Onvrije verkiezingen in Thailand
In de discussies over de huidige politieke situatie in Thailand gaat het vaak om de rol van vrije verkiezingen als uitdrukking van de wil van het volk.
De discussie is niet alleen onder expats, maar ook onder de Thai bevolking verhevigd nu de landelijke verkiezingen van 2 februari door de grootste oppostiepartij werden geboycot, tegengewerkt (en hier en daar onmogelijk gemaakt) door de PDRC en nu ook door het Constitutionele Hof ongeldig zijn verklaard. Dat laatste is overigens geen unicum want ook de verkiezingen van april 2006 werden nietig verklaard.
Ik concentreer me hier op de democratische en quasi-democratische processen die aan de landelijke verkiezingen gelieerd zijn. De conclusie kan ik u alvast nu verklappen:
- Er is meer onvrijheid dan vrijheid bij vrije verkiezingen in Thailand.
- Dat de verkiezingen de wil van het volk uitdrukken als het gaat om het door hen gewenste bestuur van dit land is zeer twijfelachtig.
De processen die ik hier schets, zijn niet van mijn hand maar zijn conclusies van vele onderzoeken die in de afgelopen 10 tot 15 jaar gedaan zijn naar de politieke situatie in Thailand, zowel door Thai (journalisten en academici) als door buitenlandse journalisten die op verschillende fora en op hun eigen websites and –logs publiceren.
Proces 1
De overgrote meerderheid van de parlementariërs wordt niet gekozen vanwege competentie of politieke ideeën maar op basis van populariteit.
375 zetels van het Thai parlement worden bezet door mensen die gekozen zijn vanuit het eigen kiesdistrict. Hoewel dit gegeven doet vermoeden dat er dan een sterke band bestaat tussen de ideeën van de parlementariër en zijn directe achterban is de praktijk dat de meest populaire politicus de verkiezingen in zijn/haar district wint.
Deze populariteit is persoonsgebonden, en daarnaast familie- of clangebonden, en heeft weinig of niets van doen met het politieke gedachtegoed van de kandidaat, zelfs niet met de partij die hij/zij vertegenwoordigt.
Zo gebeurt het herhaaldelijk dat als vader uit de politiek stapt (ongeacht de politieke partij waarvoor hij kandidaat stond), moeder, dochter, zoon of een lid van de schoonfamilie heel eenvoudig de volgende verkiezingen wint. Voor de landelijke verkiezingen van 2006 bood Thaksin (lokaal) populaire politici veel geld om naar zijn partij over te stappen. En zo won hij de verkiezingen met overmacht.
Proces 2
Voor het opbouwen van populariteit en lokale netwerken is steeds meer geld nodig. Politiek in Thailand is in de eerste plaats money business.
Om populair te worden in je eigen kiesdistrict is steeds meer geld nodig. Het gaat immers om het onderhouden van een lokaal netwerk en het toepassen van patronage. Dit moet eigenlijk voortdurend geschieden want meer en meer worden politici in de gaten gehouden die zulks alleen maar doen als de verkiezingen eraan komen.
In dat geval wordt gesproken van het (direct of indirect) kopen van stemmen. En als dat wordt bewezen heeft de kandidaat natuurlijk een probleem en krijgt hij/zij een gele of een rode kaart. Naast het met grote regelmaat betalen van de drank en het eten op elk buurtfeest, het geven van (relatief veel) geld aan buurtgenoten die trouwen of een kind krijgen en fikse donaties aan de lokale tempel is een andere strategie om via het parlement en je connecties op ministeries geld dan wel voorzieningen te regelen voor je eigen kiesdistrict.
Zo hebben in sommige kiesdistricten die overstroomd waren in 2011, de bewoners 20.000 baht per overstroomd huis ontvangen, en in andere kiesdistricten met exact dezelfde problemen 5.000 baht. In mijn eigen buurt (die deels overstroomd was) hebben de bewoners meer dan 1 jaar langer op hun geld moeten wachten. Mensen met een illegaal bouwwerk kregen in het ene kiesdistrict wel geld, in het andere niet. Het verschil was de politieke partij van het gekozen parlementslid.
