Monnik te paard nabij de tempel Wat Tam Pa Archa Thong, Chiangrai
Salah sahiji biarawan meuli kuda, kuda a. Sarta hiji poé anjeunna ngaput sato éta. Éta naon nu novice urang ngobrol ngeunaan nempo... Jeung éta budak jahat! Nalika sonten anjeunna nyarios ka biarawan, 'Yang Mulia, abdi badé nyandak jukut kanggo kuda.' 'Hapunten? Henteu, sanés anjeun. Anjeun meureun nuju nyieun kacau. Hadé mah sorangan.' Anjeunna motong jukut, fed kuda, nangtung tukangeun éta sarta ngaput deui.
De novice vertelde het allemaal aan zijn vader. ‘Luister, pa, die monnik daar, die naait zijn paard iedere dag. Echt iedere dag! Ik wilde gras snijden maar de monnik liet het niet toe.’ ‘Goed dat je me dit vertelt, zoon. Luister, dit moet je doen. Maak een staafje ijzer gloeiend heet en raak heel even de schaamspleet van dat paard aan om het dier bang te maken.’
En dat deed de novice. Daarna zei hij weer tegen de monnik dat hij gras wilde snijden voor het paard. ‘Nee, ik doe het zelf wel.’ De novice verstopte zich in de tempel en bleef kijken. En jawel, de monnik kwam met een arm vol gras het paard voeren en ging daarna achter haar staan.
Maar toen hij probeerde … toen trapte het paard naar achteren! Goeie genade! De monnik ging plat op zijn gezicht en haastte zich naar de tempel. ‘Novice! Ga naar huis en zeg dat jouw pa dat paard verkoopt! Dat verrekte paard! Ik geef haar iedere dag te eten maar ze blijft vijandig naar mij toe. Ze schopte me net haast dood, echt waar!’ De vader van de novice ging daarna met de monnik praten maar die hield vol. ‘Verkoop dat paard! Verkoop het en neem het eerste bod aan dat je krijgt. Later verdelen we het geld wel.’
Dus de vader verkocht het paard. En ging toen naar de tempel, sip en verontrust. ‘Monnik, wat doen we hier nu mee? Ik kreeg het paard niet verkocht!’ ‘Waarom niet?’ ‘Nou, het baarde een baby, een kale baby!’ ‘Hemeltje! Kan niet waar zijn!’
‘Echt wel hoor, monnik! De baby was volkomen kaal, geen sprietje haar op zijn hoofd!’ ‘Hemel, vertel ze niet dat het mijn paard is! Ik wil daar niks mee te maken hebben. Doe maar wat je goed vindt. Beslis jij maar. Ik heb er niks mee te maken!’
Tja, en zo hield de vader van de novice alle centen van dat paard in zijn zak. Je moet maar slim zijn!
sumber:
Titillating tales from Northern Thailand. White Lotus Books, Thailand. Engelse titel ‘The monk and the horse’. Ditarjamahkeun sareng diédit ku Erik Kuijpers. Panulis Viggo Brun (1943); tingali panjelasan langkung seueur: https://www.thailandblog.nl/cultuur/twee-verliefde-schedels-uit-prikkelende-verhalen-uit-noord-thailand-nr-1/
Sjeuzus. Wat moet ik hier nu mee?
Nepmonniken
Bestialiteit
Ngabohong
Nyiksa sato
Achterbaksheid
Panipuan
Goedgelovigheid
Moet dit verhaaltje ‘DE’ Thaise cultuur, het Theravada boeddhisme en Thainess weergeven?
Theo,
Er zijn in Thailand wel meer van dit soort volks vertellingen.
Het zegt evenveel over de Thaise cultuur als bij ons de sprookjes van grimm die in verloop van tijd aangepast zijn.
https://historianet.nl/cultuur/boeken/verboden-voor-kinderen-zo-heftig-waren-de-sprookjes-van-de-gebroeders-grimm
TheoB, toen ik dit boekje las en het wel iets vond voor dit blog heb ik de redactie voorgelegd wat er aan zou komen. Tot nu toe is alles geplaatst wat ik heb aangeleverd en wat mij betreft worden het er 80 tot 100. Hier en daar op het randje? Ja, maar dat heb ik uitgelegd.
Ik wil je wijzen op de link onder ieder stukje naar de achtergrond van dit boekje en waar de verhalen vandaan komen. Volkspraat in de lokale talen van Noord Thailand. Praatjes voor de vaak, met een historische achtergrond of spotternij over gezagsdragers. Verhalen die stoppen als wij zouden aanschuiven bij het gezelschap, nog los van de lokale taal die wij mogelijk niet verstaan.
Als voorbeeld: Sri Thanonchai en zijn Laotiaanse/noordelijke collega Xieng Mieng, ook in dit blog weergegeven. In het boek zijn het ook steeds bestuurders en monniken die in de maling worden genomen. Op het randje? Seks? Ja, maar daar heb ik voor gewaarschuwd.
Is dit cultuur? Ja. Cultuur is wat de mens schept. Is dit DE Thaise cultuur? Nee; ben dat met je eens. Dan maar wegstoppen onder de grond? Stop dan ook maar een deel van de Nederlandse pennenvruchten onder polderpeil. Want, om het antwoord aan jou af te sluiten, je vindt bepaald niet het fijnste van de Nederlandse literatuur in dit bekende deuntje: ‘Oh Barneveld, oh Barneveld, wat zijn je kippen ongesteld. Altijd als de haan weer kraait, dan heeft hij weer een kip ge… ‘ En dan heb ik het nog niet over het drinklied hoeperdepoep….
Mijn reactie was geen verwijt naar jou Erik. De verhaaltjes zijn zoals ze zijn.
Ik lees ze allemaal met interesse. Het geeft een indruk van de zeden, gewoonten en moraal uit vervlogen tijden, waarvan sommige nog steeds in meer of mindere mate doorklinken.
Wat mij in dit verhaaltje opviel:
Ook boeddhistische monniken was niets menselijks vreemd (in dit verhaaltje lustgevoelens). (Het paard moet nogal klein geweest zijn of de monnik moet een opstapje gebruikt hebben.)
Misbruik en mishandeling van dieren was niet ongewoon. (Nog steeds.)
Geldelijk gewin halen uit de onnozelheid van een ander was geoorloofd.
De moraal die ik uit dit verhaaltje haal is:
1. dat een monnik die zondigt door zijn lust te bevredigen vogelvrij is om genaaid te worden.
2. domme mensen mag je een poot uitdraaien.