‘Een morele crisis’
Al enige weken rollebollen de Thai politici met elkaar via podia, tv-kanalen en hun aanhangers op straat. Heel zelden gaan ze met elkaar in discussie op een ‘neutraal’ kanaal met een goede interviewer waarbij de mening wie er gelijk heeft wordt overgelaten aan de kijker. Presentatoren hebben de Amerikaanse stijl van nieuwsgaring overgenomen en dat betekent dat zij meer aan het woord zijn dan de mensen die echt in het nieuws zouden moeten staan.
Maar goed, daar wilde ik het niet over hebben. Je kunt momenteel wel spreken van een politieke crisis in Thailand. De regering onder leiding van premier Yingluck versus de demonstranten onder de leiding van Suthep. Dat kan niemand ontgaan zijn. Naar mijn mening is de politieke crisis veeleer een morele crisis.
Het gaat niet over de hoogte van het minimumloon of de investeringen in de hogesnelheidstrein, zelfs niet over de mogelijke corruptie in het rijstbeleid, maar over goed en kwaad. En het verschil daartussen. De morele crisis wordt niet opgelost met verkiezingen, wie ze ook wint. De voornaamste elementen van de Thai morele crisis zijn volgens mij het gebrek aan accountability (verantwoordelijk zijn voor je eigen gedrag), onrechtvaardigheid en corruptie (en alle mogelijke combinaties van deze drie).
Gebrek aan accountability
Het beste en meest recente voorbeeld van het gebrek aan accountability dat me te binnen schiet is dat de voorzitters van het parlement absoluut niet hebben gereageerd op de uitbrander van het Constitutionele Hof aan hun adres. Bij de behandeling van de amnestiewet zouden zij 57 parlementariërs niet hebben toegestaan het woord te voeren namens hun partij. Zij konden daardoor niet hun democratische werk doen en dat is het checken van de regering. Dat zou allemaal maar te lang duren. Dus er werd aangestuurd op stemmen. De voorzitters hebben niet eens hun verontschuldigingen aangeboden en hebben zeer zeker niet hun ontslag ingediend.
Ook het feit dat premier Yingluck zelden of nooit in het parlement verschijnt om verantwoording af te leggen over het beleid van haar regering spreekt voor mij boekdelen. Dat zij bang is voor bedreven debaters als Abhisit lijkt me niet het hele verhaal. Haar broer was overigens van hetzelfde laken een pak. Het lijkt meer op minachting van het parlement als controlerend lichaam en niet alleen minachting van de oppositie.
In dit rijtje past ook de welhaast standaardprocedure van hoger geplaatsten (of rijken) om Thailand te verlaten en in ballingschap te gaan leven als men in een rechtszaak veroordeeld wordt of dreigt te worden. Je straf (proberen te) ontlopen is verkieslijker dan je straf uitzitten.
(On)rechtvaardig
Soms lijkt het of de rechtspraak in Thailand alleen rechtvaardig is als je bij de rechter gelijk krijgt. In dat geval is de rechter goed. In het geval dat je veroordeeld wordt, doet de rechter een politieke uitspraak. Die hangt af van welke politieke partij(en) er aan het bewind zijn, en/of de politieke gezindheid van de rechter(s). En als je toch bakzeil haalt bij de rechter terwijl je de regerende partij bent, dan verklaar je dat je het met de uitspraak niet eens bent, dat de rechter niet bevoegd is of een andere reden.
Als je vermoedt (of wellicht weet door een lek in het justitiële apparaat) dat de rechtbank je in het ongelijk zal stellen, kun je dit al verklaren voordat de rechter uitspraak heeft gedaan. Dat maakt het tenminste allemaal veel duidelijker. En/of je verlaat het land alvast terwijl je op borgtocht vrij was. Het geldt niet alleen voor de rechters in eigen land maar ook de uitspraak van het Internationale Hof van Justitie (in Den Haag) over de tempelkwestie met Cambodja werd door bepaalde partijen bij voorbaat afgewezen.
