Stelling van de week: Praten over heimwee naar Nederland of België is taboe bij expats
Ondanks het feit dat een aanzienlijk aantal Nederlanders de stap wagen om te emigreren komen er ook velen weer, een illusie armer, terug naar België of Nederland. Een belangrijke reden hiervoor is heimwee. Toch hoor ik zelden een expat of pensionado toegeven dat hij heimwee heeft naar zijn geboorteland. Is het schaamte? Vandaar de stelling: Praten over heimwee naar Nederland is taboe bij expats.
Zelf ben ik inmiddels al een paar weken in Thailand. Ben nu met mijn vriendin op mijn stekje in Hua Hin en heb het daar enorm naar mijn zin. Een leuke bungalow, van alle gemakken voorzien en zelfs met privé-zwembad, maken van mijn verblijf alhier een feestje. Toch is er geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om langer dan drie maanden in Thailand te blijven. Ik heb het dan wel weer gezien en ben blij dat ik weer terug kan naar mijn eigen prachtige Nederland. Wanneer ik langer weg zou blijven zou ik ongetwijfeld heimwee krijgen naar mijn familie en vrienden.
Wat is heimwee?
Uit cijfers blijkt dat 50 tot 90 procent van de Nederlanders wel eens heimwee heeft. Leeftijd maakt daarbij niet uit (bron: Gezondheidsnet.nl). Maar wat is heimwee eigenlijk? Volgens Wikipedia is heimwee het gevoel van verlangen naar huis, of algemener gezegd, naar de geborgenheid en de zekerheden van het bekende. Hoewel ik op zoek ben gegaan naar cijfers over remigratie in verband met heimwee, heb ik die niet kunnen vinden. Toch blijkt het een belangrijke reden te zijn om weer terug te keren naar Nederland. Volgens een psychiater (Rümke) zijn er twee soorten van heimwee:
- Kattenheimwee: verlangen naar een plek.
- Hondenheimwee: verlangen naar mensen.
Heimwee wordt veroorzaakt door het afgesneden zijn van een plaats of persoon. Bijvoorbeeld door een emigratie, maar ook door de tijd die voorbij gaat. Dan krijg je heimwee naar een wereld die niet langer bestaat.
Verlangen naar Nederland
Een oom van mij die ooit naar Canada was gemigreerd en daar een bedrijf had opgebouwd vertelde mij eens dat hij zelfs na 20 jaar, Nederland nog iedere dag miste. Toch heb ik de afgelopen jaren maar één persoon in Thailand gesproken die toegaf heimwee naar Nederland te hebben, vooral de verschillende seizoenen miste hij erg en natuurlijk zijn familie.
Desondanks zullen er ongetwijfeld meer emigranten in Thailand zijn met gevoelens van heimwee, variërend van matig tot problematisch. Het enige medicijn is dan om weer terug naar Nederland te gaan.
Stelling
Durf jij er voor uit te komen soms of regelmatig heimwee te hebben naar je geboorteland? En zo ja wat doe je er aan. Of ken je een expat die is naar Nederland of België teruggekeerd omdat hij heimwee had? Geef een reactie en discussieer mee over de stelling van de week.
N.b. Van de moderator moest ik nog even doorgeven dat oneliners en ongefundeerde reacties in de trant van: “Ik ben blij dat ik weg ben uit dat kloteland”, direct de prullenbak in gaan.
Door mijn werk was ik dagenlang weg uit Nederland. Ik werkte als steward voor de Duitse Lufthansa en moest ook vaak tussen twee vluchten door in Duitsland overnachten en was soms dagenlang weg uit Nederland.
Zelfs in die tijd had ik nooit echt het verlangen om terug naar Nederland te gaan. Maar goed, het was voor mij nog altijd beter dan in Duitsland te moeten wonen, mijn familie woonde er en ik was niet zo kapot van het leven in Duitsland.
Nu woon ik al twee jaar in Thailand. De enige mensen die ik echt mis zijn mijn ouders. Ze leven allebei nog en ik hoop volgend jaar met mijn vriendin een bezoek te kunnen brengen aan deze twee fijne mensen en hun mijn vriendin voor te stellen.
Natuurlijk zijn er dingen die ik mis. Soms mis ik een herfstdag (de mooie dan met stralende zonneschijn en vallende bladeren). Of een mooie winter met sneeuw… (alle ongemakken vergetend).
Ik mis soms het gemak waarmee ik iets kan vinden in een winkel. Dat ik weet waar ik naar toe moet en dat ik ook redelijk goede kwaliteit kan kopen. Hier in Thailand is het toch veel meer improviseren.
Er zijn dingen die ik helemaal niet mis van Nederland en er zijn heel veel dingen die ik alleen maar hier in Thailand zal hebben.
Soms mis ik de koele dagen, waarbij je in de tuin iets kunt doen, zonder dat je meteen het zweet naar beneden loopt.
Soms mis ik de tijd dat ik buiten kan zitten zonder veel vliegen of muggen. (Dat denk ik dan, maar ik had er in Nederland ook genoeg last van).
Ik denk soms dat de herinnering de mooie kanten eruit filtert en die ga je missen, terwijl er net zo goed ook veel negatieve kanten aan verbonden waren.
Het is ook dat ik mijn kinderen mis. Maar die zou ik ook missen wanneer ik in Nederland woonde. De tijd dat ze klein waren, is voorbij…
Dus wat mij betreft: ik heb geen heimwee naar Nederland. Als ik het had zou ik er ook voor uit kunnen komen…
Praten over heimwee is helemaal niet taboe maar ik praat er inderdaad niet over. De belangrijkste reden is dat ik geen heimwee heb en dus geen reden zie om erover te praten.
