فرشتن جو شهر - 30 بابن ۾ هڪ قتل جي ڪهاڻي (ختم)

ٿائلينڊ بلاگ تي توھان پڙھي سگھوٿا اڳي پبليڪيشن جي ٿرلر ’سٽي آف اينجلس‘ جيڪا، جيئن عنوان مان معلوم ٿئي ٿو، مڪمل طور تي بئنڪاڪ ۾ ٿي ۽ لونگ جان پاران لکيل آھي. اڄ آخري ٻه باب.

باب 29

هن جي تعجب ۾، انونگ پنهنجي اپارٽمنٽ ۾ گهر هو. جي. سوچيو هو ۽ شايد ڳجهي طرح اميد هئي ته هوءَ اتي نه هوندي، پر هن لڳ ڀڳ هڪدم دروازو کوليو. J. کي گلي جي اميد نه هئي ۽ نه ملي. هن اڳ ۾ ئي صحيح اندازو لڳايو هو. خاموشيءَ سان کيس اندر وڃڻ ڏنو ۽ صوفيءَ تي ويهاريائين.

'تو ڇوڪري، مان صرف تنهنجي چاچي وٽان آيو آهيان ۽ هاڻي مون کي سڀ ڪجهه خبر آهي ...' J. هڪ هلڪو ڍنگ رکڻ جي ڪوشش ڪئي، پر ان سان سخت وقت هو.

'توهان سوچيو ٿا؟ “ هن ٿڌو ساهه ڀري جواب ڏنو.

'مون کي ڇو نه ٻڌايو؟

'مان ڇو ڪندس؟ توهان سوچيو ته توهان سڀ ڪجهه ڄاڻو ٿا، پر توهان ڪجھ به نه ڄاڻو ...'

'پوءِ سڀ ڪجهه ٻڌاءِ...' جي. هن سان اکين سان رابطو ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي پر ائين ڪرڻ ۾ ناڪام ٿي.

'"مون کي ڪنهن جي خلاف پنهنجو دفاع ڪرڻ جي ضرورت ناهي، جيڪو جزوي طور تي منهنجي پيء جي موت جو ذميوار آهي." اهو تيز آواز پيو.

'واضح رهي ته مون تنهنجي پيءُ کي نه ماريو آهي.

”پر تسليم ڪيو ته تو جو ارادو هو. توهان هڪ سٺي ڳالهه ٻولهه لاء Klong Toey ڏانهن نه ويا، ڇا توهان؟ '

J. جواب ڏيڻ کان قاصر هو.

'اهو ئي مون سوچيو هو... جيڪڏهن توهان ڪنهن به ڳالهه جو اقرار نٿا ڪرڻ چاهيو، ته مان ڪندس: مون پنهنجي پيءُ جي بدلي ۾ شروع کان وٺي آخر تائين مدد ڪئي...'

'ڇا؟!' جي. محسوس ڪيو ته واقف متلي ٻيهر اچي رهي آهي.

”ها، توهان مون کي صحيح ٻڌو. رٿابندي، چوري، قتل. مون ان تي ڪم ڪيو آهي ۽ دل جي ڌڙڪن سان ٻيهر ڪندس... اسان صرف اها غلطي ڪئي هئي ته توهان کي گهٽ سمجهيو...'

'پر ڇو ؟'