Met een dergelijke houding hoeft het geen verbazing te wekken dat werkelijk iedereen zijn heil zoekt in de rechtspraak. De oppositiepartij wil de regeringspartij laten ontbinden en de parlementariërs die voor de amnestiewet stemden laten vervolgen; de regeringspartij wil de oppositiepartij laten ontbinden. De meest definitieve manier om je tegenstanders in de gevangenis te krijgen (zonder borgtocht) is ze aan te klagen voor belediging van het koningshuis.
De rechtbanken, de DSI (Department Special Investigation) en de nationale anti-corruptie autoriteit hebben het maar druk met alle bezwaarschriften en verzoeken. Het eind van het liedje is echter dat de winnende partij blij is en de verliezende partij de uitspraak bagatelliseert of niet accepteert. En dan gaan we over tot de orde van de dag en het volgende akkefietje.
En wat doen ze eigenlijk op die rechtbanken? Zijn de leiders van de ‘gele’ bezetting van het vliegveld al ooit voor de rechter verschenen? Is het proces tegen de leiders van de verstoring van de ASEAN-top in Pattaya en van de ‘rode’ bezetting van Rachaprasong (en de daarop volgende brandstichtingen) al ooit echt begonnen? Waarom wordt er blijkbaar geen haast gemaakt met het opsporen en voorleiden van meneer Vorayuth en de jet-set monnik? (Boze tongen beweren dat zij gewoon thuis zijn, respectievelijk in Bangkok en Ubonratchatani, maar beschermd worden door machtige personen in dit land, van verschillende politieke kleuren).
Waarom nemen politici en leiders geen ontslag als parlementslid om zich in de rechtbank te verdedigen als zij in staat van beschuldiging worden gesteld? Nu beroept men zich op de onschendbaarheid van parlementariër om niet op te (hoeven) komen dagen. Premier Yingluck vond de heer Nattawut een uitermate geschikte kandidaat voor een ministerschap terwijl hij op datzelfde moment was aangeklaagd voor terrorisme. In eigen land mag dat ‘gewoon’ zijn, de geloofwaardigheid van de Thai politiek in het buitenland is hier wel degelijk in het geding.
Corruptie
In het spraakgebruik wordt corruptie gebruikt voor allerlei soorten van ongepast, onethisch en illegaal gedrag. Dat gedrag is er in alle soorten in Thailand. Corruptie wordt vooral in verband gebracht met de overheid en de ambtenaren, met name de politie. Voor corruptie zijn altijd twee partijen nodig: degene die aanzet tot corruptie en de ander die ermee instemt (van vrijwillig tot min of meer gedwongen).
Een ruime meerderheid van de Thai vindt dat corruptie te billijken valt als men er zelf voordeel van heeft. Het meest bekende voorbeeld is het afkopen van een bekeuring voor een lager bedrag, ook wel tea money genoemd. Het zou ook omkoping zijn als de politieagent in plaats van het standaardbedrag van de overtreding MEER geld zou vragen van de overtreder. Het standaardbedrag van de bekeuring draagt hij af aan zijn meerderen (met een kwitantie), de rest (tea money) steekt hij in eigen zak. In dat geval zijn de meeste Thai waarschijnlijk tegen corruptie.
De klachten tegen corruptie komen de laatste weken opvallend genoeg uit het kamp van het Thai bedrijfsleven. Voor het verkrijgen van opdrachten van de overheid zijn de kosten van steekpenningen en andere vormen van corruptie – naar schatting – opgelopen tot 30 % van het totale offertebedrag. Ook waarschuwen economen dat Thailand steeds minder aantrekkelijk wordt voor buitenlandse investeerders vanwege de voortgaande corruptie.