Dat ik geen heimwee heb heeft ongetwijfeld te maken met mijn instelling. Ik leef in het nu en kijk vooruit, niet achteruit. En heimwee is voor mij achteruit kijken. Ik heb 8 jaar geleden een hele bewuste keuze gemaakt om naar Thailand te verhuizen en heb daar nog geen seconde spijt van gehad. Ik ben hier veel gelukkiger dan in Nederland omdat de kwaliteit van mijn leven aanzienlijk is verbeterd. Niet de kwantiteit van mijn financien. Andere redenen zijn dat in Thailand heel veel Nederlandse produkten te koop zijn als je die al zou willen eten. Ik eet die niet of nauwelijks. Er zijn ook voldoende Nederlanders (al dan niet via clubjes en verenigingen) waar je Nederlands mee kunt praten als je dat wilt. Ik ben daarvan geen lid. Daarnaast is er Internet, goedkoop telefoonverkeer en Skype om met dierbaren in Nederland contact te houden. Om eerlijk te zijn heb ik met mijn moeder meer contact (telefoon en skype) dan ik in Nederland met haar had. Ik woonde niet in de plaats waar mijn moeder woont.
Elke keer dat ik op Schiphol incheck om naar Bangkok te vliegen ben ik echt blij dat ik weer terugga naar de plek waar ik gevoelsmatig thuishoor.
Heimwee? Volgens mij is dit sterk afhankelijk van persoon tot persoon en van de situatie waarin iemand zich bevindt. Voor ik definitief in Thailand kwam wonen kwam ik hier reeds 12jaar voor wisselende jaarlijkse periodes van 1 tot 3 maanden. Ik wist dus min of meer hoe het leven er in Thailand uitzag. Heimwee en iets missen zijn twee totaal verschillende zaken. Heimwee ken ik enkel als definitie en door er over te lezen en er horen over te praten. Tot heden heb ik nog geen heimwee gekend. Ik mis soms wel eens enkele zaken, zoals een goede leverpastei maar dat los ik dan wel op door het te laten meebrengen wanneer vrienden hier op bezoek komen. Wat ik soms ook wel eens mis zijn de lange dagen in de zomer. Daglicht tot 22-22.30 zijn hier onbestaand, om ten laatste 18.45 is het licht hier uit. Maar dat is het zowat. Ik leef hier heel landelijk, zelfs als single man, heb geen farangs in de onmiddellijke omgeving. Wat mijn dagindeling betreft leef ik hier in feite een beetje zoals in Belgie. Ik was daar radiozendamateur, ben dat hier ook. Ik las er graag, doe dat hier ook. Had er vele vrienden, mijn huis en grote tuin stonden steeds tot ieders beschikking, ook hier is dat zo. Vele van mijn vrienden hadden, vanwege hun huwelijk met een Thaise dame, ervaring met Thailand en komen hier dus regelmatig… ik krijg hier dus regelmatig bezoek van mijn vroegere vrienden of kan zelf gaan waar zij vertoeven als ze in Thailand op bezoek zijn.
Nu met de communicatiemiddelen die er zijn: internet, Skype … kan men steeds in contact blijven en is de wereld heel klein geworden. Neen, ik mis Belgie niet. Was zinnens om volgend jaar in de meimaand even op bezoek in Belgie te gaan maar begin er, hoe meer dit tijdstip naderbij komt, meer en meer aan te twijfelen of ik het wel zal doen.
Lung addie
Ik zou het geen heimwee noemen.
Als ik niet in Nederland ben mis ik het ook niet, ik vermaak me hier prima. Maar als ik in Nederland terug ben voor een paar dagen en bekenden spreek etc dan vind ik het wel weer leuk.
Echt heimwee heb ik in het eerste jaar zeker gehad, maar dat is langzaam weggesleten. Ik ben nu een jaar of 7 permanent hier en zal hier voorlopig zeker nog blijven aangezien ik hier ook werk. Maar ga ik later met pensioen, dan zal ik er zeker voor kiezen om een half jaar in Nederland en een half jaar hier te gaan wonen en zodoende het beste van 2 werelden te hebben. Want met alle respect voor Thailand waar het vrijwel altijd mooi weer is en het strand op loopafstand, verder vind ik hier maar betrekkelijk weinig te doen en in dat opzicht mis ik Nederland zeker.
Daarnaast ben ik gedurende de jaren hier het Nederlandse model zeker op waarde gaan schatten. Okay, net als ieder land heeft Nederland haar problemen en uitdagingen, maar wat is het eigenlijk een fantastisch land waar alles perfect is geregeld. Hhhhmmm….als ik het zo terug lees lijkt het wel of ik Nederland aan het romantiseren ben. Zou ik dan toch heimwee hebben??
Matthieu, je geeft aardig weer zoals ik er ook over denk. Al zou ik zelf niet meer dan 3 maanden aangesloten in Thailand willen verblijven. Wanneer ik in Nederland ben mis ik Thailand en andersom ook. Toch is de band met Nederland vele malen groter. Dat komt wellicht doordat ik in Nederland een leuk leven kan leiden. Dat leven kan in Thailand nooit en te nimmer evenaren. Voor mij zou emigreren naar Thailand dan ook een paar stappen achteruit zijn ipv vooruit.
Wat ik altijd vreemd blijf vinden is dat sommige emigranten zeggen dat ze de regeltjes in Nederland zat zijn en daarom naar Thailand gaan. Dan sta ik met mijn flaporen te klapperen want als er 1 land veel regeltjes kent voor buitenlanders dan is het Thailand wel. Ach, het is ook maar net wat je wilt zien. En jezelf voor de gek houden kan ook leuk zijn. Misschien ben ik wel te nuchter en weet ik te veel om alleen maar de positieve kanten van het emigreren naar Thailand te zien.
