Recensie Casa Pascal Restaurant (Pattaya)
In de loop der jaren heb ik vaak op het internet zitten zoeken naar aardige restaurants in de buurt. Vaak stuitte ik op Casa Pascal, in een zijstraat van Second Road, tegenover het Marriott hotel. Een aantal keren heb ik bij het aanpalende Ruen Thai Restaurant gegeten, en dan wierp ik altijd al een blik op en in Casa Pascal.
Het maakte wel indruk, maar vooral een erg formele, met overal hagelwit tafellinnen en strak in het statig zwart geklede obers, terwijl de prijslijst vooral leek ontworpen om respect af te dwingen. Daar kon ik met goed fatsoen toch eigenlijk niet binnenwandelen, met T-shirt en korte broek. Dus het kwam er nooit van.
Onlangs kwam ik wat fotootjes tegen, en op de tafels lagen inmiddels oranje kleedjes, die zelfs niet het gehele tafeloppervlak bedekten. Het zag er wat frivoler uit, en het begon toch weer te jeuken.
Dat het een paar centen zou gaan kosten, zeker nu ik in gedachten had om een duur stuk importvlees te gaan verorberen, dat wist ik van te voren. Maar liefst vier dollartekentjes op Tripadvisor als prijsindicatie zegt voldoende. En met een ranking van 10e restaurant in Pattaya van 821 mag de lat denk ik hoog worden gelegd.
De website ziet er keurig uit, en voor het diner kunt u zich desgewenst gratis per limousine laten aan- en afvoeren. Het ontbijt/brunchbuffet tot 14.00 is erg populair, mede door de zeer schappelijke prijs (240 Baht + 10% service fee = 264 + 7% VAT = 282 Baht), maar daar ging ik zoals gezegd niet voor.
Ik wilde weten of dit restaurant erin slaagt de culinaire belevenis die ik ervan verwacht ook waar te maken.
Maandagavond was het zover, uitgehongerd spoedde ik mij rond zeven uur te voet (ik vond het te decadent om voor 400 meter de limousine uit te laten rukken) naar de Casa. Men heeft een aantal tafels buiten, handig in verband met mijn rookverslaving, maar het aantal ventilatoren leek mij ontoereikend om voor voldoende verkoeling te zorgen, dus ik stapte toch maar naar binnen. De deur werd opengehouden en ik werd hartelijk welkom geheten.
‘Only one, sir?’
‘Yes, only me.’
‘Smoking or no smoking, sir?’
‘Nou, als je hier binnen mag roken, heel graag!’
‘This way please, sir.’
Dat was voor mij een leuke binnenkomer, hoewel het voor anderen een absolute no-go kan betekenen. Ik heb, mede door de ruime opzet en de prima airco, niet de indruk dat iemand anders er last van zal hebben dat in een deel roken is toegestaan, maar je hebt enorme zeurpieten, eh, mensen die in hun recht willen staan, wat dat betreft tegenwoordig.
De korte wandeling had al voor een paar zweetdruppeltjes gezorgd, die konden worden weggewreven met de koude natte doek die opgerold voor me werd neergelegd. Niet zo’n wegwerp-ijsdoekje, maar een echte.
Een servet lag niet op tafel, daar kwam een van de serveersters mee aanlopen en ze legde hem keurig over mijn bovenbenen heen. Beetje merkwaardige service, nog nooit eerder meegemaakt. Wel praktisch, veel mensen laten hem anders toch maar zonder van deze beschermende functie gebruik te maken op tafel liggen.
De drankkaart met aperitieven werd overhandigd, maar ik koos voor een glas witte huiswijn. 180 Baht per glas van 10cl. De wijn wordt in de keuken in een maatglas gegoten, en dan komt het meisje dat vervolgens in je wijnglas leegkieperen.
Wederom een tikkeltje ongebruikelijk, andermaal erg praktisch, je krijgt geen gezeik.
