13 Thai Women: Prisoners of Guangzhou
Guangzhou has always been well-known as the “city of gymnastics”. It is officially called “Guangzhou”, as that is how it is pronounced by the locals. It is the capital city of Guangdong Province, and is located near the South China Sea, close to Hong Kong and Macau. It is the gateway to Southeast Asia.
Guangzhou has always been prosperous. It was an important seaport that connected China with the rest of the world, since the time of the “Silk Road”, and is still one of the three most important seaports in China. Guangzhou exports the most products, and is the source of every aspect of business. The city has modern communications, an international airport and an underground subway system. It is a bustling city, full of tourist destinations that include historical sites, natural beauty, entertainment, and unique cuisine that brings special attention to the area. There is a Chinese saying: “People from Guangzhou will eat anything that flies; accept for airplanes, and anything with four legs; accept for tables and chairs.”
Guangzhou is an extremely lively city, making it a popular tourist destination and a blissful place to visit. But for 13 Thai women, Guangzhou is a sad place, for the tragedy that they met there was nothing like they expected.
These Thai women are mostly in their twenties; none have yet reached 40. Some are from Isaan (Northeast Thailand), some from Samut Prakan Province. One of them is only 22 years old, had just opened a beauty salon in Pattaya, and was in a relationship with a young black man. There was a girl from Aranyaprathet, who was 32 years of age. She was dating a black man, who took her out of the country and they planned to come back to Thailand and get married; that was what he promised her.
One was a 33 year-old woman with a degree in accounting, residing in Bangkok, who liked to surf the internet in her spare time. One of the women, 35 years old, from Ubon Ratchathani, was offered a job in Malaysia. She went to live with a Fillipino citizen, and was sent to Macau, ending her journey in Zhuhai airport. The fate of these women was placed in the hands of the Women’s Prison of Guangdong Province, in Guangzhou city. The court sentenced these 13 Thai women to death.
Koosangkoosom magazine was invited by the Consulate to join the “Last Hope” project in travelling to Guangzhou to visit these Thai women who have been sentenced to death in Guangzhou, in the Republic of China, between the 19-21st of July, 2010. The projects purpose is to take close relatives of the prisoners, totalling 10 people from Thailand and one person from Canada, to visit the sentenced Thai women. This is possible with the cooperation of the Division of Protection and Care of Thai Interests Abroad, and the administration department of the women’s prison in Guangdong Province. The Thai consulate in Guangzhou city is collaborating this project. Apart from bringing the relatives to visit, the project is bringing a monk to preach peace to these prisoners. Koosangkoosom magazine will be responsible for bringing the press in order to spread the message to Thai people in Thailand and across the world that:
“These 13 prisoners are all charged for offenses related to illegal drugs. The Thai population should be aware that the punishment for drug-related offenses in China is very harsh. Even carrying 50 grams of heroin into China will result in the death penalty. Therefore, do not trust anyone who may want to lure you into trafficking drugs, and may tell you that if you get caught the penalty is light. Do not be foolish enough to take the risk.”
Koosangkoosom magazine has sent me to join the “Last Hope” project, to bring this situation to the awareness of the public, and to ask our readers to spread the word as far as possible, so that Thai people will not become grief-stricken “victims” such as these 13 women.
At Suvarnabhumi Airport, the mother of one of the prisoners from Bangkok was noticeably upset, when asked to remove the sticky rice and fried pork she was carrying in her bag. The officials warned her that taking fruit or meat to Guangzhou is not allowed. Once they arrived at Baiyun Airport in Guangzhou, her bags were examined, and she was quarantined for 2-3 minutes because she still had mangoes in her bag. Luckily she wasn’t fined, although her mangoes were confiscated, to her embarrassment as a woman who had never been on an airplane before. Her imprisoned daughter, waiting to be put to death, now will not receive her favourite food, mangoes, sticky rice and fried pork, to the distress of her mother. But no one is suffering more than this prisoner:
“I’m locked in prison in Guangzhou, and haven’t seen my family in so long. And at the end of the few days remaining in my life, awaits my death. Nothing can be more horrible for a person to endure.”
Her mother told me that there has never been an indication of her daughter being involved in drugs. She graduated from university with a Bachelor’s degree in accounting and had a stable job at a company in Bangkok. However, her mother noticed her interest in using the internet. One day she told her mother that she had gotten to know a foreigner, a dark-skinned man, and that he wanted to employ her in a relatively easy job, similar to that of a secretary or a personal assistant, helping contact businesses in other provinces. Her mother asked her to introduce her to this man but the daughter refused. And the next thing she knew, her daughter was gone. Later she received a phone call from her daughter, telling her she was in Chumphon Province.
A few days later, her daughter called to say she was in the south of Thailand, and one night she received a phone call from her, to let her know that she was in New Delhi. Her mother was concerned to hear that her daughter was in India. When she asked her daughter what she was doing there, her daughter responded that she didn’t know what the man was doing in New Delhi. The next night she was in Mumbai.