Inderdaad Matthieu, om en om een half jaar zodat heimwee niet aan de orde komt want heb zowel in Nederland en Thailand familie, vrienden en kennissen waar ik veel van houd. Beide landen zijn me even lief en heb het in beide goed naar de zin.
Overigens kom wel degelijk farang in Thailand tegen die heimwee hebben, het wordt niet zozeer expliciet toegegeven doch ze praten maar al te graag over hun thuisland met name wanneer er meerdere alcoholische versnaperingen ingenomen zijn geworden…
Ga maar eens naar zo’n bar waar ze de gehele dag bij elkaar klitten, wanneer je geen probleemverhalen wil horen dan kun je beter dergelijke gelegenheden mijden, waarvan akte.
Zoals Chris hier schrijft heeft het te maken hoe je er tegenover staat. Tracht u tevreden te houden op de plats waar je bent. Ga niet elke dag jammeren en uzelf beklagen.
Ik denk dat jonge mensen meer heimwee hebben dan ouderen. Als je oud bent laat je minder achter (ik toch) ouders zijn overleden en kinderen hebben hun eigen leven. Zelf besef ik nu dat ik toen ze nog leefden teveel met mijn eigen leven bezig was, daar heb ik nu spijt van omdat ik voel dat dit nu met mij ook gebeurd. Als je niemand achterlaat is het leven anders.
Wat ik nodig heb vindt ik bij Makro en lotus. Ik tracht mij ook weg te houden van ander buitenlanders, teveel zijn bluffers of klagers. Enkel met de buitenlanders 6 in mijn blok heb ik enig contact. Wij leven nu eenmaal onder hetzelfde dak. Ook deze mensen leven hun eigen leven.
Ik lees hier op het blog nogal veel gejammer over mislukte relaties met thaise dames en de geldelijke gevolgen. Op mijn leeftijd heb ik daar geen behoefte aan. Ik weet wel dat mogelijks de gezondheid snel slechter kan worden, met mijn zoon heb ik de afspraak dat als er ooit kanker bij mij vastgesteld word ik naar Belgie terug keer. In het andere geval zal ik sterven in Thailand.
IK had vroeger reeds mijn lichaam geschonken aan de universiteit van Chiang Mai. dit vervalt na de leeftijd van 70 jaar, nadien is het te oud en heeft men het niet meer nodig. Men heeft jonge delen nodig.
Heimwee ken ik niet enkel vraag ik mij soms af “Wat loop ik hier eigenlijk te doen” als ik voor de 200e keer
rond de oude stad CM wandel of fiets.
Ik woon niet in Thailand maar ben al 25 jaar in de gelukkige omstandigheid dat ik ieder jaar zo’n 2 tot 3 maanden door kan brengen in Thailand.
Dan heb je natuurlijk nooit last van heimwee want je ziet de kalender verstrijken en je weet dat je toch weer terug gaat naar het kouwe kikkerlandje.
Voor mij is dat helemaal niet erg want ik hou ook van Nederland en heb veel vrienden en kennissen daar die ik voor geen goud zou willen missen.
Wat mij de laatste jaren wel opvalt dat sommige van mijn Thaise expatvrienden bijna jaloers zijn op mijn terugkeer naar Nederland maar dat toch niet hardop durven uitspreken.
Meestal zeggen ze ook van “Ik zou echt niet weten wat ik daar nog zou moeten” maar het is mij overduidelijk dat sommigen maar wat graag weer terug zouden gaan mits ze daar een bestaan zouden hebben natuurlijk.
Vorig jaar fietste ik langs een huis in de buurt van Nakhon Thai. Toen ik het huis al zo’n 50 meter gepasseerd was hoorde ik geschreeuw achter mij en toen ik omkeek zag ik een farang wild gebarend de weg op rennen. Het leek of hij mij wilde waarschuwen voor opkomend gevaar ofzo maar toen hoorde ik dat ie mij terugriep om bij hem op de thee te komen. Dat liet ik mij geen twee keer vragen natuurlijk. Daarvoor ga je op fietsvakantie. Om leuke dingen te beleven en mensen te ontmoeten.
Het bleek een Engelsman te zijn die al jaren in dat Noord-Thaise dorp woonde.
Hij vertelde dat ie bijna nooit een buitenlander sprak en de man zag grijs van heimwee, iets wat ie overigens ruiterlijk toegaf.
Zijn omstandigheden lieten het echter niet toe dat ie terug kon gaan naar zijn geliefde Newcastle.
Het deed hem zichtbaar pijn.
Vele kopjes thee later moest ik mij toch loswurmen uit de warme ontvangst van deze fijne man met zijn prachtige levensverhaal.
Dan Sai zo’n 50km verderop moest nog voor het donker bereikt worden.
Komende januari staat weer een fietstocht door Noord-Thailand op het programma en ik zal de route een draai geven zodat ik toch weer het huis van John uit Newcastle passeer.
Groeten, Moodaeng
ben hier nou 15 jaar in Thailand 7maanden th. en 5 md in Nederland.
Heb elk jaar alleen heimwee met d 1e kerstdag en nieuwjaarsdag dat komt omdat ik dan de gezelligheid mis om met de kinderen en kleinkinderen te vieren.en samen te zijn
Op die dagen zijn wij de heledag bij elkaar huis versierd in de kerstsfeer samen een kerstlunch en kerstdinee versierd de tafels en de hele dag kerstliederen nemen de tijd voor het eten en met elkaar
Probeer hier iedere keer een copi te gaan maken huis versierd tafel leuk gedekt kan redelijk goed koken zowel europees als indonesisch maar dat lukt niet hoewel ik een lieve vriendin heb en goed met haar kinderen kan op schieten hier is het zo eten en weg niet gezellig na zitten dat valt me een beetje tegen hier de familie sfeer er wordt haast niet met elkaar gesproken het zij zo ben er aan gewend.
