Lleoliad Bangkok: tua Farang…

Toen ik in het onstuimige najaar van 2001, kort nadat de Twin Towers naar de Fillistijnen waren geblazen, -veel onstuimiger zou het niet meer worden- neerstreek in de Stad der Engelen om een leven op te bouwen als leraar Engels/tourleader/padvinder/echtgenoot, stuitte ik op een maandblad waarvan ik graag de initiatiefnemer seequu oprichter was geweest; “Farang Magazine”. Ik was weer eens te laat…

Het magazine, was het wonderlijke wonderkind van de Canadese zelfverklaarde journalistieke delinquenten, Jim Algie en Cameron Cooper. Na talloze verpletterende nederlagen in het Canadese medialandschap, besloten deze twee heren, die na zeker niet minder talloze i deithio naar thailand, in het Land van de Glimlach, een maandblad op te richten “that wasn’t for everybody, let alone anybody”.

Gedurende het eerste jaar was het geesteskind van deze twee onconventionele media-avonturiers nog gedeeltelijk in zwart-wit en op de voorpagina van het eerste exemplaar prijkte, -in kleur- het niet zo frisse gezicht van de quintessentiele ‘backpacker in Azie”; blonde dreadlocks boven een stel ogen die zeiden; ‘fuck you dad, disinherit me if you wish, but these mushrooms are the best thing that happened to me since you left mum and me”.

De knipoog naar het hippie-dom bleek in latere afleveringen niet meer dan dat, een knipoog.

Het maandblad ontwikkelde zich in de daarop volgende jaren tot een stijlvol glossy roadtrip boordevol artikelen neergepend door de heren eindredacteuren en een vaste kern van schrijvers die Aziatische paden betraden waar hippies zich zelden wagen. De donkere tatouagewereld van monniken in Bangkok. De duistere krochten van de handel in beschermde diersoorten op Chatuchak Market. De escapades van een Australische vrouw die het tot een sport gemaakt had om zoveel mogelijk Thaise mannen te neuken om ze daarna met een ‘g’day’ weer te dumpen. Op stap met een Karen militia in de Burmese jungle, een militia die al vier decennia vecht tegen de junta in dat land.

Na een aantal jaar besloot Cameron het blad te herdopen tot “Untamed Travel”. De reden daarvoor was dat “Farang” een Thais woord is wat betekent “westerling”. De ingezonden verhalen besloegen echter vaak andere Zuidoost Aziatische landen en de nomer “Farang”werd claustrofobisch.

In 2004 sloot de redactie een deal met de Bangkok Post die de distributie voor haar rekening zou nemen en de adverteerders zou werven. De airco moest wel loeien. De adverteerders lieten het echter afweten. Op de vraag waarom zei Cameron destijds; ‘ik denk dat bedrijven ons niet kunnen vastpinnen. Bedrijven houden niet van dingen die onduidelijk voor ze zijn. “Untamed” is er niet om thailand te verkopen al ware het een stuk zeep. Ik ben dit begonnen om Azie-gangers een kijk te geven op een deel van de wereld wat fascinerend is door haar tekortkomingen. De resorts verkopen zichzelf wel.”

In 2007 was het afgelopen. Cameron en zijn makkers konden de huur van het kleine kantoortje boven de sweatshop op Thanon Samsen niet meer betalen. Zijn personeel, Thais en Farang, bood aan om zonder betaling door te werken. Iedereen voelde dat hier een vorm van journalistiek bedreven werd die in talloze landen nog uitgevonden moest worden. Helaas, de eindredacteur gooide de handdoek in de ring. Een topmagazine, voordurend knipogend naar de lezer en zichzelf, met een oneindige hoeveelheid zelf-en-anderspot, ter ziele.

Jammer. Ligt hier een mooie taak…?