Thailand is in 10 jaar tijd (in deze periode hadden we regeringen van Pheu Thai EN Democraten) 14 plaatsen gestegen op de lijst van corrupte landen. Leg voor de aardigheid het lijstje van meest corrupte landen eens naast het lijstje van landen waar de bevolking zich het gelukkigst vindt. En wat zie je dan: de lijst van minst corrupte landen is nagenoeg hetzelfde als het lijstje van landen waar de bevolking het gelukkigst is. En het is niet een kwestie van gemiddeld hoog inkomen want ook een land als Costa Rica staat in de top 10.
Ik ben geen voorstander van de ondemocratische oplossingen die Suthep en consorten voorstellen om de morele crisis in Thailand te beëindigen maar in het aan de orde stellen van ondemocratische en voor iedereen schadelijke processen in dit land hebben zij wel degelijk een punt. En er moet echt iets anders gebeuren dan alleen verkiezingen om die processen te veranderen.
Je hebt gelijk, Chris, er moet echt iets veranderen, en Suthep is daarvoor niet de juiste man. Maar wie dan wel?
In mijn visie is vrijheid van meningsuiting de belangrijkste voorwaarde voor een bloeiende democratie. Dat betekent dat allereerst Artikel 112 van de Strafwet, het majesteitsschennis artikel, moet verdwijnen.
Ik citeer Somyot Pruksakasemsuk die op 23 januari 2013 tot 11 jaar gevangenisstraf werd veroordeeld wegens majesteitsschennis. Hij zei op 2 mei 2011 vanuit de gevangenis het volgende:
‘Ik zal vechten voor vrijheid tot mijn laatste ademstocht. Ik kan mijn vrijheid opgeven maar nooit mijn menselijkheid’.
Ik zou willen dat Somyot wordt vrijgelaten om een rol te spelen bij de veranderingen waar wij beiden naar hunkeren.
Beste Tino,
Volgens mij geef je Chris hier niet helemaal gelijk.
De meesten onder ons zullen het met jouw afkeer van het misbruik van artikel 122 eens zijn.
Echter; in Thailand is vrijheid van meningsuiting. Het probleem is dat de rijken en machtigen van dit land, dreigend met enorme financiële claims of gevangenisstraf, altijd hun gelijk kunnen krijgen bij de rechter.
Wat jou de indruk geeft, dat er geen vrijheid is van meningsuiting is, heeft alles te maken met de drie hoofdproblemen die Chris hier benoemd.
De misstand die jij aangeeft, is een gevolg, geen oorzaak van “ de morele crisis”, die hij hier beschrijft.
Eveneens zullen de “democratische” verkiezingen in februari, naar zoals ik meen de analyse van Chris te interpreteren, het probleem niet laten verdwijnen.
Morgen Chris,
Het enige wat voor de betrokken personen het meest belangrijk is, is MACHT.
Het niet in het parlement verschijnen is o.a. ONMACHT.
ONMACHT om vragen te beantwoorden IN HET PARLEMENT OF KAMER zonder zelf onder tafel geveegd te worden.
En verder is het wat deze mensen hebben, een gewoon ordinair overmatig en chronisch gevoel van superioriteits-waanzin.
Deze bezitten niet eens de juiste grijze cellen om de nood van de bevolking te laten prevaleren.
LOUISE
Beste Louise: volgens mij zijn de demonstraties al enkele weken bezig. We kunnen op velerlei manier het nieuws hieromtrent volgen. Oa door de uitstekende ThailandNieuwsRubriek van Dick van der Lugt, hier op Thailandblog. Maar ook door diverse uitstekende artikelen van enkele bloglezers, zoals daar zijn een zekere Hans Geleinse en uiteraard Chris, schrijver van onderhavige artikel. Het lijkt mij derhalve volledig onnodig om te gaan schreeuwen, (zie ontsierend hoofdlettergebruik,) om de Thaise kwestie met een paar kreten af te doen.