Ben in die 15 jaar 2x terug gegaan met die dagen i.v.m. heimwee en praat zowel hier als daar er over gelukkig heft mijn vriendin er begrip voor.
Voor de rest hebben wij het hier goed naar onze zin alleen die dagen heb ik het heel moeilijk
(heb al 15 jaar een thaise vriendin en we zijn alle 2 er tevreden mee we vullen en voelen elkaar goed aan)
ter aanvulling de 1e 5 jaar ging mijn vriendin ook mee naar Nederland had een mvv na die 6 jaar ging het heel moeilijk of een mvv of 3 maanden gelukkig heeft ze begrip voor dat ik hier niet een heel jaar kan uithouden want ik mis mijn kinderen en kleinkinderen toch wel.
In Nederland heb ik het ook goed maar hier beter ben wel uitgeschreven.
Ik woon nu bijna 13 jaar in Thailand. Heimwee heb ik nooit gehad, waar ik ook buiten Nederland was.
Toch ben ik blij om 2 keer per jaar een paar weken naar Nederland te gaan om familie en vrienden te bezoeken en met name om gezelligheid bij te tanken. Gezelligheid mis ik wat in Thailand.
Wat ik toch wel regelmatig mis van Nederland, is de ongekende ruime keuze in de supermarkten aldaar.,
tevens vindt ik het ontbreken van leuke programma’s of films op de BVN tv-zender ook erg matig, en momenteel ook erg slecht te ontvangen. als aanvulling daar tegen, elke dag lekker in je korte broek lopen.
nooit meer sokken aan, makkelijke instapschoenen, het zonnetje op je kop en een mooie vrouw elke dag naast je, tja tja, ik denk dat toch velen in Nederland een beetje jaloers zijn.
Ik woonde 12 jaar in Thailand, had eigenlijk nooit heimwee en kwam terug in Belgie wonen wegens familiale redenen en omdat ik het voor ‘gezien’ had en het was goed geweest.. Volgens mijn mening kun je pas beseffen hoe goed wij het hier in Belgie en Nederland hebben als je ergens gewoond hebt waar de mensen het met veel minder moeten doen. Vergelijken is nutteloos, het zijn 2 verschillende werelden.
In 1968 ging ik voor het eerst tabak plukken in Ontario, Canada. Na de oogst was er een feest waar ook Nederlanders bij waren. Die mensen woonden soms al 30 jaar of langer in Canada en weenden toen ze “Daar bij die molen” speelden.
Heimwee mag geen schande zijn, onze wortels kan je nooit uittrekken.
Als je heel bewust alles bekijkt wat er gaat gebeuren als je emigreert, dan kan je heimwee uitsluiten.
Ik heb eerst vele jaren (bijna 14) vakantie gehouden in Thailand en wel in de verschillende thaise seizoenen. Heb me toen al veel verdiept in thaise gewoontes en veel contact gehad met thaise mensen.Ook met expats die hier woonden.
Toen ter sprake kwam dat we met vervroegde uittreding van werk konden gaan, heb ik alle voor en nadelen op een rijtje gezet. Dat is natuurlijk voor elk anders : familie, vrienden etc.
Het belangrijkste was hoe kom ik rond in Nederland, daarbij rekening houdend als ik 65 jaar zou zijn.
In Nederland zou ik op een houtje moeten bijten. Familie hangt als los zand aan elkaar ( ouders waren al overleden), vrienden verdwijnen, door overlijden of ze laten het afweten doordat je financieel het allemaal niet meer kan doen, verwatert net zo snel als dat je ver weg woont.
Ik wist dus wat er in Thailand op me wachtte , weer , de mensen en de beroemde/beruchte regeltjes.
Ik wist dat ik van het strand hield, van mensen en van kroegjes (bij mate!) Ik wist waar het minst regende, waar een windje toch verkoeling zou kunnen brengen.
Dus het werd pattaya.
Toen alles opgezegd in Nederland en vertrokken. Daarvoor was ik al een weekje naar pattaya gegaan om een huis te huren naar mijn smaak, bank openen etc.
3 jaar in dat huis gewoond tot mijn genoegen. In die 3 jaar gezocht naar een huis(je) wat mij zou bevallen,waar je je meer dan prettig in voelde en financieel haalbaar Ik wilde met mijn toekomstige aow geen huur meer betalen en zodoende een goede levens standard te hebben.
Ik woon er nu 7 jaar in dit huis en heb er nog geen dag spijt van dat ik dit allemaal heb gedaan.
Ben nog niet terug geweest in Nederland, voel geen enkele behoefte.
Met mijn lievelings broer en vrouw en heb ik dankzij de technieken van tegenwoordig regelmatig kontakt.
Dankzij deze technieken heb ik mij ook op de hoogte gehouden van de verenigingen waar ik lid van was, maar wat is er dan veel veranderd, zou ik me daar noch bij thuis voelen ?
Dus geen heimwee of is het volgen via de technieken een soort van heimwee.
Ik zou niet weg willen uit mijn huisje en voel me meer dan prettig hier in Thailand.