As more time passed, her mother was increasingly concerned about her daughter, unaware of who her daughter was with overseas. Finally, her daughter called her to say: “I’m in China. I’ll be home in a few days.” And that was the last time she heard from her daughter.
Now her mother told me with a smooth voice that “I think she had already been caught when she made that phone call but she was too afraid to tell me.”
Another 10 days passed before she received a letter from the Ministry of Foreign Affairs, informing her that her daughter had been arrested in China for a drug related offense, that she had been given the death penalty, and that she was currently imprisoned in Guangzhou.
From the information given by this mother about her daughters travels, I have obtained more information within Thailand from officials related to the “drug trail”. This has brought to light revelations about the transport and sale of illegal drugs. Heroin begins its journey in Afghanistan, where it is produced. It is then packaged in Pakistan, and makes its way to India where it is organised. This information shows us the reason that this woman was tricked into going to India. Guangzhou is known as a port city; an ancient centre of trade that has been growing rapidly. The population of over 10,000 people used to be under socialist rule, but changed their lifestyles to adapt to modern times, with lives full of competition and an abundance of material wealth. The heroin trail ends at Guangzhou, as its use has become one of the great problems of the area.
And these 13 Thai women have now become victims of the international drug trafficking trail.
The hope of these 13 women, in fact the hope of everyone in this world, is the idea of freedom. For these 13 Thai women, this hope is probably very dim. Although their lives will likely not be spared, one remaining hope that is possible is the chance to see their loved ones one last time, and luckily this hope will become reality.
On the morning of Monday 20th July 2010, Guangdong Women’s Prison opened its doors to a group of Thai citizens, comprised mostly of the families of 13 prisoners. Buddhist monk, Dusati Metangkuro, and staff of the Royal Thai Consulate in Guangzhou, lead by Mr. Prasom Fangthong, the vice-consulate, and Ms. Maturapotjana Ittarong, the director-general, were present, along with members of the press, including myself and a reporter from Thai Rut newspaper.
The prison was represented by Mr. Loh Gua from the Department of Political Affairs, the administration department of the prison, and a team of prison officials opened the meeting room for a meeting in which both sides were able to share information. This led to the knowledge that the prison does not allow cameras, mobile phones or any other form of communication device that can take pictures or record audio on the premises.
Members of the press were forbidden to speak to any of the prisoners. Because of this, the reporter from Thai Rut newspaper and I were observed closely by prison guards the entire time we were in the prison. The Buddhist monk who accompanied us was asked to cover his robes with more clothing, and was given only four minutes to speak! (Don’t forget that China is governed by a Communist government). The prison rules were strict and were enforced without exception during the entire visit.
Guangzhou is sweltering hot, and the sun is bright and burning hot from the moment you pass through the large metal doors. Although I knew we would only be in there for a short time, the heat and the heavy emotions made me feel that prison is no place for innocent people, because it is the most grim place one could be. We were escorted through the meeting room, and saw many Chinese prisoners on the stage practicing gymnastics. From their movements and their appearance, they looked to me to be professional athletes (When I told my children about this after returning to Thailand, they suggested that “maybe the prison had hired them to perform…” With more thought, who knows what is possible.)
The prison arranged for the families of the Thai prisoners to wait in a waiting room. The 13 prisoners were taken into another meeting room and placed in a row of chairs, while the prison officials spoke, and they were given an opportunity to speak to Thai officials, including the director-general. The Buddhist monk was given four minutes to share Buddhist teachings with the prisoners, while I sat and silently observed, as I was forbidden to speak with the prisoners.
The prisoners were wearing pale-green shirts and pale-blue pants, with socks and Chinese-style cloth shoes. Their hair had been cut short; some were smiling, some were wearing glasses. They looked more like university students wearing PE uniforms than prisoners sentenced to death.
It was these women that had done a crime that was deserving of death in China…
All I could think was that if this was my child sitting here, my heart would literally break.
The director-general, Ms. Maturapotjana Ittarong, greeted the women saying: “You all look well-fed and beautiful!” bringing a roar of laughter from the prisoners. “If you behave well, I’m sure your sentence will be reduced. The consulate has already submitted a request for sentence reduction on your behalf. We are trying to build good relationships with the officials. Mr. Prasom has been travelling back and forth, trying to build a close relationship. The first piece of good news I have for you is that one of these 13 women has already received a sentence reduction, whereby she will be sentenced to life in prison rather than the death penalty. As for the rest of you, we will continue to try our hardest for you, so please be on your best behaviour, as it will really help your situation and I’m sure your sentences will be reduced also.”
Many of the prisoners began to cry, with tears dripping down their faces.
After that, the Buddhist monk spent 4 minutes advising the women.
