'פּאַדזשאָם, די עלנט פרוי' אַ קורץ דערציילונג פון ראָנג וואָנגסאַוואַן

יונגע אלמנה, אַלקאָהאָל, אַ נייַע אַרבעט ווי אַ זונה; איר זעקס-יאָר-אַלט זון האט גאָרנישט צו עסן און הייבט צו גנבענען. צוויי לעבן ווערן אַ באַלאַגאַן.

זי איז 23 און אַן אלמנה. "נאָר טאָן אן אנדער איינער," זי מאַטערט. "אָוקיי, פּאַדזשאָם." דער באַרשענקער נעמט אַ לעפל און שעפּט אַ רויטע געטראַנק פֿון דער שיסל. 'ווי פיל איז אַז?' 'זעקס באַט.'

"גוט דעמאָלט," זי זאגט גלייַכגילטיק. זי נעמט אַ צען באַט פֿון איר קעשענע און לאָזט זי אַרײַן אויף דער באַר. קוקט אויף די רויטע פליסיקייט אין איר גלאז. אײדער זי טרינקט, גײט איר בליק אַרױף צו דער שפינװעבטער סטעליע.

מענטשן אין שענק וויסן אַז פּאַדזשאָמס מאַן איז געווען אַ גנב. שאָס בשעת גאַנווענען העלפאַנדביין און אַנטיק פּאָרצעלייַ פון אַ רייַך מענטש ס היים. דאָס איז געווען צוויי יאָר צוריק און עס נאָך שאַטן איר. די עלנטע פּאַדזשאָם האָט דאַן באַשלאָסן צו לעבן נאָר פאַר איר זון, אַ יינגל פון בלויז זעקס יאָר אַלט. זײַן פּנים זעט אויס פּונקט ווי דאָס טאַטן, ווי זיי וואָלטן געקומען פֿון דער זעלבער פורעם. װי דער טאטע איז ער שלאנק, גײט װײך און לויפט אזוי גיך װי דער װינט גײט. ער איז די לעצטע לינק צווישן די מעמעריז פון איר מאַן און זיך.

זי נעמט דאָס גלאז און לײגט עס װידער אַראָפּ, כּדי זי זאָל שפּעטער קענען נעמען אַ צװײטן זופּן. "עס איז כּמעט 3 אַזייגער!" ― זאָגט זי גיך צום אַרבעטלאָזן סטאָליער, װאָס זיצט לעבן איר. 'מייַן קליין איינער וועט זיין היים פון שולע באַלד, סייַדן ער גייט אַ גיין מיט זיין פריינט צו כאַפּן פייטינג פיש. אבער אפשר נישט ווייל ער האט נישט ליב צו שפילן מיט זאכן וואס מען קען נישט עסן.'

וועגן איר זון און וועגן עסן

שטאָלץ! איר זעקס-יאָר-אַלט זון שטייט אויס פון אנדערע קינדער. ווען ער גייט אַרויס ער קאַריז אַ מאַוסטראַפּ אָדער אַ באַמבו בלאָופּיפּע מיט וואַרפשפּיזל צו ימפּאַל אַ פיש. ווען ער שפרינגט אריין אין קאנאל צו שווימען, נעמט ער מיט זיך א נעץ צו כאפן קראבן אונטער די וואסער פלאנצן. מיטאמאל טוט ער זיך א טונקען און ברענגט צוריק פאר איר עטליכע פיש. אָדער ער קומט אַהײם פֿון שול מיט ביטער־געשמאַקענע שנעקן, װאָס ער זוכט אין די לײמענע אונטערן גרױס. אזוי יונג ווי ער איז, ער האט שוין געלערנט ווי צו באַקומען עסנוואַרג דורך הונגער.

— װאס טוסטו דערװײל, פאדזשאם ? — פרעגט א ארבעטער פון דער כאפפער בארגע. ― אַרבעטלאָז ― זאָגט זי. ער קוקט אויף איר פון דער זייט. אירע אויגן קוקן טרויעריק און פּוסט. דעמאלט זיפצט דער מאן און זאגט: מיין ווייב האט נעכטן געקויפט טונא אויפן מארק צו טשעפען. פאַרשילטן, אַ פּלאַץ פון שעדיקן. איך האב זי געװארנט אבער זי װאלט נישט געװאלט הערן. טונא איז טייער און ווער האט דא שוין געלט?'