180 Baht + 10% = 198 + 7% = 212 Baht x 7.5 = 1590 per fles, omgerekend. Daar krijg je een goede wijn voor, en dat mag ook wel. Ik blijf erbij dat ieder restaurant in staat zou moeten zijn om voor 100 Baht een aardige doch eenvoudige wijn te schenken, maar helaas heb ik het hier niet voor het zeggen.
Inmiddels had men mij de menukaart gebracht, waarop ik de mij voorgenomen ribeye van Wagyu vlees helemaal niet aantrof, en de als voorgerecht geselecteerde Coquilles Saint-Jacques waren 60 Baht duurder dan op de website, nu 330 Baht.
Ik vroeg wat er met de ribeye gebeurd was. Die was verdwenen sinds de invoering van het nieuwe menu, gisteren. En waarom waren de schelpjes ineens 60 Baht duurder? Ze hadden eerst Thaise en nu Amerikaanse.
Tsja, ik kan het niet controleren en heb het meisje er op gewezen dat het heel irritant is als het menu op de website niet overeenkomt met dat in het restaurant. Dat zou ze tegen haar baas zeggen. Ik zal de komende dagen de website in de gaten houden. Ik vind dat je vanaf een bepaald niveau mag verwachten dat de elementaire zaken gewoon allemaal kloppen en zo niet, ja, dan ga ik zout op zo’n slak leggen.
Jammer, was niet nodig geweest.
Die 60 Baht extra was geen reden om mijn voorgenomen keuze te veranderen, dus als voorgerecht de St. Jacobsschelpen. Als hoofdgerecht had ik mijn zinnen gezet op de Ribeye Tajima Wagyu Beef MBS 4-5 van 300 gram uit Australië. MBS staat voor Marble Score en geeft aan in welke mate het vlees dooraderd is met vet. Zoals gezegd, dit plan strandde op een ‘No have’ en noodgedwongen werd het een Sirloin Steak (entrecôte) met dezelfde specificaties.
Na deze niet geheel probleemloze start was het afwachten wat er komen ging.
En er kwam nogal wat. Eerst brood, twee soorten, met boter en een groen smeerseltje. Dit is de hele avond op tafel blijven staan en werd telkens wanneer nodig bijgevuld. Brood en boter smaakten neutraal, precies wat je vòòr een slok wijn wilt.
Het werd tijd om eens een sigaretje te roken. Die kreeg ik niet op in verband met het arriveren van amuse 1. Een heel verhaal erbij wat er allemaal in zat. Dat ben ik helaas vergeten, kijkt u zelf maar. Het ziet er prachtig uit, bijna zonde om op te eten.
Niet veel later volgde amuse 2, minder extravagant, echter aantrekkelijk genoeg om je van de straat te houden. Voor de tweede keer werd een maatglas wijn omgekieperd, waarna de schelpdiertjes zich aandienden.
De frisse tot licht scherpe smaken van het prutje dat ze eroverheen hadden gegooid contrasteerden mooi met de zachte textuur en minder uitgesproken smaak van het beestje. Als u vindt dat de smaak daardoor te veel ondergesneeuwd raakt hebt u ook een punt. Je krijgt er vier, en ik at ze met plezier.
Het wachten op het hoofdgerecht werd veraangenaamd met een bolletje sorbetijs, geserveerd in servies dat in het Museum of Modern Art niet zou misstaan.
Bij de entrecôte zijn twee bijlagen inbegrepen, het werden voor mij gebakken aardappeltjes en spinazie. Geen opzienbarende keuze, ik vind dat gewoon erg lekker. Extra bijlagen á 50 + 5 + 4 = 59 Baht.
Net zoals bij het voorgerecht vroeg de serveerster of ik wat zwarte peper over het gerecht wilde. Witte peper en zout staan op tafel, maar voor zwarte peper haalt ze een enorme pepermolen, ik denk wel bijna een meter lang, uit de keuken.
Ziet er indrukwekkend uit hoor, maar is dat nou niet een beetje teveel show? Waarom niet gewoon een klein molentje op tafel? En hoe weet ik voordat ik een hap genomen heb of ik er nog zwarte peper over wil? Beetje doorgeslagen misschien.