”مون کي پنهنجي چاچي ۽ چاچي کان نفرت هئي منهنجي جسم ۾ موجود هر فائبر سان. جيتري قدر مون کي ياد آهي، منهنجو چاچو مون سان پيارو ۽ مهربان هو، جڏهن آئون انهن سان گڏ رهندو هوس. مون کي تحفا مليا ۽ خراب ٿي ويا. صرف بعد ۾ مون هن کي چڱي طرح سڃاڻي ورتو. جڏهن هو پنهنجن دوستن سان گڏ ٻاهر نڪرندو هو ته هو منهنجي اکين اڳيان بدلجي ويندو هو. هو هڪ مڪمل طور تي مختلف شخص بڻجي ويو، بدمعاش ۽ خراب. مون سان پڻ. مان اڃا چوڏهن سالن جي نه هئس ته هن مون سان پهريون ڀيرو جنسي ڏاڍائي ڪئي. ان کان پوءِ هن معافي گهري ۽ پنهنجي شرابي جو الزام هنيو، پر هڪ مهيني کان به گهٽ عرصي بعد هن مون سان ٻيهر ريپ ڪيو. سالن تائين مون کي شڪ هو ته منهنجي چاچي اها ڄاڻندي هئي، پر هن بيزار جي سامهون بيهڻ لاءِ بلڪل بزدل هئي. اهو ڪجهه به نه هو ته هن اوچتو مون کي بورڊنگ اسڪول ۾ نون سان گڏ، ان بگڙيل بدمعاش جي چنگل مان ڪڍي ڇڏيو. اهو تڏهن ئي هو جڏهن مان يونيورسٽي ويس ته مان گهڻو ڪري انهن جي قبضي کان بچڻ ۾ ڪامياب ٿي ويس ۽ سڀ کان وڌيڪ، هن کان بچي ويس.'

'پر...'

'نه، ' هوءَ جي.مون کي ختم ڪرڻ ڏيو!'

”يونيورسٽي وڃڻ کان ٿورو اڳ مون کي هڪ ماڻهو مليو، جنهن پنهنجو تعارف منهنجي پيءُ طور ڪرايو. مون کي پنهنجي ڪنن تي يقين نه آيو ۽ پهرين ته مون کي هن جي هڪ لفظ به يقين نه آيو. مون پوليس کي به اطلاع ڏيڻ ٿي چاهيو، پر پوءِ به هو صبر سان مون کي سمجهائڻ ۾ ڪامياب ويو. خاص طور تي ڇاڪاڻ ته منهنجي چاچي منظم طريقي سان سالن تائين منهنجي والدين بابت ڪنهن به سوال کان پاسو ڪيو هو. هڪ دفعو مون کي يقين ٿي ويو ته هو اهو ئي آهي جنهن جي هن دعويٰ ڪئي آهي، هن آهستي آهستي پر ضرور مون کي پنهنجي منصوبن ۾ شامل ڪرڻ شروع ڪيو. منصوبا، جن جي مون حمايت ڪئي ۽ 100 سيڪڙو حمايت ڪئي. آخرڪار، چاچا نه رڳو هڪ بدمعاش، هڪ بدمعاش ۽ هڪ بزدل غدار، پر منهنجي ماء جو قاتل پڻ هو. سڀ کان مزي جي ڳالهه اها آهي ته مون چوري ڪئي اها رقم جيڪا منهنجي پيءُ جي مرغن کي منهنجي چاچي جي فنڊ مان ادا ڪئي. هن پنهنجن قاتلن کي پنهنجي کيسي مان ادا ڪيو... هن جي آواز ۾ فتح جو اهڃاڻ هو، جيئن هوءَ چمڪندڙ اکين سان جي.

اهو دردناڪ خاموش ٿي ويو. هڪ خاموشي جيڪا مطلق ۽ ماتحت هئي. ٻئي هڪ ٻئي جي نظرن کان پاسو ڪندا هئا ۽ هڪ ٻئي جي نظرن کان پاسو ڪندا هئا. جي ڪافي دير تائين ڪجھ نه چيو. هن پنهنجي ڪاوڙ، هن جي مايوسي، انهن سڀني ڳالهين جي باري ۾ سوچيو جيڪو هن کي چوڻ چاهيندو هو. هو هڪ ئي وقت هزار شين بابت سوچي رهيو هو، جنهن ۾ اڻ پڇيل سوال به شامل هئا، جيڪي هن جي ذهن ۾ اڀري رهيا هئا. هن کي هن جي پرواهه هئي پر ايمانداري سان خبر نه هئي ته هن معاملي کي ڪيئن سنڀالي. هن کي خبر هئي ته اها بيوقوفي آهي ته هڪ عورت کي مداخلت ڪرڻ جڏهن هوء مڪمل طور تي خاموش هئي ...