“I have travelled from the temple for 4 days and 4 nights to speak to you for 4 minutes, so I want to remind you to use your lives the best way that you can. Although you have made mistakes, you still have days remaining. Do your best with the time you have left. There are 4 things I would like you to do:
Number 1- Keep your bodies strong so that you can survive.
Number 2- Adjust your hearts to accept the truth. What are you going to do from here? (At this point the women started to cry).
Number 3- Make yourself a better person. This is the first day of the rest of your lives. Whether you live for a long time or a short time more, what is important is that you live right.
Number 4- Try to change your life.
Soon you will get to see your families. If something is in your heart, tell your families and ask them to help you deal with it. I will give you prayer books and religious materials. Those who follow the moral principles will have protection. I hope you all find peace. Bless you all.”
At the end of his speech, the prisoners raised their hands and thanked him. The director-general asked the prisoners if they had any questions. “No! We want to see our families!”
This was their only remaining hope, and it was about to come true. Usually prisoners sentenced to death have no visiting rights, and are only allowed contact over the telephone, with a glass screen in between them, allowing them to see each other but preventing them from having any physical contact. In the midst of their horrible fates, these women had found a piece of good luck. The Chinese officials had granted them a special favour, as their families had travelled far to see them, they were allowed to have physical contact and spend time with their families (Although four of the prisoners did not have family come to visit them).
The picture of mothers hugging their daughters, older brothers holding their younger sisters hands, with eyes full to the brim with tears… whispered questions and answers… love… commitment in this time of despair, touched the hearts of all involved. All except the prison guards who must see scenes like this every day, making them indifferent.
The thought that “what if this happened to me? What would I do?” came into my heart. How can we end the suffering of people all over the world? How could we make all people equal and with the same quality of life? No one would ever want to be in this situation…
Neither the prisoners nor their families wanted to be separated… But their 15 minutes went by too fast, and mothers had to be torn away from their children. Older brothers had to say farewell to their younger sisters, with tears dripping down their faces.
According to the arrangements made, this would be the only time these prisoners got to see their families. But the barganing skills of the director-general, combined with the relationships that the Consulate had built, caused the administration of the prison to change their minds and allow the families to visit their daughters one last time. So the next day, these women would get to see their families again; an unexpected blessing for these poor prisoners, which warmed the hearts of all involved.
I had the opportunity to speak to the older brother of one of the prisoners from Isaan. He told me: “Our parents still know nothing about this, and I don’t want to tell them because my father gets easily stressed. When leaving to come here, I told my father that I was coming to the Consulate to visit my sister, as she is working in China… I’m going to work very hard to send money to my parents, and will tell them that my sister is the one who sent the money. I sincerely hope that the Thai Consulates’ request for a sentence reduction will be successful, because I believe that my sister and these other women were tricked to come here, and are not guilty.
They are still so young! They are not big criminals. I also hope that their good behaviour while in prison will be to their benefit, and that my sisters sentence will be reduced, so she will not have to die. Then in 10 years or 25 years time, I will be able to come back, pick up my younger sister, and take her home.”
Currently there are approximately 1 million Thai people living overseas, and about 1,000 Thai citizens in prisons around the world. But of these, the most prisoners and with the toughest sentence are in Guangdong prison. They are 13 Thai women sentenced to the death penalty.
The “Last Hope” project is the first of its kind, designed to help prisoners held in overseas prisons. This is the projects first mission, and took 9 months to organise. This was made possible by the Thai Consulate, by the Consulate General Mr. Chak Bunlong, in co-operation with the Chinese government. The Thai Embassy in Peking co-ordinated this effort, led by Ms. Siriporn Wanawiriya, Ms. Maturapotjana Ittarong, the director-general of the Thai Consulate in Guangzhou, the Consulate General Mr. Pitsanu Suwarnachot, and Mr. Prasom Fangthong, the deputy general of the Consulate. The department of political affairs, and the director of Guangdong women’s prison, Mr. Loh Gua, are representing the Chinese side in negotiations, and spoke to Koosangkoosom magazine, saying:
“There are currently 39 Thai citizens imprisoned in Guangdong, 12 of which are men, being held in Dongguan mens prison. There are 27 Thai women being held in Guangdong womens prison. In Guangzhou city there are 34 prisoners, 92 percent of which have been convicted of trafficking illegal drugs into China. The highest punishment for bringing drugs into Guangdong is the death penalty. If the court sentences them to death, then they must die for their crimes. The court may decide that they need to be imprisoned until their sentence is given, and if they have good behaviour, there is a chance that their sentence may be reduced.”
Mr. Loh Gua revealed more to Koosangkoosom magazine, saying:
“As for the Thai women imprisoned, the court has already sentenced them with the death penalty, and they will remain imprisoned until their sentences are fulfilled. They have received treatment that follows the international treaties, and have freedom under the law. They have received adequate food, health care, doctors treatment, and have been receiving wages for the work they are doing.