Het lijkt inderdaad een taboe onderwerp. Er heeft nog niemand gereageerd die terug is gegaan. Zelf kom ik al ruim 30 jaar 3 of 4 x per jaar ca. een maand in Thailand. Na een maand ben ik altijd wel weer blij terug naar Nederland te kunnen, ondanks het feit dat ik redelijk Thais spreek en geniet van alles wat dit land te bieden heeft. Er is echter wel heel veel dat dit land niet te bieden heeft. Bijv. de mogelijkheid om aan sport te doen, deelname aan culturele activiteiten, omgang met ontwikkelde mensen, omgang met je familie, een beetje o.h.-en in een bruine kroeg, gewoon overal je eigen taal kunnen spreken, je veilig voelen en niet afhankelijk van de willekeur van het rechtsysteem, geen corruptive en geen armoede om je heen.
Mijn stelling is dat wie uit Nederland vertrekt en dan niets mist, kennelijk niets van waarde heeft kunnen opbouwen in Nederland
Ik vindt het heel moedig dat mensen gaan emigreren en dat ook vol kunnen houden. Echter jouw laatste zin is wel heel treffend. Wanneer je in Nederland weinig of niets achterlaat is het ook niet vreemd dat je geen heimwee hebt.
Het is voor mij ondenkbaar in een land te leven zonder mijn kinderen en vrienden. Deze mensen zijn mij het dierbaarste en daar wil je bij in de buurt zijn. Daar komt bij dat ik bij expats hier in Thailand vrijwel geen echte vriendschappen zie. Het is meer gedongen winkelnering. Om toch maar een beetje sociale contacten te onderhouden zie ik hier mensen bij elkaar klitten, die dat in Nederland nooit zouden doen om dat ze totaal verschillend zijn. Ook dat begrijp ik wel, ik oordeel niet, ik constateer alleen.
Het beste voor mij en misschien ook voor sommige anderen is overwinteren in Thailand en van de mooie dingen hier genieten, en de rest van het jaar plezier hebben in ons kikkerlandje.
Opmerkingen die alleen een gebrekkkige kennis aangeven. Er zijn tallozd sportmogelijkheden, mijn echtgenote en ik gaan alle dagen naar de fitness, kost voor ons beiden 1000 Baht per maand, ik heb een vriend die wielerfanaat is, bijna elke week neemt hij deel aan wielerevents met 400 deelnemers en meer. Er zijn talrijke musea, concerten, balletvoorstellingen. Leuke drankgelegenheden, waar je in alls rust kunt genieten van een goed gesprek, en jawel met Thai in behoorlijk Engels. En nee dat is niet in Pattaya of andere toeristenoorden, of expat hangouts, maar 100% Thaise omgeving.
Als je natuurlijk in een afgelegen dorp gaat wonen, niet natuurlijk.
Heimwee heeft veel te maken, met niet in de bij u gepaste woon- en levensomstandigheden te wonen
Dit lokt uit tot de vraag aan u wat u dan wel voor waardevols in NL heeft opgebouwd. Maar daarop hoeft u mij geen antwoord te geven, u bent mij geen verantwoording schuldig, evenmin als ook andersom.
Wat er intussen wel aan de hand is, is dat we in NL elkaar zo graag de maat nemen en we ons met de ander zo graag bemoeien dat het een verademing is in een omgeving te verkeren waar dat niet of nauwelijks het geval is, zonder dat dat meteen ook helemaal niet het geval is. Bovendien kun je met willekeurig welke Thai dan ook een weliswaar vluchtig contact hebben, maar toch contact. Op straat, op het strand (waarbij de Thai graag in de schauw verblijft, nou ik bij volle zon ook wel), maar in NL is een vreemde gewoon niet aanspreekbaar. De beschaving ligt in Thailand in de beste betekenis van het woord, voor het oprapen gewoon op straat. En daar en ook in NL niet in de bruine kroeg. In NL deed ik de ervaring op dat het beste deel van de natie om mee om te gaan behalve enkele intellectuelen eigenlijk alleen maar de jeugd is. Men verandert daar geleidelijk van een veelbelovende jeugdige in een verzuurde oudere. De ouderen, daarvan kun je de ouders van de jeugd waarmee je omgaat ook meestal wel met je meekrijgen maar de schooldirectie of het verenigingdbestuur van je sportclub niet (is mijn ervaring). Dus die sportclub, hoewel ik aan een sportclub -die waar ik zelf op was toen ik nog tot de veelbelovende jeugd behoorde- wel erg goede herinneringen heb, laat meer in het algemeen gesproken, die maar zitten. Ik heb overigens met verscheidene mensen uit mijn verleden nog een e-mail contact, en dat wel iets boven het niveau van ge-oh. Sterker nog, er zijn er die mij inmiddels hier in Thailand hebben opgezocht. Je zou kunnen zeggen dat wat ik in NL heb opgebouwd er bestand tegen was dat ik daaruit vertrok.
Omgekeerd dat ik hen in NL ga bezoeken, komt alleen al uit gezondheidsoverwegingen niet in aanmerking. Hier in Thailand mankeer ik niets, maar ik moest wel uit NL weg, vanwege de gezondheidsproblemen die ik daar met de waterkou en het wisselvallige weer had.
Kortom: wees voorzichtig met boude stellingnamen.
Moderator: Iedereen kan op deze stelling reageren en hoeft zijn reactie niet toe te lichten of te verdedigen want dat is een uitnodiging tot chatten.
Voordat ik naar Bangkok emigreerde woonde ik op het platteland van Friesland, zonder mijn Brabantse familie, sprak geen Fries en cultuur beperkte zich tot het jaarlijkse dorpsfeest en fieljejeppen. Bijna elk weekend waren er ’s nachts hevige vechtpartijen van groepen rivaliserende dronken jongeren en de helft van het dorp leefde van de bijstand.
