(May_Chanikran / Shutterstock.com)

“Plak het goud op de achterkant van het Boeddhabeeld”; dat Thaise gezegde heb ik natuurlijk van Tino Kuis. Het betekent zoveel als “doe goed in stilte”. Dat laatste heeft trouwens naar verluid als bron de Lotussoetra, één van de belangrijkste boeddhistische geschriften uit het Mahayana Boeddhisme.

Het is natuurlijk onbekend of veel Thai dit gezegde naleven, er zijn in ieder geval ook de nodige Thai die niet willen altijd wachten op hun beloning in een volgend leven maar ook hier en nu al van hun giften willen profiteren, bijvoorbeeld in de vorm van waardering en bewondering van hun medemens en daarom hun goede daad niet onder stoelen of banken steken. Om wat voorbeelden te geven:

Als koning Rama X giften verstrekt aan de Thaise bevolking haalt dat zelfs de Bangkok Post en datzelfde gebeurde recent toen premier Prayut drie maandsalarissen weggaf. Giften aan de tempel worden met naam en bedrag middels een luidspreker wereldkundig gemaakt en op een crematie heb ik meegemaakt dat naam en bedrag voor iedereen leesbaar vermeld werden op een schoolbord. Op Facebook worden giften soms vermeld. Zo maakte een kennis van mij soms wel een paar keer per week geld over naar een goed doel. Op Facebook werd vervolgens informatie verstrekt over dat goede doel en werd een bankafschrift – met doorstreping van het bedrag – getoond. Ook verstrekte ze vaak voedsel aan monniken en dat ging steevast gepaard met een fotoreportage op Facebook. Ze verdiende overigens maar zoiets van het minimumloon dus grote giften zullen het niet geweest zijn. Toen ik haar erop wees dat goede doelen op internet lang niet altijd betrouwbaar zijn en ze haar geld beter aan kinderen en behoeftige oudjes in haar omgeving kon schenken stopte ze met die overschrijvingen, de voedselverstrekking aan monniken bleef gehandhaafd. Als farang wordt er dus toch nog naar je geluisterd al zal het wel met mijn gevorderde leeftijd te maken hebben.

Ook de farangs laten zich niet onbetuigd met hun goede daden en dan weet ik natuurlijk alleen van de gevallen waarbij het goud op de voorkant van de boeddha werd geplakt. Zo ken ik een Nederlands echtpaar dat al jaren geld overmaakt naar Foster Parents en 3 jaar geleden hun “dochter” in Thailand kwamen opzoeken. Een ander echtpaar gaf bij hun jaarlijkse bezoekjes aan Chiang Mai geld aan een plaatselijk weeshuis.

Veel farangs die hier permanent verblijven laten zich van hun beste kant zien zoals al gebleken is uit de verhalen op dit blog. Zo werd er voedsel uitgedeeld tijdens “COVID” en is er ook een groep die zich ontfermd heeft over gehandicapte mensen. Ook moeten we de partners en de schoonfamilie van de farangs niet vergeten omdat die vaak financieel bijgestaan worden al is hier niet altijd sprake van een gift want er staat natuurlijk ook wat tegenover. Verder worden er vaak leningen verstrekt aan Thai in de wetenschap dat die leningen niet altijd terugbetaald worden en dus omgezet worden in een gift.

Eigenlijk is het onze morele plicht – als we het ons kunnen veroorloven natuurlijk – om wat voor onze Thaise medemens te doen want de belastingdruk is laag in Thailand en als gevolg daarvan zijn de sociale voorzieningen matig. Om wat voorbeelden van die belastingdruk te geven: lage inkomstenbelasting, lage BTW en op markten soms helemaal geen BTW, lage accijnzen op benzine, diesel en elektriciteit en lage onroerend goed belasting; een uitzondering echter is de hoge invoerbelasting, met name voor drank. Dus farangs die vasthouden aan hun oude levenspatroon zouden toch nog wel eens een aardige bijdrage aan de Thaise schatkist kunnen leveren.