De entrecôte was prachtig, rood, met BBQ-smaak, maar als ik nou heel eerlijk ben, en dat ben ik, had ik beslist een groter verschil met een goede entrecôte van een goede Nederlandse slager verwacht. We hebben het hier tenslotte over het beroemde Wagyu vlees wat hier voor omgerekend € 117 euro per kilo (!) op je bord ligt.
Dan verwacht je niet dat je het mes af en toe hoort ‘zagen’ en dat je zelfs een stukje moet laten liggen. Aan de andere kant, het is een entrecôte, geen ribeye, en er mag een stevige vetrand aan zitten. Voor de vergelijking (met bijvoorbeeld de Angus ribeye bij Patrick) extra jammer dat die ribeye er niet meer was. Het dienstertje was bij het uitnemen toch ook verbaasd dat er een stukje terzijde geschoven was en vroeg meteen of er iets mis was.
Ik wist het antwoord eigenlijk niet zeker, ik eet niet vaak genoeg Wagyu vlees, dus ik zei dat alles in orde was. Wat is het alternatief? Kok erbij, die omstandig uitlegt dat dat bij het type vlees hoort, of kok erbij die zegt dat het niet inderdaad niet hoort. Wat moet die laatste dan? Een nieuwe in de pan gooien? Die ga ik niet meer opeten. Het bedrag van het hoofdgerecht van de rekening halen? Dat gaat niet gebeuren. Een gratis drankje aanbieden waar ik ‘dank u wel’ voor moet zeggen waarmee de boel is ‘opgelost’? Nee, dat werkt allemaal niet.
En begrijpt u mij goed, 85% van de entrecôte was niets op aan te merken, dus ik ben nog steeds geneigd om ze het voordeel van de twijfel te geven en ervan uit te gaan dat dit normaal is bij een entrecôte en als het meisje er niet zelf over begonnen was, had dit dilemma zich niet eens voorgedaan.
Nu maar eens proberen of ik een hele sigaret achter elkaar op kon roken, dat was me tot nu toe nog niet gelukt. De asbak werd wel steeds gewisseld, een hele toer met mijn rookgewoonte. Als dat ergens niet helemaal goed gaat maak ik daar ook geen punt van hoor. Deze keer hoefde ik zelfs mijn aansteker niet te pakken, het meisje bood mij een vuurtje aan.
Even later kwam men vragen of ik nog iets wilde gebruiken en, misschien raadt u het al, het moest en zou de Crêpe Suzette worden. Deze wordt aan tafel bereid, zodat je het karameliseren en flamberen zelf kunt aanschouwen, en je jezelf er ook van kunt vergewissen dat de Grand Marnier niet vergeten wordt. Dit is leuk, en het resultaat is helemaal top.
Van een deel van de bereiding heb ik een filmpje gemaakt, enthousiast als ik ben. Het meisje had mijn enthousiasme in de gaten en voorspelde dat mijn volgende bestelling wel eens een Irish Coffee zou kunnen zijn. Die wordt namelijk ook aan tafel bereid.
U voelt het al aankomen, zij mag nooit meer raden. Ook maar een filmpje van gemaakt.
Bij de koffie wat zoetigheidjes, en als alles op is weer een koude natte doek ter opfrissing.
Dat was wel nodig, als je wat plaatjes wilt schieten, af en toe wilt roken, even een praatje met de serveerster maakt, en tussendoor ook nog al die heerlijkheden moet opeten, dan heb je het gewoon druk en begint het bijna op werk te lijken. Maar dat is het natuurlijk niet, dit is gewoon genieten van een heerlijke avond. Jammer van het ‘nieuwe menu’ en het vlees dat punten liet liggen, maar er staat zoveel positiefs tegenover dat het niet doorslaggevend kan zijn.
Voordat ik u ga vertellen wat voor dit alles betaald moest worden, wil ik benadrukken dat je hier natuurlijk niet gaat zitten om even je maag te vullen. En je moet zoiets volgens mij ook niet iedere week doen, dan komen al die flauwekul en liflafjes je op een gegeven moment waarschijnlijk de neus uit. Je moet het meer zien als een cadeau, voor jezelf of voor een ander, of om iets te vieren.