En behalve dat: de hele Thaise kwestie is absoluut niet te vangen onder één noemer, zelfs niet rondom een thema als macht. Per slot streven alle partijen, waar dan ook ter wereld, naar macht. (Op moment van schrijven zijn er vele nog steeds zeer ernstiger brandhaarden gaande).
Een simpele aanduiding als ware de kwestie een gevolg van “superioriteits-waanzin” lijkt mij ook niet aan de orde. Thailand kent een eeuwenlange feodaal-heersende traditie, waardoor sommigen doen wat men denkt zich te kunnen permitteren, maar met welke gevolgen men nu aan het afrekenen is. Ook dat proces speelt zich af in de straten van BKK, en in de gelederen van vele Thaise instituties en instellingen. Of jij dat nou al dan niet prettig vindt, maakt voor de Thaise kwestie niets uit, maar geeft wel aan in hoeverre er Thais historisch besef aanwezig is. In ieder gevl is het zo dat de Thaise geschiedenis van de afgelopen 50 jaar menig verandering laat zien ten gunste van noodleniging van bv de armere bevolking. Dat het niet is congform westers of NL norm, maakt ook hier weer niets uit. We zijn per slot van rekening met en in TH bezig.
Wil de kwestie goed kunnen duiden dan dien je de omstandigheden op een hoger plan te trekken. En dat is wat bedoelde schrijvers, naar ik meen en ten zeerste waardeer, pogen te doen. Daar hoef je niets aan toe te voegen. In de verte wat rondbazuinen is wat je zelf doet, maar als verwijt deponeert. Daarmee slechts het niveau van een pot en een ketel benaderend.
Moderator: u bent aan het chatten.
Ik wil ook graag mijn waardering uitspreken voor de genuanceerde berichtgeving op Thailandblog in artikelen als hierboven. Het is nuttiger om de zaken goed in kaart te brengen, zodat ieder een volledig beeld krijgt van het krachtenveld, dan om alles in vakjes te stoppen en te simplificeren. Goed of fout, voor of tegen daar gaat het niet om en al zeker niet voor ons als buitenstaanders. De invloed van de Westerse wereld op het denken, de mate van scholing en ontwikkeling van de Thais, alsmede de culturele erfenis spelen alle een belangrijke rol bij de krachten en processen die in gang gezet zijn en die vrees ik zullen culmineren als die ultieme en onvermijdelijke gebeurtenis plaatsvindt waar iedereen voor vreest maar waar niemand over spreekt, maar ook dat laat zich niet voorspellen.
Beste Chris
Ik deel je mening grotendeels.
Nu staan er verkiezingen voor 2 februari 2014 gepland. En dan ????
Of de geel- of roodhemden winnen maakt niets uit, want ze kunnen niet verenigd politiek bedrijven.
Het land blijft stilstaan, de corruptie-activiteiten gaan gewoon door en alle beslissingen worden vooruit geschoven.
Het blijft mijn inziens de komende jaren een onbestuurbaar land, waar de gehele bevolking onder moet lijden en investeerders en toeristen blijven hierdoor weg.
We zullen zien wat de komende enerverende jaren ons gaan brengen.
16.12.2556/17.50
Een begrijpvolle uitleg.Dank!
Chris, de Bangkok Post zal er blij mee zijn. Gewoon doorzenden.
Ga mij verdiepen in Ghandi, die het ook op een vreedzame wijze heeft gestart.en klaargespeeld.
Nogmaals, laten vele wijze……., intelligente, gevoelige mannen/vrouwen in Thailand
MET SPOED om te tafel gaan zitten om de corrupite aan te pakken en dan maken we al een
juiste start.
Gegroet fred
Thailand zit al ca. 50 jaar in de knoei. Vele demonstraties, vele doden, en vaak militair ingrijpen etc. etc. Omdat wij expats hier geen kiesrecht hebben, gaat het ook volledig aan mij voorbij. In Thailand is iedereen -koopbaar-. Sat heet hier demokratie.
