Садоўнік і смерць

(Петра Новак/Shutterstock.com)

Вядома, я чытаў усе гісторыі і паведамленні пра тыя тысячы людзей, у тым ліку галандцаў, якія апынуліся за мяжой і хочуць вярнуцца дадому.

Калі сёння раніцай я прачытаў паведамленне аб апошнім на дадзены момант рэйсе з Сінгапура ў Бангкок, у якім таец сказаў: «Калі я павінен памерці, то ў сваёй краіне», я не мог не падумаць пра стары галандскі верш Дэ Туінман і дэ Дуд. Гэта было так:

Персідскі дваранін:

Сёння раніцай мой садоўнік трызніць, збялеў ад страху,

Маё жытло ў: «Госпадзе, Госпадзе, хвілінку!

Там, у ружовым садзе, я абразаў парастак за парасткам,

Потым я азірнуўся ззаду. Там стаяла Смерць.

Я спалохаўся і паспяшаўся на той бок,

Але проста бачыў пагрозу сваёй рукі.

Гаспадар, твой конь, і адпусці мяне адразу,

Да вечара я дайду да Іспахаана! –

Сёння днём - даўно ён не спяшаўся -

Я сустрэў Смерць у кедравым парку?

«Чаму», — пытаюся, бо ён чакае і маўчыць,

— Ты сёння рана раніцай пагражаў майму слузе?

Ён з усмешкай адказвае: «Гэта не была пагроза,

Ад якой уцёк твой садоўнік. Я быў здзіўлены,

Калі раніцай я ўбачыў, што тут яшчэ працуюць,

Які я павінен быў атрымаць вечарам у Іспахаане».