Во еден ист оган, глината се стврднува и восокот се топи
Насловот е прекрасен цитат од Сер Френсис Бејкон (1561-1626), британски филозоф и државник, за кој вреди да се размисли сега кога има национална катастрофа, која не мораше да биде катастрофа.
Op dit moment wordt er niet verder gedacht dan over de vraag hoe wij van die stinkende watermassa afkomen. Onder de burgers van Bangkok en elders heerst verwarring en hopeloosheid ligt op de loer, want onze regering blijft worstelen met zijn crisismanagement en elke andere verantwoordelijkheid. Тајланд is misschien nog niet uitgegroeid tot een mislukte staat, maar het is duidelijk dat we een falende overheid hebben.
Maar vooruit denken is nog steeds een op zijn minst waardevolle oefening om onze koers te bepalen en onze geestelijke gezondheid in stand te houden.
Voor zover het ons collectieve nationale geest betreft is er tot op heden geen enkele indicatie in de richting van de klei uit bovengenoemde uitspraak. Het overtollige water is er niet in geslaagd een nationale eenheid te creëren, die nodig is om het probleem op te lossen. In plaats daarvan zien en horen wij het kinderachtige gekibbel van politici onderling, wijzende vingers, schandelijke zelfzucht, schaamteloze diefstal door mensen die verondersteld worden het publiek te dienen, gebrek aan discipline en een veronachtzaming van allerlei principes.
Maar er zijn ook mensen die onvermoeibaar en met toewijding hun tijd besteden aan de slachtoffers van de overstromingen, hen te helpen in hun benarde situatie en proberen de verschrikkelijke situatie enigszins te verlichten. Ongeschikt voor een boeiende krantenkop, wat die mensen trouwens ook niet zouden willen. Het zijn gewone mensen die doen wat Zijne Majesteit de Koning ons geleerd heeft: het plaatsen van gouden blaadjes aan de achterkant van de Boeddha. Dit zijn mensen die geen roem, erkenning, vergoeding, of zelfs maar een woord van dank willen of verwachten. Zij zijn de hoop die wij nog aantreffen in dit verder hopeloze land.
Het enige toekomstgerichte geluid, dat er af en toe bovenuit komt, is dat van de wederopbouw na de zondvloed. Die stemmen praten al over een “Nieuw Thailand”, alsof men nu al de budgettaart aan het verdelen is. Deze taart gaat de belastingbetaler miljarden Baht kosten en we zullen waarschijnlijk geld in het buitenland moeten lenen. Dit “Nieuwe Thailand” zal gecreëerd worden door ons “vuil der aarde” (het sediment van de overstromingen is niet wat hier bedoeld wordt) en uit deze vuiligheid zal meer vuiligheid komen.
Deze mensen zullen hun zetels van de macht voor een lange tijd blijven bezetten, om al het bloed te zuigen uit een land dat is achteruitgehold en waar wanorde heerst. Door hun toedoen is ons land aan het rotten van binnenuit. De levensstandaard van het land en onze mensen neemt een veel lagere plaats op de totempaal van deze politieke “octopussen” in dan hun eigen rijkdom. En al die tijd blijven we ze aanspreken met “Sir” of “Madame” en vouwen onze handen in een wai gebaar om respect te tonen wanneer we hen begroeten.
In Thailand, maar ook elders in de wereld van vandaag, is de democratie er ter rechtvaardiging en niet ter controle en correctie. Het legaliseert struikroverij, stelen van het volk is niet langer een afschuwelijk misdrijf dat wettelijk strafbaar is. Premier Berlusconi van Italië is slechts één van de vele voorbeelden, die dit punt bewijst.
Wanneer een land is verwoest wordt door natuurlijke of door de mens veroorzaakte rampen zoals extreme weersomstandigheden of oorlogen, er is meer dan alleen materiële schade, dat moet worden hersteld. De sociale en culturele band is zeker zo belangrijk. De Rode Khmer kwam tot stand vanwege de willekeurige Amerikaanse bombardementen tijdens het Lon Nol regime, dat de waardevolle sociale band van de Cambodjaanse samenleving vernietigde. De Amerikaanse opbouwperiode (1863-1877) na de Burgeroorlog werd betaald met het leven van een van de grote leiders van de wereld, Abraham Lincoln. En toch, bijna alle historici menen dat die opbouw eindigde in een mislukking. “De slaaf werd vrij: stond even in de zon, en bewoog zich langzaam weer terug in de richting van de slavernij”.
Lang voor deze overstromingen had Thailand last van interne sociale, politieke en ideologische kloven. Nu zouden die kloven wel eens een onoverbrugbaar punt hebben bereikt. Tot nu toe heeft de ergste overstroming in 50 jaar die geschillen niet kunnen lijmen of een totaal nieuwe eenheid kunnen vormen. Het enige wat je ziet, is dat de scheuren steeds duidelijker in het oog springen als gevolg van de ramp.
De ellende van de overstromingen en wat de slachtoffers in de getroffen gebieden daarna nog te wachten staat zijn op dit moment onmeetbaar. Door de vele gebrekkige uitspraken van de regering en het eigenbelang van de politieke groot-pruiken, die geloven dat er niets op hen valt aan te merken, is een voorspoedig herstel moeilijk denkbaar. Het gebrek aan interesse en toewijding van alle spelers in de openbare dienstverlening spelers maakt het bijna onmogelijk om een optimale uitkomst te bereiken.
Nationale verzoening en wederopbouw in de beste omstandigheden is een moeilijke taak. Het kan alleen succesvol en duurzaam zijn als ons leiderschap in staat is, integer, visionair, creatief, deskundig en eerlijk tegenover de doelstelling van de missie van het werken voor het algemeen belang te zijn. Gevestigde belangen zijn doordrenkt in de politiek, maar het moet niet worden toegestaan, dat dit permanent de overhand heeft, zoals dat tot nu toe het geval is.
De kosten van de wederopbouw van een land – materieel, sociaal en spiritueel – is altijd hoog. Maar het is aan ons om het betalen van een dergelijke prijs de moeite waard te maken en te garanderen dat elke cent telt en niet verspild wordt en iedere offerande niet tevergeefs zal zijn. Kunnen we terug naar onze innerlijke vrede, die nu een zeldzaam goed en luxe is in dit land, dat het “Land van de Glimlach” werd genoemd?
Een Thais gezegde luidt: een vlieger kan enkel haar hoogste punt bereiken als de wind sterk is. Het is aan ieder van ons – niet alleen een handvol ethisch twijfelachtige nitwits met luide stemmen en lange armen – om te beslissen over ons gemeenschappelijke en collectieve lot.
Het is aan ieder van ons om te beslissen of we zijn gemaakt van klei of van was.
De inzet is onze gezamenlijke toekomst. Het is winnen of verliezen, een gelijkspel bestaat niet.
Column van Pornpimol Kanchanalak in The Nation van 4 november 2011. vertaald door Gringo