Apart from this, if they behave well during their imprisonment, following the prison rules and benefitting others around them, the prison will suggest that their sentences be reduced from the death penalty to life in prison. They may get at least 10 years removed from their prison sentence.
There are currently 27 Thai women imprisoned, 13 of which have been given the death penalty. There were originally 11, but we just received two more women with the death penalty. Ten of these prisoners have been sentenced to life in prison, 3 have been given 15 years, and one has been given 12. One of these 27 women also has aids.”
The “Last Hope” project is an attempt to help Thai people who are stuck in a hopeless situation. I have tried to do my duty and spread the news of this situation, and I hope that this acts as a warning to Thai people, that they will no longer be tricked by bad people in many forms. I want us all to be aware that the penalty for taking illegal drugs into China is the death penalty! But the best solution for this problem is for all Thai people to have full lives, to “live well, eat well, have an education, and to strive for equality.” If we can achieve this, nothing can destroy our lives.
We need to start with unfailing hope. We need to hope that these 13 Thai women imprisoned in Guangzhou will have their sentences reduced. We need to hope that Thai society will improve, because the reason that these 13 Thai women have gotten to this point is the weaknesses in Thai society. And we need to join together to bring Thailand to that goal, that we can all “eat well…live well”
Thank you to all the officials at the Thai Consulate in Guangzhou and to Witid Phaowattanasuk and Suwit Suthijiraphan from the Division of Protection and Care of Thai Interests Abroad.
Waarom dit artikel geplaatst wordt, ontgaat mij. In Thailand zelf zou hun lot er heel wat beroerder voorstaan zowel wat betreft gevangenisleven als kans op doodstraf. En zij zijn de enigen niet, de wijze woorden van de monnik ten spijt.
Dat is weliswaar zo, maar dat betekent toch niet dat wij zoiets op z’n beloop moet laten en wellicht, dat door deze wereldwijde verontwaardiging en de plaatsing van dit artikel er toe zal bijdragen, dat de Thaise overheid hierover ook anders gaat denken.
Bovendien gaat het in dit geval om meisjes die door drugscriminelen geronseld en gebruikt worden en dat vaak zelf niet eens weten en dat is toch even iets anders dan een farang die doelbewust drugs probeert in te voeren of daar loopt te dealen.
Het zou je dochter maar wezen!
Bedankt Redaktie voor de integrale plaatsing van het artikel over de doodstraf van 13 Thaise vrouwen in China. Hopelijk wordt na verloop van tijd de doodstraf omgezet in levenslang. Mocht de doodstraf toch uitgevoerd worden, dan zal dat in het grootste geheim gebeuren en in elk geval te laat om op enigerlei wijze te kunnen reageren.
De terechte verontwaardiging van de wereld ,zoals bijv. bij de dreigende steniging van een Iraanse vrouw, zal dan zeker executie niet kunnen voorkomen.
Maar dat geldt ook voor de 5000 andere executies die in China jaarlijks plaatsvinden, meer dan alle gerechtelijk executies tesamen in de wereld. Maar in de pers heb ik vernomen, dat China het aantal misdrijven ,waar de doodstraf op staat, gaat verminderen van 70 tot 50 of daaromtrent.
De lezers zullen zich herinneren, dat de in Oxford opgeleide democratische PM van Thailand Mr.Abhisit al gauw na zijn verkiezing het moratorium , dat in Thailand op de uitvoering van de doodstraf stond, doorbrak door toestemming te geven voor de executie van een wegens drugshandel ter dood veroordeelde Thai. Ik herinner me nog de aangrijpende TV-beelden, waarin te zien is, dat de man langzaam over een gevangenisplein naar de cel loopt waar de dood door injectie zal uitgevoerd worden. Hij werd omgeven door een groepje bewakers, die hun laatste compassie voor de man lieten blijken door hem licht op de schouder te kloppen.
Inderdaad was er tijdens het regiem van Thaksin een moratorium op de uitvoering van de doodstraf, maar hij kompenseerde dat ruimschoots door zijn gedoogbeleid ten aanzien van duizenden buitengerechtelijke executies, voornamelijk in zijn z.g. ‘war on drugs’ en in de moslemprovincies in het zuiden.
ja das andere koek,eigenlijk denkt heel azie er hetzelfde over.De straffen zijn niet mals,maar men kent de risico’s,achteraf natuurlijk niet.
Ik ben fervent tegenstander van de doodstraf. Het is onomkeerbaar in die zin, dat een eenmaal uitgevoerde executie niet teruggedraaid kan worden, als achteraf mocht blijken dat in de procedure die tot de veroordeling heeft geleid feiten en omstandigheden zijn achtergehouden c.q. verzwegen en als die wel in de procedure waren ingebracht, de dader met een ‘mildere’ straf was weggekomen. Daarnaast ben ik van mening dat een overheid die als straf een (eigen) onderdaan willens en wetens de dood in spuit, ook het predikaat van moordenaar mag hebben.
