'بانس جي ٽيوب ۾ ڇا آهي؟'; لاؤ لوڪ ڪهاڻين مان هڪ لوڪ ڪهاڻي

توهان هڪ ٻوٽي سان ڇا ڪري سگهو ٿا؟ عظيم ليکڪ ان کي ڄاڻندا هئا، ڪارميگلٽ کان ووڪرز تائين. پر لاوس ۾ پڻ ڪو ماڻهو ...

هوشيار ٿي! اھو اھو آھي جيڪو مذاقي مضمونن ۾ ڪاروبار ڪندڙ Xieng Nyan چاھيو. هن هڪ گراهڪ ڏانهن گلاب ڏانهن اشارو ڪندي پڇيو، ”ڇا منهنجو گلاب خوبصورت ناهي؟ ۽ اها ڏاڍي سٺي بوءِ اچي ٿي!' گراهڪ گلاب جي خوشبوءِ ۽ پي ايس ايس ايس ٽي! سندس منهن تي پاڻي جو هڪ جيٽ؛ اهو هڪ خوفناڪ خواب هو.

'ها ها! مون توکي سمجھيو!' Xieng Nyan چيو. ”واقعي،“ گراهڪ چيو. ”تون ڪيترو هوشيار آهين. ”۽ زمين ۾ سڀ کان وڌيڪ هوشيار ڪير آهي؟ ”زيانگ نان تون سمارٽ آهين، پر حقيقت ۾ هوشيار آهي زينگ مينگ“.

بعد ۾ هڪ دوست آيو؛ لاتسامي. 'الوداع دوست.' Xieng Nyam چيو. ”مان توکي ڪجهه ڏيکارڻ چاهيان ٿو. دوربين. ان کي پنهنجي اکين جي سامهون رکو ۽ اوچتو سڀ ڪجهه تمام ويجهو لڳي ٿو. لٽسامي دوربين کڻي منهن تي رکيائين. هن جبلن ڏانهن ڏٺو، ۽ يقينن، هو هر وڻ کي تمام تيزيء سان ڏسي سگهي ٿو. ”مهرباني،“ لٽسامي دوربين واپس هٿ ڪندي چيو.

زينگ نان لٽسامي جي منهن ڏانهن ڏٺو ۽ مشڪل سان کلڻ کي دٻائي سگهيو. ”پر لٽسامي، ڇا تو وڙهندي؟ Xieng Nyan هن کي هڪ آئينو ڏنو؛ هن جي اکين جي چوڌاري ڪارا حلقا هئا. 'ها ها! مون توکي سمجھيو!' Xieng Nyan چيو. ”واقعي،“ لطاسمي چيو. ”تون ڪيترو هوشيار آهين. ”۽ زمين ۾ سڀ کان وڌيڪ هوشيار ڪير آهي؟ ”زيانگ نان تون سمارٽ آهين، پر حقيقت ۾ هوشيار آهي زينگ مينگ“.

سيوٿ سان به ائين ٿيو. ۽ هن سان گڏ ختم ٿي ويو 'Xieng Nyan تون سمارٽ آهين، پر حقيقت ۾ هوشيار ضرور آهي زينگ مينگ.'

زينگ مينگ! هميشه اها لعنت....

”اهو زينگ مينگ مون کي موت جي بيمار بڻائي ٿو. مان ان انگ کي ڏسندس ۽ پوءِ ڏسنداسين ته هوشيار ڪير آهي. پوءِ سڀني کي خبر پوندي ته مان تمام هوشيار آهيان…. هو ڪافي دير ان بابت سوچيندو رهيو. ’اڙي! هاڻي مون کي خبر آهي. ۽ پوءِ ڏسنداسين ته هوشيار ڪير آهي.

هن اُبليل مونگ پھلي جي بالٽي کائي! هن جي زال به چيو: اُبليل مونگون توکي واءُ بڻائين ٿيون، پر اهو ئي ارادو هو. هن هڪ بانس اسٽوريج ٽيوب ورتو، ان ۾ هڪ واء وجهي ۽ ان کي تمام جلدي بند ڪيو. ۽ پوءِ رستي تي ڳوٺ ڏانهن جتي زينگ ميانگ رهندو هو.

هن کي ست درياءَ پار ڪرڻا هئا ۽ جڏهن هو ڳوٺ جي ويجهو پهتو ته هو ٿڪل، گرم ۽ اڃ هئي. هڪ ماڻهو هن وٽ آيو. ڀليڪار مسافر. تون پري کان آيو آهين؟ اچو، مون سان ڪافي جو پيالو وٺو.'

Xieng Nyan تازي، مضبوط لاؤ ڪافي جو مزو ورتو. ”اسان جي ڳوٺ ۾ ڇا پيا ڪريو؟ ”مان زينگ ميانگ سان ملڻ ٿو چاهيان. ’او؟ ڇا توهان هن سان ڪاروبار ڪرڻ چاهيو ٿا؟' ”مان هتان کان پري هڪ ڳوٺ ۾ هڪ ڪاروباري ماڻهو آهيان، ۽ مان تمام هوشيار آهيان. پر ماڻهو چوندا رهندا آهن ته Xieng Mieng مون کان وڌيڪ هوشيار آهي. هاڻي مان هن کي مذاق ڪرڻ آيو آهيان.'

'ڪيئن؟' مهمان نواز شخص پڇيو. ”هي بانس جي نلڪي کي ڏسي؟ مان هن سان Xieng Mieng کي بيوقوف بڻائڻ وارو آهيان. مون ان کي کوليو ۽ زينگ کي ميانگ جي بوءِ ڏيان. توهان جي خيال ۾ ان ۾ ڇا شامل آهي؟'

'ڪا خبر ناهي.' "منهنجو پاڇو!" زينگ نان کلڻ لڳو. ”ڇا تون انهيءَ ٿلهي ۾ پئجي وئي هئين؟ ته پوءِ تون واقعي هوشيار ماڻهو آهين. پر تو ائين ڪڏهن ڪيو؟' "منهنجي گهر ۾، اتي." ”اها ڪافي وقت اڳ جي ڳالهه آهي. ڇا توهان کي پڪ آهي ته اهو اڃا تائين بدبودار آهي؟ شايد هوا بند آهي!' ”مان ائين نٿو سمجهان،“ زينگ نان چيو.

”مان ان کي خطرو نه ڪندس. سوچيو ته توهان ڪيترو مضحکہ خیز هوندا جيڪڏهن توهان Xieng Mieng کي بوءِ ڏيو ۽ اها بدبوءِ نه اچي! منهنجو خيال آهي ته توهان کي هاڻي بوء وٺڻ گهرجي. ”توهان وٽ اتي هڪ نقطو آهي،“ زينگ نان چيو ۽ ٽيوب کوليو. هن ان جي بوءِ ڪئي ۽ هن جو چهرو بدحالي سان بدلجي ويو. ”ها، ها، اهو پردو اڃا اتي آهي. ”ها ها...“ ٻئي ماڻهو کلندي چيو. ”توکي خبر آهي ته مان هاڻي ڪير آهيان؟ مان Xieng Mieng آهيان، ملڪ جو هوشيار انسان. مان واقعي توهان کان وڌيڪ هوشيار آهيان!'

Xieng Nyan پنهنجي ڳوٺ ڏانهن واپس هليو ويو، ڄاڻو ته Xieng Mieng واقعي زمين جو هوشيار شخص هو.

ذريعو: لاؤ لوڪ ڪهاڻيون (1995). ترجمو ۽ ايڊيٽنگ Erik Kuijpers.