Την ημέρα που γύρισα σπίτι

Τώρα που η δυστυχία των πλημμυρών έχει τελειώσει, πολλοί άνθρωποι από τις πληγείσες περιοχές έχουν επιστρέψει στα σπίτια τους. Χαιρετίζονται από θλιβερές εικόνες, που σβήνουν τις χαρούμενες αναμνήσεις. Πολλές ιστορίες προκύπτουν. ένα από αυτά – στο Μπανγκόκ Δημοσίευση – είναι από έναν συγγραφέα από το Lat Lum Kaeo, τον Pathum Thani.

Ο Niwat Kongpien είναι κριτικός και ως φωτογράφος συχνά εργάζεται στην άκρη. Ως αποτέλεσμα, έχει προσβληθεί από πολλούς για την αγάπη του για τη γυμνή φωτογραφία. Το βρήκα τόσο συγκινητικό που θα ήθελα να το συνοψίσω σε μια μερικές φορές ελεύθερη ολλανδική μετάφραση:

«Όταν το άφθονο νερό έφτασε στο σπίτι μου, δεν είχα άλλη επιλογή από το να βρω προσωρινό καταφύγιο αλλού. Έφυγα στο Χούα Χιν, αλλά ποτέ δεν πίστευα ότι θα έπρεπε να φύγω από το σπίτι μου. Τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια, έχω επιβιώσει από δύο πλημμύρες σε αυτό το σπίτι, που νόμιζα ότι θα ήταν το μέρος για να πεθάνω μια μέρα.

Η γειτονιά όπου μένω είναι μια κοινότητα, περιτριγυρισμένη από νερό και ως εκ τούτου εξοικειωμένη με αυτό. Οι χωρικοί καλλιεργούν ρύζι ή έχουν περιβόλια. Έχουν ζήσει με τακτικές πλημμύρες για περισσότερο από έναν αιώνα. Ήθελα να γίνω σαν αυτούς και να μπορώ να ζω με το νερό. Έχω ερευνήσει τα φυσικά στοιχεία του νερού, της γης, του ανέμου και της φωτιάς, ώστε να μπορώ να ζήσω τη ζωή μου σε αρμονία με αυτά. Γι' αυτό έχτισα το σπίτι μου με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Αλλά δεν μπόρεσα να πραγματοποιήσω το όνειρό μου γιατί τόσα νερά από πλημμύρες με ανάγκασαν να τρέξω για τη ζωή μου. Μακριά από το αγαπημένο μου σπίτι.

Σήμερα θα πάω σπίτι πάλι, το πρώτο μέρος πήγε καλά με το αυτοκίνητο, αλλά κάποια στιγμή το κεφάλι καταδιώκονται σε μια βάρκα. Οι ορυζώνες δεν ήταν ορατοί, αλλά αντικαταστάθηκαν από έναν βάλτο μέχρι εκεί που έβλεπε το μάτι. Ποτέ πριν στη ζωή μου δεν είχα δει τόσο μεγάλη ποσότητα νερού. Απευθείας στο χωριό μου θα ήταν μόνο δέκα λεπτά οδικώς, αλλά λόγω των πολλών υάκινθων έπρεπε συνεχώς να επιλέγουμε διαφορετική διαδρομή.

Από πού προήλθε αυτή η τεράστια πλημμύρα; Μια πλημμύρα είναι αποτέλεσμα λανθασμένης διαχείρισης του νερού. Η επίλυση προβλημάτων χωρίς προετοιμασία δημιουργεί μόνο μεγαλύτερα προβλήματα. Εάν είχε δοθεί περισσότερη προσοχή στις πιο λεπτές λεπτομέρειες της καλής διαχείρισης του νερού, θα μπορούσαμε να χειριστούμε οποιαδήποτε ποσότητα νερού. Αλλά δεν ήθελα να γίνω γκρίνια, τουλάχιστον όχι τώρα, γιατί αν αρχίσω να το κάνω αυτό θα γίνω η ίδια γκρίνια που ήμουν κάποτε. Όχι, στεναχωρήθηκα σήμερα, καθώς σκέφτηκα ότι δεν κατάφερα να φέρω όλα τα βιβλία μου στην ασφάλεια εγκαίρως. Ποιος θα το φανταζόταν ότι το επίπεδο της πλημμύρας θα ανέβαινε στα 2,5 μέτρα;