Onlangs is op de luchthaven van Bali een Thaise van 23 jaar aangehouden met een aanzienlijke hoeveenheid xtc in haar lichaam. Ook zij wist te vertellen dat zij door een ander was geronseld om de drugs naar Bali te brengen. Het meisje is een oor aangenaaid door die ronselaar, zou je denken. Maar de Thaise kreeg voor deze trip een bedrag van 5000.– USD. Ze wist waar ze mee bezig was en bij succes had zij 5000 USD in de knip. Moeten wij dan zo nodig medelijden krijgen met zo’n Thaise, omdat ze zogenaamd zou zijn overgehaald door die ronselaar?
Op Bali kennen ze ook de doodstraf. Ik hoop evenwel dat ze die niet krijgt, maar ze verdient wel straf. In Thailand zijn ze ook heel streng als het gaat om drugsdelecten. De Thaise overheid past er namelijk voor dat er drugs het land binnen wordt gebracht die de volksgezondheid kunnen schaden. Maar daar denken ze op Bali er net zo over.
De wereld zou er een stuk beter uit zien als drugs gelgaliseerd zouden worden.
Ben ook fervent tegnstander van de doodstraf.
Maar hoe komt het dat de wereld niet weet dat er 13 Thaise vrouwen ter dood veroordeeld zijn. Ik heb het artikel al maanden geleden naar de thaise (engelstalige), vlaamse en nederlandse dagbladen gemailed en nog veel meer persorganen, maar geen reaktie.
Misschien kunnen sommige vlaamse en nederlandse lezers de pers meer persoonlijk benaderen. Wellicht werkt dat beter!l
Beste Niek, ik ben het niet eens met je stelling in de eerste zin. Als je een voorbeeld wil hebben van een gelegaliseerde hard drug, kijk dan eens naar alcohol. Veroorzaakt meer sociale, economische en emotionele schade dan alle illegale drugs bij elkaar.
Dit zijn volgens mij problemen waar niemand een oplossing voor heeft.
Wat mij betreft: legaliseren, die handel.
Net zo als bij gebruik van alcohol, iedereen heeft daarin een eigen verantwoordelijkheid.
Ja, Robert, dat zou een lange discussie kunnen worden, maar laat me verwijzen naar het voorbeeld van de VS in de dertiger jaren, waar de alcohol ook verboden werd.
Het werd de oorzaak van veel smokkel door de stijgende prijzen, de toename van het gangsterdom en criminaliteit in het algemeen. En er werd niet minder door gedronken!
Misbruik van de (geaccepteerde) drug alcohol is inderdaad een maatschappelijk kwaad en moet streng gekontroleerd worden, wat in Thailand spijtig genoeg niet gebeurt. alcohol verbieden zal de maatschappelijke problemen alleen maar doen toenemen.
Maar mijn eigenlijke vraag blijft waarom de wereld niet geinformeerd wordt over de doodstraf van 13 Thaise vrouwen in China, terwijl zoiets wel gebeurt met individuele gevallen elders. Hopelijk kan deze blog daaraan meewerken.
‘THE WORLD MUST KNOW’
Hoi Niek, wordt inderdaad een lange discussie, maar de prohibition vergelijking gaat mank op een wel heel belangrijk punt…alcohol was voor die tijd immers altijd wel legaal en werd op grote schaal door het hele volk genuttigd. De prohibition was daardoor bij voorbaat tot mislukken gedoemd. Ik ben dan ook zeker niet voor een verbod op alcohol. Wil slechts aangeven dat m.i. de wereld er helemaal niet beter uit zal gaan zien als je alle hard drugs een ‘alcohol status’ geeft. Plus dat er dan ook geen weg terug meer is, zoals in de 30’s in de USA bleek inderdaad.
De blogs doen het goed. Het verhaal over de 13 thaise vrouwen staat nu al op jullie blog, op Thai Portal, Sifaa.nl en ook op Google! Nu de stap nog naar de dagbladpers!
Mocht iemand van de lezers nog elders het verhaal opmerken, dan graag een seintje!
Hartelijk bedankt alvast!
Het zou ook helpen indien iemand het vertaald naar het Nederlands. Vrijwilligers?
Ik wil het wel (af en toe vrij) vertalen. Geef mij aub wel enkele dagen, uiterlijk zaterdag aanstaande.
Prima, Bert. Dan plaats ik het nog een keer. En ik zorg voor verspreiding via Social media: Twitter, Facebook, nujij, enz.
Hoe is het met de vertaling, Bert; ik zie er naar uit!
Is gemaakt en onderweg naar de redactie, nog even geduld!
