Żbarkat fuq gżira tropikali: ma jimpurtaniex, nieħuha biss.

Els van Wijlen bħalissa qed toqgħod ma' żewġha 'de Kuuk' f'Koh Phangan. Binha Robin fetaħ kafetterija fil-gżira.

Illum sejjer il-kaskata, li jaqbelni aħjar minn dak kollu li jgħum fil-baħar. Huwa wkoll sabiħ u jibred. Inħoss li nofs siegħa ta’ tixbit jaħarqu miljun kaloriji u nsir aktar flessibbli u aktar b’saħħtu.

Het voelt wel een beetje onwennig, want ik draag voor het eerst sinds lange tijd een korte broek. Een afgrijselijk lelijke korte broek met elastiek in de taille, het enige soort dat ik pas hier op t eiland, de rest zijn kindermaatjes…. Als je 10 jaar geleden had gezegd dat ik met deze broek over straat zou gaan, had ik je voor gek verklaard.

Maar ja, de tijden veranderen, zo ook het lichaam en de geest.

Dus ik stap op de scooter en rijd in mijn foute korte broek, sportschoenen, en hemdje naar de Phang waterval. Daar stap ik af en zoek ik snel de beschutting van de jungle. Ik kijk af en toe omlaag en moet wennen aan mijn blote benen…..ze zijn nogal vlezig en wittig… Nie mauwen en doorstappen, als ik dit vaker doe, worden ze vanzelf spieriger en bruiner.

Het is gelukkig rustig vandaag, ik kom niemand tegen. Hoe hoger ik klim, hoe meer ik het gevoel krijg helemaal alleen op de wereld te zijn. Heerlijk.

Op een hele mooie plek, bij een ondiepe poel bij de waterval rust ik uit. Waaaaaaaa, heerlijk! Ik ben helemaal alleen, voel me één met de natuur. Met gesloten ogen geniet ik van de geluiden en de geuren en dan bedenk ik dat ik nog meer één ben met de natuur als ik ‘ns wat uit zou trekken.

Ik open m’n ogen, kijk nog ns naar naar beneden en zie mijn vlezige witte benen en twijfel…maar niet te lang….
Wat kan mij t trouwens schelen, ik ben hier in m’n eentje en ik doe het gewoon. Ik trek uit wat ik niet meer aan wil hebben, stop alles in mijn rugzakje. Ik stap in mijn “private pool” en geniet ik van het heldere koele water. GODDELIJK!!!

Na een tijdje ben ik uitgerust en klaar om verder omhoog te klimmen. Nog steeds in volkomen harmonie met de natuur, pak ik de rugzak en zoek ik voorzichtig mijn weg via de rotsen in de waterval.  Het snelstromend water klettert over de rotsen naar beneden, langzaam klim ik hoger en hoger.

Dan zie ik onverwachts een paar sportievelingen over het pad langs de waterval lopen. Ze kijken een beetje raar als ze me zo op handen en voeten midden in die waterval zien staan. Maar dat maakt me niet uit.

Ik doe natuurlijk extra voorzichtig want ik snap ook wel dat ik behoorlijk kwetsbaar ben zo zonder….

Als ik niet meer verder kan, rust ik weer uit, voor ik aan de terugtocht begin. Na een glibberige afdaling door het water en het laatste stuk over het pad kom ik op t punt dat de spullen uit de tas weer aan moeten. Het is mooi geweest zo. Terwijl ik de klamme sokjes en de sportschoenen uit de rugzak haal, ben ik een tevreden mens.

Het was een mooie ervaring!

Ik kan het iedereen van harte aanbevelen om op blote voeten door de jungle te lopen en een waterval te beklimmen!