Dit ‘money and patronage based political system’ maakt het voor nieuwkomers moeilijk om het politieke strijdperk te betreden. Zonder geld (of een sponsor die daarvoor natuurlijk wederdiensten verwacht) is een overwinning van een nieuwkomer (met wat voor prachtige ideeën ook) praktisch uitgesloten.
De groeiende middenklasse (niet alleen in Bangkok maar ook in Udon Thani, Khon Kaen, Chiang Mai, Phuket en andere steden) voelt zich nauwelijks vertegenwoordigd in het huidige parlement en heeft weinig kans dat te veranderen.
Proces 3
Politieke partijen zijn niet gebaseerd op een politiek gedachtegoed (zoals liberalisme, sociaal-democratie, boeddhisme of conservatisme) maar werden en worden beheerst door zakenimperiums.
Vanaf het begin van de parlementaire geschiedenis zijn de politieke partijen opgezet en gefinancierd door rijke Thai ondernemers. Soms kregen de oprichters ruzie met elkaar, er volgde een splitsing en een nieuwe politieke partij zag het daglicht.
Het tegenovergestelde komt nu meer voor. Omdat het winnen van de verkiezingen zoveel geld kost zijn er meer fusies tussen partijen. Kleine partijen gaan op in een grotere partij omdat er gewoon meer geld beschikbaar is, en herverkiezing meer waarschijnlijk.
Het is opvallend dat in Thailand een politieke partij nauwelijks 10 jaar bestaat. En dan praat ik niet over het opheffen van een politieke partij door de rechter. Gelet op de tanende populariteit van de PT speelde Thaksin (volgens de Bangkok Post) met de gedachte om aan de recente verkiezingen met twee partijen mee te doen. Later zouden deze twee partijen dan fuseren in het parlement en daarmee hopelijk een absolute meerderheid behalen.
Politici switchen ook vaak van politieke partij. De reden is om ook voor de komende 4 jaar verzekerd te zijn van een zetel in het parlement. Uit onderzoek blijkt dat dergelijk switchgedrag nauwelijks door de kiezer wordt afgestraft.
Niemand (ook ik niet) zal ontkennen dat Thaksin met zijn politieke partij(en) de armere bevolkingsgroepen een stem heeft gegeven , meer zelfvertrouwen en meer eigenwaarde. In zijn eerste regeerperiode kon hij dan ook op veel steun rekenen, en niet alleen van de bevolking in het Noorden en Noordoosten.
Vele van mijn Thai vrienden in Bangkok hebben in 2001 voor Thaksin gestemd. Die liefde bekoelde, toen meer en meer bleek dat Thaksin vooral goed voor zichzelf en zijn clan zorgde, arrogantie ten toon spreidde jegens de moslim minderheid in het Zuiden, de Thai die niet op hem gestemd hadden en iedereen die kritiek op hem uitte.
Wat aanvankelijk leek op een emancipatie van de armere bevolkingsgroepen, is uitgelopen op het gebruiken van hun aantal (alleen gedurende verkiezingen en protesten) en hen paaien met populistische maatregelen die zowel voordelen alsook nadelen hebben (meer inkomen maar ook meer schulden; meer geld voor de verbouwde rijst, meer schulden voor de Thai overheid).
Proces 4
Er is een innige verstrengeling (niet zelden familiebanden) tussen politici en top-ambtenaren.
In het nu ontbonden parlement zijn 71 van de 500 leden familie van elkaar en dat geldt niet voor één partij specifiek maar voor alle partijen. Het kan er bij mij niet in dat politieke competentie in het DNA verankerd is en via bloedverwantschap wordt doorgegeven. Alles wijst er op dat een relatief klein aantal families (soms strijdende partijen) om de macht in dit land vechten.