'جڏهن مان پڙهندو هوس، تڏهن پيءُ مون کي ڪيئي ڀيرا اولهه ۾ جبلن تي وٺي ويو، برما جي سرحد جي ويجهو، جتي هن مون کي سيکاريو ته هٿيار ڪيئن استعمال ڪجي ۽ ڪيئن پنهنجو دفاع ڪجي. اسان کي صرف صحيح موقعي جو انتظار ڪرڻو پيو ۽ اهو چار سال اڳ پنهنجو پاڻ کي پيش ڪيو جڏهن مهاتما ٻڌ اوچتو ايوٿايا ۾ ظاهر ٿيو. مون ڏٺو ته ڪيئن منهنجو چاچو ان شيءِ جو عادي ٿي ويو ۽ مون پنهنجي پيءُ سان گڏجي چوري جو منصوبو ٺاهيو. ٻن محافظن کي مارڻ هڪ فيصلو هو جيڪو منهنجي پيءُ پنهنجي لاءِ ڪيو هو، پر مون نوڪرياڻي کي ماري ڇڏيو...“

”ڇا؟ ڇو ؟ '

”هن منهنجي چاچي کي ٻه ڀيرا مون سان ڪچهري ڪندي پڪڙيو پر ان کي روڪڻ لاءِ ڪجهه به نه ڪيو. جيتوڻيڪ مون هن کي گوڏن ڀر عرض ڪيو ته مون سان گڏ پوليس ڏانهن وڃو، هن ٻيڙيء کي روڪي ڇڏيو. ان لاءِ مون کيس ڪڏهن به معاف نه ڪيو. ڪڏهن به نه!'

جي سندس ڳلي صاف ڪيو ”مون کي اهو نه ٻڌاءِ ته تناوت جي قتل ۾ تنهنجو به ڪو تعلق هو؟ هن پڇيو، تقريبن سندس بهتر فيصلي جي خلاف.

'سڌو نه، نه. پر سندس موت رڳو ناگزير هو. اهو تارن ۾ لکيل هو، تنهنڪري ڳالهائڻ لاء. هو اسان جي پيرن تي تمام گهڻو ويجهو هو. مون کي توسان ٿيل فون ڪال مان خبر پئي ته هن کي ان ڏينهن توکي رپورٽ ڪرڻي هئي. مون کيس ان شام جي مانيءَ جي دعوت ڏني. هن فوري طور تي منهنجي سهڻين اکين کي ڏسندي مون کي وات پو ۾ توسان ملاقات جي باري ۾ ٻڌايو. مون هن کي سواري ڏيڻ جي صلاح ڏني ۽ جنهن هن کي ماري ڇڏيو... توهان کي خبر آهي، منهنجو پيءُ توهان کي به مارڻ چاهي ٿو، پر مون پڪ ڪئي ته هن نه ڪيو. ڪجهه سببن جي ڪري مون کي پرواهه هئي، نه مون کي توهان جي پرواهه هئي. توهان هڪ ڊگهي وقت ۾ پهريون ماڻهو آهيو جنهن مون کي کلايو. تون هميشه مون تي مهربان آهين ۽، عمر جي فرق جي باوجود، مون پاڻ کي محفوظ محسوس ڪيو، ها، توهان سان محفوظ ...”جڏهن هن کي ٻيهر هن جي نظرن سان ملڻ جي طاقت ملي، تڏهن جي. هوءَ ائين پئي لڳي ڄڻ هوءَ ڳوڙها ڳاڙيندي رهي. هو تقريبن جسماني طور تي هن جي اداس کي محسوس ڪري سگهي ٿو. هر شيءِ جي باوجود، هن جي دل ۾ درد جي لهر ڇائنجي وئي. هن کي هن وانگر ڏسڻ کان نفرت هئي: تلخ ۽ افسوس جي رحم تي.