Επιτέλους σπίτι στο δικό μου σπίτι, περπατάω αργά προς τη βιβλιοθήκη μου. Μπορούσα ξεκάθαρα να «διαβάζω» την υψηλότερη στάθμη του νερού στους τοίχους, που ήταν πλέον περίπου τριάντα εκατοστά χαμηλότερα. Το νερό στο σπίτι μου δεν είναι μόνο νερό από το πλημμυρισμένο κανάλι της γειτονιάς μας. Ήταν ανακατεμένο με νερό που είχε σταθεί στα χωράφια, θολωμένο από σκουπίδια και λάσπη

Τα ντουλάπια και τα κρεβάτια είναι καλυμμένα με λάσπη. Οι πίνακες σώθηκαν επειδή ήταν κρεμασμένοι στον τοίχο - πολύ ψηλά για το σώμα του νερού. Υπάρχει ακόμα νερό στην κουζίνα μου που βρίσκεται χαμηλά. Το άνετο αλλά απλό υπνοδωμάτιό μου δεν είναι πλέον το μέρος όπου θα κοιμάμαι. Φοβάμαι ότι θα πρέπει να γκρεμίσω και να ξαναφτιάξω το σπίτι που έζησα για δεκατέσσερα χρόνια.

Είναι ήδη σούρουπο όταν φτάνω στη βιβλιοθήκη. Μόλις το ανοίγω, βλέπω αβάσταχτο χάος. Χιλιάδες μουσκεμένα βιβλία έχουν γίνει πολτός. Ένα πιάνο αιώνων καταρρέει και καρέκλες επιπλέουν σε μια γωνιά του δωματίου.

Το πάτωμα είναι γεμάτο διαλυμένα, μουσκεμένα βιβλία. Πρέπει να φύγω από εδώ γιατί πονάει η καρδιά μου. Μετά βίας συγκρατώ τα δάκρυά μου. Πώς είναι δυνατόν να αγαπώ τόσο πολύ τα βιβλία μου; Ναι γιατι οχι? Χωρίς αυτά τα βιβλία δεν θα μπορούσα να γράψω. Αποκτώ τις γνώσεις και τις απόψεις μου για τον κόσμο από αυτά τα βιβλία, που έχουν πλέον χαθεί στον κατακλυσμό. Πάντα ζούσα λιτά για να μπορέσω να αγοράσω αυτά τα βιβλία με τα χρήματα που έσωσα. Τα έπαιρνα πάντα μαζί μου όταν μετακόμισα σε ένα νέο μέρος και τώρα, κατά ειρωνικό τρόπο, που βρήκα ένα μόνιμο μέρος, το πολυτιμότερο πράγμα μου καταστρέφεται από την πλημμύρα.

Βιβλία που αγαπώ τόσο πολύ είναι τώρα μπροστά μου, αλλά δεν μπορώ να τα πάρω πίσω. Θα ήταν καλύτερα να τα χάσω σε μια φωτιά, για να μην χρειαστεί να κοιτάξω αυτό το φρικτό χάλι χαρτιού εδώ. Ήμουν πάντα γύρω μου από βιβλία, ακόμη και ως παιδί, ένιωθα κοντά τους, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο σε αυτόν τον κόσμο. Πάντα τους αγαπούσα με προσοχή σαν να δείξω την ευγνωμοσύνη μου. Τα βιβλία με έχουν διαμορφώσει σε αυτό που είμαι σήμερα. Ένας άνθρωπος, όχι απλώς ένα πλάσμα. Πράγματι, ποτέ δεν πίστεψα ότι μπορείς να γίνεις ολοκληρωμένος άνθρωπος χωρίς να διαβάσεις ένα βιβλίο.

Θα μπορούσα να κλάψω για την απώλεια αυτή τη στιγμή, αλλά δεν θα το κάνω. Το σούρουπο κοιτάζω έξω όπου το φως του φεγγαριού λάμπει πάνω από το ραβδωτό δέρμα όλου του νερού. Κάθε απόγευμα που το έκανα αυτό, η θέα του φεγγαριού ήταν πάντα συναρπαστική και καταπραϋντική για μένα. Ακόμη και την πιο σκοτεινή, χωρίς φεγγάρι νύχτα, σήκωσα το βλέμμα στον ουρανό και ρώτησα το σκοτάδι που είχε πάει το φεγγάρι.

Το φεγγάρι χάνεται απόψε, το φως του φεγγαριού με βοηθά να ξεχάσω την απώλεια των βιβλίων μου. Το φεγγάρι μου λέει να μην κολλήσω στα βιβλία μου. Αλλού υπάρχουν εκατομμύρια βιβλία για ανάγνωση. Με αυτή τη βεβαιότητα μπορώ τώρα να κοιμηθώ και να ξυπνήσω αύριο για ένα νέο μέλλον!».

Για μια καλύτερη ιδέα του συγγραφέα: bk.asia-city.com/events/article/first-person-niwat-kongpien