Hupenyu mumusha medu hunoenderera chinyararire, hapana corona inoshuma. Mitemo yakawedzerwa zvishoma, semuenzaniso musuo mukuru wemusha wakachengetedzwa. Chero ani zvake anoda kuenda kumusha anogashira tembiricha yekutarisa uye ruoko gel pamaoko avo. Kunyangwe cheki ichingogumira. Maawa ekushanda anobva na9.00:12.00 a.m. kusvika 13.00:17.00 p.m. uye XNUMX:XNUMX p.m. kusvika XNUMX:XNUMX p.m., asi mukuona musha wacho zvino wadzivirirwa pavapari vekorona.
Het gesprek van de dag in het dorp is niet corona, maar de vraag heb jij de 5.000 baht al ontvangen? En als tweede, kan je ergens nog sterke drank kopen? De drie kleine winkeltjes in het dorp zijn uitverkocht, geen alcohol meer te koop. De voorraad is op en er wordt geen nieuwe voorraad aangevoerd. Voor mij persoonlijk geen probleem.
Toen ik paar dagen geleden bij Big C in Khon Kaen was en medicijnen nodig had, stond ik achter een mevrouw bij kassa te wachten op gepaste afstand. Deze Thaise mevrouw kost zes flessen Alsoff alcohol van 70% ethanol, 450 ml inhoud. Dat normaal voor de ontsmetting van een wond wordt gebruikt. Ik dacht later, wat moet je nu met zoveel liter ethanol? Toen ging er bij mij een lichtje branden. Er is voor elk probleem wel een oplossing.
Zo heb ik ook een oplossing gevonden voor mijn schuldgevoel. Eenmalig is er in het dorp een inzameling geweest en zijn er voedselpakketten uitgedeeld. Dat was het. Het geven van hulp geeft meestal een goed gevoel als je weet waar het terecht komt. Om dat gevoel vast te houden kwam er uit onverwachte hoek een oplossing. Het plaatselijke ziekenhuis, eigenlijk meer een polikliniek, ligt op ongeveer vijf km van ons dorp vandaan. Toen mijn vrouw en ik op de brommer terugreden, kwamen wij een oud vrouwtje tegen met haar zoon. We reden door en na een km dacht ik, er is iets niet goed en stopte ik. Vroeg aan mijn vrouw, waarom loopt zij daar? Ze komt terug van het ziekenhuis, zegt mijn vrouw en ze heeft geen 20 baht voor heen en terug met de tuk tuk. Ik ben omgedraaid en naar de twee mensen teruggereden, heb de vrouw 100 baht gegeven.
In een verder gesprek met mijn vrouw blijkt dat het oude vrouwtje blind is. De zoon is geestelijk gehandicapt en ze worden thuis verzorgt door een buurmeisje van twaalf jaar. Het vrouwtje met haar zoon wonen op een erf met nog twee andere families. Alle drie zijn door het wegvallen van hulp van familie, door corona, nu van de buurt afhankelijk voor beetje hulp. En daar hebben wij ons bij aangesloten. Wekelijks geven wij een klein pakket aan etenswaren. Directe hulp geven en dan de gezichten zien als ze het eten ontvangen. Ik word er blij van.
Mijn vrouw is wat voorzichtiger met geven dan ik. Nu wil het geval dat wij heel veel mango’s hebben in de tuin. Mijn vrouw verkoop ze voor 20 baht per zakje. Toen ik drie zakjes apart had gezet, vroeg mijn vrouw: “wat ga met die mango’s doen?”. O, die breng naar de drie families. Ja, is goed zegt ze, krijg ik wel 60 baht van je. Ik geef haar 100 baht en wacht nog steeds mijn 40 baht wisselgeld….
Kwaziso kubva kuna Piet
Mhoro Pete,
Inspirerend bericht. Ik lees je berichten graag, blijf vooral schrijven.
Mvg, Jan.
Ja, blijf vooral schrijven, Piet! Ik lees je berichten graag!
Leuk verhaal Piet,
Uit het dagelijkse Isarn geschreven
Wadiwa Pete,
Mooi en duidelijk verhaal uit een dagelijks (normaal) doorsnee Thais dorpsleven.
Met een bekende ,voor mij althans ,ontknoping .
Bedankt en vooral doorgaan met die mooie verhalen.
Ralph
Je bent goed bezig Piet, we moeten elkaar helpen in deze moeilijke tijd en het is ook nog goed voor je karma.
Moderator: Geen discussie over de besmettelijkheid van het virus svo.
Moderator: Geen discussie over de besmettelijkheid van corona. Heeft ook geen enkele zin, omdat zelfs virologen dat niet weten
Piet je bent een goed mens,ik zou toch die 40bath van je vrouw vragen.
kwaziso