Hier in Bangkok ben ik al naar menige musical en klassiek concert geweest (nagenoeg elke universiteit heeft haar eigen orkest en koor), ben ik naar concerten geweest van Elvis Presley (ja, heus), Tom Jones en The Eagles (en Michael Buble komt in januari 2015; Beyonce, Sergio Mendes en Mariah Carey heb ik overgeslagen), kom ik wel eens in een jazz-cafe, een salsa-cafe, speel ik badminton, doe niet mee aan corruptie (dat hoeft ook helemaal niet), pak ook ’s nachts zonder problemen de taxi naar huis, ontmoet professoren, managers en politici en help de armen om mij heen.
Mis ik het platteland van Friesland? Neen. Had dat leven daar waarde? Welzeker.
Ik heb toevallig kort geleden er last van gehad dat iemand mij heimwee trachtte aan te praten. Hij was zelf in zijn arbeidsproductieve jaren veel in tropische landen geweest, maar was eindelijk blij daar -eenmaal gepensioneerd- niet meer te hoeven zijn. Over Thailand, waar hij kennelijk (ondanks zijn tropische ervaring) niet was geweest, meende hij van alles (onder meer over het eten daar) te weten. Maar van zijn vermeende kennis klopte gewoon niets. “Blijf jij maar lekker daar, ik blijf lekker hier”, heb ik hem geantwoord. En dat dat mijn enige en laatste wood was. Overigens, dat moeiallen, als je dat daar (in NL) overkomt, ben je er niet zo gemakkelijk van af. Hier kan ik dan ook beter mijzelf zijn. Hoe dat wel is? Bevrijdend. Waaruit dat “mijzelf zijn” dan wel bestaat? Gaat je niks aan.
In zijn algemeenheid geven mensen niet graag fouten toe.
Dat zal bij een persoonlijke vraag als heimwee, dus mogelijk wat minder respons geven.
Je hebt dan immers de fout gemaakt om te emigreren.
Zelf heb ik geen heimwee.
Uiteraard heb je mensen achtergelaten en die zou je misschien nog wel een keer willen zien.
Maar dat zou ik geen heimwee willen noemen.
Maar als de wens om ze te zien erg groot zou worden, zou ik altijd nog een retourtje Nederland kunnen kopen.
Ik heb nog geen dag spijt gehad dat ik naar Thailand ben verhuisd.
Ik verwacht ook niet dat die nog zal komen.
Nederland begint steeds meer te vervagen in mijn beleving.
Ik zou ook volstrekt niet weten wat ik er nog zou moeten zoeken.
Ruim dertig jaar hebben mijn vrouw en ik in Nederland gewoond. Nu met mijn prepensionering zijn de rollen omgedraaid en wonen we al drie jaar samen in Thailand. In Nederland hadden we het prima naar ons zin en nu hier in Thailand ook. Geen heimwee dus. Onze (klein-)kinderen en vrienden zien we natuurlijk niet vaak meer maar dat is iets dat je moet accepteren. Dat is inherent aan de gemaakte keuze. En er zijn natuurlijk andere zaken die ik zou kunnen missen, zoals het (schaak-)verenigingsleven. Maar ook daarvoor geldt dat dat een kwestie van acceptatie is. Niet iets om over te zeuren. Van zeuren word je niet gelukkig.
Jaren geleden, toen ik nog werkte, heb ik mijn leven in Nederland eens als vanuit een wentelwiek bekeken.
En de uitkomst van dat bekijken was dat ik na mijn pensionering onmiddelijk mijn land zou gaan verlaten.
Het waarheen was nog niet eens zo belangrijk, ik had de opties in Europa, te weten Finland of Zuid-Engeland.
Het Nederland waar ik ben opgegroeid, waar ik heb geleefd, was voorgoed verknald door de toevloed van mensen die het niet eens zijn met de regels van Nederland.
Verder weg?
Niet over nagedacht.
En het werd dus Thailand.
In 2005 ben ik, zoals dat zo heet, “mijn hart gevolgd”.
Heb mijn spullen in een container geladen, huis verkocht, business van de hand gedaan, mijn kinderen gedag gezegd, en ben vertrokken.
Tot en met 2007 ben ik regelmatig heen en weer gevlogen tussen Thailand en Nederland, ik heb nog wat gefreelanced bij mijn vorige werkgever.
In 2009 ben ik nog een keer “op verlof” geweest.
De planning was voor 22 dagen.
Na dag 10 wilde ik terug.
Heb het uitgezongen maar me ook voorgenomen niet meer naar Nederland te gaan.
Ik had het wel gezien, helemaal zelfs.
Teveel **************, jawel, U weet wel..
Heimwee?
Ja naar zoute haring, kroketten en nog een paar eetbare herinneringen.
De kou, de najaarstormen etc, mis ik helemaal niet.
Heb ik heimwee?
Nee dus.
Vrienden?
Ik heb en had maar een paar vrienden, echte vrienden bedoel ik.
Met de nog levenden heb ik nog steeds een prima contact.
Wellicht dat ze me, eens, nog zullen bezoeken.
Familie?
Ach, verwaterd.
Zo af en toe een emailtje, een kaartje voor de feestdagen of verjaardagen.
Heb ik heimwee?
Nee.
Heb ik behoefte om erover te praten?
Waarover?
Mis ik Nederland?
Nee!
Mag je twee keer iets zeggen? Toen ik in Nederland woonde en nog als steward werkte, had ik altijd heimwee naar Azië. Of het nou Japan, Thailand of Singapore was. Was ik in deze landen, wilde ik nooit terug naar Nederland. Zelfs vakanties in Brazilië werden telkens weer met een paar dagen verlengd tot op de laatste dag.