De politiek mag doen voor mijn deel wat ze willen in Bangkok. Ik heb Bangkok niet nodig en Bangkok mij niet. Ik houd mij er netjes buiten, dat is het slimste. Mijn mening wordt ook niet gevraagd en indien houd ik mijn mond. No Comment. Ik ben hier te gast en gedraag mij ook zo. Van een gast wordt geen kommentaar verwacht door de gastgever ? rebell
Je artikel is juist omschreven Chris, Chapeau! Ook Na, mijn Thaise vrouw van heel simpele afkomst denkt er zo over. Ik ook overigens.
In een goed democratisch functionerend land als NL kun je met alle gemak en het grootste gelijk stellen dat politiek dient om het land te sturen richting een bepaald gewenst doel. Je ziet dan bv een politieke partij die langs democratische weg, cq democratie gebruikt, om bv tot socialisme te komen. Daarvan is in TH nog lang niet sprake. TH is geenszins een democratie. Al datgene wat we afgelopen weken hebben kunnen zien en horen is er bewijs van. Het zou voor het begrijpen van de crisis heel veel schelen als je de gebeurtenissen beziet in termen van: de ontwikkeling van het land richting moderne hervormingen, oa naar een gewenst democratisch bestel. Zoals dat ook in China gaande is (geweest) in afgelopen decennia, en welke hervormingen voor geweldige veranderingen heeft gezorgd, (maar waarvan je niet kunt zeggen dat er een Westers democratisch model is gerealiseerd. Als dat al zou kunnen of zou zijn gewild. Maar dat is een andere discussie.)
TH staat aan de vooravond van maatschappelijke veranderingen. De gebeurtenissen zijn onomkeerbaar. Het is nu niet alleen afwachten óf TH de uitdaging aan- en oppakt. Het is tevens afwachten: hóe! In die zin is in TH niet alleen een politieke, maar inderdaad ook een morele crisis gaande. Het is niet of het ene of het andere: beide processen zijn gaande. Vooreerst ben ik het met Chris eens dat het oplossen van de morele crisis voorrang heeft.
Uiterst moreel wenselijk is het dat TH programma’s opzet die armoede bestrijden. Als mensen er materieel beter voor komen te staan, zal hun gevoel voor eigenwaarde gaan toenemen. Afhankelijkheid gaat afnemen, persoonlijke vrijheid wordt groter, mensen hebben keuzes en zullen mogelijkheden kunnen benutten. Edoch, in TH bezit 20% (de upperclass) 80% van het meeste bezit. Het gaat voor alle geledingen een hele kluif worden om aan de voorwaarden tot betere verdeling/nivellering te voldoen. Die gaat jaren duren en nog veel strijd kennen.
Moreel gevolg is dan dat op macroniveau door ontstane welvaart voor iedereen de verwachting kan zijn dat criminaliteit daalt, ook corruptie, dat de mate van gezondheid/welbevinden bij iedereen toeneemt, dat gezondheidszorg dichter bij mensen aansluit, de levensverwachting toeneemt en, van absoluut zeer groot belang, het onderwijs in kwaliteit vooruitspringt.
Moreel wenselijk is ook dat men leert onenigheden op te lossen volgens overeengekomen regels en procedures. Het Thai streven een moderne samenleving te worden bevordert het ontstaan van een moderne rechtstaat. Het artikel van Chris geeft de noodzaak hiervan voldoende aan. Hetgeen tevens aangeeft dat het er nu nog niet is.
Waarmee ik maar wil zeggen dat ik het TH van harte gun haar ingeslagen weg te vervolgen, met alle voors en tegens die er zijn, tegen- en samenwerkingen, verdachtmakingen en tegenwerpingen. Dat ze er hun tijd maar voor nemen en geen halve maatregelen. De gebeurtenissen laten ook nog eens zien dat de meningsverschillen te ver weg van elkaar af liggen. Deze overbruggen is al een morele verplichting van jewelste.
