'Sektor pertanian runtuh'
Hiji-hijina jalan patani bisa salamet dina mangsa nu bakal datang nyaéta ku ngabentuk nu disebut 'usaha agricommunity', bentuk usaha basis 10 patani gawé babarengan dina 1.500 rai lahan kalawan titik sentral ti mana anggota bisa nginjeum mesin.
Volgens Veerachai Chaochankit, voorzitter van de Agricultural Machinery Club van de Federation of Thailand Industries, is de gehele bedrijfstak thans aan het instorten.
In het verleden waren boeren redelijk self-sufficient. Ze hadden 15 à 20 rai per huishouden, verbouwden één keer per jaar rijst, zodat de grond zich kon herstellen, en ze verkochten het surplus. Nu wordt er meer keren per jaar rijst verbouwd, er worden meer pesticiden gebruikt, de grond wordt uitgeput en geld om te mechaniseren hebben de boeren niet. En de jonge generatie heeft geen zin in het boerenbedrijf; als ze land hebben, verkopen ze het.
Het agricommunity enterprise-model ondervangt die problemen en kan uiteindelijk organische landbouw bevorderen en resulteren in een kwaliteitsverbetering van de rijst. Veerachai wijst het huidige hypotheeksysteem voor rijst af, omdat het de boeren niet stimuleert om aan kwaliteitsverbetering te doen. ‘De regering kan het geld beter gebruiken om samenwerkingsprojecten te financieren, bijvoorbeeld door de kosten van de aankoop van een tractor te subsidiëren.’
Maar hij geeft toe dat het lastig zal zijn boeren en rijstmolenaars te laten samenwerken en te voorkomen dat handelaren en politici roet in het eten te gooien. De huidige coöperaties doen het volgens hem niet goed. ‘Ze houden zich niet bezig met het verbeteren van de productie en worden op bureaucratisch wijze geleid. Maar wij staan een zakelijke benadering voor, analoog aan de manier waarop bedrijven worden geleid.’
Het model kan ook toegepast worden op de verbouw van maïs, cassave, suikerriet, para rubber en palmolie. ‘Het is de enige manier waarop boeren kunnen overleven. Er zijn geen andere opties. Als boeren zich niet verenigen, dan zullen grote bedrijven en miljonairs de sector blijven domineren.’
Chamroon Suaydee, lid van het Eastern People’s Network, steunt het model, met als kanttekening dat boeren geen managementkwaliteiten hebben, waardoor het moeilijk zal zijn die agricommunity enterprises te managen. ‘En ze vertellen hun kinderen niet dat ze boer moeten worden. Ze laten ze liever andere studies volgen die tot een hoger inkomen leiden. Dat is gevaarlijk.’
(Sumber: surat bangkok, 12 Novémber 2012)
En welke boer heeft persoonlijk 150 Rai, dat zijn er echt niet zo veel. Weer een plannetje van de overheid waarbij ze weer geen enkel benul hebben waar ze over praten!
@ Fluminis Is geen plannetje van de overheid maar een voorstel van en persoonlijke opinie van Veerachai. Wel goed lezen svp. Die 1500 rai zal wel een rekenfout van de krant zijn. We weten al langer dat Bangkok Post niet kan rekenen. Volgens Prasit Boonchuey, president van de Thai Farmers Association, is de gemiddelde bedrijfsgrootte 35 rai. (Bangkok Post, 28 juli 2012)
@Dick je hebt gelijk ik heb niet goed gelezen.
Dan nog lijken de getallen zomaar uit de lucht gegrepen en niet echt realistisch. De waarde van grond van een boer met 150 Rai is (rondom Chaiyaphum) minimaal 7 miljoen Baht. Hoeveel boeren hebben dergelijke bedragen?
@ Fluminis Ik snap je opmerking over de waarde van de grond niet. Leg eens uit.
Wat deze meneer voorstelt is echt niet revolutionair en ben ik ook in Kameroen tegengekomen als ontwikkelingsmodel. Hij gebruikt er een moeilijk woord voor maar in feite gaat het om het vormen van coöperaties van boeren, waardoor de tussenhandel kan worden omzeild.
Het probleem lijkt mij echter dat boeren moeilijk te verenigen zijn. Bovendien huren veel boeren land in plaats van dat ze het bezitten, Zie Nieuws uit Thailand van 14 november. Boeren zijn gemiddeld ouder dan 50 jaar. Dat belooft weinig goeds voor de toekomst met jongeren die geen zin hebben in de modder te staan en de rijstzaailingen te verplanten.