'گوش…' پنهنجي زندگيءَ ۾ هڪ ڀيرو لاءِ، جي. بي زبان هو ۽ کيس خبر نه هئي ته ڇا چوڻ گهرجي. جيئن ئي هو ڪجهه سوچي رهيو هو، هوء هن کي ان کي ماريو. هن جي چهري مان سمورو رنگ ختم ٿي چڪو هو ۽ هن هن کي سڌو سنئون اکين ۾ ڏٺو: 'بد قسمت ڊينو...مان سالن تائين گندي ٿائي سيل ۾ سڙڻ نٿو چاهيان. سو پيارا، شو ختم ٿي ويو آهي. ٻي زندگي ۾ ملنداسين...' هن ڏاڍي اداس مسڪراهٽ سان چيو، جنهن کي جي. پنهنجي زندگيءَ ۾ ڪڏهن به وساري نه سگهندو.  ان کان اڳ جو هو ڪو رد عمل ظاهر ڪري، بجليءَ وانگر، هن صوفا جي کشن هيٺان هڪ ڳرو ريوالور ڪڍي، بيرل پنهنجي وات ۾ وجھي، اکيون بند ڪيون ۽ ٽريگر ڪڍيو.

ڪجهه سيڪنڊن لاءِ هو حيران ٿي ويٺو رهيو ۽ پوءِ ايتري زور سان گوڙ ڪيائين جيترو هو رات تائين ٿي سگهي ٿو.ڇو ؟!پر اوندهه جي خاموشيءَ مان هن کي ڪوبه جواب نه مليو... اهو ڪو ڀوائتو خواب نه هو، پر هن پنهنجي جسم ۾ موجود هر رڳ سان اها خواهش ڪئي هئي. اهو خوفناڪ هو، پر هڪ خوفناڪ خواب نه هو. هڪ لمحي لاءِ، صرف هڪ لمحي لاءِ، جي. اميد ڪئي ته هو چريو ٿي ويو آهي. جنون ڪا مذاق نه هئي، پر جيتري قدر هن جو تعلق هو، اهو ان وحشت جي مقابلي ۾ ڪجهه به نه هو، جيڪو هن جي اکين اڳيان پيش آيو هو... جي. هن جو مٿو اڳتي وڌيو ڄڻ ته برداشت ڪرڻ لاءِ تمام ڳرو هو ۽ هن پنهنجا هٿ پنهنجي سيني جي چوگرد جهليل هئا. هن کي اهو احساس نه هو ته هن هن کي سڏيو آهي، پر Kaew هن کي ڪلاڪن کان پوء مليو. پريشانيءَ سان، هن محسوس ڪيو ته جي. جي ڪلهن کي ٿڌڪار، هلڪو ۽ ساڪن، لڳ ڀڳ ڄڻ هو روئي رهيو هجي. پر اهو سوال کان ٻاهر هو. جي. ائين ڪڏهن به نه ڪندو...

باب 30

اهو صرف عام هو ته J. کي هفتي جي ضرورت هئي ته ڇا ٿيو هو. هڪ ٽٽل ماڻهوءَ جي حيثيت ۾، آنونگ جي الوداعي تقريب ۽ تدفين کان پوءِ، هو چيانگ مائي ڏانهن روانو ٿيو ۽ پاڻ کي ڪم ۾ غرق ٿيڻ جي اجازت ڏني، ان اميد ۾ ته وقت هن جا زخم ڀرجي ويندو. جي. پاڻ کي گهڻو الڳ ڪري ڇڏيو ۽ سندس ويجهن ساٿين جهڙوڪ Kaew ۽ Wanpen هن کي جيترو ٿي سگهي تنگ ڪيو. هن پنهنجي خودغرضيءَ ۽ ملامتن سان اڪيلو جنگ وڙهيو، پر هن اهو به محسوس ڪيو ته هن کي هر قيمت تي پاڻ کي کڻڻو آهي. صرف ٻن مهينن کان پوءِ هو ٻيهر ٽرين ذريعي روانو ٿيو ۽ يقيناً سام سان گڏ اينجلس جي شهر ڏانهن جتي هن جي مشوري جي فوري ضرورت هئي جڏهن قديم آثارن جي سوانخلوڪ ۽ سيلادون جي برتنن جي هڪ وڏي بيچ خريد ڪئي وئي.