Mijn vrouw en ik voelen ons ook verplicht om wat te geven en we hadden het plan opgevat om dit jaar de village health volunteers in ons dorp iets te geven in deze drukke COVID-tijd. Die volunteers krijgen slechts duizend baht per maand betaald en al is het geen vijfdaagse werkweek voor ze, het blijft slecht betaald. Mijn vrouw nam contact op met een vriendin die zelf ook village health volunteer is maar die raadde het af want alleen al in ons dorpje waren er al honderden van die vrijwilligers en ze hadden trouwens dit jaar ook al een extraatje gehad van 500 baht. Dat van die honderden kan best kloppen want in Thailand lopen er meer dan een miljoen rond las ik op internet. Die vriendin had een ander voorstel en dat was om geld ter beschikking te stellen voor de aanschaf van vernevelaars om dengue te bestrijden. Een paar dagen later kwam er een delegatie bestaande uit het dorpshoofd en wat village health volunteers die het voorstel in wat meer detail kwamen toelichten waarna wij het geld konden overhandigen. Na de nodige dankbetuigingen verdwenen ze en een paar dagen later werden de foto’s opgestuurd van de vernevelaars als bewijs dat ze die aangekocht hadden.

Maar we wilden ook iets doen voor de plaatselijke school en met name voor de schoolgaande jeugd. We wisten dat de leerlingen een gratis middagmaal voorgeschoteld krijgen en dat de school daartoe 15 baht per maaltijd van de overheid krijgt. Zelfs in Thailand kan je met 15 baht moeilijk een goede lunch samenstellen dus we hadden gedacht om geld voor eieren beschikbaar te stellen omdat eieren uitermate voedzaam zijn. Nu had de vriendin van mijn vrouw wat voorwerk gedaan en toen we op school aankwamen werden we ontvangen door het schoolhoofd en wat leraressen. Dit keer kon ons voorstel geen genade vinden in hun ogen en het tegenvoorstel was dat de helft van het geld besteed zou worden voor de aanschaf van kippenvoer en de andere helft als bijdrage voor de lunch van de kinderen. Daar hadden wij natuurlijk geen bezwaar tegen. De overhandiging van het geld vond plaats bij de vlaggenmast onder het oog van vele getuigen en de nodige camera’s. Daarna werden we naar een grote zaal geleid waar een groep kinderen met een speciale opdracht bezig was. Daar moest ik een toespraakje houden wat vertaald werd door een lerares. Bij het afscheid riepen de kinderen luidkeels THANK YOU! Vervolgens kregen we een rondleiding over het uitgestrekte parkachtige terrein met een voetbalveld, groenteveldjes en her en der diverse gebouwtjes en ook opstallen voor het kweken van paddenstoelen. Varkens liepen vrij rond, vissen zwommen in betonnen bakken en de kippen waren ondergebracht in een kippenhok. De eieren waren natuurlijk voor de kinderen maar werden in de vakanties te gelde gemaakt. Elke schooldag wordt er een lunch voor de kinderen klaargemaakt door wat vrouwen; op andere scholen wordt dat soms door het onderwijzend personeel gedaan of worden kant-en-klaar maaltijden aangeschaft.

De school heeft 385 leerlingen in de leeftijd van 4 tot 15 jaar. Naast veel leraren (de klassen zijn veel kleiner dan die in Nederland) loopt er nog veel meer personeel rond. De leerlingen hebben allemaal een uniform en ze gaan op kousenvoeten de school in en soms op kousenvoeten naar buiten want dat deden de leerlingen die met ons mee liepen. Vol knollen trouwens. De kleintjes slapen ’s-middags op school: we zagen ze in een lokaal op wat matjes op de vloer liggen. Ik heb de indruk dat de kinderen daar een leuke tijd hebben.

Een paar dagen later kwam een delegatie van de school – na schooltijd – bij ons langs. Ze kwamen ons nog eens bedanken en ze overhandigden ons een oorkonde en uitgeprinte foto’s van het gebeuren. Leuk! Ze lieten wel tussen neus en lippen door ons weten dat ze weliswaar een voetbalveld hadden maar geen voetballen. We zullen dus binnenkort nog een paar voetballen doneren.

Lopen we nu het risico dat het geld in verkeerde zakken terecht komt? In de Bangkok Post stond enige tijd geleden het verhaal dat een schoolhoofd een deel van die 15 baht achterhield bij het uitbesteden van de lunches. Die kinderen kregen natuurlijk een karige maaltijd. Het zal een uitzondering zijn en bovendien is de kans op misbruik kleiner als het eten op school wordt klaargemaakt. En bovendien, bovenaan op de website van onze school staat ”ZERO –CORRUPTION- TOLERANCE”. Dat zit wel goed.

Door dit allemaal op te schrijven houd ik mij natuurlijk ook niet aan “plak het goud op de achterkant van het Boeddhabeeld”. Het zij zo.