Het wordt nog erger als je niet alleen kijkt naar de leden van het parlement maar ook naar regionaal en lokaal belangrijke bestuurders en naar de top-ambtenaren. De (nog zittende, democratische) gouverneur van Bangkok, Sukhumbhand, is een volle neef van de koningin.
De nu in de gevangenis vertoevende mafia-baas Kamnan Poh van Pattaya heeft drie zonen waarvan de ene minister is in het kabinet van Yingluck, de tweede gouverneur van Chonburi en de derde burgemeester van Pattaya. Twee van deze zonen bezitten elk een voetbalclub, Pattaya United en Chonburi. Wat denkt u? Gaan allerlei overheidsregelingen en procedures gemakkelijker of niet als een of beide voetbalclubs nieuwe voorzieningen of buitenlandse spelers nodig hebben?
Op vele plaatsen is al de promotiestructuur binnen het leger geanalyseerd. Mensen die vroeger in dezelfde klas zaten, spelen elkaar (en hun familie) jarenlang de bal en de lucratieve baantjes toe, of plaatsen je over naar een inactieve functie als ze je niet mogen. Wordt er gekeken naar kwaliteit? Wellicht naar de kwaliteit van luisteren naar de machtigste in de groep en je mond houden.
Proces 5
Van interne democratie in een politiek partij is nauwelijks sprake.
Binnen een politieke partij is ook nauwelijks sprake van democratische besluitvorming. Een kleine groep leiders maakt de dienst uit. Dat is nagenoeg in alle partijen zo. Er zijn geen lokale afdelingen van de Democratische partij of van de Pheu Thai; er is geen politieke, openbare discussie over hervormingen op gebied van landbouw, onderwijs, defensie, corruptie, verkeersveiligheid of toerisme. Er zijn geen landelijke congressen waar het partijprogramma voor de verkiezingen wordt vastgesteld. Er is geen lijsttrekkersdebat op TV vlak voor de verkiezingen.
Wie doet er hier nu of de kiezers te dom zijn om te oordelen? Het politiek programma van de grootste partij, de Pheu Thai, leest als het Communistisch Manifest zonder enig concreet beleidspunt. Het is vager en ongrijpbaarder dan het programma van de Libertarische Partij in Nederland.
Het is symptomatisch dat menige politieke partij de mond anno 2014 vol heeft van hervormingen maar dat geen enkele partij ook maar één concreet idee al op papier heeft staan. Blijkbaar begint men daar nu pas over na te denken. En moet men geholpen worden door het bedrijfsleven en de academische wereld.
Naschrift
Ik ben een democraat in hart en nieren. En juist daarom doet het mij zeer dat politici in Thailand de echte democratie zo te grabbel gooien. Ze zijn eigenlijk niet geïnteresseerd in de mening van het volk en in de oplossing van de werkelijke problemen in dit land. Ze zijn wel geïnteresseerd in de continuering van hun macht. Voor hun mandaat dat zij bij voortduring misbruiken hebben zij ‘vrije’ verkiezingen nodig. Het moet maar eens gezegd worden.
Ingezonden mededeling
Op zoek naar een leuk cadeau voor een verjaardag of zomaar? Koop Het Beste van Thailandblog. Een boekje van 118 pagina’s met boeiende verhalen en prikkelende columns van achttien bloggers, een pittige quiz, handige tips voor toeristen en foto’s. Bestel nu.
Goed stuk,en leerzaam.
Tja democratie in Thailand?
Fernand Auwera een Vlaams schrijver heeft het ooit eens mooi geformuleerd: Democratie is iets waar politici over praten zoals een vrouw van lichte zeden over de liefde.
Inderdaad Chris, alhoewel ik niet zou zeggen dat perlentarierd gekozen worden op basis van populariteit maar op basis van een paternalistische samenleving dat buiten de geote steden met een sterke middenklasse nog steeds heerst. Traditioneel zijn politieke partijen provinciale of regionale machtsgroepen waarbij de Patron bepaald wie verkozen kan worden. Thaksin was en is een master van dit systeem van patronage en wist de provinciale machtsgroepen samen te bundelen in een nationale machtgroep. Suthep is ook een resultaat van dit systeem, maar wist dit niet verder te manipuleren dan een paar zuidelijke provincies.