Ik kan me ook heel goed voorstellen dat mensen hier sowieso niets van moeten hebben en al zouden ze er gratis heen mogen nog liever naar de McDonald’s gaan.
Voor mensen die de service en entourage wel willen ervaren, maar uitsluitend tegen de prijs aanhikken is het wellicht een optie om een goedkoper hoofdgerecht te nemen, en iets minder dan 5 glazen wijn te drinken, dat zal de beleving nauwelijks beïnvloeden, en dan wordt het prijsverschil met andere zaken misschien overbrugbaar.
Bent u per se op zoek naar een mooi stuk importvlees en is de rest meer bijzaak, dan is de, veel goedkopere en in mijn ogen betere, Angus Ribeye in Patrick’s Belgian Restaurant een interessante optie.
De rekening bij Casa Pascal bedroeg 3.672 Baht (incl. Service en BTW), omgerekend € 99.
Foto’s en filmpjes: goo.gl/photos/uxsGpdaf
Prachtig geschreven recensie, Frans, je kunt je meten met de helaas overleden Amsterdamse culinair journalist Johannes van Dam.
Fijn dat je ook Patrick’s positief aanhaalt in het vergelijk.
Je vergeet te vermelden dat er voor de wat meer frequentere bezoeker er een soort kortingskaart is. Deze geeft voor iedere baht een punt. en na zeven bezoeken is de kaart vol en worden de punten weer baht en van het te betalen bedrag afgetrokken. Maar ja als je er maar één keer gaat dineren gaat dit niet werken. Ik kom (eigenlijk kwam) er graag toch wel 7 keer per jaar helaas is daar een einde aan gekomen daar men bij het kerstdiner vergeten was te vermelden dat er GEEN punten werden verstrekt (alleen op de wijn wel). Na reclameren hierover, de rekening was zo ongeveer 10,000 Baht. werd er wel sjoege gegeven maar geen punten (dit keer) en dat was NIET vermeld. Voor mij de reden om mij maar een lange tijd niet te vertonen. Jammer want in het seizoen hebben ze heerlijke sliptongetjes uit de Noordzee.
En Frans wanneer is Les Amis in Jomtien aan de beurt? Ik vergezel u graag al ben ik geen roker. En probeer News steak and grill onder Fraser eens graag in mijn gezelschap een chateaubriand met een goede fles wijn. (hasip/hasip) ok? ([email protected])
De ‘Bonus Points Card’ geeft 1 punt per 10 Baht over het bedrag op de rekening exclusief Service fee en VAT.
Ik mijn geval 3120 Baht = 312 punten. Als het 1 punt voor 1 Baht zou zijn, zou ik volgende keer bijna gratis kunnen eten.
En over een met punten betaald bedrag krijg je geen nieuwe punten. Feitelijk komt het dus neer op een procent of 8 korting.
Onder punt 10 op het kaartje staat vermeld:
“This card is not valid in combination with other promotions or special menus.”
Ik neem aan dat het kerstdiner zonder enige twijfel in de categorie ‘special menus’ viel, zodat u in mijn ogen terecht geen punten kreeg over de rekening van het kerstdiner.
Voor sliptongetjes vervoeg ik mij in Nederland bij voorkeur in Noordwijk aan Zee bij Open Doors alwaar op donderdagen onbeperkt sliptong kan worden gegeten voor € 13.50. En ze staan echt niet raar te kijken als je er acht wegwerkt. Veel meer dan patat en een sausje krijg je er dan niet bij, maar dat mag de pret niet drukken. Hoezo Nederland duur?
Dank voor uw tip/uitnodiging, maar de komende dagen wordt het eenvoudig en lekker Thais.