Nu kan ik heel goedkoop vliegen, ben echter sinds vorig jaar april niet meer in Nederland geweest. Ik mis het gewoonweg niet.
Van wat ik boven zie staan, ben ik het met veel mensen eens. Sterker nog: als ik in een Tesco ga inkopen, vind ik juist meer spullen die ik ken dan in Nederland, waar ik telkens weer wat miste. Ik kan hier onigiri of sushi kopen, reases peanut butter cups, alle soorten soja sauzen en curries, Japans en (als ik dat wil) Koreaanse kruiden en bestanddelen.
Ik kan mijn oolong thee kopen… dat alles vond ik in Nederland nooit of nauwelijks. Maar ik was het door mijn vele reizen in Azië gewend. Voor mij is het hier gewoon thuis zijn.
Wat ik wel mis, is Japan en Singapore…daar was ik altijd heel graag. Echter hier heb ik het ook naar mijn zin.
Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die heimwee hebben. Je bent toch voor het grootste gedeelte vrijwillig hier.
Beste Sjaak,
Het gevoel dat jij verwoord herken ik. Ik woon niet in Thailand, maar ben elf jaar geleden vertrokken naar Spanje. Ik heb mij echter niet in NL laten uitschrijven. Ben nu in twee landen officieel inwoner, maar fiscaal alleen in NL. Dat was ook een heel bewuste keuze. Ik had en heb nog een binding met NL vanwege kinderen en zakelijke belangen. Voor de rest had ik die niet meer. Bovendien was ik niet meer afhankelijk van inkomen uit arbeid.
Mijn leven lang wilde ik al naar Spanje verhuizen. Vele jaren wikken en wegen heb ik die stap gezet. Ik heb nog geen dag spijt gehad. Ik woon in een kleine gemeente waarvan een meerderheid van de bevolking uit andere landen komt, 84 verschillende nationaliteiten. Mijn buren zijn gemengde huwelijken tussen Spaanse man en Engelse vrouw. Alles wat in NL te koop is kan ik daar ook kopen. Als ik een zorgverlener moet raadplegen kan dat bij een Nederlandse zorgverlener of een die Nederlands spreekt. Het verschil is dat ik geen stress in Spanje voel, maar wel in NL. En natuurlijk het weer met 300 dagen per jaar zon. De streek is door de Wereld Gezondheids Organisatie van de VN uitgeroepen tot de gezondste streek van EU om te wonen. Bovendien kan ik heel gemakkelijk in enkele uren tussen Spanje en NL reizen. 7 Uur ‘uit en thuis’ met auto, openbaar vervoer en vliegtuig.
Van daaruit ben ik gaan reizen. In Thailand heb ik in 2006 mijn huidige vrouw via onze gemeenschappelijke kennis in NL ontmoet. In 2011 is zij naar EU gekomen middels een MVV. We hebben nu samen een dochter met beide nationaliteiten. Mijn vrouw kreeg wel heimwee naar haar familie, maar ze had dagelijks contact met haar familie. Daardoor verminderde de heimwee wel. Ik voel mij in Spanje en Thailand meer ’thuis’ dan in NL. Ik voel mij dan ook meer wereldburger dan Nederlander.
Of je heimwee hebt hangt volgens mij van verschillende factoren af. Wat is de binding met het land waar je geboren en getogen bent. Pas je je snel aan gewijzigde omstandigheden aan. Heb je veel interesses en bezigheden of verveel je je snel. Ik mag graag in de namiddag even naar het strand of de boulevard gaan, maar echt niet elke dag of week. Nooit verveel ik mij. In een kroeg zou ik dat wel doen.
Ik heb diverse malen een stop-over van een week gemaakt op reis naar Bangkok. Van die stad ben ik gaan houden. Als ik naar Bangkok vlieg bekruipt mij steeds het gevoel via Singapore te willen.
De laatste alinea moet zijn een stop-over gemaakt in Singapore op reis naar Bangkok.
Ik woon nu alweer meer dan 10 jaar in Thailand .
Heimwee heb ik niet , en waarom ??
Het oude Nederland zoals ik het kende en van hield , en vooral uit mijn jongere jaren .
Bestaat helaas niet meer .
Veronderstel , dat als ik wel heimwee zou hebben , en terug zou gaan naar mijn Roots .
Ik zeker in een andere wereld terug zou komen , dan die ik verlaten heb .
In het verleden hadden sommige emigranten die naar Canada en Australie verhuist waren ook zulks soort ervaringen .
Eenmaal weer terug in Holland voor een vakantie of familiebezoek oid , wisten ze niet hoe gauw ze weer terug wilden gaan naar Canada of andere landen .
Bij de vele malen in het verleden dat ik naar de USA geweest ben op vakantie , heb ik toen ook vele Hollanders leren kennen die daar al voor een lange tijd woonden .
En velen hadden allemaal het zelfde verhaal , Holland mooi voor vakantie maar om daar weer te gaan wonen No Way .
Nederland van heden ten dage is niet meer het knusse landje van voorheen .
Thailand is ook niet alles , maar is Holland beter dan ??
Nee , ik woon hier nu en waar mijn bed staat is nu mijn home .
Nederland is een land waar ik hele goede herrineringen aan heb , maar die tijd is helaas voorbij .
Jan Beute .
Ik woon hier nu ononderbroken 6 jaar, nooit teruggeweest naar mijn afkomstland, ook nooit daartoe 1 seconde de behoefte voor gevoeld.
Thailand is voor mij mijn thuisland, simpelweg, omdat alle mensen vanwaar ik houd, hier wonen.
