De toekomst van Thailand staat op het spel
PKittiwongsakul / Shutterstock.com
Toen generaal Prayut Chan-o-cha en zijn bondgenoten in 2014 de macht grepen, beloofden ze nationale verzoening tot stand te brengen, maar de verdeeldheid in de samenleving is juist erger geworden.
Ze beloofden corruptie te bestrijden, maar er is eigenlijk niets veranderd. Ze beloofden armoede uit te bannen, maar het aantal mensen dat onder de armoedegrens leeft, is voor het eerst in decennia toegenomen, zelfs vóór de pandemie. Ze beloofden de economische groei te stimuleren, maar Thailand blijft achter op zijn buren. Ze beloofden het geluk van het Thaise volk te herstellen, maar weinigen glimlachen nu. De grondwet die ze hebben opgesteld, zorgt voor een nationale hoofdpijn.
Ze hebben gefaald. Ze hebben gefaald in hun agenda.
Vorige week noemde de premier op een persconferentie op het Government House de god van de dood, Matjurat, die wordt gezien als een bedreiging voor de demonstranten. De verjaardag van het bloedbad van studenten aan de Thammasat Universiteit in 1976 was slechts een paar dagen eerder herdacht. Studenten en schoolkinderen protesteren weer. Wat bedoelde hij? Hij heeft eerder soortgelijke bedreigingen laten vallen? De kabinetsleden verzamelden zich rond de premier en lachten om zijn opmerkingen. Ze lachten….
De toekomst van Thailand ligt vandaag op straat, in de regen, onder waterkanonnen, tegen opeenvolgende rijen politie met oproerschilden, en tegen de grenspolitie, die net als in 1976 de hoofdstad is binnengebracht. Beveiligingspersoneel beschikt nu over de juiste apparatuur voor het beheersen van mensenmassa’s, in plaats van scherpe munitie. Maar ze weten nog steeds niet hoe ze deze apparatuur moeten gebruiken.
De toekomst van Thailand is het zat om te horen hoe ze hun haar moeten dragen, om onzin te moeten reciteren, om leiders die hen in verlegenheid brengen. Ze zien zichzelf als wereldburgers, maar hun land wordt geregeerd door het soort door het leger gedomineerde regime dat de rest van de wereld een generatie geleden heeft afgewezen.
Via hun mobiele telefoons vonden ze een alternatief voor de hersenspoeling van het Thaise onderwijs. Ze weten dat Thailand een stuk beter zou kunnen zijn – economisch, politiek, in bijna alle opzichten. Ze zijn bedroefd dat de Future Forward Party, die een sprankje hoop leek te bieden, werd opgeheven. Ze hebben gezien hoe activisten die ze bewonderen werden verbannen, gevangengezet, geslagen en “verdwenen”.
De intensiteit van hun gevoel heeft een nieuw kader van leiders doen ontstaan die de moed hebben om dingen te zeggen die niet gezegd konden worden, om zware intimidatie te trotseren en, indien nodig, voor een lange tijd de gevangenis in te gaan.
De toekomst van Thailand staat op het spel. Het land heeft een keuze. Iedereen heeft een aandeel in die keuze.
Thailand zal alleen gelukkig zijn als het verder gaat dan de leiders die gedurende zes jaar hebben gefaald en opnieuw gefaald. Het zal op de lange termijn alleen gedijen als het een nieuwe generatie omarmt die klaar is om hun energie, kennis en visie te wijden aan het bouwen van de toekomst. Het bedrijfsleven begint zijn bezorgdheid te tonen. Men zou harder moeten schreeuwen.
De laatste van de 12 kernwaarden die generaal Prayut in 2014 naar buiten bracht, is “Het publieke en nationale belang boven persoonlijk belang stellen”. Het wordt tijd dat hij zijn eigen advies opvolgt. Hij zou moeten aftreden, samen met al zijn collega’s van de staatsgreep van 2014. Ook de senatoren zouden moeten overwegen een offer te brengen, want de Senaat is een wegversperring om te veranderen.
Pasuk Phongpaichit is een professor economie aan de Chulalongkorn University. Chris Baker is een historicus. In 2017 wonnen ze gezamenlijk de Fukuoka Grand Prize.
Vertaald artikel uit Bangkok Post door Tino Kuis – www.bangkokpost.com/opinion/opinion/2004887/the-future-of-thailand-hangs-in-the-balance