Tweetaligheid heeft mij beziggehouden vanaf het moment dat mijn vrouw zwanger was. Met welke taal of talen moesten wij straks ons kind gaan opvoeden? Ik las vrij veel literatuur daarover, dacht na en samen namen we een beslissing waarna we een strategie opstelden. Ik zal er hierna meer over vertellen en ik hoop dat de lezers straks hun eigen ervaringen met ons willen delen.
Mijn ervaring met tweetaligheid
Laat ik daarmee beginnen. Ik ben in 1998 getrouwd. Ik heb mij al vanaf die tijd beziggehouden met de Thaise taal. Begin 1999 zijn wij verhuisd naar Thailand, en in diezelfde tijd bleek dat mijn echtgenote zwanger was. Ik heb mij direct geworpen op de vraag met welke talen onze zoon zou worden lastiggevallen. Vanzelfsprekend de Thaise taal, dat nam zijn moeder voor haar rekening, samen met familieleden, vrienden en later de school.
Ikzelf besloot om met onze zoon Nederlands te gaan praten, hoewel veel mensen mij hadden aangeraden de wereldtaal, het Engels, te gaan gebruiken. De belangrijkste reden daarvoor was dat ik mij daar prettiger bij zou voelen en dat ik in die taal nu eenmaal beter kon communiceren in al zijn aspecten. De taal het dichts bij mijn hart.
Ik praatte veel met hem, dat was geen probleem want ook in Thailand heette ik ‘khon phoet maak’. Ik las voor en verzon zelf griezelige verhalen over konijnen en heksen. Hij keek en luisterde naar Sesamstraat en andere jeugdfilms. Pipi Langkous was zijn favoriet.
Tot zijn derde levensjaar schreef ik alle woorden op die hij kende, dat schrift heb ik bewaard. Zijn woordenschat was even groot als het gemiddelde in Nederland, en ik wist toen dat het goed ging.
Vanaf de lagere schoolleeftijd gaf ik mijn zoon op doordeweekse dagen Nederlandse les met een pakket van de IVIO Wereldschool in Lelystad. Hij had meestal een voldoende tot ruim voldoende, behalve in het laatste jaar waar begrijpend lezen net geen zesje opleverde.
Hij haalde Thais en Nederlands zelden door elkaar. Een van de weinige problemen was dat hij het vraagwoordje aan het eind van een zin plaatste als in het Thais: ‘Mama is waar?’ Dan antwoordde ik ’Oh, waar is mamma? Ze is naar de markt!’ Als ik een enkele keer iets in het Thais aan hem vroeg zoals ‘Pai nai?’(’Waar ga je naar toe?’) dan reageerde hij gewoon niet, alsof ik niets had gezegd en niet bestond. Als ik eens wat langer Thais sprak met anderen dan mopperde hij ‘phoh oeat’ (‘Papa schept op’). Hij vond dat gewoon niet leuk en passend voor mij.
Ieder jaar gingen we vier weken naar Nederland en hij bracht dan één week door als gastleerling op een school in Zwolle. Hij vond de Nederlandse school veel plezieriger dan de Thaise. Meer ontspannen en vrij.
Toen onze zoon 12 jaar was ben ik gescheiden van zijn moeder. Ik kreeg de voogdij en we verhuisden naar Chiang Mai waar hij naar een internationale middelbare school ging. Hij leerde daar razendsnel goed Engels maar weigerde verdere lessen Nederlands, jammer want ik had net een pakket gekocht voor 1000 euro.
Zijn Thais is goed, zijn Engels ook. Nederlandse conversatie gaat prima maar ik merk dat het schrijven achteruitgaat. Vooral de emotionele lading van de taal gaat nog steeds prima. Hij noemt mij ‘Tinootje’, heel lief toch? Maar zijn woordenschat neemt af en er komen dan Engelse woorden voor in de plaats en bovendien zijn er meer spellingfouten. Hij heeft nu bijna zijn hogeschoolopleiding ‘Hospitality’ op een internationaal college in Thailand afgemaakt met prima cijfers, een paar A’s, veel B’s, een paar C’s en een enkele D. Hij werkt er nu bij als ober in een 5-sterren restaurant waar hij 500 baht per avond verdient. Als illustratie de laatste vier berichtjes (zoek de spelfouten!):
Ja pap ik werk ieder Vrijdag en Zaterdag. Dat kan als je genoeg geld hebt.