Zelfs in een goed democratisch functionerend land als NL kun je met alle gemak en het grootste gelijk stellen dat het overbruggen van meningsverschillen niet zo maar en gemakshalve wordt afgedaan. Ook dan wordt tijd genomen. Vanuit een moreel besef.
Waarbij de politieke spelers gepokt en gemazeld zijn in het democratisch spel.
Je kunt niet zeggen dat voor wat betreft een dergelijke besef en kennis van spelregels het in TH van hetzelfde is. TH staat nog maar aan het begin ervan. Met een des te groter moreel appél.
Een goede analyse!
Merkwaardig genoeg vinden de meeste buitenlanders dat de demonstraties onterecht zijn, want het is ‘een strijd tegen de parlementaire meerderheid’, tegen ‘de wil van het volk’. Maar de essentie van het conflict is duidelijk anders, en je draagt daarvoor terecht drie belangrijke zaken aan.
Het meest belangrijke is wat ik zou willen noemen een bijna volledige minachting van de Taksin cohorten voor elk systeem van ‘check & balance’. Net als in een business: kritiek wordt niet geduld. In Taksin’s eigen tijd werden journalisten voor de rechter gedaagd met claims van honderden millioen Baht, en werd de vergunning ontnomen van radio/tv zenders die het waagden iets te bekritiseren. En er werden zeer serieuze pogingen ondernomen om de rechtspraak en elk ander onafhankelijk orgaan te beinvloeden, of om zeep te helpen.
Immoreel, en zeker volledig ondemocratisch. Men heeft geen idee wat ‘democratie’ inhoudt. De ‘dictatuur van de meerderheid’ hebben we eerder in Oost Europa aan het werk gezien. In een eerdere reaktie heb ik gemeld dat we zo’n hellend systeem ook in West Europa hadden in sommige landen, zo’n 80 jaar geleden.
Corruptie is helaas onderdeel van de huidige maatschappij, ongeacht de politieke kleur. Beide partijen zouden er goed aan doen eens te lezen hoe dit fundamentele probleem zo’n 50 jaar geleden in Singapore werd opgelost.
Het ergste van dit alles is dat sociale & economische rechtvaardigheid nog steeds een ideaal blijft voor grote groepen. Toegegeven, Taksin en zijn cohorten hebben daarvoor de nodige programma’s gestart; alle lof! – waarom heeft de andere ‘grote partij’ dat niet gedaan?
Het zou goed zijn deze programma’s stap-voor-stap uit te breiden, maar dan wel met volledige openheid en het met afleggen van volledige verantwoordelijkheid, en met vrijheid van meningsuiting en respekt voor alle instituten die ‘check & balance’ waarborgen.
Als dat besef er niet is (en daar lijkt het zeker op) dan brengen nieuwe verkiezingen slechts een nieuwe ‘dictatuur’ en verdere onrust.
Chris roept de morele crisis in Thailand uit. Waarom? Omdat hij vindt dat verkiezingen anders dan bij een politieke crisis niet het juiste medicijn zijn om Thailand uit het morele moeras te helpen. Daarmee is de transformatie voltooid van de politicoloog Chris die zijn voorkeur voor verkiezingen in voorspellingen uit (reacties 9, 10 en 11 nov ) in de moralist Chris die zich op 14 dec uitroept tot ‘groot voorstander van uitstel van verkiezingen’.
Omdat ik bescheiden ben en van mijn positie in deze samenleving bewust waag ik me niet aan voorspellingen over hoe de toekomst van dit land eruit gaat zien als de wens die Chris met Suthep cs. deelt – geen verkiezingen nu – in vervulling gaat.