— וואס דו זאגסט — ענטפערט פאדזשאם אן אומאינטערעסירט. 'נו, מיר קענען נישט מאַכן ענדס מיט מיין לוין אַליין. זי געפינט עס אַנויינג פֿאַר די קינדער. מיין ווייב קלאגט זיך דערויף און האט געוואלט זיך איינשרייבן אלס א טאג ארבעטער צו טראגן זאמד אויפן קאנסטרוקציע ארט. איך האב דאס אפגעשטעלט. זי איז נישט געווען די זעלבע זינט אונדזער ייִנגסטער איז געבוירן געוואָרן.'

פּאַדזשאָם טרינקט די רגע, לעצטע זופּן. זי קען זיך נישט אויסרעכענען צי זי איז לאנגווייליג אדער אין א שלעכטער שטימונג. זי פֿאַרשטײט נישט, װאָס מענטשן אין דער געגנט האָבן נאָר אומגליק און קומען אין שענק צו קרעכצן דערױף. דער טאַקסי שאָפער איז יבערקערן וועגן די הויך פּעטראָול פּרייַז. די באטערי פאבריק ארבעטער שטרײקן פאר צאלן פארגרעסערן און בעסערע ארבעטסבאדינגונגען און האבן א האלדז פון זינגען, ווייל זיי האבן געמוזט ווארטן צוויי טעג אויפן רעזולטאט.

דער פישער שעלט זײן גורל, װײל דער פיש איז געװארן אזוי טײער, אז ער קאן אים אלײן מער נישט עסן. און עס איז געווארן שווער צו כאַפּן עפּעס בייַ אַלע .... עס טאַקע קוקט ווי קיין איינער דאָ ווייסט גליק אָדער וווילזייַן ענימאָר. דאָס כולל איר זינט איר מאַן איז דערשאָסן; זינט זי אריבערגעפארן צו דעם שטאָט.

פּונקט ווי איר שכן, אויך פּאַדזשאָם מוזן קעמפן פֿאַר אַ נאַקעט עקזיסטענץ. אויב עמעצער האט אַרבעט פֿאַר איר, זי מיד מסכים. ז י אי ז קײנמא ל ניש ט געװען . געטא ן אלץ , װא ם הא ט ארײנגעברענג ט געלט : געגראב ן ד י ערד , געמײ ט ד י לאבן , אויסגעלאד ן ציגל , זאמד , טראג ן שטײנע ר אדע ר װאשן . אַלע באַזונדער אַרבעט; מאָדנע דזשאָבס. אַמאָל די זענען געטאן איר האָבן צו קוקן פֿאַר עפּעס אַנדערש. און אַז גייט אויף און אויף.

געפֿינען אַ אַרבעט איז נישט שווער, אָבער פאַקטיש אַרבעט איז שווער. Pajom האט קיינמאָל געהאט אַ אַרבעט וואָס איר קען זאָגן אַז זי קען מאַכן אַ לעבעדיק פון. זי קוקט צוריק אויפן באַר. 'גיב מיר נאָך טרינקען.' פּאַדזשאָם פֿאַרשטײט נישט, װאָס זי איז אַזױ הונגעריק נאָך יענעם רויטן געטראַנק אין יענעם גרױסער שיסל. זי איז זיכער, אז זי איז נישט אזוי אדיקשאן צו אלקאהאל, ווי די זקנה, וואס פארקויפט גליטשנע רייס און געטריקנט געזאלצן פלייש.

געטרונקען?

Pajom קען אַ פּלאַץ פון מענטשן אין דעם שענק און האט דעריבער שטענדיק געפֿונען אַרבעט. דערפֿאַר קומט זי מער אָפֿטער אַהער, און אײגנטלעך מײנט זי, אַז דערפֿאַר זאָל זי קומען אַהער יעדן טאָג... נײן, זי מײנט נישט, אַז זי איז אַדיקט צו די רױטע זאַכן. איר כוונה איז נישט צו האַלטן איר מויל ליידיק און ליידיק, און דער אַלקאָהאָל גיט איר אויך אַ וואַרעם געפיל וואָס שטופּן אַוועק ביטערע מעמעריז.