Dat is heel lief gezegt pap. Dank u. En ik ben ook rijk omdat mijn vader rijk is.
Pap! Hoe gaat het nou man? Zeg eens boe boe…
Nou goed om te horen dat het goed met je gaat. Morgen weer skypen? Zeg het maar.
(‘Dat kan als je genoeg geld hebt’ was het antwoord op mijn opmerking dat het buffet in dat hotel met 2100 baht wel erg duur was.)
Tweetaligheid
Onder tweetaligheid versta ik de bekwaamheid om in het dagelijks leven twee talen te kunnen gebruiken. In dit artikel gaat het voornamelijk over het van jongs af aan opgroeien met twee talen. Hoe groot die bekwaamheid moet zijn om van tweetaligheid te spreken blijkt niet zo gemakkelijk vast te stellen. Er kan een verschil zijn in spreken en schrijven van een taal, in verschillende leeftijdsperioden, werk en persoonlijke omstandigheden.
De voordelen van tweetalig opgroeien
Nadelen heeft tweetalig opvoeden eigenlijk niet. De woordenschat bij kinderen die tweetalig opgroeien is voor iedere taal wat minder maar groot voor beide talen samen. Een geringe achterstand blijkt in de praktijk snel in te halen.
Het belangrijkste voordeel van tweetaligheid is natuurlijk dat een bredere communicatie met mensen van verschillende achtergrond mogelijk is. Daarnaast zijn er een reeks andere voordelen onderzocht en min of meer aangetoond. In ieder geval zal tweetaligheid ervoor zorgen dat een derde taal sneller geleerd kan worden. Ook andere zaken worden vaak genoemd zoals: beter creatief denken, meer verbeeldingskracht, andere communicatieve vaardigheden, zich beter kunnen verplaatsen in een ander perspectief (denken buiten de box). En verder zou meertaligheid een dementie wel vier jaren kunnen uitstellen. Dat is fijn op te weten, ik ben bijna 78 jaar.
De manier om kinderen goed tweetalig op te voeden
Vanzelfsprekend zal het goed zal om meer van een taal aan te bieden dan gebruikelijk. Ook de kwaliteit van het aanbod zal een rol spelen. Verder zal het erg afhangen van de situatie en die kan erg verschillen. Wat goed en niet goed is kan moeilijk worden bewezen.
In de literatuur die ik las kwamen geheel verschillende verhalen voorbij. Soms spraken beide ouders dezelfde taal met hun kind en leerde het kind de tweede taal buitenshuis. Soms spraken de ouders ieder hun eigen taal. Daarnaast kwam ik voorbeelden tegen van gezinnen waar beide ouders twee talen gebruikten met hun kind.
Een boek dat ik las ging over een Zweeds-Engels echtpaar waar de moeder Engels en de vader Zweeds sprak met hun vier kinderen. Verrassend voor mij was hoe verschillend die kinderen de twee talen oppikten. De oudste haalde jarenlang het Zweeds en het Engels door elkaar in zowel woordenschat als grammatica. Pas tegen de puberteit ging het goed. De andere kinderen mengden de talen in mindere mate.
Tweetaligheid komt veel voor
De getallen variëren in de literatuur maar de meeste zeggen dat tussen de 35 en 45% van de wereldbevolking tweetalig is. Tussen de 5 en 10% zou zelfs al op jonge leeftijd drie of vier talen tegelijk kunnen gebruiken. Dit is sterk afhankelijk van plaats en tijd. Meertaligheid komt het meeste voor in Azië en Afrika.
Tenslotte de vragen aan de lezers
- Heeft u ervaring met tweetaligheid? Uw kind of iemand anders?
- Hoe pakte u dat aan?
- Wat waren de mooie en grappige dingen?
- En de moeilijke en vervelende problemen?
- Hoe waren uiteindelijk de resultaten?
Misschien kunt u nog wat meer vertellen. Hartelijk dank daarvoor.
Wie nog iets meer wil lezen: https://www.psychologiemagazine.nl/artikel/het-voordeel-van-tweetaligheid/
Ik zou me niet teveel zorgen maken als zijn Nederlands achteruit gaat. Als hij later in Thailand blijft heeft hij alleen maar voordelen dat hij goed Engels spreekt. Komt hij over naar Nederland dan is er volgens mij toch ook geen probleem omdat net zoals in België vooral de jeugd en ook veel ouderen voldoende Engels spreken. Nederlands is een zeer moeilijke taal om aan te leren. Je moet vooral aan zijn toekomst denken en je afvragen wat voor hem de beste optie is.
