Ένας Ταϊλανδός στη γερμανική Βέρμαχτ

Εδώ και χρόνια έψαχνα για ένα βιβλίο που μπορεί να ρίξει φως σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες σελίδες της ιστορίας της Ταϊλάνδης του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου. Στο εξώφυλλο είναι μια φωτογραφία ενός αξιωματικού του Γερμανού Βέρμαχτ με αναμφισβήτητα ασιατικά χαρακτηριστικά προσώπου. Αυτό το βιβλίο περιέχει τις αναμνήσεις του Wicha Thitwat (1917-1977), ενός Ταϊλανδού που υπηρέτησε στις τάξεις του γερμανικού στρατού κατά τη διάρκεια αυτής της σύγκρουσης. Βέρμαχτ είχε υπηρετήσει.

Το 1936 είχε εγγραφεί στη Στρατιωτική Ακαδημία της Μπανγκόκ και δύο χρόνια αργότερα αυτός ο επίδοξος αξιωματικός, μαζί με έναν άλλο συμφοιτητή του, στάλθηκαν στο Βέλγιο για να σπουδάσουν στρατιωτικά συστήματα επικοινωνίας στη Στρατιωτική Σχολή των Βρυξελλών. Έκπληκτος από τη γερμανική εισβολή του Μαΐου του 1940, δεν μπόρεσε να επιστρέψει αμέσως στην Ταϊλάνδη και για λόγους που δεν είναι απολύτως σαφείς για μένα, εμφανίστηκε ξαφνικά λίγους μήνες αργότερα σε μια γερμανική στρατιωτική σχολή. Αυτό από μόνο του δεν ήταν τόσο περίεργο γιατί ήδη από το τέλος του 19ου^e αιώνα, μετά από αίτημα του βασιλιά Chulalongkorn, ταϊλανδοί υποψήφιοι αξιωματικοί στάλθηκαν σε ευρωπαϊκές στρατιωτικές σχολές για περαιτέρω εκπαίδευση. Ωστόσο, δεν είναι σαφές εάν ο συμπατριώτης του, που είχε σταλεί μαζί του στις Βρυξέλλες, είχε μεταβεί και στη Γερμανία.

Όπως αναφέρθηκε, ο Wicha Thitwat άρχισε να σπουδάζει στη Στρατιωτική Ακαδημία του Βερολίνου, αλλά λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα κατατάχθηκε εθελοντικά ως funker ή χειριστή ασυρμάτου στο 29^e Μεραρχία Γρεναδιέρων Πάντσερ του Γερμανού Βέρμαχτ. Λίγους μήνες μετά την κατάταξή του, μετατέθηκε στο 3^e Μεραρχία Γρεναδιέρων Πάντσερ. Κατά πάσα πιθανότητα, αυτό συνέβη με τη –σιωπηρή– συμφωνία της τότε κυβέρνησης της Ταϊλάνδης γιατί τελικά δεν ήταν μόνο Ταϊλανδός υπήκοος αλλά και επίδοξος Ταϊλανδός αξιωματικός και υπόλογος ως τέτοιος…

Στις αρχές του 1942, μεταλλάχθηκε σε μια μονάδα που θα γινόταν γνωστή ως Ανατολικό Τάγμα 43. Μια μονάδα υπό τη γερμανική διοίκηση που σχηματίστηκε αποκλειστικά με Ασιάτες: Τουλάχιστον 300 Ιάπωνες ήταν μέρος αυτής της μονάδας. Λογικό, γιατί η Ιαπωνία ήταν σύμμαχος της Γερμανίας από το 1938. Οι περισσότεροι από αυτούς τους στρατιώτες από τη Χώρα του Ανατέλλοντος Ήλιου ήταν φοιτητές σε διάφορες στρατιωτικές σχολές στη Γερμανία στο ξέσπασμα του πολέμου και κατατάχθηκαν εθελοντικά. Ακολουθώντας τα βήματα των Ιαπώνων, ακολουθούν και αρκετές εκατοντάδες Κορεάτες και Μογγόλοι που ήρθαν από τη Μαντζουρία. Η Κορέα ήταν υπό την κατοχή της Ιαπωνίας από το 1909 και η Μαντζουρία από το 1931.

Μια από τις περίεργες πτυχές αυτής της ήδη παράξενης ενότητας ήταν ότι στο Ανατολικό Τάγμα 43 σερβίρονται επίσης αρκετές δεκάδες Κινέζοι. Ήταν υποψήφιοι αξιωματικοί του Κινεζικού Εθνικιστικού Στρατού Κουομιντάγκ που εκπαιδεύτηκαν στη Γερμανία πριν τον πόλεμο. Ανάμεσά τους ήταν και ο γιος του αρχηγού του κινεζικού κράτους Τσιάνγκ Κάι-σεκ. Το Kuomintang πολεμούσε τους Ιάπωνες από το 1936, οι οποίοι είχαν καταλάβει μεγάλο μέρος της Κίνας. Τώρα πάλεψαν ώμο με ώμο σε αυτό Ανατολικό Τάγμα 43. Μια άλλη ειδική ομάδα αποτελούνταν από λίγους Ινδονήσιους, οι οποίοι, μετά την ιαπωνική κατοχή της χώρας τους και τη συνακόλουθη κατάρρευση του ολλανδικού αποικιακού καθεστώτος, πίστευαν ότι μπορούσαν να κάνουν το κομμάτι τους κάνοντας περίεργες δουλειές για τον κατακτητή. Μάλλον χάρη στη μεσολάβηση των Ιαπώνων αυτοί οι οπαδοί του Σουκάρνο κατέληξαν με γερμανική στολή.

