Η οπτική ψευδαίσθηση ως μορφή τέχνης στο Korat

Κάθε φορά που εργαζόμαστε (εθελοντών) στο Ίδρυμα House of Mercy, αφιερώνουμε χρόνο και στον εαυτό μας. Συνήθως ξεπερνάμε τις τρεις εβδομάδες. Δύο εβδομάδες για δουλειά και μετά λιγότερο από μία εβδομάδα για περιηγήσεις στην Ταϊλάνδη. Μπορούν να βυθιστούν όλες οι εμπειρίες και θα επιστρέψουμε στο σπίτι τουλάχιστον λίγο ξεκούραστοι. Φέτος ο Henny και εγώ εγκατασταθήκαμε στο Nakhon Ratchasima ή Korat. 

Αποφασίσαμε να μετατρέψουμε την τελευταία μέρα των διακοπών σε μέρα μουσείου. Είχαμε δει μια μπροσούρα στο γραφείο του ξενοδοχείου κάποιας έκθεσης τέχνης: Arts of Korat. Ήταν και στον χάρτη μας. Αφού ποτέ δεν είχαμε χάρτη με το songtheaw γραμμές, πρέπει πάντα να ρωτάμε ποιο τραγούδι να έχουμε. Δεν μιλάμε ταϊλανδέζικα και επομένως εξαρτόμαστε από τα αγγλικά του παραλήπτη.

Η κυρία στο σταθμό των λεωφορείων ήταν πολύ εξυπηρετική. Μας πάρκαρε σε μια καρέκλα στον χώρο αναμονής και μετά από περίπου δέκα λεπτά μας έφερε σε ένα τραγουδάκι. Έφυγε αμέσως και στην πρώτη έξοδο πήγε ήδη σε λάθος κατεύθυνση σύμφωνα με τον χάρτη μας. Νa μερικές εκατοντάδες μέτρα βγήκαμε έξω, ευχαριστήσαμε ευγενικά και πληρώσαμε τον οδηγό και σταματήσαμε ένα τυχαίο τραγουδάκι.

Ο οδηγός αυτού μας έβαλε στο σωστό τραγούδι. Κάθε στροφή και στροφή ακολουθώντας τον χάρτη μας ερχόμασταν στη σωστή κατεύθυνση. Αλλά …. ξαφνικά γύρισε και πήρε άλλο δρόμο, πήγε να γεμίσει κάπου και χαθήκαμε. Ρώτησε ο οδηγός, αλλά δεν μπορούσε να διαβάσει χάρτη.

Αρχίσαμε να περπατάμε τυχαία, αλλά σύντομα το χορτάσαμε. Κάπου λοιπόν χτυπήσαμε το κουδούνι. Εξήγησε και έδειξε τι θέλαμε στην κάρτα και στο φάκελο. Η γυναίκα μας κατάλαβε και μας είπε πώς να περπατάμε στα αγγλικά, αλλά εμείς δεν το καταλάβαμε. Είχε όμως τη λύση: κάλεσε τον σύζυγό της, ο οποίος οδήγησε το αυτοκίνητο και μας πήγε στο μουσείο: στο δρόμο, στρίψτε αριστερά και μετά από μερικές εκατοντάδες μέτρα ήμασταν στον προορισμό μας. Τον ευχαριστήσαμε πολύ φυσικά και τη γυναίκα του.

Όταν φτάσαμε στο μουσείο, μας υποδέχτηκαν με μεγάλο σεβασμό. Πληρώσαμε και μας ζητήθηκε να βγάλουμε τα παπούτσια μας και αντ' αυτού μας έδωσαν υφασμάτινες παντόφλες. Σε έναν ναό πρέπει επίσης να βγάλεις τα παπούτσια σου, οπότε δεν μας φάνηκε πολύ περίεργο. Αλλά δεν είχαμε λάβει ακόμη παντόφλες σε κανένα ναό.

Προσκληθήκαμε να επισκεφτούμε το μουσείο με ένα κύμα του χεριού. Είναι όλα δωμάτια με τοιχογραφίες. Μερικές φορές συνέχιζαν στο πάτωμα: εξ ου και τα παπούτσια και οι παντόφλες. Κοντά σε κάθε πίνακα υπήρχε ένα σημάδι στο έδαφος. Μια φωτογραφία για το πώς θα μπορούσατε να αποτυπώσετε τον πίνακα σε φιλμ κρεμασμένη κοντά.

Ένα ή περισσότερα άτομα έλειπαν πάντα από τον πίνακα. Η πρόθεση ήταν ο ένας από τους επισκέπτες να στέκεται στον πίνακα και ο άλλος επισκέπτης να τραβήξει μια φωτογραφία από τη σήμανση. Ο ημιτελής πίνακας ήταν καλά φωτισμένος, οπότε μπορούσατε (και έπρεπε) να εργαστείτε χωρίς φλας. Φανταστικός.

Ήμασταν οι μόνοι επισκέπτες και περάσαμε υπέροχα φωτογραφίζοντας ο ένας τον άλλον για λίγες ώρες. Οι πίνακες είναι φτιαγμένοι από Ταϊλανδούς καλλιτέχνες.

Υποβλήθηκε από τον Adelbert Hesseling