پڙهندڙ جمع: خواه سان لنچ

اوچتو، اسان جو ٿائي دوست خواو اسان کي چاو فرايا نديءَ جي ڪناري تي اسان جي هوٽل تي وٺي ويو. مون کيس چيو ته پوءِ اسان درياهه جي ڪناري تي هڪ خوبصورت لنچ کائي سگهون ٿا. اڃا منجهند به نه هئي ۽ منجهند جي 2 وڳي تائين اسان هوٽل ۾ رسمي طور چيڪ نه ڪري سگهياسين.

Dus wat is logischer, in onze ogen althans, dan eerst aan een terras, gelegen aan de rivier, te gaan lunchen. Maar nee hoor, er werd linea recta naar het hotel gereden en de auto werd ingeparkeerd. Voortijdig inchecken was gelukkig geen probleem. In mijn optimisme en voorstellingsvermogen zouden we nu langs de rivier gaan wandelen om dat heerlijke terras te vinden. Maar ik had buiten de waard, in dit geval Khaw, gerekend.

In de ogen van Khaw was de kwaliteit van eten belangrijker dan de locatie. Voor het hotel werden we dan ook bijna letterlijk een taxi ingetrokken om naar een voor Khaw bekend Chinees restaurant in Phra Nakhon (district in Bangkok) te vertrekken. Daar aangekomen konden we plaatsnemen in een wachtruimte van een bijna kantine-achtig restaurant. Het was inmiddels lunchtijd en derhalve waren alle tafels bezet door waarschijnlijk veel vaste, trouwe bezoekers. Volgens Khaw was dit een teken van goed en goedkoop eten.

Bij het betalen van de rekening kon ik dit alleen maar bevestigen: ongeveer 30 euro voor een uitgebreide lunch voor 4 personen, zou in Nederland waarschijnlijk het drievoudige gekost hebben. Het uitzicht op de rivier moest je er wel bij fantaseren.

Voor mij onbegrijpelijk, ondanks mijn bourgondische instelling, werden er door Khaw en echtgenote al lopend op de terugweg naar ons hotel, nog de nodige snacks gekocht en verorberd. Bij het hotel aangekomen vond Khaw dat zijn missie kennelijk was voldaan en schoof het Thaise echtpaar de auto in om de terugreis te aanvaarden. Dat terrasje moest ik de komende dagen maar zelf opzoeken!

Ingezonden door Dick Groot