واپس لوفٽ ۾، سام جي برعڪس، هن کي پرسڪون ٿيڻ ۾ ڪافي وقت لڳو. گذريل ڪجهه مهينن ۾ تمام گهڻو ٿي چڪو هو ۽ ڏکوئيندڙ يادون اڃا به تازيون هيون.  Tempest باب ڊيلان طرفان ۽ هڪ مضبوط روميو ۽ جوليٽ ڪورونا هن جي مدد ڪئي جڏهن هو پنهنجي ڇت تي روايتي غروب آفتاب جو لطف اندوز ٿيڻ لاءِ آباد ٿيو، جنهن وات ارون ۽ درياهه کي گلابي ۽ سونا بڻائي ڇڏيو. هڪ واضح طور تي مطمئن سام yawned ۽ وڌايو. J. yawned اڃا به اونهي، جيڪڏهن ممڪن هجي، ۽ پڻ وڌايو. هڪ لمحي لاءِ هن محسوس ڪيو ته ان چريو هن جي ڪلهي ۾ ڪٿي ڌڪ هنيو هو... اهو زخم حيرت انگيز طور تي جلدي ڀرجي ويو هو، پر اهو زخم جيڪو هن جي روح ۾ ڇڏي ويو هو، بلاشڪ اهو زخم گهڻو وقت تائين دردمند رهندو... گلاس ڀريو ۽ سوچيو ته هن کي پنهنجي هم وطن جارج برنارڊ شا سان اتفاق ڪرڻو پوندو. پراڻي ديو ڪڏهن ڪڏهن برٽ برٽ وانگر ڪم ڪيو هو، پر هن هڪ شيء تي اتفاق ڪيو: ويسڪي مائع سج وانگر هئي. هن ڪرسٽل رکيا ٿلهو 25 سالن جي بالغن سان جابلو پارڪ مرندڙ سج جي روشني ۾. هن ذهني طور تي پنهنجي ڪيلٽڪ ابن ڏاڏن کي سلام ڪيو جن جي شاندار خيال سان آيا هئا وَسِي يا زندگيءَ جو پاڻي اناج مان ڪڍڻ لاءِ. هُن آهستي آهستي ويسڪي ڦيري، ديوار تي آهستي آهستي ٽڙڪندڙ ڳوڙهن کي ڏٺو ۽ سوچي سمجهي گلاس کي پنهنجي نڙيءَ تي آندو. پيٽ جي باهه جو دونھون ، سمنڊ جو لوڻ. هن ساهه کنيو ۽ ساهه کنيو. زخمي روح لاء بام. بس جنهن جي هن کي هن وقت ضرورت هئي. بوتل کي Kaew طرفان سالگره جو تمام گهڻو ساراهيو ويو هو.

ٽينس، جيڪڏهن توهان شيطانن جي باري ۾ ڳالهايو ... Kaew اوچتو هن جي ڀرسان اچي بيٺو آهي ڇت تي پنهنجي سڄي گولي ۾. 'مون پاڻ کي اندر وڃڻ ڏنو، ڇاڪاڻ ته تو پنهنجي بواءِ فرينڊ ڊيلان جي زوردار رڙ ۽ گڙٻڙ سبب دروازي جي گھنٽي نه ٻڌي هئي...'

'تون ڇا ڪري رهيو آهين؟ '

'مون سوچيو ته توهان ڪجهه خلفشار استعمال ڪري سگهو ٿا ۽ ان ڪري مان توهان کي وٺڻ لاءِ اچي رهيو آهيان... ڇا توهان وڃي سگهو ٿا اهو ڪم جيڪو توهان هميشه ڪرڻ پسند ڪيو آهي...'

جي. هڪ لمحي لاءِ هن آڇ تي سنجيدگيءَ سان غور ڪرڻ جو ارادو ڪيو، پنهنجو هٿ ڪائوس جي ڪلهي تي وڌو ۽ پوءِ ڪنن کان ڪن تائين مسڪراهٽ سان ڏسڻ لڳو: 'مان نه ٿو سمجهان ته اهو ڪم ڪندو بغير ڪنهن پريشاني جي. اهي سڀ هاڻي شادي شده آهن يا هڪ حسد بواءِ فرينڊ آهي ...'

'پوءِ پب ڏانهن روانو ٿيو“ ”ڪائوءَ اڳي ئي مسڪرائيندي جواب ڏنو. ڪجهه منٽن کان پوءِ اهي فرشتن جي شهر جي کُليل ٻانهن ۾ هن بيڪار اميد ۾ غائب ٿي ويا ته اهو هميشه لاءِ خشڪ رهندو.