Οι υπόλοιποι άνδρες σε αυτή τη μονάδα ήταν Ασιάτες που αιχμαλωτίστηκαν στις τάξεις του Κόκκινου Στρατού και στρατολογήθηκαν από στρατόπεδα αιχμαλώτων. Αν και οι περισσότεροι από αυτούς τους πρώην αιχμαλώτους πολέμου επέστρεψαν αργότερα στη δική τους, εθνοτικά συγκροτημένη Ανατολική Τάγματα θα κατέληγε. Για παράδειγμα, υπήρχαν μονάδες για Κιργίζους, Καλμόεκ και Οσετίους. Ανατολικό Τάγμα 43 αναπτύχθηκε από τα μέσα του 1943 ενάντια στον Κόκκινο Στρατό και στη μάχη με τους παρτιζάνους που δρούσαν στην πλάτη του γερμανικού στρατού. Ελλείψει του βιβλίου, μπορώ να πω λίγα για την καριέρα του Whoa Thitwat, αλλά μπορεί να τα κατάφερε, επειδή τουλάχιστον σε μία φωτογραφία φοράει τους ώμους ενόςFührerbewerber», υποψήφιος αξιωματικός. Σε κάθε περίπτωση, επέζησε του πολέμου και μετά την επιστροφή του στην Ταϊλάνδη έγινε συνταγματάρχης στον ταϊλανδικό στρατό. Στη δεκαετία του XNUMX, ο Whoa Thitwat ήταν Ταϊλανδός στρατιωτικός ακόλουθος, αποσπασμένος διαδοχικά στις πρεσβείες της Ταϊλάνδης στη Δανία, τη Νορβηγία και την Ισλανδία.

Σύμφωνα με το Whicha Thitwat, αρκετές δεκάδες Ταϊλανδοί υπηρέτησαν στον γερμανικό στρατό κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Μέχρι να πάρω στα χέρια μου το βιβλίο του, κατάφερα να βρω μόνο ένα άλλο και ήταν ακόμα «μικτή» προέλευση. Η μητέρα του Lucien Kemarat ήταν Γαλλίδα, ο πατέρας του ήταν Ταϊλανδός από το Isaan, ο οποίος πιθανότατα έφτασε στην τότε Ινδοκίνα μέσω μιας ενδιάμεσης στάσης. la douce Γαλλία είχε χαθεί. Σχεδόν αμέσως μετά την κατάληψη του μεγαλύτερου μέρους της Γαλλίας, ο τότε 18χρονος Kemarat προσπάθησε να καταταγεί στα Waffen SS ως εθελοντής πολέμου. Η υποψηφιότητά του απορρίφθηκε για φυλετικούς λόγους, έτσι το 1941 ασχολήθηκε με την Legion Volontaire Français (LVF), μια λεγεώνα εθελοντών που δημιουργήθηκε από Γάλλους συνεργάτες για να συνεργαστεί με το Βέρμαχτ να πολεμήσει στο Ανατολικό Μέτωπο. Στις τάξεις του LVF υπήρχαν πολύ λιγότερο αυστηροί όροι και του επετράπη αμέσως το feldgray βάλε ένα οικόσημο. Αρχικά εκπαιδευμένος ως πρόσκοπος, έγινε τελικά ο πρώτος πυροβολητής του βαρέως πολυβόλου MG

42. Ο Kemarat τραυματίστηκε και πιάστηκε αιχμάλωτος πολέμου από τους Σοβιετικούς στις αρχές του 1943, αλλά κατάφερε να δραπετεύσει και να επανενταχθεί στη μονάδα του. Το καλοκαίρι του 1943 το LVF μετατράπηκε σεSturmbrigade Frankreich' και ενσωματώθηκε στο Waffen SS όπου αυτή η μονάδα θα γινόταν διαβόητη ως το Waffen SS Panzergrenadier Division 'Charlemagneο οποίος, μαζί με Ολλανδούς, Νορβηγούς και Δανούς εθελοντές των SS, πέθανε το 1945 μέχρι τον τελευταίο άνδρα Καγκελαρία του Ράιχ υπερασπιστεί στο Βερολίνο.

Παντζεργραναδιέρης Ο Kemarat, ο οποίος τελικά κατέληξε στα Waffen SS, διορίστηκε στους 10^e (αντιαρματική) εταιρεία της Σύνταγμα Πεζικού Νο. 58. Οι Γερμανοί χρειάζονταν τροφή για κανόνια και το ασιατικό αίμα προφανώς δεν ήταν πλέον εμπόδιο για τα Waffen SS. Επέζησε από τις βαριές αντιαεροπορικές μάχες στην Ουκρανία, την Πομερανία και στο Όντερ. Με αρκετές εκατοντάδες επιζώντες του Σύνταγμα Πεζικού Νο 58 προσπάθησε να διαφύγει στη Δανία αλλά στις 2 Μαΐου 1945 αυτή η μονάδα παραδόθηκε στους Βρετανούς. Δεν είναι σαφές εάν ο Lucien Kemarat συνελήφθη αιχμάλωτος ή αν δραπέτευσε με πολιτικά ρούχα. Είναι βέβαιο ότι μετά τον πόλεμο επέστρεψε στη Γαλλία. Σύμφωνα με τον παλιό μου σύντροφο, τον Νορμανδό στρατιωτικό ιστορικό Jean Mabire, ζούσε τουλάχιστον μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2000 και το 1973-1974 είχε συμβάλει στη συγγραφή του βιβλίου του.La Division Charlemagne: les combats des SS français en Poméranie'....