Goede voorbeelden van nog bestaande partijen op provinciaal niveau zijn de Phalang Chon Partij van de Khunpluem family in Chonburi en de Chartpattana partij van Banharn Silapa-Archa.
Chris,
Ik denk dat je beschrijving van de aard van de huidige politieke partijen correct is, daar is veel mis mee en daar moet veel aan verbeterd worden. Maar ik ben het niet met je eens dat er dus ‘meer onvrijheid is dan vrijheid bij vrije verkiezingen’. De Thaise bevolking is mondig geworden, ze kiest weloverwogen en welbewust een kandidaat van een partij die hen het meeste aanspreekt; en dat zoiets gebeurt vooral op basis van populistiche programma’s mag geen verbazing wekken. De verkiezingen drukken dus wel degelijk de wil van het volk uit, wat niet wegneemt dat er veel moet en kan worden verbeterd.
Een paar kritische kanttekeningen. Er zijn wel degelijk partijen geweest (en nog), die op een politiek gedachtengoed zijn gebaseerd. De Democraten hebben een typisch conservatief gedachtengoed, er was ooit een Communistische Partij, verboden sinds 1976, een Socialistische Partij die ten gronde ging toen de oprichter en secretaris-generaal Boonsanong Punyodyana in februari 1976 werd vermoord. Tussen 1949 en 1952 werden zes parlementariërs uit de Isaan met een socialistisch gedachtengoed vermoord. De Phalang Darma (‘Kracht van de Dharma’), de partij van Chamlong Srimuang, was een partij gebaseerd op boeddhistische ideeën waarvan Thaksin enige tijd lid was eind negentiger jaren.
Waarom zijn die partijen zo zwak qua organisatie? Ik wijt dat aan het frequent ingrijpen van militairen (18 coups sinds 1932, de Thais noemen een coup rátprahǎan, letterlijk ‘de staat vermoorden’) en de gerechtshoven in het politieke proces. De huidige politieke problemen vinden hun oorsprong in de militaire coup van 2006. Hoe kan een politieke partij zich ontwikkelen als ze om de vijf jaar aan de kant wordt gezet? De politiek moet hervormd worden, dat is waar, en met hulp van buiten, maar dat kan niet door het politieke proces geheel stil te leggen.
Dat betekent ook dat, hoe je ook over de structuur van de partijen denkt, verkiezingen de enige oplossing zijn voor de huidige conflicten. De Thais willen dat hun stem gehoord wordt. Gebeurt dat niet dan voorspel ik grote problemen, die in het niet vallen bij de bestaande problemen van de partijen die je hebt geschetst.
In dat geval breng ik een voorkeurstem uit op Chris de Boer.
Een heel goed verhaal!!
Democratie is nu eenmaal geven en nemen, de meerderheid bepaalt veel, doch houdt rekening met de minderheden. ( als het goed zou gaan)
Alsof we hier in het Westen de wijsheid in pacht hebben:
NL: Stem op mij A, en u houdt daarmee B uit het torentje. En dan op de verkiezingsavond elkaar al bellen om toch samen verder te gaan. 15 zetels in een net op het randje regering met 76 zetels = 1 glas wijn + 4 glazen water.
D: 5 % van de kiezers niet weten te trekken = afgang door het noodluik. In NL nog altijd 7 zetels.
B: zo veel partijen, dat het compromis zelfs geen water-in-de-wijn doen meer is, maar water met een wijngeur.
UK: de winner takes it all. Met 17 % van de stemmen is dus theoretisch al een absolute regering te vormen in een 3-partijen-kiesdistrickt land
USA: goed voor het land ? My ash, want komt van die andere partij.