Mijn zoon is nu bijna 23 jaar. Zijn toekomst beslist hij zelf. Ik geef hem wel eens ongevraagde adviezen en dan lacht hij me uit. (Ik weet het niet: is dat nu Thais of Nederlands?)
Onze Thaise kleinkinderen in Thailand lachen ons ook vaak uit bij een ongevraagd advies.
Het is niet echt uitlachen, maar meer een glimlach van :ik geloof die onzin niet van wat je zegt.
Bij nederlanders zie ik dit alleen wanneer je iemand in de maling probeert te nemen.
Lijkt me dus meer Thais.
Mijn kinderen (inmiddels volwassen vrouwen) groeiden tweetalig op. Eigenlijk internationaal. De moeder is Braziliaans, dus van haar kregen ze Portugees mee.
Dat was voor mij een heel gedoe, omdat zij thuis bijna nooit met de kinderen Portugees sprak. De kinderen vonden het ook niet leuk. Zij wilden Nederlands praten.
Nou was dat voor mij ook een omstelling. In het begin sprak ik met mijn ex veel Engels en ik mocht van haar geen (Limburgs) dialect praten.
Dus begrepen ze in de eerste jaren goed Engels en Nederlands. In die tijd wilde mijn ex ook nooit naar Brazilië op vakantie, maar altijd naar Zuidoost Azië.
Toen de kinderen iets groter waren stond ik erop om onze vakanties in Brazilië door te brengen. De Braziliaanse kant kwam van Rio de Janeiro. Toen we daar waren spraken onze kinderen nauwelijks Portugees en plotseling besloot moeder alleen nog maar Portugees te praten. De kinderen moesten het maar even gauw leren.
In ieder geval kon mijn oudste na twee vakanties aardig wat Portugees spreken.
Later is ze in Duitsland gaan werken. Toen zij 18 was kon zij vloeiend Duits, Engels, Portugees en Nederlands praten en kon zich goed met Italiaans en Spaans behelpen.
Met 22 vertro de oudste naar Salvador Bahia en vond daar bij H. G. Stern een baan en bleef dar nog vijf jaar wonen.
Na vijf jaar keerde ze weer terug naar Duitsland en toen de pandemie uitbrak kreeg ze ontslag in het hotel waar ze werkte. Ze is toen naar Grienland verhuisd, waar ze nu nog woont en inmiddels Grieks aan het leren is.
Haar talenkennis heeft haar goed geholpen bij het vinden van een baan.
Indien hij de Nederlandse nationaliteit heeft dan zou hij beter zijn NL taalkennis behouden (onder meer voor communicatie met de overheid). Hij kan bv vakanties doorbrengen met familieleden van zijn leeftijd en dan komt de NL talenkennis snel terug.
beste Tino,
Ik waardeer je als mens heel erg en ik vind het altijd erg leuk om je mooie visies en betogen te lezen omdat ze leerzaam en veel waarde hebben voor ontwikkeling of overdenkingen.
78 jaar, tjeee waarom wordt een mens ouder als hij nog zoveel aan de mensheid kan toevoegen.
Hoe ik ook probeer ik word de Thaise taal niet machtig en ik woon al 16 jaar hier in de Isaan. Vooral de juiste toon kan ik niet maken en zorgt voor verwarring.
ik heb geen kinderen en zou het taalprobleem lastig vinden als ik zelf geen Thais kan spreken…. dat speelt dan mee in een kinderwens.
Toch weet ik me heel goed te redden in de Isaan en zou nergens anders willen wonen…leven met veel dieren om ons heen en altijd mooi weer onder een pracht sterrenhemel.