Al zou Frans maar een kwart van de vele restaurants, die voornamelijk door ‘farangs’, eventueel met Thaise partner, worden bezocht in Pattaya, Naklua en Jomtien recenseren, dan zou hij binnenkort tonnetje rond zijn. potje los en geen tijd/fut meer hebben voor zijn andere hobby’s. In het door u genoemde restaurant News, met veel Scandinavische gasten, heb ik overigens vaak lekker gegeten (prima steaks) voor een redelijke prijs met aangename bediening. U noemt ook Les Amis maar ik neem aan dat u Café Des Amis aan Thapphraya Road bedoelt. Daar ben ik ook geweest maar mijn hooggespannen verwachtingen naar aanleiding van de recensies op Tripadvisor werden helaas niet geheel waargemaakt. Maar ja, wie ben ik, alle tafels waren er bezet.
Als je hem zou kennen of kunnen zien, dan heeft hij dat rondje al gemaakt!
Sorry Frans, grapje!
Ik kan wel tegen een stootje.
Mooi verhaal.
Goed te lezen dat u daar met een heerlijke maaltijd heeft genuttigd en ik begrijp waarom u daar alleen zat.
Als ik met mijn vrouw en meestal aanhang daar zou gaan eten ben ik een veelvoud kwijt en dat is mij toch wat te veel van het goeden. Overigens verwondert mij telkens weer dat er mensen zijn die dit soort geldbedragen hiervoor over hebben. Bij mij is het toch alle waar naar zijn geld en is dit aan mij niet besteed.
Ik zou het best kunnen betalen maar nee dat zal niet gebeuren. Ik ken mijzelf en zou daar spijt van krijgen. Een keer in Amsterdam zoiets laten passeren met vrouw en twee kennissen, had meer dan 400 euro betaald toen ter tijd en ik word nog onpasselijk als ik er aan terug denk. Maar ja wie het breed heeft laat het vaak breed hangen. Een ieder zijn meug en ik heb mijn plezier bij vele andere tentjes en kraampjes waar het goed toeven is en heerlijke gerechten gemaakt worden. Nog succes met uw bezoekjes aan de luxe eetgelegenheden en we zullen nog wel meer van u te lezen krijgen. U schrijfstijl is wel van dien aard dat ik hier met plezier en leesgenot naar uitkijk. Ga zo door en heb het goed.
Dit is voor mij ook een uitspatting hoor. Ik kom zelden in dergelijke zaken. In Nederland houdt niet alleen de prijs mij tegen, maar ook nog eens de portionering die omgekeerd evenredig aan de prijsstelling lijkt te moeten zijn.
De ‘recensies’ van mensen die daar geweest zijn komen vaak niet veel verder dan ‘We waren er weer en hebben weer heerlijk gegeten en het was allemaal weer even lekker. Een echte aanrader’.
Daar zit niemand op te wachten. Ik probeer aan te geven hoe ik het ervaren heb, en als mensen zoals u daardoor in hun mening gesterkt worden dat het niet aan hun besteed is, is dat prima. Als anderen denken, nou, toch wel leuk om een keer te doen (in plaats van een popconcert, of in plaats van wat dan ook), ook prima. Je hebt ook mensen die er zonder blikken of blozen 1500 euro extra voor neertellen om in een auto rond te rijden die niet blauw is, maar blauw-metallic. Daar haal ik dan weer mijn schouders over op.
Tenzij het een Ferrari is, maar dan is blauw sowieso een doodzonde.
Ik vind het leuk dat Frans Amsterdam allerlei eetgelegenheden bezoekt en ons zijn bevindingen vertelt maar ook erg knap dat hij de af en toe “forse” bedragen gewoon neertelt om het te kunnen vertellen.
Voor mij als “knakenpoetser” geloof ik niet dat ze mij zullen zien in dit restaurant.
Alhoewel,ik ben geen wijndrinker,dus dat scheelt in de rekening.
Ik denk niet dat Frans deze gelegenheden aandoet en er bereid is een fors bedrag neer te tellen enkel en alleen om het te kunnen vertellen en er een goed verhaal voor het blog aan over te houden. Frans doet dit omdat hij zich soms eens goed culinair wil laten verwennen. En gelijk heeft hij dat hij het doet. Ik zelf deed en doe het ook regelmatig. Jammer genoeg, hier in de streek waar ik woon moet ik mij in dit geval tevreden stellen met de betere Thaise restaurants daar een geen hoogstaande Farang Restaurants in een straal van meer 250km aanwezig zijn. De oplossing is dan maar zelf een hoogwaardig diner klaarstomen en, zelf koken is in Thailand nu ook precies niet het goedkoopste, tenminste als je echt kwaliteitsvlees wil op tafel krijgen.