Ik vind heimwee gewoon geleuter, je vertrekt toch bewust naar een ander land en cultuur, en als je al heimwee zou hebben, keer je toch gewoon terug, en leuter er verder niet over.
Vraag me trouwens sterk af, wat mijn afkomstland (belgie) mij meer te bieden heeft dan mijn thuisland wat voor mij Thailand is.
Toen ik hier 4 maanden definitief woonde, overleed mijn echtgenote waarmee ik 33 jaar gehuwd was. Zelfs toen kreeg ik geen heimwee, of voelde me verloren, want mijn Thaise familie en Thaise vrienden, gaven me de warmte en steun die ik nodig had. Waarom zou ik dus mijn afkomstland missen. Nu bijna 5 jaar later heb ik weer een gelukkig huwelijk met een prachtvrouw, die door mijn Thaise stiefkinderen als familielid word beschouwd, trouwens ook door mijn ganse schoonfamilie. Die zelfs verklaren dat zij gelukkig zijn, omdat ze zich nu geen zorgen meer hoeven maken over mijn persoontje.
Nogmaals waarom zou een 66 jarige als ik in de omstandigheden waarin ik leef, moeten heimwee hebben.
Die vraag op zich vind ik al belachelijk.
Henry,
Jouw opmerking dat je heimwee geleuter vind, getuigd dat je absoluut niet weet waar je over spreekt.
Dus veroordeel niet de mensen die dit hebben, het verschrikkelijk vinden, wel willen maar er niets aan kunnen doen.
Iemand die heimwee heeft, zal ten alle tijden het in het begin proberen te onderdrukken, maar zal hier nooit (helemaal) aan ontkomen.
Dit in hoeverre het gevoel heimwee gaat.
Het is niet alleen familie en vrienden.
Het is een geheel, land, omgeving etc..
Kennissen in Holland hebben vrienden, waarvan de vrouw absoluut niet langer dan een week met vakantie wil, want dan is die heimwee giga om naar huis te willen.
Wij wonen hier nu bijna negen jaar en zijn 1 maal naar Nederland geweest.
Iedereen is wel hier geweest.
Toendertijd hadden wij de instelling: ” We gaan ff verhuizen”
En godzijdank hebben wij beiden niet het gevoel dat ons geboorteland gemist wordt.
LOUISE
Soms heb ik wel eens heimwee naar Nederland , maar omdat dat ik weet dat ik niet al mijn schepen heb verbrand en nog steeds een huis in Rotterdam bezit , en dus als ik wil nog steeds terug kan gaan wanneer ik wil , verzacht dit mijn heimwee , ondanks ik hier in Thailand voor goed wil blijven zal ik proberen mijn huis in Rotterdam te behouden je weet maar nooit hoe ik over alles denk na een langere tijd .
voorlopig vind ik het hier prima te leven
ik weet niet of heimwee in de genen zit ,maar heimwee is een vervelende aandoening.Volgens mij een ieder die naar Thailand verhuisd heeft geen last van heimwee omdat zo iemand nooit zal vertrekken naar een ander land.Wat ik wel kan begrijpen is dat mensen naar verloop van tijd weer terug verlangen naar hun ouwe stekkie in Belgie of Nederland. Van dit alles heb ik geen last en waarschijnlijk gaat dat ook niet gebeuren.Toen ik 5 jaar geleden hier naar toe kwam in Nong prue nabij Pattaya dacht ik naar 1jaar om te verhuizen naar de provincie Udon Thani in een dorpje 80 km oostelijk van de hoofdplaats.Voor mij een hele ervaring en ben blij dat ik dat heb mee gemaakt.Maar toch naar 6 maanden terug gekeerd naar Pattaya omdat het een heel ander leven is daar in de Isaan.Maar wat ik daar mee wil zeggen, ik had geen heimwee naar Pattaya maar het leven in de Isaan is 100 keer anders dan in een grootte stad.Heb het al 5 jaar naar mijn zin hier en ga volgend jaar april voor 3 weken even naar Nederland om de kinderen en vrienden even te bezoeken.En dat komt niet door heimwee maar omdat ik er naar uit kijk en er ook zin in heb even voet op Nederlandse bodem te zetten zonder heimwee Groet David oja en ik ga 3 wedstrijden van Heerenveen bezoeken mijn 1 naar grootste liefde.
Ik vraag me af, IS dii wel een item.
Ik, en velen die ik gesproken hebben, HEBBEN in het geheel geen ‘heimwee’
Een ieder is een produkt van de voedingsbodem waar hij is opgegroeit.
En natuurlijk is er soms een verlangen naar bijv. een bepaald soort voedsel, of omgeving.
OMDAT je dat vele jaren gezien of gegeten hebt, of een goed gevoel door bijv. een ervaring die je daar hebt gehad.
Maar is dit heimwee ?
Voor mij weet ik zeker (merk dat al als ik enkele dagen soms terug ben in NL) dat het verlangen naar een geweldige thuisbasis alhier, vele malen groter is dan andersom.
Dit is MIJN ervaring in deze.
KhunBram, gelukkig man met gezin in the Isaan.
Heimwee naar Nederland wil ik niet eens over denken zelfs, want ken zoveel leuke landen. Heb in vele landen gewoond en best eens heimwee gehad toen mijn moeder nog leefde in verre landen als Australië,maar zeker niet in Thailand en Pattaya waar ik totaal niets mis. Maar je krijgt mij zeker niet in het binnenland, want dan krijg ik zeker heimwee naar mijn geliefde Pattaya en omgeving. Het gaat uiteindelijk om de meeste plussen en die vindt ik eindelijk hier.