Mooi om weer een stukje van je levensverhaal te lezen.
goede groet van Danny
Talen leren is geweldig. Zelf houd ik van al is het doorveen zware gehoorbeschadiging erg lastig geworden. Ik spreek redelijk Thai, kan het wat lezen, maar verstaan door die beschadiging er lastig en dat frustreerd me. Ik vind talen leuk, het is namelijk onze manier van communiceren. Mijn middelste broer woont in Zweden, mijn oudste broer in Bangkok en mijn zoon in Schotland, en alle drie hun eigen eigen manier en denkwijze over meertalig opvoeden. Zelf zou ik het wel doen. Bij mijn broer in Zweden is thuis Nederlands de voertaal, Zweeds in het algemeen, Engels leren ze al vroeg op de Zweedse scholen. Bij mijn oudere broer in Bangkok, ( spreekt, leest en schrijft goed Tha) is thuis Thai door mams, Engels door pa, en als hobby leert mijn nichtje( nu 17 jaar) puur uit interesse Japans. Thai en Engels is er met de paplepel ingegoten. Queens Englishs dus Engels is extreem goed aan geen letter hoor je een Thai accent. Mijn zoon met mijn 2 kleinkinderen spreken thuis ….Schots. Iets waar ik regelmatig geen touw aan kan vastknopen alsmede die twee koters dat rare Engels van opa. Nederlands leren aan ze, heeft totaal geen prioriteit bij mijn zoon. Zelf al zou ik het wel doen, alhoewel ik daar nu handenvol aan heb aan mijn huidige Thaise vrouw die graag Nederlands wilt leren, en er ook opstaat dat ik mijn Thai aanscherp en daar met passie aan mee werkt.
hallo Tino,
Mooi stukje. Eerder toen onze dochter nog een baby was had ik deze vraag gesteld hoe anderen hier mee omgingen. Daar kwamen toen verschillende meningen naar voren zoals Engels vanwege wereldtaal en Nederlands vanwege achtergrond en beter begrip van de betekenis.
Ik worstel hier momenteel wel erg mee.
Vanaf het begin spreek ik Nederlands met mijn dochter van nu bijna 7 jaar.
Ze begrijpt het meeste van wat ik zeg. Met het slapen gaan lees ik voor en dan slaapt ze al snel. Ze vraagt wel eens aan mij om Nederlandse filmpjes te zoeken op yt.
Van moederskant en het leven hier in Thailand natuurlijk vloeiend Thais en dialect. Engels pikt ze ook wel snel op van oa yt.
Vaak is het nu een mengelmoes. Papa ao nam yen koelkast.
Echter moeder is nu overleden en ben ik dus alleenstaand. Wel met familie dichtbij.
Het frustreert mij nu vooral dat ik zelf de Thaise taal niet voldoende machtig ben om haar makkelijk te helpen met school. Goed leren lezen en schrijven. Ik probeer met haar mee te leren.
Deze rare tijd net covid waardoor de school bijna niet open is geweest helpt zeker niet mee in de ontwikkeling.
Er is hier geen internationale school en anders is dat toch te duur. Er is wel een betere (dure) school maar dan moet ze een uur met de bus als klein meisje van 6 en dat wilde we niet.
De komende tijd moet gaan leren of ik hier mee om kan gaan of anders terug naar NL wat voor mijn dochter een nieuwe wereld is.
Ps: de reden dat de Thai zo matig is in Engels is me nu wel duidelijk. Ze beginnen veel te jong en al snel te moeilijk. Ik zal mijn ervaring daarmee hier later delen.
Je doet het best goed, Jan. Gewoon zo doorgaan. Veel vertellen, praten. Straks ook lessen in Nederlands lezen en schrijven. Als ze iets in het Thais tegen je zegt herhaal het in het Nederlands ‘Goed, beste meid, ik haal wat water voor jou uit de koelkast’. Nooit een standje geven. Inderdaad, help haar met haar Thaise huiswerk en babbel ook in het Thais, dat geeft niet. Sommige Nederlanders leren Thais van hun kinderen, leuk toch?
Maak je geen zorgen over die mengelmoes, dat gaat vanzelf beter.
Succes!
Lezen en schrijven. Trek een bloesje aan met ‘papa’ erop. Hang overal papiertjes op met namen: koelkast (ijskast voor OSM), deur, raam, stoel enzovoort. Leuk om samen te doen.
Hallo Tino,
Prettig om weer eens een stukje van jou te lezen.