"מיין קינד איז שוין דאָרט," זי שרייַען צופרידן. ד י ארבעטע ר אויפ ן כאפ ר בארגע ר קאנע ן נא ר א ביס ל מיד שמייכל ן . פּאַדזשאָמס יקסייטמאַנט, און די פאַקט אַז זי גייט צו איר קינד ווי אויב זיי האָבן נישט געזען זיך פֿאַר חדשים, רירט איר טיף. זיי האָבן פילע קינדער פון זייער אייגן אָבער מיסטאָמע נישט וועלן צו זען זיי בעשאַס דעם טאָג. ניין, זיי האבן נישט פיינט זייערע קינדער, אבער דאס אפענע אויסדרוק פון ליבע איז נישט מעגליך ווען זיי זענען אזוי מיד.

'קוק ווי ער גייט!' פּאַדזשאָם ווייסט אַז איר זון קענען גיין געזונט, אָבער איז נאָך באַזאָרגט וועגן אים פאַלינג. זײ ן פני ם אי ז פארדעק ט מי ט בלאָטע , אבע ר ד י אויג ן זײנע ן פרײלעכ ע או ן זײנ ע באװעגונ ג זײנע ן לעבעדיקע .

'ביסט איר ווידער שיכור, מאַ?'; אַזױ באַגריסט ער איר. — נארישקייטן — זאגט זי אים גוטמוטיק. "איך בין קיינמאָל געווען שיכור." "אבער נעכטן נאַכט איך האט!" — ניין, האָניק, אָבער נעכטן האָב איך זיך נישט גוט געפֿילט.

זי שמײכלט און שאָקלט מיטן קאָפּ, װי זי װוּנדערט זיך מיט איר זעקס־יאָריקן זון׳ס כּוחות פֿון אָבסערוואַציע. דערנאָך לײגט זי אַ האַנט אױף זײַן קאָפּ און רײַסט אים אָן מיט זײַן פֿלעקל. — ביסט הונגעריק, מײן יינגל? 'אַ ביסל כאָטש.' זי גייט צוריק צום מאן הינטערן קאונטער. 'קען איך באָרגן צוואַנציק באַט פון דיר? איך וועל זיי צוריק באצאלן אין צוויי טעג.' זי קוקט אויף אים זיס. דער מענטש קוקט איר טיף אין די אויגן ארײן. ― דאָס זאָגט אַלע, נאָר דאַן מוז איך דערוױיט װאַרטן אַ לאַנגע צײַט, אפֿשר ביז דער סעינט־דזשוטטע־מאַס.

“ניין, איך שווערן. און איך האב קיינמאל נישט געבראכן מיין ווארט.' — יא, אלע שװערן אויך אזוי. 'דעמאָלט בלויז ביז מאָרגן נאָכמיטאָג; צוויי טעג איז אפילו ניט נייטיק,' זאגט זי מיט שוועריקייט. 'אָדער טאָן איר ווילן אויך אינטערעס? דאָס וועט איר אויך באַקומען פון מיר. בלויז צוואַנציק באַט. אדער געטרויסטו מיר נישט?'

דער ענטפֿער פון דעם באַרשענקער איז אַן אומגעענדערט, ענג פּנים. פּאַדזשאָם גראַמבאַלז און גייט אַרויס. זי האָט אים כּמעט אַלץ דערצײלט: אַזאַ װײַבל װי איר נאַרט קײנעם נישט. דער מענטש דאַרף גאָר נישט מורא האָבן. מאָרגן װעט זי זיכער האָבן אַ פּאָר הונדערט באַט אין קעשענע.

די שװעגערין

דער באַזוך איז געווען אומגעריכט. איר שװעגערין קאָן מער נישט פֿאַרטראָגן איר צאָרעדיק צושטאַנד. אבער ווייַל זי איז געווען ניט ביכולת צו שטיצן פּאַדזשאָם, זי אַדווייזד איר צו גיין צו אַ האָטעל צוזאַמען. הייַנט בייַ נאַכט וועט זיין זייער ערשטער נאַכט.

פּאַדזשאָם איז בלויז 23 יאָר אַלט; איר גוף און הויט נאָך קוק ווי נייַ אויב איר אָנטאָן איר און צולייגן סענטיד קרעם. איר שװעםטער איז אויך געװען גרײט איר צו לײענען א נײעם רעקל און ראזע הײזעלעך. ווייַטער נאַכט זיי וועלן גיין צוזאַמען. באַנגקאָק איז ווייַט גענוג אַוועק פון דאָ. קיינער וועט ניט הערן וועגן אים - אַפֿילו דעמאָלט! נאָך אַלע, דיין גוף איז דיין אייגן. פּאַדזשאָם האט קיין שוועריקייט מיט דעם באַשלוס.