Heb ik het verhaal de eerste keer heel snel gelezen, ditmaal heb ik er de tijd voor genomen. Het gaat niet om 13 Thaise vrouwen die ter dood zijn veroordeeld (aanvankelijk wel), maar om 12. De Thaise autoriteiten zijn bezig om dit ook voor de overige dames gerealiseerd te krijgen en de verwachting/hoop is dat dit ook wel zal lukken;
De Chineze autoriteiten hebben aangegeven dat als de 12 dames zich voorbeeldig gedragen in de gevangenis, het niet uitgesloten is dat hun straf ook wordt omgezet in levenslang. Wat deze opmerking waard is kan ik niet zeggen. Nu het in 1 geval wel gelukt is, komt het mij voor dat dit wel voor mogelijk moet worden gehouden voor de overige gevallen.
Het verhaal zegt jammer genoeg niets over de negatieve gevolgen van het gebruik van drugs en waarom landen w.o. Thailand daar zo fel tegen gekant zijn. Er wordt slechts een waarschuwing in algemene zin uitgesproken dat men bedacht moet zijn voor de internationale drugshandel.
Vraag hierbij is of de dames in kwestie wel of niet wisten waarmee ze bezig waren. Er zit er 1 bij die een bachelors opleiding aan een universiteit in Bangkok achter de rug heeft en die ook nog eens een baan had in Bangkok. Toch geen domme meid zou je zeggen. Het moet deze dames bekend zijn dat je in Thailand ook de doodstraf kan krijgen voor drugsgerelateerde misdrijven. En dat Thailand daarin niet het enige land is, mag wel bekend worden verondersteld, ook bij de dames in kwestie;
Ik heb ook niet gelezen dat het proces dat uiteindelijk heeft gereslulteerd in de doodstraf, een schijnproces is geweest althans niet eerlijk is gevoerd. Daarnaast is ook niet gebleken dat de dames niet goed worden behandeld in de gevangenis.
De roep is om de doodstraf niet uit te voeren – ik steun deze oproep – maar om die om te zetten in een (levenslange) gevangenisstraf. Van de zijde van de Thaise autoriteiten wordt hier flink aan gewerkt en ook zij hebben hoop dat ze er in zullen slagen de doodstraf omgezet te krijgen. Wat ik eigenlijk mis in dit verhaal is een krachtige stellingname tegen de handel in en gebruik van drugs. Het zou het verhaal wat evenwichtiger maken en naar de Chinese autoriteiten toe een goed gebaar zijn. Dat men in een oproep voor clementie ook de verantwoordelijkheid neemt om de handel in en gebruik van drugs krachtig te veroordelen. En eerlijk gezegd mis ik dit in het verhaal.
Nu er kennelijk wereldwijd een oproep zal worden gedaan aan de Chineze autoriteiten om de doodstraf in dit geval niet uit te voeren, lijkt het mij een goede zaak om hierin ook de internationale drugshandel met kracht te veroordelen. Wat men vooral niet moet doen is de Chineze autoriteiten op ‘stang’ jagen. Het kan anders heel verkeerd uitpakken. En hoe zit het met de overige gevangen die ook de doodstraf hebben gekregen? Sluiten wij daar onze ogen voor en beperken wij ons slechts tot de Thaise dames?
Dit is geen vertaling van het artikel. Dat doet Bert wel.
Sam Loi, je verraste me met de opmerking dat wereldwijde aandacht aan het lot van die 13 vrouwen. wordt besteed. Ik ben al een tijdje bezig om het onder de aandacht te brengen , maar zonder veel response. Sinds publikatie op deze blog heb ik het idee, dat er wat schot in de zaak komt, dwz dat die veroordeling ruimere aandacht gaat krijgen.
Waar leid je die wereldwijde aandacht uit af? Heb je er elders al over gelezen en zo ja, waarin?
En of die vrouwen al of niet wisten dat ze drugs smokkelden, vind ik nu weing relevant.
Niemand buiten de Chinese autoriteiten weet hoe het proces is verlopen. Ik denk niet dat ze bijstand van advocaten hebben gehad.
Alleen al van de publicatie van het verslag van het bezoek aan die vrouwengevangenis zou een preventieve en waarschuwende werking kunnen uitgaan. Daarom vind ik het zo vreemd, dat het in Thailand en elders totnutoe werd doodgezwegen, voor zover ik weet.
Je moet mij geen woorden in de mond leggen.
Ik heb onder meer geschreven: ‘ Nu er kennelijk wereldwijd een oproep zal worden gedaan aan de ‘ ……
En jij maakt ervan: (…) ‘dat wereldwijde aandacht aan het lot van die 13 vrouwen. wordt besteed.’
Je gaat vervolgens doodleuk verder en stelt mij de nogal opmerkelijke vragen: ‘Waar leid je die wereldwijde aandacht uit af? Heb je er elders al over gelezen en zo ja, waarin?’