Mijn ervaring met talen gaat over volwassenen, maar toch.. Mijn vrouw is naar België gekomen toen ze 39 was. Op twee jaar tijd heeft zij Nederlands geleerd, en sprak dit vrijwel perfect. Ondertussen wonen we al 9 jaar in Thailand, en zij spreekt Thais tegen mij, en ik Nederlands tegen haar. Thais spreken blijft voor mij heel moeilijk, kan geen vat krijgen op de tonen, en dit ondanks dat ik Limburger ben en dus opgegroeid met een toontaal. Ook talen waren nooit een probleem voor mij, ik spreek vlot nederlands, frans, engels en duits. Maar ik blijf proberen. Pat haar nederlands is ondertussen heel slecht geworden, ze spreekt het op een Thaise manier uit, en ook de zinsbouw is Thais geworden. Ik versta het nog wel en heb daar geen probleem mee, maar het toont wel dat het niet makkelijk is als je in een ander taalgebied woont om een vreemde taal die je minder gebruikt goed te onderhouden.
Groeten uit Chiang Mai.
Ik heb de mening dat je een taal alleen blijft beheersen wanneer je het regelmatig, liefst dagelijks moet gebruiken.
Van mijn talenkennis: nederlands, frans, duits , engels en spaans is spaans bijna volledig verdwenen. Het Frans is belabbert.
Ook mijn Thais , blijft na 40 jaar , belabbert.
Mijn vrouw haar nederlands is zo belabbert dat vrijwel niemand icl. ik het vaak niet meer begrijp.
Het Thais van de dochter die buiten Thailand woont is nu beperkt tot spreken. Het schrijven en lezen van de thaise taal kent ze niet meer.
Wij communiceren in een megelmoes van Engels, Thais, Nederlands en zelf verzonnen woorden.
Alleen de taal die je dagelijks gebruikt blijft in je geheugen aanwezig lijkt me.
Ik heb drie vreemde talen heel degelijk en gestructureerd op school (HBS) geleerd en nu, 56 jaar na het eindexamen, zitten Duits en Engels er nog helemaal in en Frans iets minder. Ik heb die talen in mijn beroepsleven nauwelijks gebruikt.
Thais heb ik zelf aangeleerd en dat vliegt er heel snel uit, mede omdat ik niet dagelijks Thais spreek. Ik denk dat ook meetelt hoe de taal is aangeleerd; klassikaal of met zelfstudie.
Erik,
Niet vreemd.
Blijkbaar is jouw Frans ook minder aan het worden, idem bij mij.
Ik gebruik het namelijk nooit.
Engels en Duits gaan nog prima, idem bij mij.
We worden namelijk dagelijks met de Engelse taal geconfronteerd.
Zelfs de nederlandse taal zit tegenwoordig boordevol met Engelse woorden.
Duits lijkt erg op Nederlands , dus zelfs ongebruikt blijf dit je bij.
Het onderschrijft mijn theorie dat wanneer je een taal niet gebruikt , het steeds minder wordt.
Frans kreeg ik al in de 5e klas van de lagere school als vrijwillige taal les.
Spaans heb ik klassikaal geleerd op een avond opleiding en een diploma verkregen.
Op zich een zeer makkelijke taal, maar ook dit is verdwenen uit mijn geheugen, wellicht omdat ik geen Spaans gebruik.
Volgens mij maakt klassikaal of zelfstudie niet uit.
Je moet het dagelijks gebruiken om de vaardigheid te blijven behouden.
Momenteel is mijn Thais beter dan mijn Frans of Spaans, hoewel ik Thais door zelfstudie gedaan heb en Frans en Spaans Klassikaal.
Naast Thais is natuurlijk ook Isaanse taal (zelfsudie) op een bepaald nivo
Ik kom sinds 1982 in Isaan.
Lode, hoe kom je erbij te zeggen dat Limburgs een toontaal is? Goed misschien zing je een beetje in je dialect, maar het is wel iets heel anders dan Chinees of Thais. Je kunt in dialect je klemtoon leggen waar je wilt, je wordt in de meeste gevallen begrepen. Dat is in Thais en Chinees helemaal niet. Een beetje de klemtoon verkeerd en het woord is totaal anders of niet te begrijpen.
Ter verduidelijking: ik ben uit het Limburgse Kerkrade, het dialect dat meer op Duits dan op Nederlands lijkt. Ik spreek Duits, Engels, Portugees en Nederlands en heb lange tijd Japans geleerd. Thais krijg ik nauwelijks onder de knie (toontaal)… ik hóór de verschillen soms niet eens. Maar ik geef nog niet op!
Limburgs is inderdaad geen toontaal.
(Een onweer is in kerkrade een jewitter).
Ik neem aan dat een toontaal een taal is , waarbij 1 woord verschillende betekenissen heeft nagelang de juiste toonhoogte van een lettergreep.