Goed geschreven de spijker op zijn kop, maar ook democratie heeft zijn tijd nodig bij ons duurde het ook erg lang
“De overgrote meerderheid van de parlementariërs wordt niet gekozen vanwege competentie of politieke ideeën maar op basis van populariteit.” is de eerste stelling van De Boer, waarmee hij de onvrijheid en het gebrek aan representativiteit van verkiezingen in Thailand wil schetsen. Is dat nou zoveel anders dan bij ons? Ik heb sterk de indruk dat in onze heilige westerse democratieën we continu bestookt worden met populariteitspolls en nooit met (liefst wekelijkse) metingen van de competentie van politici (en partijen). Met populariteit is niks mis, zij vertegenwoordigt de noodzakelijke band tussen kiezer en gekozene. Het is de essentie van democratische verkiezingen dat de politicus zijn ideeën en competentie zodanig over het voetlicht brengt dat hij de vox populi verwerft, met andere woorden: populair wordt. Slechts dan kan hij zijn of haar politiek beoefenen als dat wat zij hoort te zijn: de kunst van het haalbare in een complex veld van tegenstrijdige belangen.
Er is echter een essentieel verschil en dat ziet u m.i. over het hoofd: hoe wordt de populariteit verkregen ?
Kijk en daar ligt m.i. het zere punt. “Gekocht” wordt deze in Nederland m.i. (nog) niet maar in Thailand begin je absoluut niks zonder “aankopen”
Inderdaad populariteit is een noodzakelijke band tussen kiezer en gekozene maar hoe deze is/wordt verkregen daar is m.i. toch wel een levensgroot verschil tussen enerzijds de, zoals u het uitdrukt, “heilige westerse democratieen” en de Thaise “democratie”.
De eerste stelling van De Boer gaat in eerste instantie over ‘populariteit’ in het algemeen (de tweede meer over geld), maar, toegegeven, legt (onvermijdelijk) ook de relatie met financiële middelen. Het gaat echter niet aan te veronderstellen dat deze relatie in onze heilige westerse democratieën niet zou bestaan. Neem de grootste westerse democratie, die van de USA. Bij voorverkiezingen voor het presidentschap (er zijn dan nog een behoorlijk aantal kandidaten in de race) wordt in de voorbeschouwingen meestal trefzeker geanalyseerd welke kandidaten goede kansen maken aan de hand van … de financiële budgetten die ze hebben om hun campagne te financieren. Ook bij de kandidaten voor Senaat en het Huis van afgevaardigden zijn talloze financiële relaties en belangen doorslaggevend.
Ik wil hier even kort op reageren .
De Hr. Chris de Boer .
Weet en ziet ook hoe het hier daadwerkelijk toegaat in de Thaise politiek .
En hij is zeker niet de enige .
Het heeft niks meer met Politiek te maken zo als wij westerlingen dat kennen .
Maar alleen met vriendjes clan en wie heeft de meeste poen en aanzien politiek .
De gewone kiezer hier stelt niet veel voor , zijn toch alle laag opgeleide domkoppen ..
Jan Beute .
Beste Chris
Een geweldig goed politiek verhaal met goede onderbouwingen.
Regeringspartijen zijn inderdaad op de door jouw beschreven manier uit corruptie geboren.
Gelukkig kon ook Tino zich grotendeels in jouw verhaal vinden.Anders dan Tino vind ik dat sommige coups ook de corruptie tegen hebben gehouden wat ten goede was voor het land. ( ook veel coups waren slecht)
Gelukkig maakt Hans vaak grapjes en bedoeld hij meestal het tegenovergestelde.
Ik heb je verhaal als een goed college ervaren.
Als er 375 zetels zijn te verdelen zijn er dan ook 375 kiesdistricten bij de verkiezingen ?
een goede groet van Danny
Cris is een goede schrijver neem ik mijn petje voor af.Maar deze zin in de topic is de waarheid.
Kunnen wij daar als buitenstaanders iets aan veranderen…………….neen dat is zoals vele anderen voor mij hier al schreven inderdaad uitsluitend een Thaise opgave.
Mooi en duidelijk verhaal , veranderen kost tijd de thai is op de goede weg
m vg
paul