Феномен Міа Ноі ў Тайландзе

Гэты феномен Міа Ной (сувязь, другая жонка, палюбоўніца) распаўсюдзіўся на ўсе ўзроўні тайскага грамадства. Гісторыі важных людзей у грамадстве, якія маюць некалькі жонак, можна знайсці ў розных СМІ.

Аднак гэтая з'ява выклікала шмат (абгрунтаванай) крытыкі ў заходнім свеце. На гэтай падставе князь Свасці Собхон у 1913 годзе накіраваў мемарандум аб уключэнні манагаміі ў закон, каб сустрэць крытыку з-за мяжы. Хоць Рама VI прытрымліваўся іншага меркавання, новы закон не быў прыняты. Больш за тое, Рама VI у асноўным атачаў сябе маладымі людзьмі, і гэта было хутчэй каралеўскае выказванне!

Тайланд не мяняў свае законы да 1932 года, і ў выніку мець больш за адну жонку стала незаконным. Фармальна гэта будзе «незаконна», але на практыцы больш бескантрольна. Аднак гэта ўжо не прывілей толькі для заможных або вышэйшага класа. Пакуль мужчына клапоціцца пра сваю жонку (Міа Луанг) і дзяцей, яна пагодзіцца, часам неахвотна. Лепш, чым застацца сам-насам з дзецьмі. Затым Mia noi можа клапаціцца пра чалавека. Аднак калі mia noi атрымае больш грошай, чым яна, агонь выбухне! Аднак у многіх тайскіх мыльных операх і ў грамадстве ўсё не так проста, як тут апісана. Таму вядомы выраз: «Звычайна гэта робіцца «ўпотай», хоць тайская вінаградная лаза звычайна ведае пра гэтыя справы задоўга да прэсы».

У мінулым мець больш чым адну жонку было розным па некалькіх прычынах. Гэта гісторыя, якую расказаў хлопчык.

Калі я быў малады, я пазнаёміўся з меркаваннямі кітайскай супольнасці аб наяўнасці больш чым адной жонкі. Гэта адкрыццё прыйшло не ад мужчыны, а ад нашай кітайскай гаспадыні.

Жывучы ў Бангкоку, я выявіў, што наша гаспадыня была mia noi нашага гаспадара, таму што яна сказала мне. На той момант ёй было сорак пяць, а яе мужу — пяцьдзесят. Разам яны пражылі 21 год. З боку нашага гаспадара гэта не выглядала авантурай, за кошт першай жонкі.

Смеючыся, мадам Чао сказала мне, што яе муж, які быў добрым кітайскім сынам, па традыцыі быў вымушаны пагадзіцца з выбарам жонкі сваіх бацькоў. Бацька яго першай жонкі і яго бацька былі даўнімі сябрамі. Яны дамовіліся, што калі ў аднаго народзіцца сын, а ў другога будзе дачка, яны ўступяць у шлюб з мэтай аб'яднання сваіх сем'яў і паважанага бізнесу.

У такіх выпадках з юнакамі і дзяўчатамі на гэты конт не раяцца, а канфуцыянская этыка не дае дзецям права адмовіцца. Гэтую гісторыю мая гаспадыня расказала з пачуццём гумару.

«Такім чынам, мой муж з васьмі гадоў ведаў, што ажэніцца з дачкой гандляра жэмчугам, які жыў на той жа вуліцы. Яго бацька быў гандляром алмазамі. Такім чынам, вы бачыце, што гэта добра падыходзіць для абедзвюх сем'яў». – Але ці кахалі яны адзін аднаго? я спытаў

Кітайскае грамадства адрозніваецца. Гэта не самае галоўнае паміж мужам і жонкай. Першым абавязкам майго мужа былі бацька і маці. Яны далі яму ежу і адукацыю. Яго абавязкам было прытрымлівацца іх пажаданняў дзеля дабра сям'і».

— А як жа яго ўласнае шчасце?

«Чаму б ён не быў шчаслівы? У яго было ўсё неабходнае і значна больш, чым у многіх іншых людзей. Часам я задаюся пытаннем пра культуры, якія лічаць "рамантычнае" каханне адзіным сапраўдным шчасцем. Калі б у майго мужа не было добрай ежы і добрай адукацыі, ці зрабіла б яго шчаслівым рамантычнае каханне?»

«У маёй сям'і было дастаткова грошай, каб гадаваць нас. Мы былі краўцамі. Нідзе так багата і важна, як сям'я майго мужа.

«Мяне аддалі ў кітайскую школу восем гадоў, і мне вельмі пашанцавала, што там было так шмат адукацыі. Мой бацька быў даволі асвечаны. Ён лічыў, што адукаваныя дочкі нашмат даражэй, чым проста прыгожыя жанчыны. Але я задаволены сваёй сітуацыяй, бо яна цяпер такая ж, як і іншыя людзі, з якімі я жыву.

Крыніца: Pattaya Mail