Nederlands heeft wel woorden waarbij je de juiste klemtoon in het woord moet leggen.
Ik meen ook dat alleen aziatische talen, toontalen hebben.
Afrika heeft naar mijn vermoeden geen toontalen.
Mijn kennis van afrikaanse talen / dialecten is zeer beperkt.
Verder dan :hoe bie joe (ofwel wie ben je ) kom ik niet.
Voor allen die moeite hebben met de 5 toonhoogtes in het Thais (zoals ik), hierbij een troost.
(Kantonees) heeft negen toonhoogtes.
Gelukkig kunnen we in nederland in een kantonees restaurant het juiste gerecht krijgen door een nummer op de menukaart aan te wijzen.
Onze dochter van inmiddels 14 jaar is, zonder dat wij daar bewuste keuzes in hebben gemaakt, meertalig opgegroeid.
De eerste jaren van haar leven is ze vanwege mijn drukke internationale baan en verblijf en werk van mijn Thaise vrouw in Nederland vooral opgevoed door opa en oma in de Isan. Ze heeft dus in Isans dialect leren praten.
Toen zij leerplichtig werd hebben we de keuze gemaakt voor een huis in Pattaya en is zij daar naar een school gegaan met bilingual onderwijs (Thais en Engels). Vaak pasten opa en oma daar dan op haar, zo veel als mogelijk gingen mijn vrouw en ik daar dan naar toe. De schoolvakanties brachten we in Nederland door en pakte ze de eerste woorden Nederlands mee. In het gezin spraken we in die tijd Engels.
Na mijn pensionering zijn we een aantal jaren in Pattaya gaan wonen. De gezinstaal bleef Engels.
Vanwege de naturalisatie van vrouw en kind tot Nederlander waren we verplicht om tijdens die procedure in Nederland te verblijven. Zij is toen naar een internationale schakelklas gegaan, waarin ze op een basisschool gedurende een jaar Nederlands heeft geleerd. Vervolgens heeft ze groep 8 van de basisschool gedaan en zit ze nu in een VWO brugklas. Vanaf het eerste moment van die periode in Nederland zijn we binnen het gezin Nederlands gaan spreken, hoe lastig dat in het begin ook was.
Eindresultaat is nu dat het kind vier talen vloeiend spreekt: “Isans” (dat volgens haar een aparte taal is) met Thaise familie, Thais tijdens onderonsjes met haar moeder, Engels met haar vriendinnetjes uit de toenmalige schakelklas en Nederlands binnen het gezin.
Jammer alleen is dat door die contacten met haar vriendinnen er steeds meer een Amerikaans accent insluipt.
Vrouw en dochter bevalt het nu zo goed in Nederland dat ze niet meer terug willen. Dochter vindt het onderwijs in Nederland veel relaxter dan in Thailand en vrouw hecht aan haar werk in Nederland. Vakanties en tussendoortjes brengen we nu in Thailand door.
Ik vind het ongelooflijk hoe makkelijk zo’n kind tussen talen kan schakelen. Soms iets te makkelijk; het gebeurt regelmatig dat ze een verhaal naar mij in het Nederlands begint en dan in haar enthousiasme ongemerkt naar Engels overschakelt.
Wat een mooi verhaal, Frans! Vier talen! Wow!
Jaren geleden zat ik in de trein naar Maastricht. In een coupe schuin tegenover mij zaten 4 Turkse meisjes te praten. Af en toe kwam er een Nederlands zinnetje tussendoor maar altijd iets als ‘Ik kan die kutleraar wel vermoorden!’ ‘Het is verdomme ook nooit goed!’ Zo grappig.
Citaat:
‘ Dochter vindt het onderwijs in Nederland veel relaxter dan in Thailand’.
Mijn zoon ook. Hoe zou dat toch komen? Volgens mij heeft dat de grootste invloed op het onderwijs in Thailand.
Ons kindje (ik ben niet de biologische vader overigens) gaat al sinds ze een jaar en drie maanden oud is naar de nursery school in onze woonplaats. Daar krijgt ze vanaf het begin tweetalig onderwijs. Al in het allereerste begin kreeg ze plaatjes van afbeeldingen met Engelse woorden voor haar neusje. Mijn gevoel zegt dat dat te vroeg is, maar het zal wel pedagogisch onderbouwd zijn. Thuis brabbelt ze wat Engelse en Thaise woordjes door elkaar, er zit nog vrijwel geen lijn in.