Ik steun iedere poging van wie dan ook om deze kwestie wereldwijd onder de aandacht van mensen te brengen. Ik ben namelijk tegen de doodstraf. Ik wil het hierbij laten.
Ah, ik begrijp dat Sam Loi van mening is dat het publiceren van dit artikel op deze blog inhoudt, dat er nu wereldwijd een oproep wordt gedaan, wat ik nogal overdreven vind. Ik blijf benieuwd naar publicaties elders, waarvan ik graag op de hoogte wordt gehouden.
Ik heb het Engelse artikel zo goed als mogelijk vertaald in het Nederlands en naar aanleiding daarvan maak ik een aantal opmerkingen:
1. Je kunt niet zeggen, dat dit drama in Thailand wordt doodgezwegen, het oorspronkelijke verhaal komt immers uit Koosangkoosom magazine, een Thais blad. Bovendien was er een verslaggever van Thai Rut aanwezig, die er ook over bericht zal hebben.
2. Er wordt, volgens dit artikel, op regeringsniveau al onderhandeld tussen China en Thailand over strafvermindering. Dat goed gedrag in de gevangenis een zwaarwegende reden hiervoor zou zijn, waag ik te betwijfelen, daar is de doodstraf te ernstig voor. Ik denk eerder aan een financiele compensatie.
3. In Azie worden de meeste doodstraffen ter wereld uitgevoerd met als koploper China. Daar werden in 2008 nog ruim 3000 mensen ter dood gebracht. Echter, sinds 1951 zijn er in China “slechts” 2 buitenlanders ter dood veroordeeld, waarvan het vonnis daadwerkelijk is uitgevoerd.
4. Overigens ben ik niet pertinent TEGEN de doodstraf
Hartelijk bedankt Bert voor je vertaling.Dat was een hele klus. Hopelijk dringt het nu door naar de Nedrlandstalige pers.
Dat je niet pertinent tegen de doodstraf bent betekent, dat je eigenlijk niet in de Europese Unie thuis hoort (ha, ha, no bad feelings!), waar immers landen die voor de doodstraf zijn , worden uitgesloten van lidmaatschap. Ja, ja, ik weet, dat je een individue niet kan vergelijken met een land. Kijk maar naar bijv.de opkomst van bijv. het neo-nazisme.Er worden zo ongelofeijk veel fouten gemaakt in de rechtsgang, dat zeer veel mensen onschuldig door de staat vermoord worden, wat onomkeerbaar is Sinds DNA testen worden gehanteerd blijkt bijv. in de VS dat veel ter dood veroordeelden onschuldig zijn en ijlings van ‘dearh-row’ worden weggehaald. Bovendien blijkt uit veel onderzoek, dat van de toepassing van de doodstraf weinig of geen preventieve werking uitgaat; de misdaad wordt er niet minder door. Wat de toepassing van de doodstraf wel doet is de bevrediging van wraakgevoelens bij het publiek. Maar daar is ons strafrecht niet op gebasseerd , wel op de mogelijkheid van rehabilitatie en als dat in uitzonderlijke gevallen niet kan TBS of levenslange uitsluiting van de maatschappij, maar niet door moord van staatswege. Geen ‘oog om oog, tand om tand’ dus.
Graag gedaan, Niek! De moeilijkheid was niet zo zeer het vertalen zelf, maar de gebrekkige redactionale opbouw van het artikel. Had waarschijnlijk te maken met het feit, dat het Engelse artikel oorspronkelijk in het Thais was geschreven.
Wat de doodstraf betreft, wijs ik er even op, dat we het in dit geval over een Aziatisch land hebben en niet over een land uit de Europese Unie. China heeft zelf bepaald (goed of niet goed in morele zin), dat illegale invoer van drugs de doodstraf tot gevolg kan hebben. Als je die regel overtreedt zit je dus met de consequenties daarvan.
Er worden elke dag talloze onschuldigen vermoord door oorlogen (Iraq, Afghanistan), familievetes, zinloos geweld (net weer 6 mensen in de States doodgeschoten door een 22-jarige), verkeersongevallen met oorzaak drank en ga zo maar door. Er is kennelijk niets dat preventief werkt in deze steeds verder verloederende wereld.
Als DNA testen bewijzen, dat sommige ter dood veroordeeelden ten onrechte in de deathrow zitten, dan is het omgekeerde ook waar. Door DNA testen en ander moderne opsporingsmethoden is het ook eenvoudiger schuld wel vast te stellen.
Bedenk ook eens hoeveel mensen door al dit geweld “levenslang” krijgen, omdat hun dierbare hen op zinloze wijze is ontvallen. Ik ken familie’s in Nederland die dagelijks door een hel gaan vanwege een verslaafde zoon of dochter..