Toch waag ik een tegengeluid en ik schrijf ‘wagen’ in de wetenschap dat Chris (reactie 2 mrt 201 ) ‘zeker weet de best geïnformeerde expat in Thailand’ van ons allemaal te zijn. Ik put echter moed uit het feit dat Chris 11 november op dit blog waarschuwingen dat Suthep en de Democraten het protest domineren en richting geven naar de schroothoop verwijst, maar vier protestweken later met verbazing constateert dat Suthep leider van het protest en het (lelijke) gezicht van het protest is geworden (reactie 11 dec).
Chris vindt (reactie 2 dec) dat Thailand slechts „naar de vorm’ een democratie is. Opmerkelijk is dan dat hij van die vorm slechts het element ‚verkiezingen’ (tijdelijk) wil verwijderen. Andere elementen van zijn vorm-democratie kent hij daarentegen grote waarde en wijsheid toe. Die machtsfactoren gelegenheid krijgen om zonder inmenging van burgers die toch maar op de verkeerde persoon of partij stemmen voor onbepaalde tijd ongestoord aan ‘hervormingen’ te werken.
Ik hecht grote waarde aan ‘democratische gereedschap’ als vrije verkiezingen en vrijheid van meningsuiting. Zij zijn geen doel op zichzelf, maar geven inhoud aan democratie. Haal je het ene weg, dan komt het andere in het gedrang. Tino Kuis heeft dat in zijn reactie zeer goed verwoord. Helaas was er slechts één andere reageerder die het betoog van Tino enigszins op waarde wist te schatten.
Daarom geeft het ook geen pas om nepverkiezingen in heel andere en onvrijer samenlevingen dan de Thaise erbij te slepen omdat die angstaanjagende dictators en massa-moordenaars hebben opgeleverd. Zelfs voor een samenleving die ’slechts naar de vorm’ democratisch is kun je dit soort vergelijkingen behalve demagogisch ook beledigend noemen. Thailand en de Thais, van de allerhoogste tot de eenvoudigste rubber- of rijstboer, verdienen geen verwijzingen naar Hitler, Amin, Saddam en andere lieverdjes.
Maar laat ik mijn goede wil tonen en in de door Chris in beweging gezette draaideur stappen. In welke richting word ik dan door de aangejaagde wind uit de huidige crisis geblazen? Ik moet dieven met dieven gaan vangen om in het droomlandschap van Chris te belanden. De werkelijkheid van de Thaise geschiedenis leert me echter dat zijn methode slechts meer dieven oplevert..
Er zijn ook Thai die parallellen tussen heden en verleden zien die je de stuipen op het lijf jagen. Ik verwijs naar https://www.thailandblog.nl/nieuws/seks-bikini-en-nou-weer-een-zwarte-vlag/ en mijn daaronder geplaatste reactie. Docent Chris heeft op dit blog meermaals gesteld dat hij zijn pupillen leert zelfstandig na te denken. Hopelijk levert dit loffelijke streven tenminste één type Aum in zijn klas op dat hem even tot zwijgen en in het schoolbankje weet te dwingen. ,,Beste leraar, wilt u voor één keertje alleen maar luisteren?” Kom op Chris, zo’n smeekbede kun je toch niet weerstaan?
Een paar jaar geleden won de partij van Jingluck de verkiezingen. Het in mijn ogen achterhaalde districten stelsel, dat uit de postkoetsen tijd stamt, zorgde voor een nog meer comfortabele meerderheid.
Jingluck had alle mogelijkheden om de vier jaar die ze had slim uit te spelen. Maar ze liet “Bully” Chalerm los op de oppositie. Ze maakte ook nog eens de bij iedereen bekende fouten.
Van de Thaise gewoonte “hoe meer macht je hebt, hoe minder vriendelijk je hoeft te zijn voor je medemens” werd gretig gebruik gemaakt door de parlementsvoorzitter. Hij provoceerde de oppositie door ze niet aan het woord te laten en liet toe dat “de Wet, die bijna niemand wilde” er om 4 uur in de nacht werd doorgedrukt. Het gevolg hier van was de start van de terechte protesten, die in eerste instantie succesvol bleken te zijn.