Het zal wel goed komen, ze is nog maar tweeënhalf. Ze zal er later toch wel voordeel van hebben als ze vloeiend twee talen spreekt. Nederlands zal ik haar nooit leren. Misschien voor de grap een paar woorden, maar aangezien we toch nooit naar Nederland gaan, heeft ze daar niks aan.
Ik ben benieuwd hoe de kleine zich gaat ontwikkelen.
Ik ben in mijn eerste tien levensjaren, tweetalig (Nederlands-moedertaal- en Duits) groot geworden. Met opzet schrijf ik “groot geworden” i.p.v. “opgevoed”, want mijn ouders (vader Nederlander; moeder Duitse) deden er zelf zeer weinig aan ofschoon ze het wel aanmoedigden. Mijn “Duitse leraren” waren hoofdzakelijk leeftijdsgenootjes, waar ik letterlijk spelenderwijs tijdens de jaarlijkse bezoeken (Kerst en Pasen) aan mijn Duitse grootouders de Duitse taal oppikte. Later verfijnde dat zelfs dat ik het Rijnlands dialect (Düsseldorf plat) ging gebruiken. Spreken was makkelijk; schrijven een stuk moeilijker.
Aan mijn Duitse taalkennis heb ik als Nederlander later veel gehad. Zowel in mijn studententijd, als later op mijn werk in NL. Het is ook mijn overtuiging dat een tweede “moedertaal” zeker waardevol is en daarvoor hoeft het niet persé Engels, Chinees of Spaans (wat de meeste mensen spreken) te zijn.
Maar nu probeer ik al jaren een beetje de Thaise taal op te pikken en dat gaat, op en door, de huidige leeftijd (69) toch behoorlijk wat moeilijker dan, zeg, 65 jaar geleden.
wij hebben twee honden. Alhoewel ik al 12 jaar hier woon is het me niet gelukt het Thais onder de knie te krijgen. Mijn vrouw spreekt ook geen woord Nederlands, Haar Engels is wel sterk verbeterd. We praten met de honden in de taal die op dat moment voor de hand ligt. Ze luisteren nu naar verzoeken om iets te doen in het Thais, Engels en Nederlands. Ze zijn gewoonweg drietalig. Alleen is het ons nooit gelukt hun taal onder de knie te krijgen, we begrijpen ze wel als ze iets laten weten of vragen. Waf waf klinkt iedere keer weer anders. Uit mijn mond is het nietszeggend.
Hondentaal is niet zoveel anders dan mensentaal, bij beiden speelt lichaamstaal een grote rol. Ik heb helaas geen staart om te kwispelen of grote bewegende oren maar wel een echte Nederlandse glimlach.
Misschien moeten we allemaal gebarentaal leren?
Timo,
Helaas lost gebarentaal het twee talig probleem niet op.
Elk land heeft zo zijn eigen gebarentaal.
Iemand die de nederlandse gebarentaal beheerst , begrijpt de Thaise gebarentaal niet.
Koko the talking gorilla is een mooi voorbeeld van dieren die gebarentaal begrijpen en kunnen terug communiceren.
Je hebt helemaal gelijk, khun moo. Je hebt altijd goeie eacties.
Een vraagje. Iedere keer als ik je naam lees denk ik ‘Oh meneer/mevrouw Varkentje’. Is dat zo?
Tino,
Ik heb mijn Thaise bijnaam van de receptioniste van het novotel hotel in bangkok in 1998.
Ik verbleef daar voor enkele maanden.
De nederlandse eetgewoontes zijn inderdaad anders dan de Thaise eetgewoontes, hetgeen opgevallen kan zijn.
De Thaien nemen er de tijd voor en maken er een sociaal samenzijn van, wat een behoorlijk lange tijd kan duren
Veel oudere nederlanders , zoals ik, zijn opgevoed om niet te spreken onder het eten en in korte tijd de maaltijd te verorberen.
Nog in bijkomstigheid is , dat ik eveneens in de indonesische bahasa taal ook de bijnaam. Meneer rakoes gekregen heeft. Hetgeen mijnheer gulzig betekent.
Verder hebben veel Thaien een zeer goed opmerkzaam vermogen en een zeer goed geheugen.
Dat zou je ook wel opgevallen zijn.