Voor sommige mensen is eten gewoon een noodzakelijke levensbehoefte wat zo weinig mogelijk mag kosten. Voor sommigen is een noedelsoepje van 40THB dagelijks reeds een hoogstaande volwaardige zeer lekkere maaltijd. Geen probleem hoor, smaken en behoeftes verschillen, doch aan mij is dit niet weggelegd, tenzij eens als een tussendoortje.
En, zo een steak spreekt me ook wel aan en ik zou er zeker de prijs voor over hebben. Een “entre cote” is één van de lekkerste stukken vlees je kan hebben, verkies die boven de filet pure of de filet mignon. En als ik dan toch de keuze zou hebben, liefst een van de zesde of de zevende rib!
Voorop staat inderdaad het persoonlijk genot. Het feit dat er een ‘lezerspubliek’ is maakt wel dat ik soms denk: Nee, niet daar, want daar heb ik al eens over geschreven. Het ‘dwingt’ me dan om ergens anders heen te gaan. ‘Dwingen’ in de goede zin hoor, ik ben zelf nogal geneigd om uit luiheid en gemakzucht dagelijkse gewoontes te ontwikkelen, en als ik dan weer terug in Nederland ben denk ik: ‘Nu is dit en dat en zus en zo er wéér niet van gekomen’, en dan heb ik spijt.
Van eenvoudige maaltijden kan ik ook genieten, en er zijn vele dagen dat mijn luiheid en gemakzucht het winnen. Mijn standaardprocedure voor het eten bestaat uit een zeer korte wandeling naar The Sportsman in Soi 13 waar ik doorgaans rond 14.00 uur een Full English Breakfast neem (195 Baht tutti completi) en in de vroege avond een noedelsoepje (132 Baht) of Tom Yum Kung met rijst (192 Baht) via de Roomservice van het Dynasty Inn Hotel. Mocht er daarnaast nog trek zijn, dan is het meestal iets van een een stalletje (ongeveer 30 Baht).
Dan heb ik bepaald niet het idee dat ik iets tekort kom en ben ik net zo gelukkig.
.
https://goo.gl/photos/16su5R5ZBo91dn8t5
.
De Koreaan Pascal studeerde op een Hotelschool in Zwitserland. Hij was Chef bij een aantal internationale hotels. In Pattaya besloot hij samen met zijn eveneens koreaanse vrouw Khun Kim hun eigen restaurant voor fine dining te openen en zo werd Casa Pascal geboren. Het vestigde snel naam voor top kwaliteit gerechten, geserveerd in een klassieke ambiance door goed opgeleid personeel.
Pascal was toen eigenlijk bij de Chefs in Pattaya de meest geliefde meesterkok.
De opkomst van wat meer goede restaurants, maar vooral de uitbreiding van het aantall goede hotels in Pattaya, zorgden er voor dat Casa Pascal geregeld goed getrainde serverende stafleden aan deze nieuwkomers verloor waardoor de professionele service een aantal keren tijdelijk geschaadt werd.. En inderdaad ben ik enige keren bij andere goede eetgelegenheden voormalige stafleden van Casa Pascal tegen gekomen en konden mijn vrouw en ik op hun aandacht rekenen.
Wat Wagyu vlees betreft raad ik u aan de byzonderheden van dit vlees door Google aan u te laten uitleggen.
Ik zelf ben meer een liefhebber van grass fed Argentinian beef. Maar ook de grass fed beef van Australie is lekker maar heeft een wat diepere smaak.
Ga zo door Frans Amsterdam. Ik vind het wel leuk om je restaurant recencies te lezen. Wat je bij Mc Donalds, KFC, Swissler, enz. kunt eten, dat weten we wel. Juist de wat exclusievere restaurants etaleren, heeft mijn interesse.