De regering Jingluck had het natuurlijk nooit ofte nimmer zover mogen laten komen.
De democratie heeft door het gedrag van haar partij en haar regering volledig gefaald.
Hier bevindt zich Chris zijn gelijk.
Net als wat Chalerm was voor de PT partij, is Suthep voor de Democraten. Helaas is Suthep nu echter volledig doorgeslagen. Hij zou meteen terug gefloten moeten worden door zijn partij. Maar Suthep is een ongeleid projectiel en is zeer gevaarlijk. Hier deel ik Hans zijn zorgen.
Hoe nu verder met de democratie? Ik zie geen oplossing.
Ik voel mij duidelijk aangesproken door deze reaktie, omdat ik het waagde enige historische vergelijkingen te treffen.
Kennelijk is Hans vergeten (5e alinea) dat Taksin c.s. grote minachting hebben voor ‘vrije verkiezingen’ (wat is er vrij aan als stemmen worden gekocht?) en ‘vrijheid van meningsuiting’ (zie Taksin’s lange staat van dienst om elke tegengestelde opinie te smoren, en elk staatsinstituut om zeep te helpen dat nog enige ‘check & balance’ vervult). En dan heb ik het nog niet over zijn vrijwel volledig gebrek aan het adequaat afleggen van verantwoording, zijn uiterst controversiele rol in ’the war on drugs’, en zijn keiharde, desastreuze aanpak van de ‘problemen’ in het zuiden van Thailand, en ook niet over zijn corruptie = misbruik van macht voor eigen gewin of dat van zijn clan.
Waarom worden dit soort zaken zo snel vergeten? Ziet men niet dat dit slechts het begin is van een nog veel meedogenlozer aanpak, zeker als de man terugkomt? Een hellend vlak? De vergelijking met historische gebeurtenissen is beslist niet onterecht; er zijn alleen kleurschakeringen. Yingluck c.s. doen in essentie hetzelfde.
Tezelfdertijd dient echter te worden opgemerkt dat Taksin & de zijnen voor het eerst grote groepen Thais meer besteedbaar inkomen hebben gegeven, meer toegang tot zaken als gezondheidszorg, betere opleidingskansen (bv het goede ‘beurzensysteem’ dat helaas om zeep geholpen is) en een reeks andere maatregelen, helaas niet altijd effectief. De gevolgen daarvan zijn echt overal in Thailand zichtbaar. Waar waren de andere partijen? Waar is hun ‘ernst’ bij het spreiden van welvaart?
Dit ‘Janusgezicht’ is m.i. de kern van de morele impasse. Hoop geven aan de vele armen in onze samenleving, en dan vervolgens/tegelijkertijd alle andere regels & opinies vrijwel volledig aan de laars lappen. Een staat is niet hetzelfde als een prive-onderneming. Recht op vrijheid van meningsuiting, recht op verantwoording, en het recht op ‘check & balance’ kunnen niet worden ontslagen.
Neuwe verkiezingen zullen beslist geen verandering brengen. Integendeel; met een 2/3 (of meer) meerderheid kan nog veel meer worden misdaan! Wat wel verandering zou kunnen brengen is daadwerkelijk wederzijds respekt en een daadwerkelijke aanvaarding van algemene sociaal-democratische principes die wij in het Westen als ‘normaal’ beschouwen (zo normaal dat we er eigenlijk nooit bij stilstaan) – door alle partijen. Natuurlijk mag een meerderheidspartij zijn agenda uitvoeren. Helemaal correct, maar dan wel binnen deze algemene principes.
Als dat zou kunnen gebeuren, en er verder wordt gewerkt aan het spreiden van de welvaart voor grote groepen Thais, dan zal Taksin-4 een ongekend succes zijn. Als dat niet kan, dan staat Thailand een lange periode van grote onrust te wachten.