Casglu

Mae casglu yng ngwaed pobl. Boed yn stampiau, bandiau sigâr, hen ddarnau arian neu dai KLM, unwaith y byddwch wedi cael eich cydio, does dim dal yn ôl. Gadawyd popeth a gasglais yn yr Iseldiroedd ar ôl. Yng Ngwlad Thai dechreuais fywyd newydd o gasglu, er yn llai ffanatig. Er, mae llyfrau yn ffactor cyson yn fy niddordeb.

Neithiwr darllenais ail stori omnibws ditectif gan Elleston Trevor. Ei deitl yw: Queen in Danger. Rwy'n gwybod nad llenyddiaeth yw hi, ond ar ôl diwrnod caled mae'n wych ymlacio. Mae’r prif gymeriad, Hugo Raadsheer, yn gofyn y cwestiwn canlynol ar ddechrau’r stori: a ydych chi’n casáu pibau, Mrs Tasman?

Mae cwestiwn o'r fath yn fy atgoffa ar unwaith o'r ffaith fy mod wedi datblygu hobi braf yng Ngwlad Thai: pibellau, rwy'n casglu pibellau. Dechreuodd gyda phibell ddŵr bambŵ fawr a brynais ym MaeSai, yn agos at ffin Burmese. Fe'i bwriadwyd yn wreiddiol ar gyfer defnyddio opiwm. Nawr am hash neu fulfran wen rheolaidd. Mae'r pibellau hir arian neu o leiaf lliw arian, sy'n tarddu o Hill Tribes, hefyd wedi'u mireinio'n fawr. Mae ganddyn nhw ben eliffant gyda chaead. Yr un brafiaf a brynais yn MaeHongSon. Dwi'n meddwl mai tun ydyn nhw. Mae gan un ben ar ffurf Garuda. Mae'r llall wedi'i siapio fel crocodeil. Ar ei gefn mwnci, ​​yn dal pen y bibell.

Wrth ddod yn ôl at y llyfr, wrth gwrs meddyliais ar unwaith, sut gall cyfieithydd call fod mor naïf? Nid cyfieithydd ydoedd felly. Mrs. HCE de Wit-Boonacker oedd hi, y darling di-euog.