זי זוכט אין אירע קעשענעס און געפינט נאך צוויי באַט מטבעות. "האָניק, נעמען דאָס געלט און גיין ערשטער קויפן עטלעכע עסנוואַרג. איך וועל דא ווארטן אויף דיר און דאן גייען מיר צוזאמען אהיים.' "אבער דעמאלט האסטו נישט קיין געלט". 'יא'. 'איר ליגט; דו האסט אויסגעגעבן דאס גאנצע געלט אויף בוז״. און ער גײט אַװעק.

פּאַדזשאָם בייַסן איר ליפן ביז זיי שאַטן. אלערלײ מחשבות לויפן איר אין קאפ. אי ר זו ן אי ז אנטלאפ ן װ י געטראג ן דורכ ן װינט . ער איז דאַר און גײט זײער לײכט װי זײַן טאַטע. זײַן פּנים זעט אויס פּונקט ווי דאָס טאַטן, ווי זיי וואָלטן געקומען פֿון דער זעלבער פורעם. דערנאָך פּרוּווט זי צו באָרגן צוויי באַט פֿון די אַרבעטער פֿון דער כאַפּער באַרג, וואַקסט זיך צום קאָונטער און לייגט אַראָפּ די מטבעות, זיי אויסצוטוישן פֿאַרן טרינקען, וואָס וואַרעמט זי.

'איר וועט זען עס. ניט קיין נויט איז צו גרויס פֿאַר מיר צו כאַפּן אים געזונט. אפֿשר װעל איך ש — חלומט איר, פאדזשאם ? ― זאָגט אַ קול, װאָס שאָט נישט און נישט גלעט. 'ניין ניין, איך שווערן ביי בודאַ יעדער נאַכט אַז איך וועל דערציען מיין זון צו זיין אַ גוט מענטש.' די ארבעטער פון דער כאפפער בארגע ענטפערן נישט. פּאַדזשאָם קוקט אַרויס אין די נאָכמיטאָג זון.

נאָך צוואַנציק מינוט קערט איר זון צוריק. אַ שטאַרקער ריח שטאַמט צו איר פֿון זײַן באַקפּאַק. זי אנטדעקט באלד, אז ער האט אין רוקן עטליכע שטיקער געזאַלצענעם, געטריקנט פלייש.

"וואו ביסטו געווען די גאנצע צייט, מיין יינגל?" — פרעגט זי. — אויפן מאַרק. — און פון װאנען קומט דאם פלײש ? אבער איר קינד שווייגט. ― זאָג מיר איצט, ליבע. מאַכט מיך נישט כּעס! איצט קום, אָדער איך וועל דיך פֿאַרבינדן און אַרײַן אין מויל אַ רויטן פֿעפֿער!' אָבער איר זעקס-יאָר-אַלט זון שווײַגט און שטערט איר כּמעט פֿײַנטלעך, נאָך מיט אַן אומשולדיקן בליק.

פּלוצלינג פּאַדזשאָם יקספּיריאַנסיז אַ טיף געפיל פון טיף לאָונלינאַס. איינזאַמקייט, וואָס שאַצט איר מער ווי דעמאָלט, יענעם טאָג, איז איר מאַן געשטאָרבן; איינזאַמקייט וואָס איז פיל מאָל ערגער ווי זי וועט דערפאַרונג אין אַז האָטעל צימער.

מקור: Kurzgeschichten aus Thailand (1982). איבערזעצונג און עדיטינג Erik Kuijpers. דער טעקסט איז פארקירצט געווארן.

מחבר ראָנג (נאַראָנג) וואָנגסאַוואַן, אין טייַלענדיש 'รงค์ วงษ์สวรรค์, 1932-2009. ער האט קריטיקירט די צביעות פון די מאכטפולע און געהאט סימפאטיע פאר די ווייניגסטע. ער האט געשריבן אין די טייַלענדיש שפּראַך און איז אויך גלאַט אין ענגליש. אין דערצו צו זיין אַ שרייבער, ער איז געווען אַן אַקטיאָר אויף טייַלענדיש טעלעוויזיע און אין פילמס.