Rehabilitatie? Noem het wraakgevoelens van het publiek, in werkelijkheid is het een gevoel van rechtvaardigheid ten opzichte van de slachtoffers en hun familie. TBS? Noem mij eens een seriemoordenaar of kinderverkrachter, die daar beter van geworden is!
Je gelooft toch niet echt, dat in heel, heel veel landen bv hier in Azie rehabilitatie een punt van overweging is bij het vaststellen van een straf? Zou je in die landen over TBS willen spreken, dan kijken ze je met grote ongelovige ogen aan over zoveel naieviteit. Ze zullen echt niet weten waar je over praat.
Nee Niek, in specifieke gevallen mag voor mij “Oog om oog, tand om tand” gelden.
Ik vind het overigens mooi van je, dat je je best doet voor deze 13 vrouwen. Prangende vraag voor mij is wel, waarom je dit doet. Is het alleen, omdat je tegen elke doodstraf bent of ben je op de een of andere manier bij een der gevangen vrouwen betrokken?
In een andere reactie heb ik al gezegd, dat de doodstraf waarschijnlijk niet zal worden uitgevoerd en laten we maar hopen, dat dat in dit geval bewaarheid zal worden.
Gelukkig zie je,dat steeds meer landen de doodstraf afschaffen, of er een moratorium op stellen. Zelfs in de VS zijn er staten die nog weigeren de doodstraf toe te passen en ik vind dat Europa een goed voorbeeld geeft. Ook Amnesty International zet zich al heel lang in voor afschaffing van de doodstraf , zoals je weet. Om jouw argumentatie konsekwent te volgen, zouden ook heel wat daders van verkeersongelukken de doodstraf mogen krijgen, omdat die toch ook de levens van vele nabestaanden hebben verwoest, laat staan de slachtoffers die er het leven bij hebben ingeschoten. Argumenten genoeg voor de afschaffing.
Ja, en waarom mijn interesse in die kwestie. Heb nooit begrepen waarom er zo weinig aandacht aan word besteed in het land van herkomst van die 13 vrouwen en daar buiten. Als een Iraanse vrouw dreigt gestenigd te worden, weet de hele wereld het en als er ergens een Amerikaan of Europeaan gegijzeld wordt worden we dagelijks op de hoogte gehouden. Ik hoop via de omweg van deze blog dat er internationaal meer aandacht aan wordt besteed, wat me niet gelukt is in Thailand. Als het lukt hebben wij daar allebei aan meegewerkt, Ik door het artikel eerst in het engels te laten vertalen en jij door je vertaling in het nederlands en daar bij niet te vergeten de bereidheid van de redaktie van deze blog beide vertalingen te publiceren, waarvoor nogmaals mijn dank. Maar Ik heb gewoon erg met ze te doen, dat ze zich er zo hebben laten inluizen met dergelijke gevolgen!.
Alles is relatief.
Er zitten ik weet niet hoeveel NL in buitenlandse gevangenissen vanwege drugssmokkel. Allemaal zijn ze er natuurlijk ingeluisd.
Er worden ik weet niet hoeveel mensen dagelijks gestenigd of opgehangen in islamitische landen.
Een enkel geval haalt de pers.
Voor mij is het een indicatie wat we wel en niet belangrijk vinden (als samenleving)
Waarom je deze actie voert is mij duidelijk, alle respect.
Je gaat niet in op mijn argumentatie, dat de doodstraf in sommige gevallen een zegen voor de mensheid kan zijn. Je noemt Amnesty International en ridiculiseert dan mijn standpunt door te zeggen, dat ik daders van verkeersongevallen de doodstraf zou willen geven. Dat is echter geen sterk pleidooi voor afschaffing.
Ja, er zijn wel argumenten (vooral in ons westers denken) voor afschaffing, maar, nogmaals, bedenk wel, dat de denkwijze van vele volken buiten de westerse wereld totaal anders is, waardoor afschaffing van de doodstraf een utopie is.
Amnesty International heeft een lijst van landen opgesteld waar de doodstraf nog wordt toegepast. Het interessante van die lijst is, dat er ook aangegeven wordt voor welk soort misdaden de doodstraf kan worden gegeven. Mijn aanbeveling zou zijn, dat actie’s tegen de doodstraf niet op de straf zelf gericht worden, maar op het schrappen van sommige misdaden.
Ook stelt A.I. dat er nog 58 landen zijn, die de doodstraf kennen, maar in verreweg de meeste gevallen niet hanteren. En tenslotte lees ik op die website, dat nergens een geval bekend is (met uizondering dan van China waar men geen gegevens over heeft) van een daadwerkelijke executie in verband met drugs-gerelateerde misdaad.
Heren, ik sluit de discussie. Het wordt teveel “welles”en “nietes”. Er zijn voor- en tegenstanders van de doodstraf. Dit blog is niet het platvorm om daarover te discussiëren. Daar komt bij dat het soms niet meer over Thailand gaat.
Iedereen bedankt voor de bijdrage.