Mharidzo kubva kuHolland (1)

Na elf uur verveling, onderbroken door hazenslaapjes, twee maaltijden, een bekertje water (dit keer geen ijsje) en filmpjes, het Nederlands luchtruim boven Enschede gepenetreerd en geland op Schiphol. Dat wil zeggen: na een doorstart, wat ik nooit eerder heb meegemaakt. 

Volgens de piloot stond een vliegtuig in de weg. Nou ja, hij kan moeilijk zeggen dat het landingsgestel niet wilde uitklappen en dat we ons moesten voorbereiden op een buiklanding en het verlaten van het toestel via een glijbaan. Gelukkig begon niemand te gillen: we storten neer, we gaan dood. Maar dat deden we niet, alhoewel het toestel naar mijn gevoel wel harder neerkwam dan ik gewend ben.

De gevreesde temperatuurschok viel mee. Khun Peter had me voorbereid op 4 graden, maar het werden er 19, wat voor Nederlandse begrippen een aangename temperatuur is, maar niet voor mij die uit de 35 tot 40 graden kwam.

Bij de douane werd ik eruit gepikt. De douanier was zowaar sympathiek en begon een praatje nadat hij het visitekaartje van mijn vorige baan had gezien: docent aan de Hogeschool Utrecht. Maar hij vond uiteraard niets, want de drugs die ik gebruik, nicotine en soms alcohol, zijn geen reden om me in de boeien te slaan.

Zondag al weer geconfronteerd met Thailand. Naast de tearoom, eigendom van kennissen van me, was nu een Thaise massagesalon gevestigd, Chockdee geheten. Ze zullen mij er niet zien. Niet omdat het een ‘nette’ kneedplaats is zonder Kupera kunofadza, maar omdat massages me altijd pijn doen – te weinig vet, begrijpt u wel. En de prijsstelling (30 euro voor een half uur) zal me ook niet naar binnen lokken.

De tweede confrontatie was Subway, een broodjeszaak die ik uit Bangkok ken. Een kopie van haar Thaise zusje met twee verschillen: de koffie was slootwater en de rekening was hoger. Ook hier dezelfde vragen: of er kaas op mijn sandwich moest, of die even de magnetron in moest, wat ik er verder nog op wilde hebben en welke saus ik wenste.

’s Avonds gedineerd in het Wokhouse. Een zaak met een ‘concept’, wat inhoudt dat je door drie ‘straatjes’ moet lopen om je bordje vol te scheppen en vervolgens in de rij moet staan om je vlees te laten wokken. Leuk hoor zo’n overdekt afhaalrestaurant, maar niet voor deze jongen.

Mihoen goreng Singapore besteld. Alleen al vanwege de naam. Tenslotte ligt Singapore dichter bij Bangkok dan de Indonesische rijsttafel en de Chinese foe yong hai. De zaak zat vol. Zag tal van mannen in overhemdjes met korte mouwen, maar zover gaat mijn inburgering nog niet. Was getooid in hemd, overhemd en wintertrui . En nog had ik het koud.

Yakatumirwa kutaurirana

Iyo Thailandblog Charity Foundation iri kutsigira rubatsiro rutsva gore rino nekugadzira nekutengesa E-bhuku nemipiro kubva kuvaverengi veblog. Tora chikamu uye tsanangura, tora mufananidzo kana firimu nzvimbo yako yaunofarira muThailand. Verenga zvese nezvechirongwa chedu chitsva pano.