν μπύρα.

Όχι Amstel ή Heineken στις άλλες βρύσες, αλλά μεταξύ άλλων οι Jupiler, Hertog Jan, Leffe και Palm. Όταν οι πελάτες ρωτούν για την μπύρα Jopen, ο Hans φτάνει με ένα περιοδικό στο οποίο η ιστορία της ζυθοποιίας, η οποία βρίσκεται σε ένα πρώην κτίριο εκκλησίας, εξηγείται με μεγάλη λεπτομέρεια. Και κρατά μια ενθουσιώδη ιστορία σε αυτό. Θαυμάζω επιχειρηματίες όπως ο Hans: αγαπούν την επιχείρησή τους και κάνουν ό,τι μπορούν για να κακομάθουν τους πελάτες τους. Και προσλαμβάνουν προσωπικό που έχει την ίδια στάση.

Ένα βράδυ έφαγα ένα μπολ σούπα σπαραγγιού με ζαμπόν στο κόκκαλο. Στο μπαρ, γιατί όλα τα τραπέζια ήταν κατειλημμένα. Απέναντί ​​μου στον τοίχο, δύο πρώην πελάτες με κοίταξαν, ασπρόμαυρες κορνίζες. Δεξιά ένας νεαρός με ναυτική στολή, τον οποίο γνωρίζω ως «Herr Flick», το παρατσούκλι του, και στα αριστερά ένας άντρας που αφιέρωσε τη ζωή του στο να γράφει ποιήματα. Και οι δύο έφυγαν από τη ζωή απροσδόκητα στην ακμή της ζωής τους. Τον ποιητή τον ήξερα καλά, τον ναυτικό επιφανειακά.

Καθώς έφτιαχνα το κουτάλι της σούπας μου, σκέφτηκα τον ναό στο χωριό του φίλου μου. Εκεί, φωτογραφίες του νεκρού κοσμούν ντουλάπια στον τοίχο του ναού, στα οποία φυλάσσονται οστά μετά την αποτέφρωση. Σε άλλους ναούς τα βλέπεις σε χεδί. Με αυτόν τον τρόπο οι νεκροί συνεχίζουν να αποτελούν μέρος της καθημερινότητας. Δεν είναι ωραία σκέψη;